Αυτόχειρ Ευρώπη

(Από τη στήλη "Ελεύθερος Σκοπευτής", εφημερίδα Επενδυτής, 28/4/2012)

Ο μύθος λέει τα βασικά: η Ευρώπη χαζολόγαγε σε ένα λιβαδάκι. Τη βλέπει ο Δίας, καψουρεύεται μαζί της, μεταμορφώνεται σε ταύρο και κάνει τάχα μου πως βόσκει αμέριμνος κι ακίνδυνος. Τον κόβει η Ευρώπη, γοητεύεται μαζί του (τι δηλοί ο μύθος για τα γούστα της νεανίδος, άλλο θέμα), τον πλησιάζει, τον θωπεύει, τον ιππεύει και τότε ξυπνά ο ταύρος εντός του Δία (που έτσι κι αλλιώς είναι ταύρος), την αρπάζει, διασχίζει στεριά και θάλασσα σαν ιπτάμενη μηχανή και την πάει στο Δικταίον άντρο, κάπου στην Κρήτη. Όπου αρχίζει το μπαλαμούτι και καρποί των αλλεπάλληλων συνευρέσεων του ζεύγους είναι τρία παιδιά (κατ’ άλλη εκδοχή μόνο δύο), ο Μίνωας, ο Ραδάμανθυς κι ο Σαρπηδόνας. Η συνέχεια προβλέπει εγκατάλειψη της ερωτικής κλίνης από τον Δία (που ήταν σεξομανής και βαριόταν εύκολα), δεύτερο σύζυγο για την εγκαταλελειμμένη Ευρώπη και γενικώς χάπι έντ.

Κι αν τα πράγματα δεν γίνονταν έτσι; Αν, για παράδειγμα, η Ευρώπη, που έμεινε καρφωμένη από τον φόβο της πάνω στη ράχη του Δία- ταύρου στη διάρκεια της υπερηχητικής τους πτήσης, επέλεγε την ελευθερία αντί της ερωτικής σκλαβιάς στο σκοτεινό ρετιρέ οργίων του Δία; Αν επέλεγε να πέσει από τη ράχη του ταύρου, να χαθεί σε γκρεμό ή σε θάλασσα, ήτοι να αυτοκτονήσει; Τότε, προφανώς το δίευρω δεν θα έφερε την παράσταση με την αρπαγή της Ευρώπης, ούτε ο Τιτσιάνο αλλά ούτε κι Μποτέρο θα την είχαν ζωγραφίσει, και τα αντίστοιχα γλυπτά, κλασικά, νεοκλασικά, μοντέρνα και μεταμοντέρνα που κοσμούν το Στρασβούργο κι άλλες ευρωπαϊκές μητροπόλεις δεν θα είχαν ποτέ φιλοτεχνηθεί.

Κι ακόμη χειρότερα, η Ευρώπη, που περισσότερο για λόγους ιστορικούς και πολιτικούς παρά για γεωλογικούς θεωρείται ξεχωριστή ήπειρος, δεν θα ήταν παρά μια χερσόνησος της Ασίας, ίσως η πιο ασήμαντη, αραιοκατοικημένη από απογόνους του Νεάτερταλ κι όχι απαραίτητα του homo sapiens ή των Ινδοευρωπαίων μεταναστών που επί 3.000 χρόνια την εποικούσαν κατά κύματα. Εν ολίγοις, η Ευρώπη μπορεί να εξελισσόταν σε μια σκοτεινή ανθρωπολογική έρημο.

 

Αυτή θα ήταν η κατάληξη μιας διαφορετικής τροπής του μύθου, με την Ευρώπη σε ρόλο αυτόχειρος παρθένου. Μα και πέρα από τον μύθο, η αλήθεια είναι πως η Ευρώπη, που εδώ και χιλιετίες έχει χάσει την παρθενία της, για πολλοστή φορά αυτοκτονεί. Για την ακρίβεια, αποπειράται να αυτοκτονήσει, κάτι σαν ιδανική αυτόχειρ του Καρυωτάκη, αλλά εν τέλει πτώμα Ευρώπης δεν έχουμε. Έχουμε, βέβαια πτώματα Ευρωπαίων. Εκατομμύρια πτώματα Ευρωπαίων.


Η Ευρώπη- αν την αντιληφθούμε ως σύνολο ανθρώπων κι όχι ως καρκατούρα του αρχαϊκού μύθου- αυτοκτονεί και πάλι. Από απελπισία, από αυτοκαταστροφικό ναρκισσισμό, από αλαζονεία, από απλή βλακεία; Έχει κι αυτό τη σημασία του, αλλά προς το παρόν το αποτέλεσμα μετράει. Ήδη, αυτοκτονούν οι κάτοικοί της: το «σερί» αυτοκτονιών απελπισίας που καταγράφεται στη μνημονιακή Ελλάδα, ανεξάρτητα από την ιδιαίτερη ψυχοπαθολογία των αυτοχείρων ή από τις συμβολικές, πολιτικές τους προθέσεις, αποτελεί ήδη ένα στίγμα της κατάστασης στην οποία περιέρχονται οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, με τις ηγεσίες τους να τους υπόσχονται πλέον μόνο επιδείνωση των όρων ζωής τους.

Αλλά η κυριότερη και πιο μαζική μορφή πολιτικής αυτοχειρίας της Ευρώπης αποτυπώνεται στις πολιτικές ροπές της. Με μια τελετουργία που θυμίζει έντονα Μεσοπόλεμο, η οικονομική πίεση που υφίστανται οι κοινωνίες οι οποίες αποκολλώνται βίαια από την γραμμή της προϊούσας προόδου και ευημερίας μεταφράζεται ευδιάκριτα πια σε μια ακροδεξιά, εθνικιστική, φασίζουσα ριζοσπαστικοποίηση. Οι πολιτικές ηγεσίες των ευρωπαϊκών χωρών παριστάνουν τις έκπληκτες μπροστά στο κολοσσιαίο ποσοστό της Λεπέν. Και με την ίδια κακή υποκριτική το εγχώριο πολιτικό σύστημα εμφανίζεται τάχα θορυβημένο και ανήσυχο για τη δημοσκοπική επέλαση της νεοναζιστικής «Χρυσής Αυγής». Δεν ξέρουν τίποτα για τον φόνο. Απλώς προέκυψε από κάποιου είδους στενοκεφαλιά του εκλογικού σώματος. Ακολουθούν οι δημόσιες δηλώσεις αποκήρυξης, αποτροπιασμού, ενόχλησης. Ο Σαρκοζί κάνει πως τον αφήνουν αδιάφορο οι επιλογές των ψηφοφόρων στον δεύτερο γύρο, ο Ολάντ μιλά προσεκτικά για τους θυμωμένους οπαδούς της Λεπέν, η Μέρκελ σηκώνει αδιάφορα τους ώμους, ο Μπαρόζο και οι κομισιονάριοι επιφυλάσσουν κι αυτοί μια δήλωση δυσφορίας για την αντιδημοκρατική εκτροπή των ψηφοφόρων, λες κι η δημοκρατία, ως άλλη απαχθείσα Ευρώπη, είχε κάθε λόγο να ζει πανευτυχής στο νέο, σκοτεινό Δικταίον άντρο της.


