Η σπουδαία Ευρώπη της κ. Μέρκελ

(Επενδυτής, 26/10/2012)

 Η Γερμανίδα καγκελάριος όλο και συχνότερα μας αιφνιδιάζει το τελευταίο διάστημα. Το αν είναι ευχάριστοι ή δυσάρεστοι οι αιφνιδιασμοί είναι θέμα οπτικής. Αλλά γεγονός είναι ότι καταβάλλει τεράστια προσπάθεια για να ανατρέψει το στερεότυπο που η ίδια είχε δημιουργήσει για τον εαυτό της: το τύπο της «σιδηράς κυρίας», της άκαμπτης και πείσμονος πολιτικού, μιας Θάτσερ του 21ου αιώνα που δεν ελίσσεται, δεν διαπραγματεύεται, δεν συμπονά και, κυρίως, είναι ευρωπαΐστρια με αποκλειστικά γερμανικό τρόπο. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Η Άνγκελα Μέρκελ όχι μόνο πλημμυρίζει από συμπόνια, αλλά έχει μεταδώσει τη συμπόνια της ακόμη και στους άκαρδους κυβερνητικούς εταίρους της: τους βλοσυρούς Βαυαρούς Χριστιανοκοινωνιστές, τους ζηλωτές του Grexit Ελεύθερους Δημοκράτες, τους Γερμανούς τραπεζίτες. Ακόμη και τον Σόιμπλε παρέσυρε να ψάχνει τεχνάσματα για να απαλλάξει τους Έλληνες από λίγο ακόμη χρέος. Η Γερμανίδα καγκελάριος είναι πλέον τόσο συμπονετική, ώστε να αντιμετωπίζει πλέον όλα τα απολωλότα πρόβατα της Ευρωζώνης ως «ειδικές περιπτώσεις»: η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, ακόμη και η Ισπανία, είναι οι ευεργετούμενοι της επιείκειάς της και γενναιόδωρων εξαιρέσεων από τους σιδηρούς κανόνες της.

 

Η Άνγκελα Μέρκελ έκανε τον απόλυτο αιφνιδιασμό το περασμένο Σάββατο, όταν εξήρε ακόμη και τους διαδηλωτές που συνέρρευσαν στο Σύνταγμα, τη μέρα της «φιλανθρωπικής» επίσκεψής της στην Αθήνα. «Άσκησαν το δικαίωμά τους να διαδηλώνουν, στο πλαίσιο των αξιών και των ελευθεριών που καθιστούν σπουδαία την Ευρώπη. Εγώ η ίδια περίμενα 34 χρόνια για να διαμαρτυρηθώ. Πώς να παραπονεθώ επειδή οι άνθρωποι διαμαρτύρονται;». Η φράση αυτή περιέχει πολλές εκπλήξεις μαζεμένες. Πράγματι, η κ. Μέρκελ, η κόρη του λουθηρανού πάστορα, το νεαρό στέλεχος της ανατολικογερμανικής FDJ, η γραμματέας Προπαγάνδας των νεαρών Ανατολικογερμανών κομμουνιστών μέχρι τα 30 της, μόλις το 1989 αντιλήφθηκε ότι εκεί, υπήρχε ένα τείχος που έσχιζε στα δύο τη χώρα της. Και τίποτε δεν αποδεικνύει ότι, αν δεν αποφάσιζαν χιλιάδες άλλοι να διαμαρτυρηθούν και να το κατεδαφίσουν, η ίδια θα ενοχλούνταν από την παρουσία του ή θα τολμούσε να το περάσει. Είτε στα 34, είτε στα 44, είτε στα 54 χρόνια της. Κι αυτή η στάση δεν ανήκει, προφανώς, στη «σπουδαία Ευρώπη» των αξιών και των ελευθεριών που ανακάλυψε η κ. Μέρκελ.

 

Στην Ευρώπη, σ’ αυτή την ήπειρο από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια και από τον Αρκτικό Κύκλο μέχρι τη Μεσόγειο, υπήρχαν πάντα δύο και τρεις και παραπάνω Ευρώπες. Και πριν από το Τείχος και έπειτα απ’ αυτό. Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη διασχιζόταν πάντα από τεράστια τείχη. Τείχη εθνικών ανταγωνισμών και εθνικισμών, τα τείχη των πιο αιματηρών πολέμων που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, τα τείχη των χαοτικών ταξικών διαιρέσεων, τα τείχη των ρατσισμών, των γενοκτονιών, των ολοκληρωτισμών. Η σπουδαία Ευρώπη των αξιών και των ελευθεριών ήταν πάντα απέναντι στα τείχη αυτά. Ήταν στην πλευρά των λαϊκών εξεγέρσεων που ανέτρεψαν τις απολυταρχίες και επέβαλαν θεσμούς δημοκρατίας, λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας. Ήταν στην πλευρά των εργατικών κινημάτων που διεκδίκησαν να μπει φρένο στη νέα απολυταρχία του κεφαλαίου και στις απάνθρωπες συνθήκες εκμετάλλευσης. Ήταν στην πλευρά των ανθρώπων που αντιτάχθηκαν στην αποικιοκρατία και έθεσαν τέλος στο δουλεμπόριο. Ήταν στην πλευρά των ειρηνιστών που προσπάθησαν απεγνωσμένα να αποτρέψουν τους παγκόσμιους πολέμους. Ήταν στην πλευρά των λίγων στην αρχή, εκατομμυρίων αργότερα που αντιστάθηκαν στον φασισμό και στον ναζισμό. Ήταν στην πλευρά των ρομαντικών νεαρών του γαλλικού Μάη που ράγισαν τη βιτρίνα της δυτικής ευημερίας. Αυτά τα διαδοχικά ανθρώπινα κύματα της ιστορίας έπεφταν πάντα στα τείχη των απρόθυμων ή φανατικά εχθρικών ελίτ, που ρίσκαραν ανίερες συμμαχίες, ανοχές και συνενοχές με τα πιο τερατώδη καθεστώτα που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα.

 

Η σπουδαία Ευρώπη που υπερασπίζεται ρητορικά η Γερμανίδα καγκελάριος, η Ευρώπη του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων, των επαναστάσεων, των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, των αξιών και των ελευθεριών βρίσκεται στον αντίποδα της Ευρώπης που τελεί υπό κατασκευή και που η ίδια συντελεί στην οικοδόμησή της, όπως οι Ανατολικογερμανοί νεολαίοι που επιστρατεύτηκαν για να χτίσουν το βερολινέζικο Τείχος (ή ίδια η καγκελάριος, υποθέτουμε, ήταν πολύ μικρή τότε για να συμβάλει). Η ενωμένη Ευρώπη και ο πυρήνας της, η νομισματική ένωση, εξελίσσονται στο νέο Τείχος που διασχίζει τη Γηραιά Ήπειρο. Συγκρούεται πλέον ανοιχτά με τον πυρήνα των ανθρωπιστικών αξιών εν ονόματι των οποίων συγκροτήθηκε. Υποτάσσει τις κοινωνίες και τις ανάγκες τους σε ένα νέο είδος δουλείας, της δουλείας του χρέους. Ονομάζει «απελευθέρωση» την επαναφορά του καθεστώτος της μισθωτής σκλαβιάς του 19ου αιώνα. Βαφτίζει μεταρρύθμιση κάθε περικοπή δαπάνης και ιδιωτικοποίηση που οδηγεί σε μαζικό αποκλεισμό των ανθρώπων από αυτονόητα μέχρι πρότινος δημόσια αγαθά. Θεωρεί πρόοδο κάθε είδους περιστολή δικαιωμάτων στην υγεία, στην κατοικία, στην παιδεία, στην ασφάλιση, στη σύνταξη, στο αξιοπρεπές γήρας. Προβάλλει ως εξυγίανση τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Ονομάζει αλληλεγγύη την εξώθηση ολόκληρων κοινωνιών στα όρια ανθρωπιστικών κρίσεων. Εκτοπίζει τη δημοκρατία και εγκαθιστά τον ολοκληρωτισμό της αγοράς. Και θεωρεί απαράβατο όρο ύπαρξης αυτής της άθλιας ευρωπαϊκής ενοποίησης τη στεγανοποίησή της απέναντι ακόμη και στις τυπικές διαδικασίες δημοκρατικού, εθνικού και λαϊκού ελέγχου.

