Δεν βοηθάει κι ο καιρός…

Τι πράγμα είναι κι αυτό; Θα το ρίξω στη μεταφυσική, μου φαίνεται. Αν υπήρχε Θεός θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε τα σημεία των καιρών (και του καιρού) σαν μια σκληρή δοκιμασία εκ μέρους του. Γιατί; Τι του κάναμε; Είπαμε να κάψουμε φέτος λιγότερο πετρέλαιο, να γλιτώσουμε κανένα κοινόχρηστο, κι αυτός εκεί, μια να στέλνει σιβηρικές ανεμοθύελλες κατά πάνω μας, μια να ανοίγει τους ουρανούς να μας πνίξει – ή να μας ξεπλύνει;- σ’ έναν μικρό κατακλυσμό. Κι έπειτα, αυτή η παγωνιά που έχει ακινητοποιήσει τη μισή Ευρώπη, σαν να έχει μπει μέσα μας. Δεν ζεσταινόμαστε με τίποτα, η θερμοκρασία κολλημένη στο μηδέν, δεν μας συγκινεί τίποτα, δεν μας εκνευρίζει τίποτα, δεν μας εξοργίζει τίποτα. Λες και δεν έχουμε νεύρα πια, λες κι έχουμε μακαρόνια.

Θα ’πρεπε, όμως. Δεν είναι λίγες οι προσβολές, οι απειλές, οι εκβιασμοί που εκτοξεύουν η τρόικα εξωτερικού και η τρόικα εσωτερικού. Υπό κανονικές συνθήκες, οι πλατείες, οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια θα ’πρεπε να είναι κατακλυσμένα από κόσμο. Η βουλή αδιάβατη, το Μαξίμου απροσπέλαστο, η Συγγρού, η Ιπποκράτους, η Καλλιρόης (έδρα ΛΑΟΣ, σας θυμίζω) απλησίαστες από τους συνήθεις ενοίκους της. Ένα κίνημα όχι Αγανακτισμένων, αλλά Λυσσασμένων θα έπρεπε να έχει ακινητοποιήσει τα πάντα. Να μην τολμούν να κυκλοφορήσουν όσοι ελαφρά τη καρδία βάζουν φαρδιές πλατιές τις υπογραφές τους σε συμβόλαια παράδοσης της χώρας και εξανδραποδισμού των κατοίκων της.

Δεν βοηθάει κι ο καιρός, θα μου πείτε. Τη Δευτέρα τ’ απόγευμα, οι συνήθεις ύποπτοι – ΠΑΜΕ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές δυνάμεις- πνίγηκαν στην καταιγίδα. Την Τρίτη, ημέρα απεργίας ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και καλά, ο ουρανός ήταν πάλι θυμωμένος με τους διαδηλωτές, κι ακόμη πιο θυμωμένη η αστυνομία που συμπλήρωσε την υγρή βροχή με τη δική της αέρια, βιοχημική και ασφυξιογόνα. Και πάλι, δεν άναψαν τα αίματα. Θερμοκρασία χαμηλή. Σήμερα πάλι σχεδόν πολική. Πέφτει και χιόνι.

Τι τρέχει, άραγε; Μήπως ο κόσμος το ’χει ρίξει στο διάβασμα και στον αναστοχασμό; Μήπως, ομορφάντρες μου και γυναικάρες μου, σας έχει συναρπάσει το ΜΟΝΟ και το ’χετε ρίξει στη μελέτη (σ.σ. ευκαιρία για γκρίζα διαφήμιση, που τώρα λέγεται «τοποθέτηση προϊόντος» και είναι νομιμότατη: το πρώτο τεύχος για πέντε ακόμη μέρες στα περίπτερα, το δεύτερο τεύχος έρχεται την προσεχή Τρίτη, προλάβετε!); Χλωμό το κόβω, αλλά το ελπίζω. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, δεν λέει το σχετικό κλισέ;

Το πρόβλημα με την ελπίδα είναι πως ο κύκλος της ζωής της δεν συγχρονίζεται πάντα με τον δικό μας. Δηλαδή, για να το πω ωμά, μπορεί εμείς να πεθάνουμε πριν απ’ αυτήν. Να πεθάνουμε σαν χώρα – με όποιο περιεχόμενο δίνει καθένας στην έννοια αυτή-, να πεθάνουμε σαν κοινωνία, σαν τάξεις, σαν ομάδες, παρέες, γειτονιές, σόγια, οικογένειες. Οι αγορές το προεξοφλούν. Οι σωτήρες μας παίρνουν ήδη τα μέτρα. Όλα όσα διαπραγματεύονται ως μέτρα σωτηρίας η τρόικα εσωτερικού με την τρόικα εξωτερικού είναι ένας κοινωνικός, πολιτικός και ψυχολογικός θάνατος για τους περισσότερους από μας. Μήπως τον έχουμε προεξοφλήσει κι εμείς; Κανονικά τα σώματά μας θα έπρεπε να εκπέμπουν θερμοκρασία υψηλού πυρετού, να χτυπάνε σαραντάρια. Τώρα είμαστε σε διαδικασία απόψυξης. Τείνουμε στη θερμοκρασία πτώματος, ήτοι κοντά στη θερμοκρασία περιβάλλοντος. Κι έξω το θερμόμετρο πλησιάζει το 0. Δεν βοηθάει κι ο καιρός…

Σόρι, αλλά είμαι τσαντισμένος. Με τον εαυτό μου, πρώτα απ’ όλα, και την εκνευριστική αταραξία μου. Λέτε να συμβαίνει κάτι άλλο; Λέτε να σημαίνει κάτι άλλο αυτή η σιωπηλή αναμονή; Ελπίζει κανείς… «Η σημασία φωλιάζει στ’ ανύποπτα», λέει η Ζατέλη.