Κι όμως, το πολιτικό κεφάλαιο της ακροδεξιάς αποταμιεύεται και τοκίζεται συστηματικά εδώ και χρόνια στο κεντρικό θησαυροφυλάκιο της ευρωκρατίας. Η πιο ορατή ένδειξη είναι, φυσικά, η αλλοπρόσαλλη ευρωπαϊκή πολιτική μετανάστευσης που πέρασε από την περίφημη και υποκριτική πολυπολιτισμικότητα στην απόλυτη καχυποψία, στη συνθήκη Σένγκεν και στην αναίρεσή της, στο σκυλοπνίξιμο ανθρώπινων ζωών στη Μεσόγειο, στα πογκρόμ κατά των λαθρομεταναστών και, τελικά, στην Ευρώπη φρούριο. Η κρυπτοφασιστική ή ανοικτά φασιστική ρητορική των ακροδεξιών κομμάτων βρίσκει εύφορο έδαφος στη νέα πραγματικότητα: Οι ευρωπαϊκές μητροπόλεις και περιφέρειες εξελίσσονται σε ένα είδος χωματερών ανακυκλώσιμων ανθρώπινων υλικών από κάθε μέρος της υφηλίου στο οποίο οι ευρωπαϊκές ελίτ δοκιμάζουν πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, επιχειρήσεις «εκδημοκρατισμού» ή απλές λεηλασίες εθνικών πόρων. (Εδώ, η Ευρώπη μεταμορφώνεται σε μελαψή, εξόριστη πριγκίπισσα της ανατολής).


Αλλά ακόμη και εντός του ευρωπαϊκού Δικταίου Άντρου, όπου ο Δίας επιδίδεται στα ακατανόμαστα, η συμβίωση άνισων κοινωνιών, που μετά πολλές δεκαετίες έγιναν ακόμη πιο άνισες χάρη στην απελευθέρωση των αγορών και στο ίδιο το ευρώ, γίνεται όλο και πιο αφόρητη, μια λεόντειος εταιρεία υπέρ της Γερμανίας και των πλεονασμάτων της. Έτσι, ο ευρωπαϊκός κοσμοπολιτισμός που φιλοδοξούσε να αντικαταστήσει τις εθνικές ταυτότητες με μια ευρωπαϊκή, εύκολα εκτρέπεται στον εθνικισμό. (Εδώ η Ευρώπη μεταλλάσσεται σε ψυχρή, ψηλή, ισχνή Βορειοευρωπαία, σε πληθωρική Νότια, με εκρηκτικό μεσογειακό ταμπεραμέντο ή υπερπατριώτισσα Τσέχα).


Η φλυαρία περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης που κυριάρχησε κατά τα δυόμιση χρόνια διαχείρισης της κρίσης χρέους στον δημόσιο λόγο της ευρωπαϊκής ελίτ στην πραγματικότητα έδωσε άφθονη τροφή σε εθνικιστικά και ξενοφοβικά στερεότυπα που τα ακροδεξιά κόμματα έκαναν «πρόγραμμα». Η Μέρκελ ανταγωνίστηκε επάξια τη Bild σε ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς κατά των Ελλήνων, οι Ολλανδοί ηγέτες, μαζί με τους μέχρι πρότινος ακροδεξιούς κυβερνητικούς εταίρους τους, λοιδορούσαν τους σπάταλους Νότιους, οι κομισιονάριο, που έχουν κατσικωθεί στον ευρωπαϊκό θρόνο χωρίς να εκπροσωπούν κανένα, χωρίζουν κατά βούληση τις κοινωνίες σε «καλούς» και «κακούς» μαθητές της νέας δημοσιονομικής ορθογραφίας. (Εδώ η Ευρώπη κόβει τις φλέβες πνιγμένη από ενοχές. Αλλά τις κόβει κάθετα και άτσαλα, τις μένουν απλώς οι ουλές).


Κι ακόμη βαθύτερα, με τον πυρήνα της οικονομικής συνταγής για τη δημοσιονομική ανάρρωση της Ευρώπης, με το δόγμα Banken über alles και την υπεράνω όλων χρηματοπιστωτική δικτατορία, η πολιτική ελίτ της Ε.Ε. αφυπνίζει όλο το σκοταδιστικό ιδεολογικό οπλοστάσιο του φασισμού, τους θεμελιώδεις μύθους του ναζισμού που βλέπουν πίσω από το ολιγαρχικό οικοδόμημα που κτίζεται στην Ε.Ε. όχι τάξεις και συγκροτημένα συμφέροντα, αλλά σημιτικές συνωμοσίες, την υλοποίηση κάποιου πανάρχαιου σχεδίου του Κοινού της Σιών, έναν Σάιλοκ πίσω από κάθε απόφαση. Πρόκειται για μια εκρηκτική συνάντηση δύο μυστικισμών, του μυστικισμού της αγοράς και αυτού της ναζιστικής «κάθαρσης». Είναι η εφιαλτική όσμωση του δόγματος της λιτότητας και του ακροδεξιού λαϊκισμού. Μια όσμωση που η ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ φαίνεται να ρισκάρει. (Εδώ, η Ευρώπη αποφασίζει να αφεθεί στα χέρια του Δία, να χαλαρώσει και να το απολαύσει. Τις προηγούμενες φορές που έκανε το ίδιο, το Δικταίον άντρο έγινε νεκροταφείο της ευρωπαϊκής νεολαίας στο Βερντέν και θάλαμοι αερίων στο Νταχάου ή στο Άουσβιτς Μπίρκεναου).


ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

… Οι άξιοι συνταγματικοί νομοθέτες του Στρασβούργου, επιδιδόμενοι στη συγγραφή ενός «Ευρωσυντάγματος», ενός είδους εγχειριδίου για μια συγκυριαρχία των προνομιούχων του κόσμου, έβαλαν στον χροό τον Περικλή του «Επιταφίου» νομίζοντας ότι δεν πρόκειται παρά για ένα ρητορικό ποίκιλμα. Απεναντίας έπραξαν σωστά. Πράγματι, ο Περικλής νιώθει πολύ άβολα χρησιμοποιώντας τη λέξη δημοκρατία γι’ αυτό δίνει όλη την έμφαση στην αξία της ελευθερίας. Χωρίς να το συνειδητοποιούν προσέφυγαν στο ευγενέστερο κείμενο για την περίσταση, για να εκφράσουν όχι βέβαια μια ψυχωφελή ρητορεία αλλά αυτό που όντως έπρεπε να ειπωθεί. ¨ότι, δηλαδή, η ελευθερία νίκησε – στον πλούσιο κόσμο-, με όλες τις τρομερές συνέπειες που έχει, και θα εξακολουθήσει να έχει κάτι τέτοιο για τους υπόλοιπους. Η δημοκρατία παραπέμπεται σε κάποια άλλη εποχή, και θα την ανακαλύψουν ξανά εξαρχής άλλοι άνθρωποι. Ίσως όχι Ευρωπαίοι πια.

Λουτσιάνο Κάνφορα, «Δημοκρατία, η ιστορία μιας ιδεολογίας»

Spam

(Από τη στήλη Εναλλάξ, Δρόμος της Αριστεράς, 28/4/2012)

 Hello friend,
Σου επικοινωνώ από γραφείο προέδρου θυμίσω σου καθήκοντα Μαΐου 6. Δημοκρατία έχει σε ανάγκη, μην ξεχάσεις πηγαίνεις κάλπη, πατρίδα σου απειλεί γίνει Αλβανία Χότζα, σου πάρουν σπίτι, σου πάρουν αυτοκίνητο, σου πάρουν κινητό, σου πάρουν ακόμη και ευρώ καταθέσεις τράπεζα. Παιδιά σου δεν έχει iPhone, δεν έχει PC και iPad και συ στερήσεις ευκαιρία καριέρα, τώρα που αγορά εργασίας γίνει ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ.