 

Τι πιο εύγλωττο από το κατάπτυστο κείμενο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών που, αν δεν είναι κραχτή προβοκάτσια αγνώστων προθέσεων, θυμίζει τελεσίγραφο δυνάμεων κατοχής: «…για να περιοριστεί η εξάρτησή τους από την πολιτική εξουσία», είναι η φράση-κλειδί για τους «κατοχικούς επιτρόπους» που προτείνεται να οριστούν σε καίριες θέσεις του ελληνικού κράτους. Η πολιτική εξουσία, στον ελάχιστο έστω βαθμό που αυτή αποτυπώνει τα αποτελέσματα της δημοκρατικής επιλογής και τη βούληση της κοινωνικής πλειοψηφίας, πρέπει να μείνει μακριά από την άσκηση εξουσίας των ειδικών, των ανεπηρέαστων τεχνοκρατών, των χωρίς συμπόνιες κι ευαισθησίες ευρωκρατών. Αυτό είναι το έσχατο τείχος που χωρίζει τη σκιά της σπουδαίας Ευρώπης την οποία εξαίρει η κ. Μέρκελ από τη νέα Ευρώπη, την Ευρώπη των τραπεζών, των πιστωτών, των άπληστων golden boys, των αλαζόνων πολιτικών και των αυτοκρατορικών γερμανικών φιλοδοξιών. Διαμαρτυρηθείτε ελεύθερα, αφελείς Ευρωπαίοι. Διαμαρτυρηθείτε ελεύθερα για τη λιτότητα, τις περικοπές, την ανασφάλεια που σας μεταδίδουμε, για τις πληγωμένες σας εθνικές αξιοπρέπειες, για τις παραβιασμένες σας ελευθερίες, τα καταρρακωμένα σας δικαιώματα. Διαμαρτυρηθείτε ελεύθερα και εντός πλαισίου της νομιμότητας, αλλά αφήστε εμάς, τους ειδικούς να παίρνουμε εξίσου ελεύθερα τις αποφάσεις που θα καθορίσουν τις αναλώσιμες ζωές σας.

 

Κάπως έτσι διαμορφώνεται το νέο (αντι)κοινωνικό συμβόλαιο

της σπουδαίας Ευρώπης της κ. Μέρκελ. Με ένα τείχος που θωρακίζει το κέντρο λήψης των αποφάσεων από τα στίφη του «ελεύθερα» διαμαρτυρόμενου πλήθους. Μέχρι στιγμής, τα γεγονότα μάλλον επιβεβαιώνουν θλιβερά τη Γερμανίδα καγκελάριο. Μόνο που δεν παίρνει υπόψη της κάτι: δεν έχουν όλοι οι Ευρωπαίοι την ανατολικογερμανική της απάθεια και την προτεσταντική της υπομονή ώστε να περιμένουν 34 χρόνια μέχρι να ρίξουν το Τείχος...

 

 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

…Η δημοκρατική αρχή («ένας άνθρωπος/ μία ψήφος») δεν μπορεί πια να μπει κατευθείαν στο αρχείο. Επιπλέον, επιδιώκεται ακόμη και αυτός του οποίου η ψήφος στερείται την πολιτική της βαρύτητα να πιστέψει τελικά -έστω κι αν πλήττονται τα συμφέροντα του- ότι η «κυβερνησιμότητα» είναι μια αξία καθολική (παρότι στην πράξη συνίσταται στην ισχυρότερη διαχείριση της εξουσίας από τα ανώτερα στρώματα).

 

…Η εξουσία είναι αλλού, και η δημιουργία «τεχνοκρατικών» υπερεθνικών οργανισμών ευρωπαϊκού χαρακτήρα (οι οποίοι βρίσκονται «αλλού» ακόμη και ως φυσική παρουσία) συνέβαλε ιδιαίτερα στην απόσπαση από τον έλεγχο των εθνικών Κοινοβουλίων σημαντικών αποφάσεων για την οικονομία (δηλαδή, των μόνων ουσιαστικών). Γνωρίζουμε ότι μόνιμο πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ Ιταλών εργοδοτών και συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι το συνταξιοδοτικό (δηλαδή η καρδιά του «κοινωνικού κράτους»)… Καμιά κυβέρνηση, ούτε της Κεντροδεξιάς ούτε της Κεντροαριστεράς, δεν κατάφερε να προσβάλει αυτό το «οχυρό». Στο σημείο αυτό εισέρχονται στη σκηνή οι απόμακροι, αόρατοι τεχνοκράτες των «ευρωπαϊκών» θεσμών. Οι «οικονομολόγοι» που υπηρετούν τέτοιους θεσμούς μας πληροφορούν ότι ο προγραμματισμός της ιταλικής κυβέρνησης «δεν ανταποκρίνεται στις παραμέτρους του Maastricht», ακριβώς επειδή δεν λαμβάνει αρκούντως δραστικά μέτρα στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής (συντάξεις). Άπαξ και κατασκευάστηκε το ατσάλινο κλουβί που βρίσκεται «αλλού», η μάχη είναι χαμένη, είναι μόνο ζήτημα χρόνου και διαβάθμισης. Ο εκβιασμός των παραμέτρων είναι αριστοτεχνικός, αφού καμία οργάνωση εργαζομένων δεν είναι σε θέση να πολεμήσει απευθείας τους απομονωμένους και  απρόσιτους «ιεροφάντες»  αυτών των κριτηρίων. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο το παιχνίδι των εκλογών, παρ’ ότι έχει «αποκαθαρθεί» και παράγει αυτομάτως Κοινοβούλια μετριοπαθή, κυριαρχούμενα από τη μία ή την άλλη παράταξη, συνεχίζεται. Και την ήπια ακύρωση της καθολικής ψηφοφορίας την αντισταθμίζει σε κάθε περίπτωση η αβρή παραχώρηση στον πολίτη του δικαιώματος να τη νομιμοποιεί μέσω των εκλογικών γύρων.

 

Λουτσιάνο Κάνφορα, «Η δημοκρατία: Ιστορία μιας ιδεολογίας»

 

 

Αόρατοι

(Από τη στήλη Ελεύθερος Σκοπευτής, Επενδυτής, 20/10/2012)

«Το να χάνεις τη δουλειά σου είναι σαν κάταγμα», μονολογεί ο ήρωας ενός διηγήματος (του Χ. Οικονόμου  από τη συλλογή «Κάτι θα γίνει, θα δεις» που, προ τριετίας, λειτούργησε σαν ηχώ του μέλλοντος). Το να μη βρίσκεις δουλειά για πολύ καιρό είναι σαν πολλαπλά κατάγματα. Το να είσαι τόσο καιρό άνεργος ώστε να καταλήγεις εκτός εργατικού δυναμικού είναι συντριβή. Εξαφάνιση. Κοινωνική εξαέρωση.

