Liebe Deutschen...(27/2/2010)

Αγαπητέ Χανς, Γκέοργκ, Πέτερ, Φρανς, αγαπητή Χάνα ή Ούλρικε.
Απευθύνομαι σε σένα είτε είσαι άνδρας, είτε γυναίκα, είτε γκέι. Μου αρκεί να είσαι αυτό που λέμε μέσος Γερμανός πολίτης. Ο συνεπής φορολογούμενος, ο μισθωτός, ο δημόσιος υπάλληλος, ο μικροεπιχειρηματίας, ο ανήσυχος μικροκαταθέτης. Αν είσαι μέλος της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας σου, αυτή η επιστολή δεν σε αφορά. Σταμάτα εδώ. Αυτό είναι ανάμεσα σε μένα, τον μέσο Έλληνα και αυτόν, τον μέσο Γερμανό.

Μαθαίνω λοιπόν ότι τα έχετε πάρει στο κρανίο με μας. Δεν είστε οι μόνοι, βεβαίως. Αλλά, αν η εικόνα που μεταδίδουν τα ΜΜΕ της χώρας σας είναι πραγματική, θα πρέπει σχεδόν να μας μισείτε. Ή τουλάχιστον να μας περιφρονείτε βαθιά. Υποψιάζομαι πώς δημιουργήθηκε αυτή η εικόνα για μας, για όλη την ελληνική κοινωνία. Από τη στιγμή που ξέσπασε ο παγκόσμιος σάλος για τα greek statistics και μεταμορφωθήκαμε σε «απατεώνες της Ευρώπης», οι ρεπόρτερ της χώρας σας με κάμερες και φωτογραφικές μηχανές απαθανατίζουν τα πειστήρια του εγκλήματος: κότερα στις μαρίνες, νυχτερινά κέντρα με νεοέλληνες στο τσακίρ κέφι, καφετέριες γεμάτες το πρωί, χλιδάτα μέγαρα και πολυτελή αυτοκίνητα στα ακριβά μας προάστια. Διότι εκτός από «απατεώνες» γίναμε και τεμπέληδες της εύφορης Ευρώπης.

Μερικά από ΜΜΕ της χώρας σου, εκτός από αυτή την παραπειστική εικόνα που αγνοεί ότι ένας στους 4 κατοίκους της χώρας μου ζει κάτω από το ευρωπαϊκό όριο φτώχειας, προσθέτουν ως καρύκευμα και αρκετά χοντροκομμένα ψέματα: για παχυλούς μισθούς στο Δημόσιο, για ψηλές συντάξεις, για γενναιόδωρα επιδόματα ανεργίας… Τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Όπως μπορείς να διαπιστώσεις ανατρέχοντας στα επίσημα στοιχεία της Ε.Ε., το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι περίπου το μισό από το δικό σας. Το ίδιο ισχύει και για τον μέσο μισθό και για τις συντάξεις. Είμαστε η προτελευταία χώρα στην ευρωζώνη σε μισθούς και συντάξεις, τα δε επιδόματα ανεργίας – για τους λίγους ανέργους που τα παίρνουν- φτάνουν στο κολοσσιαίο ποσό των 450 ευρώ! Αυτό το τελευταίο ίσως καταλαβαίνεις τι σημαίνει, τα τελευταία πέντε χρόνια που εφαρμόζεται στη Γερμανία η μεταρρύθμιση Hartz 4, ισοπεδώνοντας και τα δικά σας επιδόματα ανεργίας. Αλλά γι’ αυτό δεν φταίνε οι τεμπέληδες Έλληνες. Όπως δεν φταίνε και για το γεγονός ότι οι πολιτικές και επιχειρηματικές ηγεσίες της χώρας σου ακολούθησαν εδώ και μια εικοσαετία μια πολιτική πίεσης των μισθών σας γιατί αυτό εξασφάλιζε πλεονεκτήματα και πλεονάσματα. Πλεονεκτήματα όχι δικά σου, αλλά της ολιγαρχίας του πλούτου. Έχεις ακούσει την άποψη ότι τελικά, για την απειλή χρεοκοπίας της Ελλάδας και άλλων χωρών της ευρωζώνης τελικά φταίει η εμμονή της ελίτ της χώρας σου να συμπιέζει τους μισθούς σας; Διότι εφόσον έχουμε κοινό νόμισμα δεν νοείται να έχουμε ανταγωνιστικές οικονομικές πολιτικές. Και αν υποθέσουμε ότι εμείς, ως ελληνική οικονομία, είμαστε πρόβλημα γιατί ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας, εσείς γίνατε επίσης πρόβλημα του ευρώ γιατί οι ηγεσίες σας σάς επέβαλαν να ζείτε κάτω από τις δυνατότητές σας. Κι οι δυο όψεις του νομίσματος κακές είναι. Κι εμείς κι εσείς γίναμε φτωχότεροι, εμείς σε μια καταχρεωμένη χώρα, εσείς σε μια ακόμη πλουσιότερη χώρα.

Απ’ ό,τι έχω καταλάβει βγάζεις φλύκταινες στην ιδέα ότι μπορεί η χώρα σου να κάνει κάτι για τη σωτηρία της Ελλάδας. Σε κατανοώ. Κι εγώ θέλω να ξέρω πού πάνε τα λεφτά μου ως φορολογούμενου. Και ξέρω ότι κατά βάση πάνε για να πληρώνονται τα τοκοχρεολύσια του υπέρογκου χρέους μας. Πληρώνουμε το νταβατζιλίκι των δανειστών μας και τη μνημειώδη ανικανότητα των πολιτικών και οικονομικών μας ηγεσιών να υπηρετήσουν ένα στοιχειώδες όραμα για την οργάνωση της χώρας, πέρα από τις ανάγκες της τσέπης τους, της ματαιοδοξίας τους και των εμμονών τους. Αλλά αυτή είναι η μία πλευρά του προβλήματος. Η άλλη είναι οι εταίροι μας στην Ε.Ε. Πολλοί από τους οποίους μια χαρά βολεύτηκαν με την αβελτηρία της ελληνικής ελίτ. Λέτε, για παράδειγμα, ότι η χώρα μου είναι ένα μικρό βασίλειο της μίζας. Σωστό. Αλλά, η μίζα έχει δύο μέρη, έχει τον δωροδόκο, έχει και τον δωρολήπτη. Και στο τελευταίο πολύκροτο σκάνδαλο που απασχολεί το πολιτικό σύστημα της χώρας μου, ο δωρολήπτης ήταν προφανώς Έλληνες πολιτικοί, αλλά ο δωροδόκος ήταν μια γερμανική εταιρεία, η Siemens, τα μαύρα ταμεία της οποίας πληρώνεις, άθελά σου, κι εσύ. Αλλά, πώς ακριβώς τιμώρησαν οι αρχές της χώρας σου τη Siemens;

Ακόμη και στο θέμα του υπέρογκου ελληνικού χρέους, δεν σου φαίνεται παράξενο ότι το μεγαλύτερο μέρος του το αγοράζουν οι τράπεζες της χώρας σου, οι ίδιες στις οποίες εσύ έχεις εμπιστευθεί τις οικονομίες σου για τις οποίες δικαίως ανησυχείς; Μήπως τελικά ήταν μια επικερδής δραστηριότητα για τις γερμανικές (και όχι μόνο) τράπεζες να βυθίζουν την Ελλάδα σε όλο και μεγαλύτερο χρέος και ν’ αγοράζουν αφειδώς ελληνικά ομόλογα; Το γεγονός ότι το μισό και πλέον τρισ. ευρώ που έχουν επενδύσει στο χρέος των «προβληματικών» της ευρωζώνης, των PIIGS όπως μας αποκαλείτε, είναι σήμερα προβληματικό ουδόλως τις απαλλάσσει από τη ληστρική εκμετάλλευση των πιο αδύναμων χωρών της Ε.Ε. στο οποίο πρωταγωνίστησαν μαζί με αμερικανικές τράπεζες με τις οποίες σήμερα μπορεί να έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα.