Πρόεδρος κόμματος ζητήσει σου συγνώμη για θυσία που υποβάλλεις με μείωση μισθού και πολλοί φόροι για χρέος πατρίδα. Ζητήσει σου συγνώμη για last years ψέματα, corrupted πολιτικοί, greek stratistics etc. Πρέπει αλλαγή σελίδας, because, after all tomorrow is an other day, Scarlet ‘O Hara, είπε πηγαίνοντας με αέρα. Ελλάδα θέση Ευρώπη και Μνημόνιο είναι passport για αυτό. Όσοι λένε εναντίον Μνημόνιο δεν λένε τι αντί αυτό. Πρόεδρος και κόμμα ανέλαβε riscs άνευ πολιτικό κόστος φόβο. Έκανε το για πατρίδα και μέλλον παιδιά. Πρόεδρος όχι care αν είναι πρωθυπουργός, αλλά αν Μαΐου 7 country έχει κυβέρνηση, τιμήσει υπογραφές, κρατήσει υποσχέσεις δανειστές που έτσι ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΟΙ είναι, πάρει καινούργια ΔΟΣΗ, πληρώσει μισθοί και συντάξεις. Δανειστές καλοί άνθρωποι απόδειξη PSI, κόψαν πολύ bonds και μην ανησυχεί που debt μεγαλώνει αντί μικραίνει. Λίγα χρόνια όλα αλλάξει, Ελλάδα γυρίσει ανάπτυξη, πουλήσει σπάταλο κράτος, κάνει επιχειρήσεις ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ, φέρει επενδύσεις, φτιάξει νέες jobs. Εταίροι Ευρωζώνη δεν θέλουν αποτύχει πείραμα, because Ευρωζώνη διάλυση κίνδυνος έχει. Αλλά Ευρωζώνη είναι καλύτερο paradigm ιστορία μετά πόλεμο 2. Ευρώ Ευρωπαίοι ψυχή και ταυτότητα. Ευρώ σταθερός τιμή, ασφάλεια τράπεζες, σου καταθέσεις και δάνεια ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑ επιχειρήσεις.

Πρόεδρος και κόμμα ξέρει σου θυμό και νεύρα και θέλεις γιαούρτια ρίψεις υποψήφιους που now κρυμμένοι και κάνουν campaign εκλογές σαν secret school. Φυλάξεις θυμό και νεύρα, ψηφίσεις μυαλό και cool. Ψηφίσεις αύριο για παιδιά και εγγόνια μέλλον, εσύ καλά έφαγες, good soul, ψηφίσεις δημιουργία ανάπτυξη, δημιουργία new jobs, liberation επιχειρήσεις και επαγγέλματα, εξυγίανση state, πουλήσει όχι παραγωγικό κρατικό business, απόλυση διαφθορά πολιτικοί υπάλληλοι, δουλέψει περισσότερο, arbeit macht frei- αυτό από άλλο joke, μην πάει κακό νου σου, εμείς όχι φίλοι Χίτλερ, ούτε Μέρκελ αρέσει μας, αλλά πρέπει βάλουμε bottom κρίση, χρειαζόμαστε Endlösung, final solution.

Για αυτό πρέπει προσέλθει εκλογές και ψηφίσει κόμματα responsible, country πρέπει κυβερνηθεί και κρατήσει θέση της χάρτη Ευρώπη.

Vote us and then fuck us και δεν κρατήσουμε σου vice.
                                                                        ΚΙΜΠΙ

MONO #7 – 24 Απριλίου 2012

Το 7ο τεύχος του περιοδικού ΜΟΝΟ κυκλοφορεί την Τετάρτη 24 Απριλίου σε περίπτερα, κέντρα Τύπου και επιλεγμένα βιβλιοπωλεία, σε όλη τη χώρα.

Περιεχόμενα

■ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Αλέξης Τσίπρας – «Δεν θα καταστραφεί η Ρώμη, θα σωθεί η Ελλάδα», στον Γρηγόρη Ρουμπάνη

■ Οι φαμίλιες της εξουσίας, της Βασιλική Σιούτη

■ Η μπαρουταποθήκη των ελληνικών ομολόγων, του Χρήστου Ιωάννου

■ ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Siemens, Shell, προμήθειες, Ολυμπιαάδα και γερά… βιογραφικά, του Τάσου Τσακίρογλου

■ Ο… Καμμένος κ. Σαμαράς, του Γρηγόρη Ρουμπάνη

■ ΑΠΟΨΕΙΣ: Η χίμαιρα της ενωμένης Αριστεράς, του Τάσου Παππά

■ Περνώντας οικογενειακά το προεκλογικό Πάσχα, του Shraosha

■ Κάλπη υψηλού ευρωπαϊκού ρίσκου / Όταν η τρόικα κατεβαίνει στις εκλογές, του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

■ Η Αριστερά μετά την φουσκοδεντριά, του Κώστα Καραβίδα

■ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Στάθης Κουβελάκης – «Αυτό που φοβάται η Αριστερά είναι τον ίδιο της τον εαυτό», στη Βασιλική Σιούτη

■ ΔΗΜΑΡ: Λευκή πετσέτα, του Γρηγόρη Ρουμπάνη

■ Οι Αριθμοί Μιλούν – Ενδεχόμενο μετανάστευσης στο εξωτερικό για εργασία

■ Πυροβολώντας τους νεκρούς / Η αυτοκτονία του κυρίαρχου λόγου , του Σπύρου Παπαδόπουλου (το Βυτίο)

■ Γαλλικές εκλογές / Το φαινόμενο Μελανσόν και η ελληνική Αριστερά, του Γιάννη Μπαμπούλια

■ Ας μιλήσουμε για εθνικοποιήσεις / Το παράδειγμα της Αργεντινής, του Χρήστου Ιωάννου

■ Αυτόκλητοι πολιτοφύλακες / Φασισμός ενδεδυμένος σε χρώμα χακί, έρευνα της Ντίνας Καράτζιου

■ Ο απείθαρχος κύριος Ai Weiei, της Βίκυς Στρατάκη

■ Οι πλατείες είναι ακόμα γεμάτες / Λαϊκές συνελεύσεις, ένα χρόνο μετά, ρεπορτάζ της Μαρίας Μπακοπούλου

■ Που κρύφτηκε η απεργία διαρκείας; του Νεκτάριου Λαμπρόπουλου

■ Στο μυαλό ενός αγανακτισμένου, απόσπασμα από το βιβλίο «Ανώνυμοι χρεοκοπημένοι» του Χριστόφορου Κάσδαγλη

■ Γελοιογραφία, του Χρήστου Τολιάδη

Και όπως πάντα οι στήλες μας:

■ ΜΟΝΟ…ΚΟΜΜΑΤΑ, γράφει ο δολερός

■ Γράμματα στην κόρη μου – Ψυχοπαθείς επιτυχείς, του ΚΙΜΠΙ

■ Ανάλυσε το – Οι μικροί «Μεγάλοι Πέτροι» / Διαφωτισμός και κληρονόμοι, του Τάσου Τσακίρογλου

■ Τα του Ιωάννου – Το κίνημα «Δεν πληρώνω» των τραπεζιτών, του Χρήστου Ιωάννου

■ Δικαιοσύνη – Δημοκρατία και ελευθερία του Τύπου / Ο δημοσιογράφος ως εχθρός, από τον Τάσο Πετρόπουλο

■ Ο γύρος του κόσμου / Τα σημαντικότερα διεθνή νέα του δεκαπενθημέρου, επιμέλεια: Αδάμ Γιαννίκος

■ Β-612 / Η αυτοκτονία της Ευρώπης, του Αδάμ Γιαννίκου

■ Άνθρωποι που ξέρω – Μπαϊράμ Καρά, 34, καθηγητής τουρκικής γλώσσας, από τη Μαρία Μπακοπούλου