Δεν σας προκαλεί απορία; Πού κρύβονται οι 1,5 εκατομμύριο πραγματικοί άνεργοι; Πού είναι οι 500.000 νέοι έως 25 ετών που η πρώτη εργασιακή τους εμπειρία είναι η ανεργία; Πού κινούνται οι 500.000 που διανύουν παροπλισμένοι την παραγωγικότερη περίοδο της ζωής τους, μεταξύ 25-45 χρόνων; Ένα από τα πραγματικά επιτεύγματα της τρόικας και της κυβέρνησης είναι ότι κατέστησαν τους ανέργους κοινωνικά και πολιτικά αόρατους. Οι άνεργοι υπάρχουν μόνο σαν στατιστική του τρόμου, σαν αριθμός ιλιγγιωδώς αυξανόμενος και σαν μοχλός εκβιασμού των τυχερών που διατηρούν το «προνόμιο» να εργάζονται. Οι άνεργοι δεν υπάρχουν σε κανένα επίπεδο της διαπραγμάτευσης μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας. Δεν υπάρχουν σε κανένα μέτρο του μνημονίου, με εξαίρεση τις περικοπές στα επιδόματα ανεργίας. Δεν υπάρχουν στον σχεδιασμό κανενός υπουργείου, με εξαίρεση τη διαχείριση μερικών υπολειμμάτων των κοινοτικών επιδοτήσεων. Δεν υπάρχουν στον πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο κανενός κόμματος, με εξαίρεση τις  γενικές προσδοκίες για απασχόληση που θα προκύψει από εκείνο ή το άλλο αναπτυξιακό τέχνασμα. Οι άνεργοι, ενώ εξελίσσονται στην πιο θεαματικά αυξανόμενη ομάδα της ελληνικής κοινωνίας και οσονούπω την πολυπληθέστερη, είναι ταυτόχρονα η ομάδα που έχει τεθεί κυριολεκτικά εντός παρενθέσεως.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλα τα άλλα στρώματα και κατηγορίες της κοινωνίας βρίσκονται, έστω και περιθωριακά, εντός της διαπραγμάτευσης για τον βίαιο, μνημονιακό μετασχηματισμό. Οι μισθωτοί του Δημοσίου, παρά την ισχνή τους συνδικαλιστική δύναμη, είναι το πρόσχημα για κάποιες από τις περίφημες «κόκκινες γραμμές». Οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα έγιναν ένα παρόμοιο πρόσχημα στο προ ημερών θέατρο κυβερνητικής «αντίστασης» απέναντι στον κυνισμό της τρόικας για τις αποζημιώσεις και τις τριετίες (σημειολογικά έχει ενδιαφέρον, πάντως, ότι και στις δύο περιπτώσεις, του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, οι μισθωτοί αντιμετωπίζονται κυρίως ως υποψήφιοι άνεργοι). Οι προμηθευτές του Δημοσίου προβάλλονται ως οι κατεξοχήν αναξιοπαθούντες με τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του κράτους. Η επιχειρηματική ελίτ είναι έτσι κι αλλιώς προνομιακός απευθείας συνομιλητής και υποβολέας αρκετών «μεταρρυθμίσεων» της τρόικας. Οι μικρομεσαίοι, αν και συνθλιβόμενοι μεταξύ φορολογίας και ύφεσης, θεωρούνται δικαιούχοι ενός σεβαστού μέρους των κοινοτικών επιδοτήσεων, αν και όταν αυτές αποδεσμευτούν. Οι αποταμιευτές, αν τους αντιμετωπίσουμε ως ιδιαίτερη κατηγορία, αποτέλεσαν από την αρχή της κρίσης το επιχείρημα υπεράσπισης των τραπεζών. Αλλά ακόμη και οι δανειολήπτες, μπαταχτσήδες ή απλώς ανήμποροι να εξυπηρετήσουν τις δόσεις τους, είναι η διαρκής αφορμή επινοήσεων και παρεμβάσεων για τη διάσωση της ιεράς τραπεζικής πίστης. Όλοι τους είναι κατά κάποιο τρόπο παρόντες στη διαπραγμάτευση, με το μικρό ή μεγάλο ειδικό πολιτικό τους βάρος ως σταθερή πελατεία του πολιτικού συστήματος.

Αλλά οι άνεργοι δεν είναι πουθενά. Είναι παράδοξα απόντες ακόμη και ως φυσική παρουσία, παρ’ ότι οι αριθμοί επιβεβαιώνουν πέραν αμφιβολίας ότι τουλάχιστον ένας τους είναι παρών στο μέσο νοικοκυριό. Είναι απόντες από την καθημερινή κοινωνικότητα, από τις δημόσιες εκδηλώσεις θυμού, οργής, απελπισίας. Είναι αόρατοι ως συγκεκριμένη κοινωνική οντότητα που κάπως πρέπει να διαχειρίζεται κάπως το 24ωρό της, την εβδομάδα της. Δεν είναι ορατοί με τον τρόπο που ήταν ορατοί στην κρίση του 1929 οι Αμερικανοί ή αργότερα οι Γερμανοί άνεργοι, με τις τεράστιες ουρές στα γραφεία εργασίας, στα συσσίτια ή στα καραβάνια των μεταναστών. Πού είναι όλοι τους;

Ρητορικό είναι το ερώτημα. Καθένας μας έχει μιαν απάντηση για το πού είναι και τι κάνουν οι άνεργοι του στενού ή ευρύτερου περιβάλλοντός μας. Καθένας μας δέχεται ένα-δυο τηλεφωνήματα την εβδομάδα από γνωστούς και φίλους που ζητούν με διακριτικότητα: «έχε με υπόψη, αν φτάσει στ’ αυτί σου κάτι για καμιά δουλειά… Ό,τι να ’ναι». Αρκετοί από μας σιτίζουν, στεγάζουν και συντηρούν έναν άνεργο ή αναλαμβάνουν τα έξοδα των παιδιών του, στο πλαίσιο της οικογενειακής πρόνοιας, του μόνου ανθεκτικού και υπεράνω κρίσεων και μεταρρυθμίσεων συστήματος κοινωνικής ασφάλισης που υπήρξε στη μεταπολεμική Ελλάδα. Καθένας μας έχει υπόψη του εναλλακτικές συμπεριφορές και αντιδράσεις στην κατάσταση της μακρόχρονης ανεργίας: ανθρώπους που απλώς ροκανίζουν τον χρόνο τους γύρω από ένα φλιτζάνι καφέ, άλλους καρφωμένους στον καναπέ να κάνουν ζάπινγκ ανάμεσα σε χαζοχαρουμενάδικα προγράμματα και δελτία μνημονιακού τρόμου, κάποιους βυθισμένους ήδη σε βαθιά, κλινική κατάθλιψη, άλλους απελπισμένους μπροστά σε σωρούς απλήρωτων λογαριασμών κι ανεξόφλητες δόσεις δανείων κι εφορίας, αρκετούς, δραστήριους κι ακατάβλητους, «παντρεμένους» με την αισιοδοξία και την αυτοπεποίθηση, να στέλνουν ακούραστα βιογραφικά, να κυνηγούν ευκαιρίες, να προσφέρονται ακόμη και για μαύρη, κακοπληρωμένη εργασία και άλλους να ψάχνουν ήδη προορισμό μετανάστευσης. Από Καναδά μέχρι Ντουμπάι. 