Αγαπητέ Χανς, αγαπητέ Πέτερ, αγαπητή Ούλα, αγαπητή Χάνα. Θα σου μιλήσω τώρα για τον θεμελιώδη μύθο που σας έχει κάνει καχύποπτους, αν όχι εχθρικούς, απέναντι στην ελληνική κοινωνία. Οι πονηροί Γερμανοί πολιτικοί κολακεύουν την φυσιολογική αντίδρασή του στο ενδεχόμενο να «πληρώσεις εσύ την ελληνική κρίση», υποστηρίζοντας ότι η χώρα σου έχει ήδη δώσει πολλά μέσω των κοινοτικών κονδυλίων στην Ελλάδα. Πολλά, που τα περισσότερα πήγαν και στράφι (πράγμα που είναι αλήθεια). Είναι αλήθεια λοιπόν ότι η χώρα μου έχει πάρει μέσω των ΚΠΣ περίπου 46 δισ. ευρώ στην τριακονταετία της ευρωπαϊκής της εμπειρίας. Πράγμα που θα ήταν σκάνδαλο αν δεν είχε ανταποδώσει κάτι. Έδωσε και με το παραπάνω. Μόνο το εμπορικό έλλειμμα στις ελληνογερμανικές συναλλαγές αυτής της τριακονταετίας να υπολογίσει κανείς θα διαπιστώσει ότι είναι σχεδόν το διπλάσιο των κοινοτικών επιδοτήσεων. Κι ακόμη μεγαλύτερο είναι το συνολικό μας εμπορικό έλλειμμα με το σύνολο των εταίρων στην ευρωζώνη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα χρήματα που δόθηκαν σαν ενισχύσεις στην Ελλάδα (και η γερμανική μερίδα του λέοντος) μεταφράστηκαν σε πολλαπλάσια οφέλη για τους εταίρους μας. Πολύ απλά, για να έχει η χώρα σου πλεονάσματα, για να διατηρεί τα σκήπτρα του μεγαλύτερου εξαγωγέα στον κόσμο, κάποιοι έπρεπε να έχουν ελλείμματα. Αυτό συνέβη και με μας. Γίναμε ένα σούπερ μάρκετ γερμανικών προϊόντων. Αεροπλάνα, ελικόπτερα, τεθωρακισμένα, υποβρύχια, αυτοκίνητα, ηλεκτρικές κουζίνες, ψυγεία, πλυντήρια…Είμαστε καλοί πελάτες σας και σαν κράτος και σαν νοικοκυριά. Κι αυτό σημαίνει ότι εσείς έχετε δουλειές στα εργοστάσια και κανονικά θα έπρεπε να έχετε χαμηλότερη ανεργία και ψηλότερους μισθούς. Αν αυτό δεν συμβαίνει, δεν φταίμε εμείς. Θα ‘πρεπε να τα βάλετε με τ’ αφεντικά σας που «εξυγιαίνουν» με αθρόες απολύσεις και με συμπίεση μισθών την κερδοφορία τους.
Κι εμείς δεν έχουμε παράπονο. Είστε κι εσείς καλοί πελάτες, μόνο που αγοράζετε τα προϊόντα μας πολύ πιο φθηνά. Και σε κάθε περίπτωση δεν συγκρίνεται ένα ελληνικό γιαούρτι με ένα υποβρύχιο. Όσο για τη «βαριά βιομηχανία» μας, τον τουρισμό, ξέρω ότι κάθε χρόνο 2 εκατομμύρια από σας τιμάτε τα καλοκαίρια μας, τον ήλιο και τη θάλασσά μας. Έχετε όμως αναρωτηθεί γιατί δυο εβδομάδες διακοπές στην Ελλάδα κοστίζουν σ’ έναν Γερμανό σχεδόν τα μισά απ’ ό,τι κοστίζουν σ’ έναν Έλληνα;

Αγαπητέ Γερμανέ πολίτη, είμαστε σ’ ένα κρίσιμο σημείο, μια πολύ επικίνδυνη συγκυρία. Κινδυνεύουμε κι εσύ κι εγώ να κυλίσουμε σ’ έναν επικίνδυνο εθνικισμό απ’ τον οποίο κανείς μας δεν θα βγει ωφελημένος. Αυτός ο «πόλεμος» που έχει ξεσπάσει στην πραγματικότητα δεν είναι δικός μας. Πάνω στο κουφάρι της ενιαίας Ευρώπης που ποτέ δεν υπήρξε ενιαία, παίζονται παγκόσμια παιχνίδια απληστίας και ηγεμονίας που δεν μας αφορούν. Έχεις κι εσύ, και πολύ περισσότερο οι γονείς κι οι παππούδες σου, την εμπειρία του πώς λύνονταν στον 20ο αιώνα οι μεγάλες κρίσεις χρέους (κι όχι μόνον αυτές). Με πόλεμο. Κανονικό. Με απίστευτο όλεθρο. Δεν το λέω για να σου ξύσω την πληγή, να θυμίσω τις ευθύνες της χώρας σου στο μεγάλο μακελειό των δύο παγκοσμίων πολέμων. Αλλά είναι μια πραγματικότητα. Όπως πραγματικότητα είναι ότι η χώρα μου όχι μόνο δεν αποζημιώθηκε για όσα υπέστη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (ίσως η μόνη), αλλά τιμωρήθηκε κι όλας. Με έναν εμφύλιο, μια μακρά περίοδο αυταρχικών καθεστώτων και ξένων επεμβάσεων, πολιτικές διώξεις, προσφυγιά, μετανάστευση, μια δικτατορία, μια εθνική τραγωδία στην Κύπρο. Σ’ όλα αυτά υπήρχε πάντα μια αποδεδειγμένη ανοχή, αν όχι και συνενοχή, των κατά τα λοιπά φίλων και εταίρων. Δεν ξέρω, λοιπόν, αν μ’ αυτές τις προϋποθέσεις θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερες πολιτικές και οικονομικές ηγεσίες απ’ αυτές που μας έφεραν στη σημερινή τραγική κατάσταση.

Εν κατακλείδι, αγαπητέ Χανς, αγαπητή Χάνα, θέλω να πω ότι κι εγώ κι εσύ είμαστε θύματα της ίδιας απάτης, του ίδιου μύθου που υποσχόταν μια Ευρώπη αλληλεγγύης και ευημερίας, μια οικονομία με ευκαιρίες για όλους, μια οικογένεια εθνών και κοινωνιών που θα συγκλίνουν προς τα πάνω. Ζούμε το ακριβώς αντίθετο. Με πρόσχημα την ενοποίηση παλιότερα, την χρηματοπιστωτική κρίση πέρσι, την κρίση του χρέους σήμερα, παρακολουθούμε την κατεδάφιση δικαιωμάτων και κεκτημένων για τα οποία κάποτε ο Γερμανός ήταν περήφανος και ο Έλληνας θα ήθελε πολύ να μιμηθεί. Γιατί να την παρακολουθούμε απλώς, αντί να προσπαθούμε να την αποτρέψουμε; Σ’ αυτό το στόχο πρέπει να είμαστε μαζί. Τις αντιθέσεις και τον κανιβαλικό ανταγωνισμό των ελίτ δεν πρέπει να τις κάνουμε δικό μας πόλεμο.

