Από τη φύση του κοινωνικού τους ρόλου, οι χωριάτες ζούνε μια ζωή καθαρά υλική, που πλησιάζει στον πρωτογονισμό. Εξ άλλου σ’ αυτό τους οδηγεί η σταθερή τους ένωση με τη φύση. Στους αγράμματους, η δουλειά, όταν ελευθερώνει το σώμα, αφαιρεί από το πνεύμα την εξαγνιστική του ενέργεια. Τέλος, για τους χωριάτες, η αθλιότητα είναι λόγος ύπαρξης, όπως έλεγε κι ο πάτερ Μπροσέτ.
Ανακατεμένος σ’ όλα αυτά τα συμφέροντα, ο Τονσάρ άκουε τα παράπονα του καθενός και έδινε οδηγίες για τις απάτες που θα βοηθούσαν όσους είχαν ανάγκη. Έπαιρνε μέρος κι η γυναίκα του στις κουβέντες κι υποστήριζε αυτούς που κάνανε κακό στον τόπο. Χτυπούσε φιλικά στην πλάτη τους πελάτες της και τους επιδοκίμαζε αν ήτανε, κι ήταν όλοι, κατά της «μπουρζουαζίας». Σ’ αυτό το καπηλειό, σ’ αυτή τη φωλιά από οχιές, κόχλαζε το μίσος του προλεταριάτου και της αγροτιάς για τον αφέντη και τον πλούσιο. Η ευτυχισμένη ζωή των Τονσάρ γινότανε πολύ κακό παράδειγμα. Καθένας αναρωτιότανε γιατί να μην κόβει κι αυτός τα ξύλα για το φούρνο, την κουζίνα και τη σόμπα από το δάσος της Αιγκ; Γιατί να μη βόσκει εκεί την αγελάδα του και να μη βρίσκει το κυνήγι του για το φαΐ του ή για πούλημα; Γιατί να μη θερίζουνε χωρίς να σπέρνουνε, γιατί να μην τρυγάνε χωρίς νάχουνε αμπέλι, Έτσι, η ύπουλη κλεψιά που ρήμαζε τα δάση, τους αγρούς, τα λιβάδια και τ’ αμπέλια έγινε γενική στην κοιλάδα κι απλώθηκε στις κοινότητες του Μπλανζύ, Κους και Σερνέ, όπου απλωνόταν η επικράτεια της Αιγκ.
Ονορέ ντε Μπαλζάκ, «Οι Χωριάτες»
No comments:
Post a Comment