Δεν έχουμε ακόμη δει μαζικά εικόνες ανέργων στο έσχατο στάδιο του κοινωνικού αποκλεισμού, αποκομμένους από τα σπίτια και τις φαμίλιες τους, ανέστιους, περιπλανώμενους, χωμένους σε κάδους απορριμμάτων. Η ματιά μας δεν έχει ακόμη εισπράξει εκείνη την υπερβολική δόση δυστυχίας που θα την κάνει αναίσθητη.

Παρ’ όλα αυτά, οι αόρατοι άνεργοι, αυτή η ασυγκρότητη σιωπηλή υπερδύναμη της κοινωνίας, χωρίς καμιά συλλογική ή πολιτική εκπροσώπηση, ζουν ανάμεσά μας χωρίς να έχουν φανερώσει την τελική τους επίδραση στο μεγαλύτερο κοινωνικό πείραμα της μεταπολεμικής Ευρώπης. Είναι ένας καταλύτης με άγνωστες ιδιότητες. Είναι όχι μία, αλλά δύο χαμένες γενιές ανθρώπων που όσο περνά ο χρόνος χάνουν τις παραγωγικές τους δεξιότητες. Οι τεχνοκράτες της δημοσιονομικής εξυγίανσης, οι οποίοι αντιμετωπίζουν ακόμη και την κεϊνσιανή προσδοκία της πλήρους απασχόλησης ως πολιτικό εξτρεμισμό, περιορίζουν τον ρόλο των αόρατων ανέργων σε μια στατιστική μέτρηση, αδιάφορη για τους οικονομικούς στόχους τους. Το έλλειμμα μπορεί να μηδενιστεί, η βιωσιμότητα του χρέους κουτσά στραβά να εξασφαλιστεί, η Ελλάδα να γίνει η πιο ανταγωνιστική χώρα των Βαλκανίων, οι ρυθμοί ανάπτυξης να επιστρέψουν στα προ κρίσης ρεκόρ, αλλά ταυτόχρονα η ανεργία να ίπταται στο 30%, στο 40%, ακόμη και στο 50%, γιατί όχι; Εφόσον το «σύστημα» δουλεύει, τι σημασία έχει πόσοι θα είναι οι άνεργοι; Αρκεί να παραμένουν αόρατοι, εκτός του νέου «κοινωνικού συμβολαίου». Να παραμένουν η δύναμη αδρανείας που κάνει τους «προνομιούχους» απασχολούμενους να λουφάζουν, γιατί τα σύνορα μεταξύ ανεργίας κι απασχόλησης γίνονται πια ασαφή. Μια τρίχα, λίγα λεπτά και ελάχιστα χρήματα χωρίζουν τη μια από την άλλη κατάσταση.

 Κι αν η στατιστική της ανεργίας επιμένει άγρια και ενοχλητική, ακόμη κι αυτή συν τω χρόνω μπορεί να βελτιωθεί. Ενδείξεις υπάρχουν από σήμερα.  Μαζί με τα θηριώδη ποσοστά ανεργίας, καταγράφεται κι η μείωση της απασχόλησης. Ένα ποσοστό αοράτων συμφιλιώνεται σε τέτοιο βαθμό με την α-ορατότητά του, ώστε να σταματήσει να δηλώνει οικονομικά ενεργός. Δεν δουλεύω, δεν βρίσκω δουλειά, δεν ψάχνω για δουλειά, είμαι εκτός και ανεργίας και απασχόλησης. Σε μια οικονομική και κοινωνική ζώνη λυκόφωτος.

Ποια ψυχολογική, ιδεολογική, πολιτική διεργασία γίνεται στους κατοίκους αυτής της ζώνης λυκόφωτος; Όπως μας υπενθυμίζει η μεταφυσική μυθολογία, σ’ αυτή την περιοχή μεταξύ φωτός και σκότους συνυπάρχουν ζόμπι, λυκάνθρωποι, νεράιδες, ξωτικά, βαμπίρ, δράκοι, μάγισσες, προφήτες, άγγελοι και δαίμονες. Όντα με δυνάμεις υπερφυσικές προορισμένες για δημιουργία ή καταστροφή, για πόλεμο ή ειρήνη, για συμφιλίωση ή σπαραγμό, για το καλό ή για το κακό. Όσοι πιστεύουν ότι το να καταστήσεις αυτόν τον κόσμο απλώς αόρατο προστατεύει το μεγάλο μνημονιακό πείραμα σύντομα θα εκπλαγούν. Και πιθανότατα όχι ευχάριστα. 

 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Η μακροχρόνια ανεργία σαφώς και οφείλεται σε μακροοικονομικά γεγονότα και αποτυχημένες πολιτικές που είναι πέρα από τον έλεγχο των μεμονωμένων ατόμων, παρ’ όλα αυτά τα θύματα στιγματίζονται. Άραγε, όταν έχει μείνει κανείς άνεργος για μεγάλο διάστημα, οι εργασιακές του δυνατότητες διαβρώνονται και ο ίδιος καθίσταται λιγότερο κατάλληλος για πρόσληψη; Μήπως το γεγονός ότι ο άνθρωπος συγκαταλέγεται στους μακροχρόνια ανέργους σημαίνει ότι κατά βάθος είναι άχρηστος; Ίσως όχι, πολλοί εργοδότες όμως το πιστεύουν – και για τον εργαζόμενο ίσως αυτό να έχει τελικά σημασία. Με δεδομένη την κατάσταση της οικονομίας, όποιος χάνει τη δουλειά του δυσκολεύεται πολύ να βρει άλλη, ενώ, αν μείνει άνεργος για μεγάλο διάστημα, καταλήγει να θεωρείται μη απασχολήσιμος.

Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε και τη  βλάβη που προκαλείται στον εσωτερικό κόσμο των Αμερικανών. Ξέρετε τι εννοώ, αν γνωρίζετε οποιονδήποτε που να είναι παγιδευμένος στη μακροχρόνια ανεργία: ακόμη κι αν δεν αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, το πλήγμα για την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό του μπορεί να αποβεί καίριο. Όταν ο Ben Bernanke μιλούσε περί έρευνας για την ευτυχία, υπογράμμιζε τη διαπίστωση ότι η ευτυχία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αίσθηση του ατόμου ότι ελέγχει τη ζωή του.  Σκεφτείτε τι παθαίνει αυτή η αίσθηση του ελέγχου όταν κάποιος θέλει να δουλέψει, αλλά οι μήνες περνούν και δεν βρίσκει δουλειά, όταν η ζωή που έχει κτίσει καταρρέει επειδή τα χρήματα τελειώνουν.

Πόλ Κρούγκμαν, «Τέλος στην ύφεση τώρα»

 

 

 

Το ημερολόγιο της Άννας Φράγκου

(Από τη στήλη Ελεύθερος Σκοπευτής, Επενδυτής, 13/10/2010)

 

 

(Βρέθηκε σε «φλασάκι», εντοιχισμένο σε σπίτι των δυτικών συνοικιών της Αθήνας, πέντε χρόνια μετά το ολοκαύτωμα του 2013 και δύο χρόνια μετά την έναρξη της ανθρωπιστικής επιχείρησης του ΟΗΕ. Οι μελετητές έχουν συμπεράνει ότι η συγγραφέας της, όταν ξεκίνησε το ημερολόγιο,  ήταν περίπου 11 ετών.  Δημοσιεύονται αποσπάσματα).