Αυτά τα λίγα, αγαπητέ Πέτερ, αγαπητή Ούλα. Κι είσαι πάντα ευπρόσδεκτος στην Ελλάδα να απολαύσεις τα μόνα αγαθά που διαθέτουμε σε αφθονία, ήλιο, θάλασσα, πολιτισμό-που ξέρω ότι σε συναρπάζει περισσότερο κι από μας- και καλή καρδιά.

Υ.Γ. Ελπίζω να μη σου χαλάσει τις διακοπές η εικόνα μιας κατηφούς και φτωχότερης Ελλάδας. Διότι εν τω μεταξύ, από το live your myth in Greece, έχουμε κυλίσει στο live your misery in Greece, όπως διάβασα σ’ ένα πικρόχολο σύνθημα της απεργιακής διαδήλωσης της Τετάρτης.
Με εκτίμηση

ΚΙΜΠΙ

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ (27/2/2010)

Ο κύριος Κ. δεν είχε ανάγκη να ζει σε μια συγκεκριμένη πατρίδα. «Μπορώ να πεινάσω οπουδήποτε», έλεγε. Μια μέρα όμως, πέρασε από μια πόλη κατακτημένη από τον εχθρό του τόπου όπου ζούσε. Εκεί, τον σταμάτησε ένα αξιωματικός του εχθρού και τον ανάγκασε να κατέβει από το πεζοδρόμιο, Ο κύριος Κ. Κατέβηκε, και τότε συνειδητοποίησε ότι είχε οργιστεί με τον άνθρωπο εκείνο, και μάλιστα όχι μόνο με τον άνθρωπό, αλλά κυρίως με τη χώρα του ανθρώπου, τόσο πολύ, που ευχήθηκε την εξαφάνισή της από προσώπου γης. «Μα πως έγινα διαμιάς εθνικιστής;» αναρωτήθηκε ο κύριος Κ. «Φταίει ο εθνικιστής που βρέθηκε μπροστά μου. Να γιατί πρέπει να εκλείψει η ανοησία: γιατί κάνει ανόητο όποιον βρεθεί μπροστά της».

Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Ιστορίες του κ. Κόυνερ»

Η εθνική μας μοναξιά (20/2/2010)

Δύο είναι τα επαγγέλματα που δεν πρόκειται να πάρουν είδηση την επερχόμενη ύφεση και τον ζυγό της εφορίας: οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι. Ούτε καν το δέος των αποδείξεων θα τους κάμψει. Με τον τζίρο που θα έχουν στο εξής δεν υπάρχει λόγος ούτε να φοροδιαφεύγουν ούτε να κρατούν ψηλά τις τιμές. Ίσα ίσα που θα συμφέρουν και οι εκπτώσεις. Φαντάζομαι από τώρα τις διαφημιστικές πινακίδες: «Σε κάθε τρεις συνεδρίες, η τέταρτη δώρο». Ή «για τους τακτικούς πελάτες του ιατρείου τα Ladose παρέχονται δωρεάν, ανεξαρτήτως ασφαλιστικού ταμείου». Το οποίο, εξάλλου, μπορεί πλέον να μην τα καλύπτει.

Αν τελικά οι «εταίροι» μας (μόνο εντός εισαγωγικών πια) καταφέρουν να μας μετατρέψουν από τον πιο χαμογελαστό και εύθυμο στον πιο μανιοκαταθλιπτικό λαό της Μεσογείου, θα τους βγάλω το καπέλο. Προς το παρόν ανιχνεύω απλώς συμπτώματα, όχι μια βέβαιη διάγνωση. Άνθρωποι σκυθρωποί και ανήσυχοι. Άλλοι φοβισμένοι, άλλοι απλώς σκεπτικοί. Άλλοι τσαντισμένοι, άλλοι απορημένοι. Κάποιοι, μάλλον οι λιγότεροι, είναι απλώς στον κόσμο τους. Πάντως, σ’ όλων το βλέμμα υπάρχει μια θλίψη κάθε φορά που ακούνε τα εκ Βρυξελλών τελεσίγραφα για τα additional meters του Μαρτίου, του Απριλίου, του Μαΐου, του τέλους του έτους, του 2011, του 2012. Νισάφι πια…

Η αλήθεια είναι ότι αυτό που αποκαλείται χώρα, πατρίδα, ελληνική κοινωνία, παρ’ ότι συχνότερα το σιχτιρίζουμε, το βρίζουμε, το χλευάζουμε, κατά βάθος το πονάμε. Καθένας με τον τρόπο του. Οι περισσότεροι αισθανόμαστε ότι αυτή η συλλογικότητα, της οποίας είμαστε αναγκαστικά κομμάτι, μας έχει αδικήσει, μας έχει χαστουκίσει, μας έχει προπηλακίσει, ληστέψει, καταπιέσει, αλλοτριώσει, φιμώσει, ισοπεδώσει, προδώσει, εξουθενώσει, πρήξει… Μας έχει πεθάνει, εν ολίγοις. Αλλά παρ’ όλα αυτά την πονάμε. Ίσως γιατί δεν έχουμε πού αλλού να πάμε. Όσο διεθνιστές, απάτριδες, κοσμοπολίτες κι αν είμαστε, πουθενά αλλού δεν αισθανόμαστε την άνεση και την οικειότητα να αλληλοβριστούμε, να σαρκάσουμε ή να ταπεινώσουμε ο ένας τον άλλο, οι μεν τους δε. Για να είμαστε ακριβείς, συμβαίνει σε μας ό,τι συμβαίνει στον μέσο άνθρωπο, είτε κατοικεί στην Ελλάδα, είτε στο Αζερμπαϊτζάν, είτε στη Γη του Πυρός. Δεν μας αρέσει η πατρίδα μας. Για τους περισσότερους δεν είναι τελικά η γη των ονείρων μας, ο παράδεισός μας, αλλά λίγοι, ελάχιστοι από μας, έχουμε τα κότσια να ρίξουμε μαύρη πέτρα, να πάρουμε των ομματιών μας και ν’ αναχωρήσουμε για κάποια από τις καθωσπρέπει χώρες του ευρωπαϊκού «κέντρου». Ούτε καν αυτοί που έχουν την πολυτέλεια να φυγαδεύουν τα παχυλά τους κεφάλαια στα νησιά Cayman ή στο Λιχτενστάιν. Τα κεφάλαιά τους μπορούν ν’ αλλάξουν πατρίδα. Αλλ’ αυτοί επιμένουν εδώ (από φιλοπατρία, υποθέτω, όχι για τον σαδισμό να απολαύσουν τη συλλογική βύθιση των υπολοίπων στη μιζέρια).

Είναι παράδοξο που δεν το αντιλαμβάνονται αυτό οι άσπονδοι φίλοι μας. Είναι παράδοξο να μην αντιλαμβάνονται τι είδους ανακλαστικά προκαλούν κάθε φορά που εξαγγέλλουν εκ Βρυξελλών τα επόμενα κύματα ταπείνωσης και συλλογικής τιμωρίας της ελληνικής κοινωνίας για ένα (υποτιθέμενο) αμάρτημα που μόνο συλλογικό δεν είναι. Είναι παράδοξο που δεν αντιλαμβάνονται τι είδους συνειρμούς και δεύτερες πολιτικές σκέψεις προκαλούν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης κάθε φορά που αναπαράγουν τα στερεότυπα για τους Έλληνες, που το έχουν ρίξει στην κραιπάλη με δανεικά χρήματα και κοινοτικές επιδοτήσεις, που εξαπατούν τις αγορές και τις ευρωπαϊκές Αρχές με σκυλοφτιαγμένα στοιχεία, που είναι οι πρωταθλητές της μίζας, της διαφθοράς, της παραοικονομίας και του μαύρου χρήματος, τρόφιμοι του πελατειακού κράτους, τεμπέληδες, φοροφυγάδες, απατεωνίσκοι, μπαγάσες, μπαγαπόντηδες, απευθείας απόγονοι του Οδυσσέα, που ως και την Τροία με τέχνασμα κι απάτη την άλωσε.