■ ΨΗΦΙΑ – Social, Local, Mobile / Η νέα γενιά των εφαρμογών, απο τον Μιχάλη Καλαμαρά (eAnagnostis)

■ HUMBA!: 1 2 Χ στις κάλπες / «Το ΠΡΟ-ΠΟ των εκλογών»

■ ΜΟΥΣΙΚΗ: Η άσφαιρη στρατευμένη μουσική / Μια τόσο ηχηρή απουσία, από τον Μάρκο Φράγκο

■ ΣΙΝΕΜΑ: 310 Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κωνσταντινούπολης / Η πολιτική σε πρώτο πλάνο, του Λευτέρη Αδαμίδη

■ ΘΕΑΤΡΟ: Γυάλινος κόσμος/ Επαναδιαπραγμάτευση με το παρελθόν, από την Ειρήνη Μουντράκη

■ ΒΙΒΛΙΑ: Λογοτεχνικοί εκ-λογισμοί του Καλβίνο και του Σαραμάγκου, του Κώστα Καραβίδα

■ ΜΟΝΟΚΟΝΤΥΛΙΕΣ, σφηνάκια πολιτισμού από τον Κώνειο

■ STILL LIFE, από τον Γιώργο Στρούζα

■ ΜΟΝΟΛΕΞΟ, απο το Αδάμ Γιαννίκο

Υ.Γ. Η Άνοιξη μάς βρίσκει με διάθεση ανανέωσης, όπως θα διαπιστώσετε. Από το επόμενο τεύχος, το ΜΟΝΟ θα κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Παρασκευή. Επόμενο, λοιπόν, ραντεβού στα περίπτερα στις 11 Μαΐου.

Θωμάδες

(Από τη στήλη "Ελεύθερος Σκοπευτής", εφημερίδα "Επενδυτής" 21/4/2012)

Μου έλειψε το χαρτί. Για την ακρίβεια, μου έλειψε το εφημεριδόχαρτο. Υποθέτω το ίδιο συνέβη με όλους όσοι γεμίζουν με λέξεις και πληροφορίες τις υπόλευκες σελίδες αυτής της εφημερίδας. Μας έλειψε το εφημεριδόχαρτο. Ανεξαρτήτως βάρους και ποιότητας. Μας έλειψε η υφή του, η ήπια τραχύτητά του, η ανεπαίσθητη μυρωδιά του μελανιού που δεν έχει εντελώς εξατμιστεί στη μακρά πορεία από το τυπογραφείο μέχρι το περίπτερο και τελικά στα χέρια του αναγνώστη.


Παρ’ ότι πολλοί προφήτες της ψηφιακής εποχής έχουν προαναγγείλει τον θάνατο του χαρτιού ως οχήματος επικοινωνίας, δεν έχουν νεκρωθεί εντελώς αισθητηριακά οι άνθρωποι που απολαμβάνουν ακόμη την ανάγνωση με όλες τις αισθήσεις τους. Και στην ανάγνωση δεν συμμετέχει μόνο η όραση. Συμμετέχει λίγο και η όσφρηση (το άρωμα της ανακυκλωμένης και εμποτισμένης με μελάνια κυτταρίνης), συμμετέχει ελάχιστα και η ακοή (το «χρατς» μιας σελίδας που ξεφυλλίζεται ή σκίζεται στο απότομο ξεφύλλισμα), και συμμετέχει πάνω απ’ όλα η αφή. Η αφή, είτε είναι των δακτύλων που κτυπούν το πληκτρολόγιο του συντάκτη, είτε των χεριών του αναγνώστη που κρατά και ξεφυλλίζει ένα έντυπο, μοιάζει να δίνει υλική υπόσταση σε μια πληροφορία, μιαν ιδέα. Κατά κάποιο τρόπο δίνει σάρκα στην ενημέρωση. Το απτό, χειροπιαστό χαρτί με τις αποτυπωμένες λέξεις και εικόνες γίνεται ένα είδος διαβατήριου αξιοπιστίας. Ίσως γι’ αυτό το ομηρικό «έπεα πτερόεντα» έδωσε τη θέση του στο λατινικό «scripta manent».


«Υπερασπίζεστε κάτι που παρακμάζει κι είναι καταδικασμένο να εξαφανιστεί, και μάλιστα για λόγους ιδιοτελείς: για να σώσετε τις θέσεις εργασίας σας και τους μισθούς σας», θα μας καταλόγιζε εύλογα κανείς. Παίζει κι αυτό. Υπάρχει ένας βαθμός ιδιοτέλειας και συντηρητισμού, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η ενημέρωση και η επικοινωνία προφανώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν στις ψηφιακές, πιο άυλες εκδοχές τους, που προς το παρόν απαιτούν μόνο την όραση και την ακοή μας, αν και οι επιστήμονες γνωρίζουν καλά ότι δεν μπορούν να εξαιρέσουν εντελώς την αφή, εξ ου και η συνεχής έρευνα για την παραγωγή του ψηφιακού χαρτιού ή τα προϊόντα τύπου iPod και iPad που προσπαθούν εναγωνίως να μιμηθούν το σχήμα ενός βιβλίου ή ενός περιοδικού. Υπάρχει και σ’ αυτό ένας μικρός θρίαμβος της αφής. Κι ένας ακόμη θρίαμβος του Θωμά, του εορτάζοντος την Κυριακή αποστόλου, με τον άδικο χαρακτηρισμό «άπιστος». Μήπως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο; Μήπως ο Θωμάς με την αισθητηριακή αμφιβολία του ένωσε σώμα και πνεύμα, σάρκα και ψυχή, το υλικό με το άυλο; Και μήπως μέσω της αμφιβολίας διέσωσε την ίδια την πίστη;


Δεν διακρίνομαι για τα χριστιανικά μου αισθήματα, αλλά οφείλω να αποδώσω στον Θωμά, στον μύθο του και στην ευλογημένη αμφιβολία του τα εύσημα για την αποκατάσταση των αισθήσεων. Τα δάχτυλα του Θωμά και η τραυματισμένη σάρκα του Ιησού ενώνουν δυο κόσμους που η μεταφυσική θα τους ήθελε διαχωρισμένους με σιδηρούν παραπέτασμα. Τελικά, ο μέσος άνθρωπος πιστεύει, ελπίζει, προσδοκά, μέσω των αισθήσεων. Πρωτίστως μέσω της αφής και της εγγύτητας. Feel me, touch me, heal me, τραγουδούσαν οι Who, αναδεικνύοντας και μια θεραπευτική λειτουργία της εγγύτητας.


Αλλά, επειδή η αφή νεκρώνεται και η εγγύτητα χάνεται, τελικά οι άνθρωποι χάνουν και την πίστη τους. Ή, τουλάχιστον, δυσκολεύονται να τη θεμελιώσουν. Γίνονται Θωμάδες με μια ανικανοποίητη δίψα να πιστέψουν. Σε τι άλλωστε; Ακόμη και η πιο απτή πίστη του οικονομικού μας πολιτισμού, η τραπεζική πίστη, έχει μετατραπεί στο κατεξοχήν πεδίο αναξιοπιστίας. Οι άνθρωποι εμπιστεύονταν τα χρήματά τους στα ευαγή ιδρύματα, με την πίστη ότι θα τα αυξάνουν σταθερά και με ασφάλεια. Τα ίδια ιδρύματα δάνειζαν τους ανθρώπους με την πίστη ότι αυτοί θα είναι σε θέση να πληρώνουν τις δόσεις τους. Τώρα, και οι δύο πλευρές αυτής της συναλλαγής μαθαίνουν ότι η τραπεζική πίστη είναι αδύνατο να επιβιώσει χωρίς κρατική στήριξη, χωρίς μια αδιάκοπη ροή χρήματος των φορολογουμένων στα ταμεία τους.