Σήμερα ο πατέρας γύρισε νωρίτερα από τη δουλειά. Σκυθρωπός και νευρικός. Όταν επέστρεψε κι η μητέρα, τ’ αυτί μου έπιασε τις λέξεις «αναδιάρθρωση», «εξυγίανση» και «εξορθολογισμός κόστους» που δεν κατάλαβα σε τι αναφέρονταν. «Τα παιδιά δεν πρέπει να πάρουν είδηση τίποτα», ήταν επίσης μια φράση που ξεχώρισα. Στο τραπέζι ο πατέρας μάς ανακοίνωσε μ’ ένα ψεύτικο χαμόγελο ότι στο εξής θα έχει άφθονο χρόνο διαθέσιμο για μας. Αυτό, άλλωστε, σημαίνει η «διαθεσιμότητα». Αλλά για τον ίδιο λόγο θα έχει λιγότερο διαθέσιμο χρήμα, αλλά αφού ο χρόνος είναι χρήμα, το ισοζύγιο είναι ισοσκελισμένο.

Η μητέρα μάς ανακοίνωσε χθες ότι, στο πλαίσιο  του εξορθολογισμού της καταναλωτικής μας δαπάνης, θα γίνουν μερικές αλλαγές στις συνήθειές μας. Για παράδειγμα, τον χειμώνα δεν θα ανάψουμε καλοριφέρ, έτσι ώστε να βελτιώσουμε το οικολογικό μας αποτύπωμα και να μειώσουμε τη συμβολή μας στην εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου. Θα τη βγάλουμε με ηλεκτρικές σόμπες και ξύλα στο τζάκι. Για τους ίδιους λόγους, θα περιορίσουμε τη χρήση του αυτοκινήτου. Μία οικογενειακή έξοδος την εβδομάδα, κατά προτίμηση Σαββατοκύριακο. Επίσης, θα κοπούν τα φροντιστήρια γλώσσας και τα ιδιαίτερα του Κώστα, του μεσαίου που ετοιμάζεται για πανελλαδικές, ώστε να περιορίσουμε τη συμβολή μας στην παραπαιδεία που υπονομεύει τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση. Κι ο Δημήτρης, ο μεγάλος μου αδελφός που είναι ήδη φοιτητής στα Γιάννενα, θα ξενοικιάσει και θα επιστρέψει σπίτι για να παρακολουθήσει μαθήματα τηλε-εκπαίδευσης. «Τι νόημα έχουν στην ψηφιακή μας εποχή τα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια όταν όλα χωρούν στην οθόνη του laptop»; είπε ο μπαμπάς και πρόσθεσε κάτι ακόμη: «Εξάλλου, άκουσα πως εξετάζεται συγχώνευση στα πανεπιστήμια Ιωαννίνων και Κρήτης, οπότε καλύτερα να είσαι κάπου στη μέση». 

…Εδώ και μια εβδομάδα είμαι άρρωστη, ίωση ,«είναι επιδημία», είπαν οι γιατροί στο νοσοκομείο, όταν πήγαμε στα εξωτερικά ιατρεία. Φτάσαμε Κυριακή βράδυ και καταφέραμε να ξεμπερδέψουμε Δευτέρα μεσημέρι. «Πολύ εξυπηρετικοί», είπε η μητέρα. Όμως δεν τους άφησε να μου κάνουν εξετάσεις, «α παπα, να τρυπιέται το παιδί δεν θέλω, ούτε να εκτεθεί σε ακτινοβολία για ψύλλου πήδημα». Επίσης, δήλωσε στους γιατρούς, που επέμεναν να πάρω αντιβίωση για 10 μέρες, ότι είναι οπαδός της ομοιοπαθητικής και των εναλλακτικών θεραπειών. Παρ’ όλα αυτά, πήρε τηλέφωνο τη φίλη της τη Μαίρη, που το παιδί της είχε περάσει πρόσφατα ίωση, και τη ρωτούσε αν είχε της περισσέψει κανένα «σεκλόρ», και τελικά την αντιβίωση δεν τη γλίτωσα. Ήπια αυτό τα αηδιαστικό πηχτό πράγμα για τρεις μέρες, έπειτα ευτυχώς τέλειωσε, αλλά ο πυρετός δεν μου έχει πέσει ακόμη.

…Σήμερα ο πατέρας πήγε επίσκεψη στην αδελφή του, που μένει κοντά στη Χαλκίδα κι έχει ένα μποστανάκι «με όλα τα καλά». Θα έφερνε μερικές προμήθειες. Όμως, το απόγευμα μας πήρε τηλέφωνο ότι είναι αδύνατο να γυρίσει, γιατί η Αστυνομία ανακοίνωσε απαγόρευση κυκλοφορίας πεζών και οχημάτων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Στερεάς, στην Αττική και στην Κορινθία μέχρι τον Ισθμό για ένα 24ωρο, λόγω εκδρομής που διοργανώνει χαμηλόβαθμο κλιμάκιο της τρόικας για το εβδομαδιαίο ρεπό της, σε σημείο που φυσικά δεν ανακοινώνεται για λόγους ασφαλείας. Ο μπαμπάς είπε να γυρίσει με τα πόδια, από τα βουνά, αλλά η μητέρα του είπε να το ξεχάσει, γιατί τα ζαρζαβατικά που θα έφερνε από την αδελφή του μετά δυο μέρες δρόμο θα χάλαγαν.

…Το τελευταίο τριήμερο έχουμε χάσει τον ύπνο μας. Έχουν ρημάξει τη γειτονιά διαρρήκτες. Και δεν παίρνουν ό,τι κι ό,τι. Στη διπλανή πολυκατοικία άνοιξαν το λεβητοστάσιο και κλέψανε πετρέλαιο-, πώς βρέθηκαν οι διπλανοί με πετρέλαιο είναι ένα άλλο μυστήριο. Σε μια παραδίπλα παλιά πολυκατοικία οι κλέφτες ρήμαξαν ότι ξύλινο υπήρχε. Τραπέζια, καρέκλες, πόρτες από τα ντουλάπια, ακόμη και ξύλινα ρολά και κουφώματα. Και ξύλα για τζάκι. Πώς ήρθε στους άλλους να έχουν τα ξύλα στα μπαλκόνια; Αν είναι δυνατόν! Εμείς έχουμε αδειάσει μια μεγάλη ντουλάπα ρούχων και τα φυλάμε εκεί. Ο πατέρας έχει φτιάξει κι ένα σύστημα ασφαλείας, με μπάρα που κλειδώνει μπροστά στις πόρτες. Πρέπει να τις σπάσει κανείς για να πάρει τα ξύλα. Το ίδιο έχουμε κάνει και με τα τρόφιμα. Οι αποθήκες είναι οι πρώτες που χτυπάνε οι διαρρήκτες. Έτσι χάσανε οι διπλανοί το λάδι τους. Πού ακούστηκε, τέτοια εποχή, το λάδι στην αποθήκη; Εμείς το έχουμε στη βιβλιοθήκη.