Και βεβαίως, μπορεί να υπάρχουν αρκετοί Έλληνες που ανταποκρίνονται πλήρως σ’ αυτές τις περιγραφές, αλλά, αν οι «εταίροι» μας θέλουν να είναι τόσο αδέκαστοι, ας τους αναζητήσουν σ’ εκείνους τους κοινωνικούς θυλάκους όπου πραγματικά ενδημούν. Στις πολιτικές και κοινωνικές ελίτ που επεξεργάστηκαν με τόση μαεστρία το διαβόητο ευρωπαϊκό όραμα μιας ολόκληρης τριακονταετίας, ίσως και παραπάνω, αυτό που τώρα διαλύεται στα εξ ων συνετέθη για αμαρτωλούς κι ενάρετους ρέκτες του. Σ’ εκείνα τα τμήματα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας που υποσχόταν τη δεκαετία του ’70 ότι στην ΕΟΚ θα «τρώμε με χρυσά κουτάλια», τη δεκαετία του ’80 ότι το μέλλον μας είναι στη μεγάλη ενιαία αγορά, τη δεκαετία του ’90 ότι το ευρώ είναι η λύση στις δημοσιονομικές μας αμαρτίες και στο γύρισμα του αιώνα ότι έχουμε γίνει οι τουρμπο-πρωταθλητές της ευρωπαϊκής ανάπτυξης. Διότι, αν υπάρχει μια δόση απάτης στο στατιστικό ψεύδος το 2009 για το έλλειμμα και το χρέος, υπάρχει ένας ποταμός εξαπάτησης -όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά όλων των Ευρωπαίων- σ’ αυτό τ’ αδειανό πουκάμισο που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωζώνη, που έχει απομυζήσει πακτωλούς φόρων από 400 εκατομμύρια φορολογούμενους για να συντηρεί μια δράκα Ταλιμπάν των αγορών και που, στη χειρότερη κρίση από καταβολής της, αδυνατεί να προστατεύσει τους πιο αδύναμους κρίκους της.

Αν, λοιπόν, «κάποιος πρέπει να πάει στη φυλακή», όπως λέει κι ο υπουργός Οικονομικών, δεν είναι φυσικά οι Έλληνες ως κοινωνία, δεν είναι οι μισθωτοί σκλάβοι που δεν κέρδισαν την περίοδο των παχιών αγελάδων και χάνουν την περίοδο των ισχνών, δεν είναι τα φορολογικά υποζύγια που αδυνατούν να γλιτώσουν έστω κι ένα ευρώ, ούτε οι καταναλωτές που με τόσο ζήλο σήκωσαν από τα ράφια και τις προθήκες κάθε γερμανικό αυτοκίνητο, κάθε γαλλική φριτέζα, κάθε σουηδικό τηλέφωνο, κάθε ιταλικό ρούχο που πέρναγε τα σύνορα, ενώ οι ελληνικές γραμμές παραγωγής αλέθονταν στον μύλο των γεωργικών αναδιαρθρώσεων και της αποβιομηχάνισης. Αν κάποιος πρέπει να πάει στη φυλακή για την εθνική μοναξιά στην οποία μας καταδικάζουν οι κερδοσκόποι, οι ευρωκράτες και επηρμένοι πολιτικοί ηγέτες των δημοσιονομικά ενάρετων χωρών, τότε θα πρέπει το Μπερλεμόντ να αλλάξει χρήση και, από θλιβερό θερμοκήπιο του δημοκρατικού ελλείμματος της Ε.Ε., να γίνει μια μεγάλη φυλακή υψίστης ασφαλείας για να φιλοξενήσει σχεδόν όλες τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες που καλλιέργησαν με πάθος τους θεμελιώδεις ευρωπαϊκούς μύθους. Όλους τους χρυσοκάνθαρους των εθνικών προμηθειών που ξεκοκάλισαν τους κοινοτικούς πόρους. Όλους τους τεχνοκράτες της απελευθέρωσης που εξαγρίωσαν τα θηρία της αγοράς. Όλους τους χρυσοπληρωμένους συμβούλους των κυβερνήσεων που πούλησαν για ένα κομμάτι ψωμί τη δημόσια περιουσία. Όλους τους αγοραστές της δημόσιας περιουσίας που δεν έφεραν ίχνος προστιθέμενης αξίας ή απασχόλησης. Όλους τους συντελεστές της παραγωγικής μας παρακμής. Όλους τους ξένους προμηθευτές που φόρτωσαν με δισεκατομμύρια το κρατικό χρέος. Όλους τους δωρολήπτες, αλλά και όλους τους δωροδόκους. Όλους τους αρχιτέκτονες του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας, που αποδεικνύεται σπασμένο πασπαρτού. Όλους τους ευρωκράτες που δεν πήραν είδηση για τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Όλους τους Ευρωπαίους πολιτικούς, που εξαπάτησαν τους λαούς τους χρηματοδοτώντας αφειδώς την κερδοφορία των πρωταιτίων της κρίσης. Όλους αυτούς που πρωτοστατούν στην καμπάνια κατά της φτώχειας στην Ε.Ε. το 2010, την ώρα που εισηγούνται μέτρα ακόμη περισσότερης φτώχειας… Όλους. Και είναι πολλοί για να χωρέσουν στο Μπερλεμόντ.

Τίποτα απ’ αυτά δεν συμβαίνει ούτε θα συμβεί. Οι μόνοι που βρισκόμαστε ήδη στη δημοσιονομική φυλακή της εθνικής μας κατάθλιψης είμαστε εμείς. Και κερατάδες και δαρμένοι. Και πτωχευμένοι και ταπεινωμένοι. Δεν ξέρω αν οι «εταίροι» μας νομίζουν ότι όλα όσα απεργάζονται εις βάρος μας έχουν κάποια παιδαγωγική επίδραση πάνω μας, αν νομίζουν ότι έχουν ανακαλύψει κάποιου είδους αποτελεσματική, αυταρχική αγωγή (αυτό που το ΔΝΤ για τις χώρες-θύματά του ονομάζει «θεραπεία-σοκ»). Το σίγουρο είναι ότι τα σίδερα που υψώνουν γύρω μας έχουν κι ένα απελευθερωτικό περιεχόμενο. Μια βίαιη και μαζική αποδέσμευση από το ευρωπαϊκό ταμπού. Μήπως τελικά υπάρχει ζωή και εκτός Ε.Ε.; Και μήπως αυτό δεν είναι ένα ελληνικό αλλά ένα πανευρωπαϊκό σύνδρομο; Διάβασα ότι, ήδη, το 68% των Γάλλων νοσταλγεί το φράγκο. Τι να λένε άραγε οι Ιταλοί, οι Ισπανοί ή οι Πορτογάλοι για τη λιρέτα, την πεσέτα και το εσκούδο;

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ (20/2/2010)

Εάν διασχίσετε τα βορειοκορεατικά σύνορα παράνομα, παίρνετε 12 χρόνια καταναγκαστικής εργασίας. Εάν διασχίσετε τα ιρανικά σύνορα παράνομα, τίθεστε υπό κράτηση επ’ αόριστον. Εάν διασχίσετε τα αφγανικά σύνορα παράνομα, σας πυροβολούν. Εάν διασχίσετε τα σαουδαραβικά σύνορα παράνομα, θα φυλακιστείτε. Εάν διασχίσετε τα αμερικανικά σύνορα παράνομα , θα χτυπηθείτε από την αστυνομία. Εάν διασχίσετε τα κινεζικά σύνορα παράνομα, δεν θα ξανακούσουμε νέα σας. Εάν διασχίσετε τα ελληνικά σύνορα παράνομα, παίρνετε μια θέση εργασίας, άδεια οδήγησης, κάρτα κοινωνικής ασφάλισης, κουπόνια τροφίμων, πιστωτικές κάρτες, επιδότηση ενοικίου ή στεγαστικό δάνειο, δωρεάν εκπαίδευση και περίθαλψη, δωρεάν έξοδο από τη φυλακή και, σε πολλές περιπτώσεις, μπορείτε και να ψηφίσετε.