Κι αυτή δεν είναι η μόνη πίστη που χάνεται. Ο καπιταλισμός των μεταπολεμικών χρόνων, και πολύ περισσότερο της τελευταίας εικοσαετίας που «φούσκωσε» με την κατάρρευση της πίστης στον (αν)ύπαρκτο σοσιαλισμό, οικοδομήθηκε πάνω στη σχεδόν οικουμενική πίστη πως ο μέσος άνθρωπος μόνο βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου, του εισοδήματός του, μπορεί να προσδοκά. Κάθε προοπτική επιδείνωσης θεωρούνταν αδιανόητη, εκτός αν ένα αιφνίδιο, εκτός σχεδίου γεγονός -ένας πόλεμος, μια καθεστωτική κατάρρευση, μια φυσική καταστροφή- ανέτρεπε το «σχέδιο» της αειφόρου ευημερίας. Και θεωρούνταν αυτονόητο πως κάθε γενιά θα έδρεπε τις υπεραξίες από την επένδυση της προηγούμενης. Έστω κι αν αυτό δεν αφορούσε τους πάντες, έστω κι αν ο κοινωνικός πλούτος μοιραζόταν τρομακτικά άνισα, έστω κι αν τα κοινωνικά απορρίμματα της ευημερίας -νεόπτωχοι, άνεργοι, μετανάστες- έπρεπε να κρυφτούν κάτω από το χαλί.


Αυτή η πίστη καταρρέει εκκωφαντικά. Η οικονομία της αγοράς, έχοντας θριαμβεύσει και στο τελευταίο τετραγωνικό χιλιόμετρο του πλανήτη, εκπέμπει μόνο αμφιβολία και ανασφάλεια. Όχι μόνο αδυνατεί να προσφέρει απτές αποδείξεις στις κοινωνίες ότι μπορούν να προσδοκούν «καλύτερες μέρες», αλλά διακηρύσσει διά των ηγετικών ελίτ ότι οι «χειρότερες μέρες» του μέλλοντός μας είναι μόνος όρος επιβίωσης. Αυτή είναι η νέα συνθήκη αναπαραγωγής του οικονομικού και κοινωνικού μας μοντέλου. Ό,τι ορίζεται ως «μεταρρύθμιση» από τους εγκεφάλους του καπιταλιστικού σύμπαντος -την Ε.Ε., το ΔΝΤ- δεν είναι παρά μια υπόσχεση οδύνης για ευρύτατα κοινωνικά στρώματα. Ακόμη και για την περιούσια μεσαία τάξη. Τι πιο χαρακτηριστικό από το γεγονός ότι το ΔΝΤ, στην τελευταία έκθεσή του για τα ασφαλιστικά συστήματα, αντιμετωπίζει τη μακροζωία, μια δαρβινική νομοτέλεια για το είδος μας, ως «κίνδυνο».


Μετά ταύτα, είναι να απορεί κανείς γιατί οι πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ απορούν για τη γενικευμένη απώλεια της πίστης των ανθρώπων στα περισσότερα πράγματα που καθορίζουν τη ζωή τους. Γιατί οι Έλληνες πολίτες έχουν γίνει στη μεγάλη πλειοψηφία τους Θωμάδες απέναντι στο πολιτικό σύστημα που διαχειρίστηκε εδώ και πολλές δεκαετίες τις βασικές βεβαιότητές τους, τις πίστεις τους; Γιατί τα κόμματα, με πρώτα τα κόμματα εξουσίας, βαλτώνουν στην απιστία και την αναξιοπιστία; Γιατί το πολιτικό προσωπικό αποφεύγει να εκθέσει τις πληγές του στην αφή των ψηφοφόρων; Γιατί αποφεύγει την εγγύτητα; Γιατί κρύβεται, γιατί είναι απρόθυμο να επανδρώσει ψηφοδέλτια, να γεμίσει αίθουσες εκδηλώσεων, δρόμους και πλατείες με πολύχρωμα πλήθη, έστω παραπλανημένα; Απορεί κανείς που απορούν με τους Θωμάδες που πλημμυρίζουν με δυσπιστία κι αμφιβολία τους πίνακες και τα διαγράμματα των δημοσκοπήσεων. Κι όμως, οι Θωμάδες κι οι δηλητηριώδεις αμφιβολίες τους είναι η μόνη μας ελπίδα να ξαναστηθεί στα πόδια της μια κάποια πίστη.



ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Στους σύγχρονους καιρούς, η γραπτή επικοινωνία έγινε όλο και ταχύτερη, αλλά η αφή παρέμεινε πάντα σχεδόν αποκλεισμένη. Ο Θωμάς θα μπορούσε να επικοινωνεί διαμέσου ηλεκτρονικής αλληλογραφίας με τον Χριστό και να βλέπει να αποδιώχνεται η δυσπιστία του, διότι οι κωδικοί εισόδου προφυλάγουν την ταυτότητα των συνομιλητών. Όμως, θα είχε ξανακερδίσει μόνο μια ορθολογική αμφιβολία, δεν θα είχε ξανακερδίσει την πίστη. Όπως λέει η ευαγγελική αφήγηση, η πίστη αναζητά τον άνθρωπο ακέραιο: πνεύμα και σάρκα, παρουσία νοητική και παρουσία επαφής. Με την ηλεκτρονική αλληλογραφία, ο Θωμάς που οικεί εντός μας υποφέρει από αισθητηριακή μόνωση: Ένα βάσανο που πλέον όλοι μας το γνωρίζουμε, αν και δεν το αντιλαμβανόμαστε, διότι κτυπά τον καθένα μας σε κάθε στιγμή.

Luigi Zoja, «Ο θάνατος του πλησίον»

Περί αναστάσεων

(Από τη στήλη "Γράμματα στην κόρη μου", περιοδικό ΜΟΝΟ, 10/4/2012) 

Αγαπημένη μου Βέρα,

Πρώτα απ’ όλα, σου εύχομαι καλό Πάσχα. Που σημαίνει για σένα καλή διασκέδαση τις δυο εβδομάδες που γλιτώνεις σχολείο, από τη μέρα που ανασταίνεται ο Λάζαρος μέχρι την ώρα που ο Θωμάς κηρύσσει τον θρίαμβο της αμφιβολίας, βάζοντας το δάχτυλό του στα σημάδια από τις πληγές. Αυτές οι μέρες είναι η ταπεινή ανάσταση η δική σου και των συνομιλήκων σου, που βιώνουν το καθημερινό πήγαινε- έλα σχολείο, φροντιστήριο και τα παρελκόμενα σαν ένα μικρό Γολγοθά. Που μάλιστα δεν υπόσχεται ανάσταση, αλλά ένα επόμενο, ακόμη ψηλότερο Γολγοθά: προς το πανεπιστήμιο, στην αναζήτηση δουλειάς, στην κοινωνική ένταξη, στο στήσιμο οικογένειας, στο μεγάλωμα των δικών σου παιδιών… Κι αυτά, βάσει του καλού σεναρίου. Αν δηλαδή η ζωή δεν επιφυλάξει άλλα οδυνηρά απρόοοπτα.