…Σήμερα τα αδέρφια μου θα κατέβουν στο κέντρο της Αθήνας για «ντους». Είναι η  καινούργια μόδα διαμαρτυρίας. Όταν η μέρα είναι ζεστή κι έχει ήλιο, στα ξαφνικά και από το πουθενά μαζεύονται εκατοντάδες διαδηλωτές, με συνθήματα και φωνές, και περιμένουν να εμφανιστεί η Αστυνομία.  Βγάζουν τα ρούχα τους, τα τοποθετούν με τάξη στα πεζοδρόμια όπου τα φυλάνε επιτροπές περιφρούρησης, και μένουν με τα εσώρουχα ή μαγιό. Τότε, εμφανίζονται ο Αίαντας και τα άλλα οχήματα εκτόξευσης νερού της Αστυνομίας και αρχίζει το «ντους διαμαρτυρίας». Οι πιο προνοητικοί διαδηλωτές έχουν μαζί τους σαμπουάν, αφρόλουτρα, ακόμη και πετσέτες. Έτσι, η διαμαρτυρία εξελίσσεται σε μέσο καθαριότητας και εξοικονόμησης νερού, πράγμα που μάλλον έχουν καταλάβει και οι αστυνομικοί. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα συνδικάτα καταγγέλλουν την Αστυνομία για βαναυσότητα και ζητούν τουλάχιστον το νερό των υδροφόρων να θερμαίνεται. Οι γονείς μου δεν έχουν καμιά αντίρρηση να συμμετέχουν στα «ντους» τα αδέρφια μου, εμένα όμως δεν με αφήνουν ακόμη.

…Σήμερα είναι Κυριακή, κι μαμά θα μαγειρέψει φοβερά πράγματα, αλλά με περίεργες ονομασίες, που δεν τις πολυκαταλαβαίνω. Για ορεκτικό θα φτιάξει την «πίτα του Τόμσεν», που είναι με φύλλο, τραχανά και τυρί μυζήθρα που μας έχει στείλει η γιαγιά από το χωριό. Θα φτιάξει τη «σαλάτα της επιμήκυνσης»,  με αγγούρια που μας έδωσε η αδερφή του μπαμπά και για κυρίως πιάτο θα έχουμε «κρέας της αναδιάρθρωσης», από κομμάτια που έχουν περισσέψει από άλλα φαγητά κι η μαμά τα φυλάει στην κατάψυξη. Για γλυκό θα φτιάξει «πίτα αλά αρζεντίνα» στην οποία, αν και δεν είναι πρωτοχρονιά, θα βάλει και φλουρί. Ένα ευρώ. Για να θυμόμαστε τι αξίζουν οι θυσίες μας, λέει η μαμά.

…Ο μπαμπάς κι η μαμά δεν είναι θρήσκοι, αλλά τον τελευταίο καιρό έχουν πάθει μανία με την εκκλησία. Εκτός από τις Κυριακές, που με κουβαλάνε κι εμένα, τώρα πηγαίνουν και στους εσπερινούς. Υποψιάζομαι ότι όλη η ιστορία είναι για το συσσίτιο που ακολουθεί – «τις Τετάρτες έχουν φοβερή φασολάδα», του ξέφυγε μια μέρα του μπαμπά. Εμένα πάντως δεν μ’ αρέσουν καθόλου τα όσπρια. Με το ζόρι καταπίνω μόνο τις φακές, κάθε Παρασκευή. 

…Η Αστυνομία χθες έκανε συλλήψεις σ’ όλη τη γειτονιά, νέους κυρίως. Τους σήκωσαν απ’ τα κρεβάτια τους. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι εξάρθρωσε μεγάλο τρομοκρατικό δίκτυο που είχε στόχο «την αποσταθεροποίηση του καθεστώτος και την υπονόμευση της παραμονής μας στο ευρώ». Το δίκτυο τύπωνε και κυκλοφορούσε παράνομο νόμισμα που ονόμαζε «δραχμή της χρεοκοπίας», και χρησιμοποιούνταν για συναλλαγές σε είδος – έδινες ένα κιλό τυρί, έπαιρνες χίλιες «δραχμές» που μπορούσες να τις ανταλλάξεις με ένα βιβλίο, μισό κιλό κρέας ή μια ώρα εργασίας, αν κατάλαβα καλά. Αλλά το πρόβλημα ήταν πως όλα αυτά γίνονταν παράνομα κι αφορολόγητα, και υπονόμευαν τους δημοσιονομικούς στόχους της κυβέρνησης. Η Αστυνομία είπε επίσης ότι οι τρομοκράτες επιτίθεντο σε ταμεία και ψέκαζαν με σπρέι χρώματος χαρτονομίσματα ευρώ, για να υπονομεύσουν τη νομισματική κυκλοφορία. Στο τρομοκρατικό δίκτυο συμμετείχαν ακόμη και καλόγεροι. Δύο από αυτούς αυτοπυρπολήθηκαν, λούζοντας το σώμα τους με βενζίνη και ανάβοντας φωτιά με δεκάευρα – «όπως ο βουδιστές μοναχοί στο Βιετνάμ», είπε ο μεγάλος μου αδελφός. Η κυβέρνηση είπε ότι οι τρομοκράτες ανήκουν σε νεοσύστατη οργάνωση που λέγεται «Εθνικό Απον-ευρωτικό Μέτωπο». Υποψιάζομαι ότι τ’ αδέρφια μου έχουν κάποια σχέση μ’ αυτό. Τη νύχτα των συλλήψεων, ο μεγάλος μπήκε στο σπίτι φωνάζοντας «πογκρόμ!» και πήγε κατευθείαν στον υπολογιστή κι έσβηνε τραγούδια που μάλλον ήταν παράνομα. Ένα από αυτά έλεγε κάτι για «της μιας δραχμής τα γιασεμιά». Ακουγόταν θλιβερό, αλλά εμένα μου φαινόταν πολύ αστείο. Αστείο και πανάρχαιο.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Υποτίθεται ότι ο κόσμος έχει το δικό του ανεξάρτητο νόημα. Τίποτα όμως δεν είναι ανεξάρτητο. Οι ασήμαντες μέρες μου χάνονται μέσα σε έτη φωτός. Γι’ αυτό δεν μπορώ παρά να προσποιούμαι πως είμαι κάποιος. Και γι’ αυτό στην αρχή, δουλεύοντας αυτές τις σελίδες, ένιωθα ετερόφωτο. Δεν ήμουν εγώ που έγραφα τόσο σαν κάποιος στον οποίο ήθελα να μοιάσω. Έχω ακόμη την τράπεζά μου, που την επισκέπτομαι συστηματικά για να βλέπω τα τελευταία, στην κυριολεξία, δολάρια που μένουν στον λογαριασμό μου. Αυτό το κάνω για ψυχολογικούς λόγους, για να ξέρω ότι έχω λεφτά σ’ έναν οργανισμό. Και γιατί τα μηχανήματα αναλήψεων έχουν ένα χάρισμα που μου μιλάει ακόμα.

Δουλεύω αυτό το ημερολόγιο ενώ δίπλα μου, στα τρία μέτρα, κείτεται ένας νεκρός άντρας. Αναρωτιέμαι γι’ αυτό. Στα τριάμισι μέτρα. Είπαν ότι είχα πρόβλημα, ότι δεν ήμουν φυσιολογικός, και με υποβίβασαν στα υποδεέστερα νομίσματα. Έγινα ένα ασήμαντο τεχνικό στοιχείο της εταιρείας. Γι’ αυτούς ήμουνα μέρος του γενικού εργατικού δυναμικού. Κι εγώ το δέχτηκα. Έπειτα με έδιωξαν χωρίς προειδοποίηση ή αποζημίωση. Κι αυτό το δέχτηκα.