Ανέκδοτο που μέχρι τώρα λεγόταν για τις ΗΠΑ και κυκλοφορεί παγκοσμίως σε παραλλαγή του συρμού για την Ελλάδα (τα στερεότυπα της βλακώδους αγνοίας των εταίρων μας, που αγνοούν ότι αυτά δεν τα παίρνει τζάμπα ούτε Έλληνας. Για τους αλλοδαπούς το πολύ πολύ να χορηγηθούν δωρεάν διασταυρούμενα πυρά…).

Ο ομφαλός της Γης (13/2/2010)

Η περασμένη Τρίτη, 9 Φεβρουαρίου, ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο, καμία εξαιρετική απόκλιση από αυτό που, τουλάχιστον το τελευταίο δίμηνο, αποτελεί κανονικότητα για την Ελλάδα. Ήταν, βέβαια, η παραμονή της πρώτης μεγάλης απεργίας στο Δημόσιο. Ήταν επίσης η μέρα κατά την οποία δημοσιοποιήθηκαν τα άγη του εγγύς μέλλοντός μας: η εισοδηματική πολιτική και οι περικοπές μισθών στο Δημόσιο, οι μη αυξήσεις στις συντάξεις, η φορολογική συρρίκνωση των μικρομεσαίων εισοδημάτων μας, η εκπαίδευσή μας στον ρόλο του φοροεισπράκτορα, η νέα μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος με αύξηση των ορίων ηλικίας και μείωση των συντάξεων. Μια κανονική μέρα ήταν, λοιπόν, η περασμένη Τρίτη, αν εξαιρέσει επίσης κανείς το γεγονός ότι ήταν η προπαραμονή της ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής που αποφάσισε το τελικό σχέδιο «σωτηρίας» μας ως χώρας, ως έθνους, ως κοινωνίας και ως συνιστώσας του ευρώ. Σωτηρίας από τους εαυτούς μας, αφού αν κρίνουμε από τα μέτρα και το ειδικό κοινωνικό βάρος τους, εμείς είμαστε η μόνη απειλή ημών των ιδίων.

Αυτή τη συνηθισμένη Τρίτη, ωστόσο, συνέβαινε ταυτόχρονα κάτι εξαιρετικό στις αγορές του κόσμου. Από το Σίτι του Λονδίνου στη Νέα Υόρκη, και από το Μεξικό μέχρι την Άπω Ανατολή. Κάτι που κλόνισε την πεποίθησή μου -υποθέτω και δική σας- ότι είμαστε πολύ ασήμαντη χώρα για ν’ ασχολούνται όλοι τόσο επίμονα μ’ εμάς, το έλλειμμά μας, το χρέος μας, τα ομόλογά μας, το spread μας, τη λογιστική μας ανειλικρίνεια και την επιστροφή μας στον δρόμο της δημοσιονομικής αρετής. Η κοινή λογική λέει ότι το ειδικό βάρος μας στην παγκόσμια οικονομία είναι πολύ μικρό για να την κάνει να τρέμει, όπως περίπου περιγράφουν οι οικουμενικοί επιτηρητές μας. Το ετήσιο ΑΕΠ μας αντιστοιχεί μόλις στο 0,2% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το χρέος μας -αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι το πρόβλημα- μόλις που υπερβαίνει το 1% του παγκόσμιου χρέους, που τρέχει φέτος προς τα 37 τρισ. δολ. Αλλά, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο λόγος που «γίναμε θέμα» παγκοσμίως ήταν τα greek statistics, η αλήθεια των αριθμών λέει ότι από το 2008, χρονιά που ξέσπασε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση, το παγκόσμιο χρέος αυξήθηκε κατά 23%, ενώ το ελληνικό κατά 18%. Αντίστοιχη είναι αλήθεια και ως προς το δημοσιονομικό έλλειμμα: η Ελλάδα είναι απλώς μία από τις 18 χώρες της Ε.Ε. με υπερβολικό έλλειμμα οι οποίες λίγο πολύ κατάφεραν από το 2008 να το διπλασιάσουν περίπου για τους ίδιους λόγους. Κυρίως για να χρηματοδοτήσουν την επιστροφή του παραπαίοντος χρηματοπιστωτικού συστήματος στην κερδοφορία. Το μόνο, λοιπόν, που μπορεί να προσάψει κανείς στην Ελλάδα είναι πως το έκανε πιο theatral, με άφθονο προεκλογικό και μετεκλογικό σασπένς.

Σε κάθε περίπτωση, τίποτε δεν είχε αλλάξει από την κανονικότητα της κρίσης αυτή τη συνηθισμένη Τρίτη, 9 Φεβρουαρίου, που να μας κάνει να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα έχει γίνει αίφνης ο ομφαλός της Γης. Κι όμως, η παγκόσμια οικονομική ελίτ, οι ευρωκράτες, οι treasury managers, οι traders, οι επενδυτές, οι σπεκουλαδόροι, οι κερδοσκόποι, όλοι τους συμπεριφέρθηκαν αυτή την Τρίτη (αλλά και μέχρι χθες) σαν η παγκόσμια οικονομία να κινείται γύρω από την Ελλάδα. Τόσο, ώστε οι λίγοι Ευρωπαίοι, Ασιάτες ή Αμερικανοί που έρχονται σε επαφή με κάτι αληθινά ελληνικό -γκρικ φέτα, γκρικ όλιβ όιλ ή γκρικ γιόγκουρτ- να αναρωτιούνται τι άλλο ελληνικό μπορούν να βρουν στα ράφια ενός σούπερ μάρκετ. Μάλλον τίποτα. Οπότε θα μείνουν με την απορία γιατί και αυτή την συνηθισμένη Τρίτη η Ελλάδα ήταν και πάλι ο ομφαλός της παγκόσμιας οικονομίας.