Και πού είναι η Ανάσταση; Έλα ντε… Με γήινους όρους, ανάσταση θα σήμαινε κάποιου είδους ελάχιστη δικαίωση της προσπάθειας κάθε ανθρώπου να σταθεί στα πόδια του και να οργανώσει τη ζωή του. Επιτυχία, λεφτά, φήμη ή απλώς μια εγγυημένη ποσόστωση χαράς και ικανοποίησης στον κύκλο της ζωής. Αυτά προβλέπει η αγορά του γήινου πάθους. Αλλά, όλα τα κατανέμει με τρομακτική ανισότητα. Τα περισσότερα ανθρώπινα πλάσματα κλείνουν τον κύκλο τους με την πικρή επίγευση της αδικίας. Για κάποια απ’ αυτά, μάλιστα, η ζωή είναι μόνο μια άνιση αναμέτρηση με τον θάνατο και τις διαρκείς βίαιες επιθέσεις του: πείνα, αρρώστια, πόλεμος, εξοντωτικές στερήσεις, θανάσιμοι κίνδυνοι. Τι μένει, λοιπόν; Η προσδοκία μιας δεύτερης ευκαιρίας.

Γύρω απ’ αυτή τη δεύτερη ευκαιρία εκτυλίσσεται μια παλιά μας συζήτηση. «Που πηγαίνουν οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν;» ρώτησες πριν από μερικά χρόνια, ήσουν 4 ή 5 χρονών. Εγώ, που δεν θέλησα, παρά τις συστάσεις των παιδαγωγών, να σου κρύψω ούτε στιγμή τις περί ζωής, θανάτου και θεού απόψεις μου, απάντησα: «Στο χώμα, γίνονται τροφή για άλλους ζωντανούς οργανισμούς». Η μητέρα σου, όμως, ίσως με μεγαλύτερο παιδαγωγικό ρεαλισμό, επέλεξε να σε καθησυχάσει: «Πηγαίνουν στον ουρανό». Σε μπέρδεψε η αντιπαιδαγωγική μας διγλωσσία, κι έπειτα από λίγη σκέψη, εσύ σχολίασες: «Πω, πω, εκεί στον ουρανό χαμός πρέπει να γίνεται! Σκελετοί, ψυχές, αστέρια, πλανήτες… Πώς χωράνε;»

Η απάντησή σου, Βέρα μου, μας προκάλεσε κρυφά γέλια κι αμηχανία, αλλά ήταν και μια σαφής δήλωση από μέρους σου ότι προτιμάς την εκδοχή της μητέρας σου για το τι υπάρχει μετά θάνατον. Την εκδοχή της δεύτερης ευκαιρίας. Εγώ το εισέπραξα ως ιδεολογική ήττα, αλλά είχα την ψυχραιμία να παραδεχθώ ότι έκανες την πιο φυσιολογική επιλογή. Ποιος συμβιβάζεται εύκολα με την ιδέα πως ο θάνατος είναι το τέλος; Μπορεί ο Νίτσε να διακήρυξε πριν ένα αιώνα ότι ακόμη και ο Θεός είναι νεκρός, αλλά από τότε αυτός επιμένει πεισματικά να ανασταίνεται σε κάθε εκδοχή, αφήνοντας στους θνητούς μιαν ελάχιστη προσδοκία αθανασίας. Και μπορεί ένας λίγο προγενέστερος του Νίτσε, ο αγαπημένος μου Μαρξ, να χαρακτήριζε τη θρησκεία όπιο του λαού, αλλά ο καθένας αντιλαμβάνεται πως χωρίς μια δόση οπίου ή άλλου ήπιου ιδεολογικού ναρκωτικού η ζωή, με όλο το ελλειμματικό ισοζύγιο απόλαυσης και βασάνου που προσφέρει στους περισσότερους, θα ήταν απλώς ανυπόφορη.

Για να είμαστε, λοιπόν, ειλικρινείς, στην πραγματικότητα ακόμη και οι πιο άθρησκοι, άθεοι, ανεξίθρησκοι ή αγνωστικιστές με κάποιου είδους πίστη γεμίζουμε τα κενά της υπαρξιακής μας αβεβαιότητας και, τελικά, καταπολεμούμε τον φόβο του θανάτου. Κάποιου είδους Πάσχα, κάποιου είδους ανάσταση, κάποια αναγέννηση έχουν στον νου τους κι οι ριζοσπάστες που παραλλάσσουν την παραδοσιακή ευχή «καλή Ανάσταση» με το, κλισέ πλέον, σύνθημα «καλή επανάσταση». Κι ο ποιητής- ο Ελύτης, και μη διαμαρτύρεσαι πως σου κάνω μάθημα- βάζει τον «Χαμένο ανθυπολοχαγό» να πορεύεται προς τον θάνατο σαν να τρέχει θριαμβευτής προς την αληθινή ζωή: «Πουλιά καλά πουλιά μου, εδώ τελειώνει ο θάνατος/ Σύντροφοι σύντροφοι καλοί μου, εδώ η ζωή αρχίζει!/ Αγιάζι ουράνιας ομορφιάς γυαλίζει τα μαλλιά του/ Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο/ Αύριο, αύριο, αύριο: Το Πάσχα του Θεού!» Τόσο ο ποιητής, όσο κι αυτοί που εύχονται «καλή επ-ανάσταση» υπονοούν ότι υπάρχει μια ισχυρή δόση θανάτου στη ζωή όπως τη ζούμε, ότι υπάρχουν πολλοί νεκροί ανάμεσα στους ζωντανούς, ότι η κοινωνική συνθήκη που βασίζεται στην απληστία, στον ατομισμό, στον ναρκισσισμό, στον ανταγωνισμό, στην απανθρωπιά, στην ψυχοπάθεια της εξουσίας, στην καταπίεση, στην παράλογη βία είναι ήδη μια ζωή εν τάφω, από την οποία πρέπει πάση θυσία να εγερθούμε.

Αλλά, πρόσεξε, Βέρα μου. Μόνοι μας πρέπει ν’ απαλλαγούμε από τα δεσμά του φρικτού σάβανου της σκέψης, της ρουτίνας, του φόβου και της υποταγής. Κανείς δεν θα ’ρθει αυτή τη φορά να μας πει: «Άνθρωπε, δεύρο έξω».

Μετά ταύτα, Βέρα μου, δικαιούμαι κι εγώ, ο βλάσφημος πατέρας σου, να ευχηθώ ένα «καλή ανάσταση». Κι ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας.
                                                                                                 ΚΙΜΠΙ

MONO#6 στα περίπτερα

10 Απριλίου 10, 2012

Το 6ο τεύχος του περιοδικού ΜΟΝΟ κυκλοφορεί την Μ. Τρίτη 10 Απριλίου σε περίπτερα, κέντρα Τύπου και επιλεγμένα βιβλιοπωλεία, σε όλη τη χώρα.

Περιεχόμενα 6ου τεύχους:

1. ΘΕΜΑ: Κάλπικες κάλπες / Πόση δημοκρατία αντέχουν οι επόμενες κάλπες;

Τα διλήμματα των εκλογών περνούν μέσα από τη σχέση που διαμορφώνεται μεταξύ «κυρίαρχου» λαού και πολιτικού συστήματος σε συνθήκες προδιαγεγραμμένων κυβερνητικών επιλογών. Το ΜΟΝΟ, με τη συνδρομή των συνταγματολόγων Γιώργου Κατρούγκαλου και Κώστα Χρυσόγονου, καταγράφει τις παραμέτρους στις διαδικασίες συρρίκνωσης της δημοκρατίας και αναζητά το περιεχόμενο στην έννοια της λαϊκής «συμμετοχής». Στο ρεπορτάζ αναλύονται τί θα κληθεί να αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση και γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας «νίπτει τας χείρας του».

2. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Λαοκράτης Βάσσης – «Μια Αριστερά που δεν πατάει γερά στον τόπο της είναι μια καθ’ όλα άτοπη Αριστερά», στον Κώστα Καραβίδα

Ο φιλόλογος και ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς Λαοκράτης Βάσσης μιλάει για το παρόν και το μέλλον της Αριστεράς. Στη συνέντευξή του στο ΜΟΝΟ αναλύει τα βαθύτερα αίτια της κρίσης και χρεοκοπίας της χώρας, κάνει κριτική στα κόμματα της Αριστεράς και απευθύνεται στους νέους, ζητώντας τους «να ξυπνήσει μέσα τους το κατά Σβορώνο αντιστασιακό “ένστικτο” του λαού μας».

3. Βενιζέλος εναντίον Σαμαρά, των Βασιλική Σιούτη και Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η αναδρομή στα πολιτικά πεπραγμένα των δύο εκλεκτών της τρόικας δείχνει πως στο μέλλον που ευαγγελίζονται τον πρώτο λόγο έχουν οι σκιές.

4. Οκτώ αρχηγοί κομμάτων στον εφιάλτη των κουλουάρ, του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Η άκυρη εκκίνηση, η «επαναστατική» γυμναστική και το τριπλό άξελ των αρχηγών που έχουν δηλώσει έτοιμοι να συμβάλουν στην αναμόρφωση της χώρας, να δώσουν όνειρα στους νέους, υποσχόμενοι ένα καλύτερο μέλλον.

5. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Luigi Zoja – «Η εξέγερση δεν προλαβαίνει να γίνει επανάσταση», στον Γιάννη Κιμπουρόπουλο

Με αφορμή την παρουσίαση στην Αθήνα του βιβλίου του «Ο θάνατος του πλησίον», ο Ιταλός ψυχαναλυτής Luigi Zoja μίλησε στο ΜΟΝΟ για τις απροσδόκητες διαστάσεις της απώλειας του πλησίον στην επικοινωνία, την οικονομία, την επιχειρηματικότητα και την πολιτική, εξηγώντας πώς η οικονομία νέου τύπου και η τεχνολογία νέου τύπου επιταχύνουν την εξαφάνιση των σχέσεων που έχουν όνομα και επίθετο».

6. Συναγερμός στο θησαυροφυλάκιο της ελληνικής γεωργικής βιοποικιλότητας / Τράπεζα γενετικού υλικού

Έρευνα της Ντίνας Καράτζιου για την εξαφάνιση των εγχώριων ποικιλιών φυτογενετικού υλικού που αποτελούν έναν σημαντικό πλούτο της χώρας, ο οποίος κινδυνεύει με εξαφάνιση. Στο ρεπορτάζ τοποθετούνται στελέχη της Τράπεζας Γενετικού Υλικού που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη και εξηγούν γιατί η εγκατάλειψη της τράπεζας από την κεντρική διοίκηση μπορεί να οδηγήσει στην απαξίωση του αγροτικού τομέα της χώρας.

7. Οι Αριθμοί Μιλούν – Η γεωγραφία της φτώχειας στη σημερινή Ελλάδα

Τα στοιχεία δημοσκόπησης της VPRC που παρουσιάζονται αποκλειστικά από το ΜΟΝΟ δείχνουν ότι η καταλυτική φτωχοποίηση ευρύτατων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι πια λεκτικό σχήμα, αλλά οδυνηρή πραγματικότητα που απορρυθμίζει τον κοινωνικό ιστό.

8. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Άννα Βαγενά – «Να υπάρχει λίγη αντίσταση. Να μην παραδοθούμε έτσι», στη Βασιλική Σιούτη.

Η ηθοποιός Άννα Βαγενά εξηγεί τι σημαίνει στην εποχή του μνημονίου να είσαι βουλευτής ΠΑΣΟΚ για 12 ώρες.

9. Η αρχοντοχωριάτισσα και το ελληνικό Πανεπιστήμιο

Ο Κώστας Καραβίδας παρουσιάζει την ιδιάζουσα πολιτική περίπτωση της Άννας Διαμαντοπούλου , ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα υβριδικού είδους πολιτικού που ευδοκίμησε στα χρόνια του «εκσυγχρονισμού».

Κι ακόμα:

Η φιλοξενία ως φάρσα ή πώς μετά τη «σκούπα» στους δρόμους της Αθήνας έρχονται τα συρματοπλέγματα των στρατοπέδων μιας άλλης εποχής , του Σπύρου Παπαδόπουλου (το Βυτίο)

Αραβικός χειμώνας / H Άνοιξη μπορεί να περιμένει, του Γιάννη Μπαμπούλια

In Trash We Trust? / Hits, κιτς και μαζική υποκουλτούρα…, γράφει η Βίκυ Στρατάκη

Γελοιογραφία, του Χρήστου Τολιάδη

Και όπως πάντα οι στήλες μας:

Γράμματα στην κόρη μου – Περί αναστάσεων, του ΚΙΜΠΙ

Ανάλυσε το – Άσε τα λόγια και πιάσε τα όπλα / Ακραίες λύσεις από ακραία πνεύματα, του Τάσου Τσακίρογλου

Τα του Ιωάννου – Η δημοσιογραφία, το Reuters και η Τράπεζα Πειραιώς, του Χρήστου Ιωάννου

Δικαιοσύνη – Ελληνική «μεταναστευτική» πολιτική / Εκτός τόπου και χρόνου, από τον Τάσο Πετρόπουλο

Άνθρωποι που ξέρω – Δάνος Δανιηλίδης, 42, δημοσιογράφος, από τον Νεκτάριο Λαμπρόπουλο

Ο γύρος του κόσμου, από τον Αδάμ Γιαννίκο

ΨΗΦΙΑ – Cloud Computing / Από τον προσωπικό υπολογιστή στο ιντερνετικό «σύννεφο», απο τον Μιχάλη Καλαμαρά (eAnagnostis)

HUMBA!: Ρομαντικός ποδοσφαιρικός ακτιβισμός / Η ισπανική Rayo Vallecano

ΜΟΥΣΙΚΗ: Το soundtrack των φαντασμάτων / Ξαστεριά και Τσιμινιέρα, συγγνώμη!, από τον Μάρκο Φράγκο

ΣΙΝΕΜΑ: Το τέλος της κινηματογραφικής κριτικής; / Κριτικοί VS social media, του Λευτέρη Αδαμίδη

ΘΕΑΤΡΟ: Επιστροφή στην Αναγέννηση τώρα! / Ο Ερωτόκριτος του Λιβαθηνού, από την Ειρήνη Μουντράκη

ΒΙΒΛΙΑ: Γιώργος Μητάς – Λογοτεχνικός αφαιρετικός ερωτισμός, του Κώστα Καραβίδα

ΜΟΝΟΚΟΝΤΥΛΙΕΣ, σφηνάκια πολιτισμού από τον Κώνειο

STILL LIFE, από τον Γιάννη Γιαννακόπουλο

ΜΟΝΟΛΕΞΟ, απο το Αδάμ Γιαννίκο

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΟΝΟ / Blog: monopress.wordpress.com / Mail επικοινωνίας: monopressgr@gmail.com

Τι δεν θα γίνεις όταν μεγαλώσεις

(Από τη στήλη "Γράμματα στην κόρη μου", περιοδικό ΜΟΝΟ, 27/3/2012)

Αγαπημένη μου Βέρα,

Όσο εγώ γράφω τα γράμματα που δεν σου στέλνω κι εσύ δεν παίρνεις, τα πράγματα πάνε καλά. Δηλαδή, αυτό το περιοδικό, που είναι κάτι σαν άτυπο γραμματοκιβώτιο, βγαίνει κι εγώ βρίσκω το ελάχιστο κουράγιο να γράφω, με την κρυφή φιλοδοξία ότι κάποτε αυτά τα γράμματα θα είναι η μικρή κληρονομιά που θα σου αφήσω. Πιθανότατα η μόνη κληρονομιά. Αν και η μόνη πραγματική κληρονομιά που θα διαθέτεις σε είκοσι χρόνια, εσύ και τα περισσότερα παιδιά της γενιάς σου, θα είναι τα 40.000 ευρώ κατά κεφαλήν χρέος που θα σας αναλογεί στο ξεκίνημα της ενήλικης ζωής σας.

Με τέτοια «κληρονομιά» είναι λογικό εμείς οι γονείς να αγωνιούμε για το μέλλον σας. «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;», είναι το ερώτημα – κλισέ που συμπυκνώνει αυτή την αγωνία. «Βάρος στην κοινωνία», είναι η αγαπημένη σου απάντηση, δανεισμένη από την ξαδέλφη σου τη Δέσποινα που σε πολύ λίγα χρόνια, θα γίνει γεωλόγος. Το πιθανότερο, μια άνεργη ή ετεροαπασχολούμενη γεωλόγος. Φροντίζουν γι’ αυτό οι ευεργέτες αυτής της χώρας.

Αλλά το ερώτημα, πέρα από την κοινοτοπία του, είναι ένα πραγματικό βάσανο. Γιατί, μπορεί εμείς οι γονείς σου να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να γίνεις «κάτι σημαντικό» (αλλά, ποιος καθορίζει τι είναι σημαντικό;) και για να ικανοποιήσουμε και δικές μας ανομολόγητες ματαιοδοξίες, ωστόσο το τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις (και μεγαλώνεις τόσο γρήγορα!) ελάχιστα μπορούμε να το καθορίσουμε πια.

Δεν ξέρω τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις. Θα μείνω με την αγωνία και την απορία. Ξέρω, όμως, τι δεν θα γίνεις. Για μερικά πράγματα είμαι σχεδόν βέβαιος.

Όταν θα μεγαλώσεις, αγαπημένη μου Βέρα, αποκλείεται να γίνεις εισοδηματίας. Δεν είναι ακριβώς ένα επάγγελμα, ούτε απαιτεί καμιά δεξιότητα, πέρα από το να είσαι πλούσιος και να τοποθετείς το περίσσευμα του πλούτου σου σε ακίνητες, κινητές και άυλες αξίες. Έπειτα, απλώς περιμένεις να εισπράξεις τις υπεραξίες. Ραντιέρης λοιπόν αποκλείεται να γίνεις χάρη στην περιουσία που (δεν) θα σου αφήσουν οι γονείς σου. Ακόμη κι αν το επόμενο όριο συνταξιοδότησης μας αναγκάσει να δουλέψουμε άλλα 30 χρόνια, είναι απίθανο να σου κληροδοτήσουμε έστω και λίγα τετραγωνικά μέτρα, πέρα από τα ελάχιστα που διαθέτουμε, άνευ εισοδηματικής αξίας. Πιο πιθανό είναι να σου αφήσουμε μερικά χρέη.

Ξέρω επίσης, Βέρα μου, πως αποκλείεται να γίνεις δημόσιος υπάλληλος. Τουλάχιστον με την τρέχουσα έννοια. Όχι γιατί δεν θα υπάρχουν άνθρωποι που θα διεκπεραιώνουν την γραφειοκρατία και τις ελάχιστες κρατικές υπηρεσίες και παροχές προς τους πολίτες. Αλλά γιατί, πολύ απλά, αυτά θα τα κάνουν ιδιωτικές εταιρίες, με ιδιωτικούς, κακοπληρωμένους και ανασφαλείς υπαλλήλους. Το κράτος αυτοκαταργείται, όχι λόγω επανάστασης και αυτοδιαχείρισης των πολιτών, αλλά χάριν της αυτοοργάνωσης των πιστωτών, που θέλουν να ξέρουν ότι θα παίρνουν τα λεφτά τους μέχρι τελευταίου σεντ.

Όταν θα μεγαλώσεις, Βέρα μου, δεν θα γίνεις δημοσιογράφος. Όχι μόνο γιατί εγώ είμαι μια ζωντανή δυσφήμηση του επαγγέλματος από άποψη οικονομικής απόδοσης (αποδοτικός μόνο στη ληστρική εκμετάλλευση του εαυτού μου). Ούτε γιατί οι ζωντανές βιτρίνες της επαγγελματικής συνομοταξίας μας κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβεβαιώνουν το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Αλλά και γιατί οι εξουσίες του μέλλοντός μας είναι πιθανό να καταργήσουν εντελώς αυτούς τους βολικούς μεσολαβητές και να τους αντικαταστήσουν με εμφυτεύματα παραπληροφόρησης και ψηφιακά προγράμματα αντιγνώσης.

Δεν θα γίνεις, επίσης, πολιτικός. Αυτό το βαρύ, επικίνδυνο και ανθυγιεινό, πλέον, επάγγελμα σταδιακά αντικαθίσταται από το επάγγελμα του τεχνοκράτη. Αυτός είναι ο πολιτικός του μέλλοντός σου, όπως πολίτης αυτού του μέλλοντος θα είναι ο άνθρωπος που εκχωρεί όλες τις αποφάσεις στους ειδικούς σχεδιαστές των κοινωνιών και στους προγραμματιστές της ανθρώπινης βούλησης. Ω, μην ανησυχείς. Οι εκλογές δεν θα καταργηθούν. Απλώς θα πραγματοποιούνται αφού ολοκληρωθεί ο προγραμματισμός των βουλήσεων όλων των πολιτών, ώστε να υπάρχει βεβαιότητα για το αποτέλεσμα.

Τέλος, Βέρα μου, όταν θα μεγαλώσεις αποκλείεται να γίνεις αριστερή. Ξέρω, αυτό δεν είναι ένα επάγγελμα. Αλλά είναι η ιδιότητα μερικών ανθρώπων που οραματίζονται ουτοπίες, ή λένε πως οραματίζονται, αλλά τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να χάσουν τα ψίχουλα που τους παρέχουν οι δυστοπίες στις οποίες ήδη ζουν. Δεν θα γίνεις αριστερή, όχι γιατί έχεις στο σπίτι σου ένα ζωντανό παράδειγμα προς αποφυγήν, αλλά γιατί Αριστερά εν γένει, η υπαρκτή Αριστερά τουλάχιστον, δεν θα υπάρχει. Θα έχει αυτοκτονήσει ή θα έχει κρυφτεί κάτω από στρώματα «πολιτικού ρεαλισμού», τρομαγμένη από τη δύναμη των ίδιων της των ιδεών και το ενδεχόμενο να υλοποιηθούν, αυτή τη φορά όχι ως καρικατούρα ή τερατουργία. Ελπίζω στη θέση της να υπάρχει κάτι άλλο. Δεν ξέρω πώς θα λέγεται. Κάτι που θα κρατά ζωντανή την πίστη των ανθρώπων στην ουτοπία, στην ανθρωπιά, στην αλληλεγγύη. Ελπίζω να βρεις κι εσύ τη θέση σου εκεί.

Τώρα που ξέρουμε τι δεν θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, Βέρα μου, μπορούμε να φανταστούμε και τι θα γίνεις. Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που μπορείς να γίνεις, ακόμη και πράγματα που σήμερα δεν υπάρχουν ή δεν έχουν επινοηθεί. Πάνω απ’ όλα όμως πρέπει να γίνεις ο εαυτός σου. Ο μοναδικός κι ανεπανάληπτος εαυτός σου. Κι όχι μια ρεπλίκα, υβρίδιο πολίτη χωρίς δικαιώματα, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς θυμό, άγευστο, άοσμο, άηχο, αόρατο.

                                                                                        ΚΙΜΠΙ