Ένα από τα συμπτώματα που έχω είναι ευερέθιστη συμπεριφορά και ακραία σύγχυση. Αυτό στην Αϊτή και στην Ανατολική Αφρική είναι γνωστό ως παραληρηματικές εκρήξεις, σε μετάφραση. Στον σημερινό κόσμο τα πάντα τα μοιράζεσαι. Υπάρχει κάποιο βάσανο που να μην το μοιράζονται όλοι;

Ντον ΝτεΛίλλο, «Κοσμόπολις»

Τα πράγματα που δεν έγιναν

(Ελεύθερος Σκοπευτής, Επενδυτής, 6-10-2012)

Ως ετεροχρονισμένοι ρέκτες του μεταμοντερνισμού, μπορούμε βάσιμα να ισχυριστούμε ότι για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα ευθύνονται μερικά πράγματα που δεν έγιναν, μερικά που ευτυχώς απετράπησαν, εκείνα που δυστυχώς δεν απετράπησαν, αλλά και μερικά άλλα που κακώς απετράπησαν. Επίσης, πράγματα που υπήρχε πιθανότητα να συμβούν, αλλά δεν συνέβησαν, αλλά και κείνα που ήταν απίθανο να συμβούν και πάλι δεν συνέβησαν, πράγματα που κάποιοι σκέφτηκαν, αλλά δεν έκαναν, εκείνα που άλλοι έκαναν χωρίς καν να τα σκεφτούν, γεγονότα που κάποιοι φαντάστηκαν ότι συνέβησαν και αντέδρασαν σ’ αυτά έστω κι αν δεν συνέβησαν, φαινόμενα που συμβαίνουν πολλά έτη φωτός μακριά μας και τα οποία δεν έχουν φτάσει ακόμη στον δικό μας χωροχρόνο, αλλά και άλλα που συνέβησαν επίσης πολλά έτη φωτός μακριά μας, αλλά η επίδρασή τους πάνω μας μόλις τώρα εκδηλώνεται ή θα εκδηλωθεί στο απώτατο μέλλον, όταν δεν θα υπάρχουμε καν. Εν ολίγοις, στον ιστορικό χρόνο συγκλίνουν το παρελθόν και το μέλλον, το πραγματικό και το φανταστικό, το δυνητικό και το αδύνατο, η μυθοπλασία και τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα, η πετριά, η ιδιοτέλεια, η κουτοπονηριά ή ο τσαρλατανισμός καθενός που δεν του αρέσουν τα πράγματα έτσι όπως έγιναν. Όλα ισοβαρή, ισοδύναμα και ισάξια, όπως το πραξικόπημα που δεν έγινε (βλέπε εκτενές ιστορικό- ψυχαγωγικό ανάγνωσμα γνωστής κυριακάτικης εφημερίδας).

Το οποίο πραξικόπημα δεν είναι το μόνο πράγμα που δεν έγινε, ούτε το μόνο που ίσως έγινε χωρίς να το αντιληφθούμε ούτε εμείς ούτε οι συντελεστές του. Στα μη γενόμενα γεγονότα υπάρχουν πολλά ακόμη που πρέπει να συγκαταλεγούν στο συνολικό, μεταμοντέρνο αφήγημα της ελληνικής κρίσης. Όπως το ότι ο πάλαι ποτέ άρχων του ΔΝΤ, Στρος-Καν, στο διάλειμμα ενός σεξουαλικού του μαραθωνίου, συνέστησε στον ΓΑΠ να απειλήσει με στάση πληρωμών, ώστε να εκβιάσει το κούρεμα του ελληνικού χρέους και να απαλλάξει την ελληνική κοινωνία από τα επερχόμενα δεινά του μνημονίου. Πράγμα που σημαίνει πως ο Στρος-Καν ήταν ο Δούρειος Ίππος της τροτσκιστικής απόκλισης Διεθνούς και Διαρκούς Επανάστασης που ήθελε να εξουδετερώσει εκ των έσω το ΔΝΤ ως παγκόσμιο τοκογλύφο και ως αρχιτέκτονα πολλών μνημονίων καταστροφής σε όλο τον κόσμο, πολύ πριν ανακαλυφθούν τα μνημόνια στην Ευρωζώνη.

Αλλά, αν το επεισόδιο του ΔΝΤ κινείται στο μεταίχμιο γενομένων και παρ’ όλίγον γενομένων γεγονότων της μεταμοντέρνας μνημονιακής αφήγησης, υπάρχουν πράγματα που εντάσσονται αμιγώς στα μη γενόμενα γεγονότα, για τα οποία η στήλη αποκαλύπτει τις ασφαλέστατες πληροφορίες της, προερχόμενες από ανώνυμες, απρόσωπες, άοσμες και άχρωμες πηγές.  Ένα νέο δεδομένο λοιπόν είναι ότι, κατά την παραμονή του Λουκ Σκαϊγουόκερ για την εκπαίδευσή του από τον δάσκαλο Γιόντα στον πλανήτη Νταγκόμπα, ο Λουκ συνέλαβε ένα σχέδιο πλήρους απεμπλοκής από τη διαμάχη των Τζεντάι με την Αυτοκρατορία και μετακόμισης σε άλλον γαλαξία, για την ακρίβεια στον δικό μας, όπου η Γη προέβαλε ως ιδεωδέστερος τόπος εγκατάστασης, με προτίμηση την εύκρατη ζώνη της. Πλην, όμως, αντελήφθησαν το εμπόδιο των γηγενών κατοίκων της, ιδιαίτερα των ατάσθαλων του ευρωπαϊκού Νότου, εις βάρος των οποίων εκπόνησαν σχέδιο αργού οικονομικού και κοινωνικού θανάτου, ενεργοποιώντας τη Σκοτεινή Πλευρά της Δύναμης, ώστε αυτή να επηρεάσει τα δημοσιονομικά μεγέθη τους, τις τιμές των ομολόγων τους και τα CDS με τρόπο που θα έκαναν τους μπρόκερ να τραβούν τα μαλλιά τους και τους οικονομέτρες να σκίζουν τα πτυχία τους. Ωστόσο, επειδή ακόμη κι οι Τζεντάι δεν είναι αλάνθαστοι και η Δύναμη έχει κι αυτή τους κανόνες της, το έτος  29 ΠΜΓ (Πριν τη Μάχη του Γιαβίν), που ο Λουκ εκκίνησε το σχέδιό του, αντιστοιχεί στο γήινο έτος  2.101.000 μ.Χ., κατά το οποίο πιθανότατα δεν θα υπάρχουν ούτε Νότος, ούτε Ελλάδα, ούτε Ευρωζώνη, ίσως  ούτε Γη, και στο ηλιακό μας σύστημα γενικώς τίποτε δεν θα είναι ίδιο. Έτσι, χάνεται η ευκαιρία να καταγραφεί η κρίση ως ένα ακόμη συναρπαστικό επεισόδιο του Πολέμου των Άστρων.