Για να μη νομίζετε ότι σας παραμυθιάζω, να μερικά από τα συγκλονιστικά πράγματα που είχαν ελληνική σφραγίδα αυτή τη συνηθισμένη Τρίτη: Κατ’ αρχάς, μάθαμε ότι ο άρχων της νομισματικής ορθοδοξίας, πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν Κλοντ Τρισέ, αναχώρησε εσπευσμένα από την Αυστραλία, όπου συνεδρίαζε με τους κεντροτραπεζίτες όλου του κόσμου, για να συμμετάσχει στο «ευρωπαϊκό σχέδιο σωτηρίας» της Ελλάδας και του ευρώ. Η ΕΚΤ διέψευσε διακριτικά τις σχετικές πληροφορίες, ισχυριζόμενη ότι η πρόωρη αναχώρηση είχε σχέση με τα αεροπορικά δρομολόγια, αλλά ποιος θα πιστέψει ότι ο άρχων του ευρώ δεν έβρισκε θέση στο αεροπλάνο; Έπειτα, οι αγορές κατέγραψαν μια αισθητή άνοδο του ευρώ έναντι του δολαρίου, στον απόηχο της πτώσης του spread των ελληνικών ομολόγων και της αίσθησης ότι το σχέδιο «σωτηρίας» είναι στα σκαριά. Στην ίδια περίπου αιτία αποδόθηκε από δεκάδες αναλυτές η πτώση της στερλίνας έναντι του ευρώ την ίδια μέρα. Με την ίδια ακριβώς πεποίθηση οι αναλυτές μετέδωσαν ότι η άνοδος των μετοχών στη Wall Street την Τρίτη δεν ήταν παρά μια θετική αντίδραση στην πτώση του δολαρίου και στην προσδοκία αποτροπής της «ελληνικής τραγωδίας». Το ίδιο ακριβώς ελέχθη και για τις καναδικές μετοχές, ιδιαίτερα γι’ αυτές που σχετίζονται με την εξόρυξη πρώτων υλών -χρυσού, χάλυβα και πετρελαίου- των οποίων τα χαρτιά έλαμψαν υπό το ελληνικό φως την ίδια μέρα, λες και η Ελλάδα είναι ένα «εργοστάσιο του κόσμου» που ανταγωνίζεται με αξιώσεις την Κίνα. Φυσικά, ελληνικής αιτιολόγησης ήταν και η άνοδος του χρυσού κατά 1,4% στην αγορά της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου. Ακόμη πιο ισχυρή ήταν η επίδραση της «ελληνικής ελπίδας» στην αγορά του «μαύρου χρυσού», που αυτή τη συνηθισμένη Τρίτη ανέβηκε 3% για τα συμβόλαια παραδόσεως Μαρτίου. Για να διαλυθεί και η τελευταία σας αμφιβολία ότι η Ελλάδα, είναι προφανώς η πιο παγκοσμιοποιημένη οικονομία του πλανήτη, προσθέτω και τούτα: Οι πιέσεις που δέχονταν όλη την προηγούμενη εβδομάδα το βραζιλιάνικο ρεάλ και το μεξικάνικο πέσο υποχώρησαν και τα δύο νομίσματα εμφάνισαν σημαντική άνοδο (από 1% έως 1,7%) έναντι του δολαρίου, στον απόηχο της επερχόμενης ελληνικής σωτηρίας. Για τον ίδιο λόγο έπεσε το ιαπωνικό γιεν, ανέβηκε το αυστραλιανό δολάριο, ανέβηκαν οι μετοχές της Coca Cola και της Caterpillar, ανέβηκε το χρηματιστήριο του Σικάγο, αλλά και η μετοχή της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδος στη Νέα Υόρκη, καθώς και ο δείκτης 19 αγαθών παγκόσμιας κατανάλωσης. Κι αν αυτό σας κάνει ακόμη πιο περήφανους, σας αποκαλύπτω ότι τα «ψαχτήρια» του Διαδικτύου κατέγραφαν περίπου 16.000 δημοσιεύματα σε όλο τον κόσμο που συνέδεαν την Ελλάδα με τις εξελίξεις της μέρας σε όλες τις αγορές αγαθών και αξιών. Κι αυτά ήταν μόνο τα αγγλόφωνα, γαλλόφωνα και γερμανόφωνα δημοσιεύματα. Όλα αυτά μια συνηθισμένη Τρίτη, που ακολούθησε άλλες συνηθισμένες μέρες, καταγραμμένες σαν «μαύρες» ή «γκρίζες» Δευτέρες, Παρασκευές ή Πέμπτες με το ελληνικό αποτύπωμα σε όλες τις αγορές του κόσμου.

Τίποτα από αυτά δεν είναι φανταστικό, όλα είναι δεδομένα ενός 24ώρου που προφανώς θα κάνουν τη σοσιαλιστική μας διακυβέρνηση να φουσκώνει από περηφάνια γιατί, επιτέλους, πήρε μια «παρτίδα» στο παγκόσμιο σκάκι των αγορών. Αλλά με τι τίμημα και για ποιους… Είμαστε, λοιπόν, πράγματι ο ομφαλός της Γης; Μήπως πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι η ανθρωπότητα και ο οικονομικός πολιτισμός μας εξαρτώνται τόσο πολύ από μας, ώστε δεν μπορούμε παρά να σηκώσουμε καρτερικά τον σταυρό του μαρτυρίου και να ανεχθούμε αδιαμαρτύρητα τη μείωση των μισθών, τη φορολογική απίσχνανση των εισοδημάτων, την πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, τη δραστική συρρίκνωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τη μείωση της κατανάλωσης, τις περικοπές των δημοσίων δαπανών και την αναπόφευκτη βαθιά ύφεση που θα επιφέρει η τόσο φανατική δήλωση πίστης στην ορθοδοξία του Συμφώνου Σταθερότητας; Μπα… Προφανώς κάτι άλλο, πιο μεγάλο παίζεται εδώ. Κάτι που αφορά την τελική αναμέτρηση του νεοφιλελεύθερου κυνισμού των αγορών με τα τελευταία ψήγματα κεϊνσιανισμού (έστω) που απομένουν στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια σκηνή, αδύναμα και ανίκανα να διατυπώσουν μια πειστική εναλλακτική λύση. Τώρα επιβεβαιώνεται πλήρως η εκτίμηση πως η Ελλάδα είναι ένα, όχι μόνο ευρωπαϊκό αλλά παγκόσμιο πειραματόζωο. Τώρα που οι αγορές φαίνεται να παίρνουν αυτό που θέλουν- αίμα από τον κόσμο της εργασίας- μπορούν να επεκτείνουν το μοντέλο παντού. Έχουν ξεμπερδέψει με τη δημοκρατία, έχουν πάρει τον αέρα απ’ την πολιτική, ξέρουν ότι μπορούν να μετατρέψουν σε κουρελόχαρτο κάθε προεκλογικό πρόγραμμα και να αντικαθιστούν την πολιτική διακυβέρνηση από κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας και αγοραίου κυνισμού. Κι όπως είπε -πάλι αυτή τη συνηθισμένη Τρίτη- ο νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτς, «οι αγορές είναι ένας παράφρονας που θα σε σκοτώσει έτσι κι αλλιώς όταν θα πάρει αυτό που θέλει».
Κάποιος πρέπει να αφοπλίσει τον παράφρονα. Θα ήταν καλύτερα να είμαστε περήφανοι ως Έλληνες, όχι γιατί γίναμε το φοβισμένο και υποταγμένο θύμα του, αλλά γιατί του κόψαμε και τη φόρα και τον βήχα.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ (13/2/2010)

Οι Έλληνες είναι υπερήφανος λαός. Βομβαρδίζονται συνεχώς και αδιαλείπτως από τα ΜΜΕ, την κυβέρνηση και ευεπηρέαστους ακαδημαϊκούς, που αποσκοπούν να τους κάνουν να πιστέψουν πως είναι υπεύθυνοι για τις αποτυχίες ενός συστήματος υπέρ του οποίου ουδείς ψήφισε ποτέ. Εδώ στη Βρετανία χρησιμοποιούμε επίσης τη φράση «δεν υπάρχει άλλη λύση». Όμως πάντα υπάρχει άλλη λύση. Η σημερινή δύσκολη κατάστασή τους θέτει τούς Έλληνες στην πρώτη γραμμή μιας ευρύτερης επίθεσης βασισμένης στις ευρωπαϊκές αρχές της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, που πάντα είχαν μια δόση ρητορείας, αλλά τώρα παραβιάζονται σε όλο το εύρος τους. Το ιδανικό θα ήταν η κυβέρνηση να ξεχάσει την ψεύτικη ορθοδοξία που καθιστά την Ελλάδα τόσο κυρίαρχη όσο είναι το Ιράκ και να καλέσει στη δημιουργία ενός εθνικού μετώπου αντίστασης στη βάρβαρη επίθεση. Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να διεγείρει την εθνική υπερηφάνεια και μια αίσθηση αδικίας. Θα μπορούσε να εκτρέψει τον ελληνικό εθνικισμό από την πρόσφατη ακραία, δεξιά, ξενοφοβική παθολογία του προς κάτι πλησιέστερο προς την ελληνική παράδοση: την υπεράσπιση της δημοκρατίας.


