Μικρός άκουγα από μακριά τα μουγκρητά των σιδερένιων θηρίων. Οι άνθρωποι εδώ, για να τραφούν και να θρέψουν τις οικογένειές τους, μεταμόρφωναν τόνους θλίψης σε κανόνια, βαγόνια, έλικες. Αγιότητα σημαίνει να μην έχεις επιλογή. Επί έναν αιώνα, μυριάδες άγιοι δραπέτευαν από τα εργοστάσια που χασμουριόντουσαν. Ο ξεθωριασμένος ουρανός έβαφε τα ρούχα τους. Ήταν σκλάβοι, αλλά ήταν άγιοι. Ο πόνος των ανθρώπων συνιστά το αληθινό τους μεγαλείο. Το αόρατο τούς αγιάζει. Όλη τους η νιότη θυσιάστηκε για να έρθουν στον κόσμο σαγόνια ατμομηχανών και ωμοπλάτες κανονιών -κομμάτια που, όταν τα ανακαλύπτουμε σήμερα παρατημένα στην ύπαιθρο, δείχνουν την έμφυτη μοχθηρία τους- απανθρακωμένοι, θα ’λεγες, σκελετοί ζώων, με σκουριασμένους κυνόδοντες. Οι υψικάμινοι, όταν τις κοιτάμε, ακόμα κι από απόσταση, κάνουν το πρόσωπό μας να πυρώνει, λες και μας έφτυσε ξάφνου ο διάβολος, έξω φρενών που οι άνθρωποι πήραν το αίμα του για να το χύσουν σε καλούπια. Μια μέρα άκουσα ένα φίλο μου να αναπολεί τη δουλειά του στη σκιά των υψικαμίνων. Ο τρόμος και ο θαυμασμός διαμέριζαν τα λόγια του, αφαιρώντας τους κάθε σαφήνεια. Είχε ζήσει μια εμπειρία μυστικιστική, άφατη. Η σιωπή πίνει την αλήθεια της ζωής μας.
Κριστιάν Μπομπέν, «Αιχμάλωτος του λίκνου»
No comments:
Post a Comment