Κατ’ αντίστοιχο τρόπο, χάθηκε η ευκαιρία- ή απετράπη ο κίνδυνος, αν θέλετε- να ενταχθεί η κρίση της Ευρωζώνης στην τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, για την ακρίβεια να γίνει ένα τέταρτο, έξτρα μέρος της, επειδή το ΓΕΣ, σε συνεργασία με την Europol αντελήφθησαν εγκαίρως απόπειρα ανακατάληψης της Μέσης Γης από τις φυλές Ορκ και Τρολ, οι οποίες κρυφίως είχαν αναμειχθεί με τα μελαμψά Χόμπιτ εξ Αφροασίας που συγκροτούν τα στίφη των λαθρομεταναστών, με αποτέλεσμα να είναι σχεδόν αδύνατο να διαχωριστούν τα Σνάγκα από τους Πακιστανούς, τα Όλογκ-χάι από τους Σύριους, τα Τρολ της Σπηλιάς από τους Βορειοαφρικανούς. Ως εκ τούτου, οι Αρχές της χώρας έσπευσαν να ζητήσουν εμπιστευτικά την τεχνογνωσία των ειδικών επιστημόνων της Χρυσής Αυγής στην Ανθρωπομετρία, αντλημένη από τις τεράστια εμπειρία των ναζί στις μετρήσεις των ανθρώπινων κρανίων, ώστε να ξεχωρίσει το συνονθύλευμα των εισβολέων από τους γνήσιους λευκούς, Καυκάσιους κατοίκους της χώρας. Η επιχείρηση, ωστόσο, ματαιώθηκε αφενός λόγω έλλειψης κονδυλίων και αφετέρου λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων των χρυσαυγιτών ειδικών στην εξυγίανση της αγοράς εργασίας.

Ειδικοί των υπηρεσιών ασφαλείας της χώρας εξέτασαν επίσης, σε συνεργασία με τους τεχνοκράτες της Ευρωζώνης, όλα τα δεδομένα για το Ημερολόγιο των Μάγια και το επερχόμενο τέλος του κόσμου. Καθώς στις 21 Δεκεμβρίου κλείνει ο Μεγάλος Κύκλος της Δημιουργίας των 25.625 ετών, αξιολογούν τις ενδείξεις για να αποτρέψουν έναν ενδεχόμενο κύκλο καταστροφής που είναι άγνωστο πώς ακριβώς θα επέλθει. Εξ ου και επείγονται να κλείσουν όλες τις εκκρεμότητες της ενοποίησης της Ευρωζώνης στις τρεις διαδοχικές συνόδους του Οκτωβρίου, του Νοεμβρίου και του Δεκεμβρίου, και πάντως πριν από την καταληκτική ημερομηνία 21.12. Και για τον ίδιο λόγο απορρίπτουν μέχρι στιγμής και το ελληνικό αίτημα της επιμήκυνσης, το οποίο, αν είναι να έλθει η συντέλεια, είναι χωρίς νόημα.

Στα μη γενόμενα γεγονότα που επηρεάζουν τη ροή των εξελίξεων περιλαμβάνεται επίσης ο εντοπισμός κορυφαίων στελεχών του αφανούς Κοινού της Σιών σε θέσεις-κλειδιά της ευρωπαϊκής ηγεσίας, τα οποία εργάζονται απροκάλυπτα υπέρ του σχεδίου παγκόσμιας διακυβέρνησης, με επίκεντρο την Ευρωζώνη. Σύμφωνα με ασφαλέστατες πληροφορίες, με αυτά τα ευρήματα που θα μπορούσαν να αποκαλύψουν την παγκόσμια συνωμοσία εις βάρος της Ελλάδας και του ευρώ σχετίζεται η περίεργη περιπέτεια της λίστας Λαγκάρντ και του διαβόητου USB, που προφανέστατα περιλαμβάνει ονόματα και αμύθητες καταθέσεις πρωταγωνιστών της συνωμοσίας. Κατά τις πληροφορίες αυτές, ελέγχονται ως προϊόντα περίεργης σκηνοθεσίας περιστατικά στην πορεία του USB, όπως για παράδειγμα το ότι ένας από τους παραλήπτες του το μπέρδεψε με υπόθετο δυσκοιλιότητας και το χρησιμοποίησε σε μια δύσκολη στιγμή, πλην όμως το αφόδευσε και το διέσωσε, ένας άλλος το μπέρδεψε με χάπι Viagra και επίσης το χρησιμοποίησε, αλλά αυτό διασώθηκε διά της ιδίας οδού, κι ένας τρίτος το μάσησε για αρκετά δευτερόλεπτα συγχέοντάς το με τσίχλα για δροσερή αναπνοή. Οι ειδικοί εξετάζουν αν η απώλεια πολύτιμων δεδομένων του διαβόητου USB οφείλεται στις περιπέτειές του εντός αρκετών ανθρωπίνων πεπτικών σωλήνων ή αντιθέτως είναι αποτέλεσμα εσκεμμένης παρέμβασης για να αποκρυβούν οι πραγματικοί συνωμότες και η λεία τους από τη λεηλασία της χώρας, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνονται ένας μαϊμού τυφλός λήπτης επιδόματος εκ Ζακύνθου, μια 99χρονη συνταξιούχος του ΟΓΑ, ένας παραπληγικός δικαιούχος προνοιακού επιδόματος, ένας Πακιστανός που καθάριζε τζάμια στα φανάρια Κατεχάκη και Μεσογείων, ένας άνεργος από το Πέραμα και μια νεωκόρος από τον Άγιο Παντελεήμονα, όλοι τους κάτοχοι αποταμιεύσεων δεκάδων εκατομμυρίων και πιθανότατα μέλη του πυρήνα των συνωμοτών. 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

…Κανείς δεν μπορεί να φέρει τον κόσμο στα μέτρα του, πόσο δε μάλλον το παρελθόν. Πράγμα ιδιαίτερα επιτακτικό στις αρχές του νέου αιώνα, στην επαύριο του τέλους του σύντομου 20ού αιώνα. Καθώς οι παλιές αυτοκρατορίες αποσυντίθενται, οι παλιές μορφές πολιτικής ξεθωριάζουν και τα νέα κράτη πολλαπλασιάζονται, η επινόηση νέων ιστοριών που θα ταιριάξουν στα νέα αυτά καθεστώτα, κράτη, εθνοτικά κινήματα και ομάδες ταυτοτήτων μετατρέπεται σε παγκόσμια βιομηχανία. Καθώς η ανθρώπινη όρεξη για συνέχεια με το παρελθόν γίνεται όλο και μεγαλύτερη σε μια εποχή που μπορεί να οριστεί μόνο ως διαρκής ρήξη με το παρελθόν, η κοινωνία των ΜΜΕ την τροφοδοτεί επινοώντας τις δικές εκδοχές για την εθνική ιστορία που πουλά περισσότερο, την «κληρονομιά» και τα θεματικά πάρκα με αρχαία κοστούμια. Ακόμη και στις δημοκρατίες όπου η αυταρχική εξουσία δεν μπορεί πλέον να ελέγξει τι μπορεί να πει κανείς για το παρόν και το παρελθόν, η συνδυασμένη δύναμη των ομάδων πίεσης, ο φόβος των πρωτοσέλιδων, η δυσμενής δημοσιότητα ή ακόμη και η δημόσια υστερία επιβάλλουν διάφορες υπεκφυγές, την αποσιώπηση και τη δημόσια λογοκρισία του «πολιτικώς ορθού».

Έρικ Χομπσμπάουμ, «Συναρπαστικά χρόνια, Μια ζωή στον 20ό αιώνα»