Κώστα Δουζίνα, «Οι Έλληνες πρέπει να πολεμήσουν τη νεοφιλελεύθερη Ε.Ε.», άρθρο στον «Guardian» 4/2/2010

Στο Ντουμπάι, αδελφές μου, στο Ντουμπάι… (6/2/2010)

Είμαι απορημένος (αλλά και εξοργισμένος) για την ψυχρή υποδοχή που επεφύλασσαν οι αγορές και οι ευρωκράτες στα «μέτρα σωτηρίας» (Ποιου; Από ποιον; Θα το δούμε παρακάτω) που ανακοίνωσε η σοσιαλιστική διακυβέρνηση. Έπρεπε να εκραγούν από ενθουσιασμό, να βυθίσουν το spread στις 200 μονάδες βάσης (έχετε εξοικειωθεί, φαντάζομαι, με την αργκό του χρέους, άλλωστε σε λίγο και το ψωμί με «μονάδες βάσης» θα το παίρνουμε από τον φούρνο, όχι με ευρώ). Κι έπρεπε επίσης να φερθούν με γενναιοδωρία στους φιλότιμους υφισταμένους τους που έκαναν το σκατό μας (το δικό μας, όχι το δικό τους) παξιμάδι για τη μείωση του ελλείμματος. Και να προσφέρουν ως πουρμπουάρ ένα χρόνο τράτο για την επιστροφή μας στη δημοσιονομική ορθοδοξία του Συμφώνου Αστάθειας και Υπανάπτυξης. Να βγει αυτός ο χολερικός Αλμούνια (που, αλήθεια, ποιον ακριβώς εκπροσωπεί; Ποιος τον έχει εκλέξει;) και να πει «άντε, επειδή ήσασταν καλά παιδιά, από μας ένα χρόνο δώρο για το έλλειμμα».

Εκ των υστέρων αντιλήφθηκα ότι το «θηρίο» δεν εξημερώθηκε πλήρως όχι λόγω αχαριστίας, αλλά ένεκεν ελλιπούς πληροφόρησης. Εννοώ πως από το κυβερνητικό πακέτο «σωτηρίας» που παρουσίασε ο πρωθυπουργός έλειψε ένα βασικό συστατικό που προφανώς για λόγους τεχνικούς και μόνο δεν ήταν εφικτό να το μάθουν τα ντίλινγκ ρουμ που παίζουν στη ρουλέτα το στοίχημα της ελληνικής χρεοκοπίας ούτε στο Μπερλεμόν όπου συρρέουν καθημερινά οι 20.000 ευρωϋπάλληλοι, υπηρέτες των κραταιών επιτρόπων όπως άλλοτε οι Γαλλίδες αρσακειάδες. Προφανώς δεν έχουν ενημερωθεί για το διαζύγιο Μενεγάκη - Λάτσιου. Τι σχέση έχει το εθνικό διαζύγιο με τη «σωτηρία» του έθνους, θα ρωτήσετε. Απόλυτη. Είναι ίσως το σημαντικότερο μέτρο που εγγυάται την αποδοχή της οδυνηρής θυσίας στην οποία καλούνται να υποβληθούν οι νεοέλληνες νεόπτωχοι, με δεδομένο ότι ούτε η γενναιόδωρα παρεχόμενη «εθνική συναίνεση» Ν.Δ. και ΛΑΟΣ, ούτε οι φιλότιμες προσπάθειες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να βγάλει την υποχρέωση με μια-δυο απεργιακές μπαταριές φαίνονται αρκετές για να διασφαλίσουν ότι το «καζάνι» δεν θα εκραγεί. Αντιθέτως, το εθνικό διαζύγιο, όπως παλαιότερα ο εθνικός γάμος, τα εθνικά γεννητούρια, τα εθνικά βαφτίσια και τα εθνικά γ…, λειτουργούν ως το ισχυρότερο και αποτελεσματικότερο αναλγητικό της λαϊκής (τηλεοπτικής) συνείδησης. Άλλωστε, αν κάνετε μια πρόχειρη στατιστική στην τηλεοπτική ενημερωτική (sic!) πραγματικότητα της εβδομάδας, θα διαπιστώσετε ότι η αναμέτρηση Ελένης και εθνικής χρεοκοπίας σε ώρες φλυαρίας έληξε με ισοπαλία, για να μην πω ότι ενδεχομένως η ατυχήσασα εθνική σταρ πήρε και κεφάλι. Στην τηλεθέαση, πάντως, αποδεδειγμένα το πήρε. Κι αν από την τηλεοπτική στατιστική μεταφερθείτε στην εμπειρική παρατήρηση, θα έχετε ήδη διαπιστώσει ότι ο μέσος δημόσιος υπάλληλος, μισθωτός, συνταξιούχος, φορολογούμενος καταναλωτής μοιράζει ακόμη -μια εβδομάδα μετά το σοκ του εθνικού διαζυγίου- ισότιμα τις ευαισθησίες του ανάμεσα στην αγωνία του για την Ελένη, τον πρώην σύζυγο και τα κατάξανθα, Άρια βλαστάρια της από τη μια και στον ελεγχόμενο θυμό του για τα χαστούκια που τρώει.

Ως εκ τούτου, δικαιούμαι να υποψιάζομαι ότι η βόμβα του διαζυγίου που απογείωσε την εθνική μας ανοησία δεν είναι παρά μια κυβερνητική συνωμοσία διάσπασης της κοινωνικής προσοχής. Και δεν μπορώ να διαβεβαιώσω ότι και οι Βρυξέλλες δεν ήταν στο κόλπο. Μπορώ, όμως, με βεβαιότητα να ισχυριστώ ότι ο υπουργός Οικονομικών και όλη η κυβέρνηση οφείλουν ευγνωμοσύνη για την προσφορά του εθνικού ζεύγους στην εθνική υπόθεση, και δη με την υπέρτατη θυσία τους, ένα οδυνηρό διαζύγιο, για το οποίο το πανελλήνιο οφείλει να θλίβεται όσο και για τα δισεκατομμύρια ευρώ που θα εξαφανιστούν από τις τσέπες του και θα χαθούν στον Καιάδα του ελλείμματος. Και υποθέτω ότι ως ανταπόδοση θα έχουν το ελάχιστο τακτ να εξαιρέσουν το ζεύγος από τα μέτρα «φορολογικής δικαιοσύνης» που ανακοινώνουν την άλλη εβδομάδα, χορηγώντας φορολογική αμνηστία για τα 400 τετραγωνικά στα Μελίσσια, το ξενοδοχείο στη Μύκονο, το εξοχικό στη Βοιωτία, το οικόπεδο στη Χαλκιδική και, ναι -ω ναι!- τα σπίτια στο Ντουμπάι που αγόρασε η εθνική πρωινατζού για να αποκαταστήσει τα παιδάκια της. Υποθέτω άλλωστε ότι όλα αυτά έχουν αγοραστεί νομοτύπως, τίποτε δεν έχει αποκρυφτεί από την εφορία, τίποτε δεν έχει μεταβιβαστεί σε offshore και όλα έχουν φορολογηθεί κανονικά. Αφήστε δε που το υπουργείο Οικονομικών πρέπει να σκεφτεί μια ειδική και κατ’ εξαίρεση ρύθμιση αποκατάστασης της ζημίας που έχει υποστεί η λαμπερή σταρ από την επένδυσή της στο Ντουμπάι καθότι η κατασκευάστρια εταιρεία είναι θυγατρική της Dubai World, που βρίσκεται σε στάση πληρωμών και τα σπίτια για τα παιδάκια της έχουν μείνει να χάσκουν στα μπετά. Είναι μια ελάχιστη υποχρέωση της κυβέρνησης όχι μόνο στη συμβολή του πρώην εθνικού ζεύγους στη χώνευση της «σωτηρίας» μας, αλλά μια παραδειγματική επιβράβευση του μοντέλου επιχειρηματικότητας που πρόσφεραν στο πανελλήνιο, πυρήνα του αναπτυξιακού οράματος που μας περιμένει μόλις βγούμε από το τούνελ της κρίσης. Ποιο άλλο ζεύγος μετέτρεψε σε πιο αποτελεσματική μπίζνα τη σχέση του, τον γάμο του, τα γεννητούρια των τριών παιδιών του, τα βαφτίσια τους ένα προς ένα και τώρα το διαζύγιό του; Ενδεχομένως και την επανένωσή του… Τώρα, αν αυτή η ανάπτυξη είναι πράσινη, μπλε ή κόκκινη, δεν έχει σημασία, μονάδες στο ΑΕΠ να προσθέτει και απασχόληση να δημιουργεί. Έχετε υπολογίσει πόσες θέσεις εργασίας συντηρούνται από την εικοσιτετράωρη παρακολούθηση και κάλυψη των κινήσεων όλων των σελέμπριτι αυτής της χώρας;

Για όσους βιάζονται να μου προσάψουν φτηνή και κοινότοπη πλάκα την ώρα που ο κόσμος καίγεται (για την ακρίβεια: όχι όλος ο κόσμος, αλλά εκείνο το τμήμα του που μονίμως καίγεται), έχω να προσθέσω ότι η κυβέρνηση οφείλει ανάλογη ανταπόδοση και στους λοιπούς αστέρες του μιντιακού μας σύμπαντος που με τόσο πάθος υποστηρίζουν εδώ και μήνες τη συνταγή του σκληρού πακέτου «σωτηρίας». Παρ’ ότι έχουν μάθει φαρσί τα spread και τα τοκοχρεολύσια και όλη την άκαμπτη αργκό της ευρωκρατίας και της διεθνούς αλητείας των αγορών, ας μη νομίσουν ότι τους χωρίζει μεγάλη απόσταση από τη σταρ της εθνικής μας αφέλειας Ελένης. Αν αυτή προσφέρει (εκούσα άκουσα) το ήπιο ναρκωτικό της λησμονιάς, αυτοί εισφέρουν με τα σκληρά ναρκωτικά, τα ψυχοτρόπα φάρμακα της κοινωνικής πειθούς στον μονόδρομο που επέβαλε το «θηρίο». Κι επίσης, ενώ μας έχουν εξηγήσει καταλεπτώς από τα τηλεοπτικά παραθύρια πόσο απαραίτητες είναι οι «θυσίες» (οι δικές μας), γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει αγόγγυστα να δεχτούν περικοπή των μισθών τους, γιατί οι αγρότες πρέπει να αποσυρθούν ησύχως από τις εθνικές οδούς, γιατί πρέπει αδιαμαρτύρητα να προσφέρουμε το αίμα που απαιτούν οι αγορές, δεν έχουν μπει στον κόπο να μας πουν, αυτοί, τι ακριβώς θα θυσιάσουν υπέρ της «σωτηρίας» μας εκτός από το σάλιο που καταναλώνουν για να μας πείσουν; Από πόσο μέρος του παχυλού μισθού τους θα παραιτηθούν; Ποια από τις τρεις-τέσσερις δουλειές τους θα παραχωρήσουν στους ανέργους «συναδέλφους» τους; Πόση φορολογία θα ανεχτούν στα άνετα σπίτια τους, στα πολυτελή εξοχικά τους, στα σκάφη τους, στις καταθέσεις και τις επενδύσεις τους; Τι τους κάνει να πιστεύουν ότι είναι τόσο απαραίτητοι στην κοινωνία (όσο και στην εξουσία) ώστε κάθε κοινοτοπία που εκστομίζουν ή γράφουν να αξίζει τα δεκαπλάσια ή εικοσαπλάσια από το οκτάωρο ενός δημοσίου υπαλλήλου (έστω και τεμπέλη) στο γκισέ;
Πήξαμε στους σωτήρες. Ας μη μας σώσουν πάλι. Ας πάνε στο Ντουμπάι, να σώσουν τα ακίνητα της Ελένης. Αυτά συμβαίνουν στη χώρα όπου η πιο καλοπληρωμένη εργασία είναι να περιφέρεις το σώμα σου και τον ναρκισσισμό σου σ’ ένα τηλεοπτικό στούντιο πετώντας κοτσάνες.
Υ.Γ.
Το σταρ σίστεμ των ΜΜΕ έχει τη Μενεγάκη και τους Μενεγάκηδές του. Το πολιτικοκοινωνικό σταρ σίστεμ έχει επίσης τους δικούς του εκπροσώπους που διακρίνονται για την αμετροέπειά τους, χρήσιμη τελικά στους σκεπτόμενους πολίτες. Η ηγεσία του ΣΕΒ, την επαύριο της εξαγγελίας του πακέτου «σωτηρίας», μετέφρασε ευθέως το πάγωμα των μισθών στο Δημόσιο σ’ ένα μεγαλοπρεπές «όχι» προς τη ΓΣΕΕ για αυξήσεις και στον ιδιωτικό τομέα. Πέρα από το ότι μας θύμισε την παροιμία «θέλει η …… να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει», έχει ενδιαφέρον η απαξιωτική αναφορά του ΣΕΒ στη «σκληρότερη κηδεμονία των Βρυξελλών και των αγορών». Επειδή μέχρι τώρα νομίζαμε ότι για την επιχειρηματική ελίτ οι Βρυξέλλες είναι Μέκκα της δημοκρατίας και οι αγορές όαση ελευθερίας, καταγράφουμε για ιστορικούς λόγους την προχθεσινή δήλωση της ηγεσίας του ΣΕΒ στη «θυγατρική» στήλη «Θεωρίες για την υπεραξία».

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ (6/2/2010)

Είναι αλήθεια ότι οι διαπραγματεύσεις για τη νέα συλλογική σύμβαση διεξάγονται στο περιθώριο μιας σκληρής οικονομικής πραγματικότητας. Ζούμε, τούτες τις μέρες, ένα νεοελληνικό δράμα που δεν πρέπει να διαιωνιστεί. Ευθύνη της κυβέρνησης πρωταρχικά, αλλά και του πολιτικού συστήματος συνολικά, είναι να βοηθήσει την κοινή γνώμη, όλες τις κοινωνικές ομάδες, να συνειδητοποιήσουν ότι ο τόπος βρίσκεται στα πρόθυρα της συλλογικής κατάρρευσης. Ή θα υποστούμε, συνειδητά ως λαός, τις αναγκαίες θυσίες μέχρι να ξανασταθούμε στα πόδια μας, ή θα περιέλθουμε στην ακόμη σκληρότερη κηδεμονία των Βρυξελλών και των αγορών – κάτι που είναι αμφίβολο αν η κοινωνία μας μπορεί να αντέξει ή να ανεχθεί.

Δημήτρης Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ (δήλωση μετά συνάντηση με τη ΓΣΕΕ για τη νέα εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας)