ΕφΣυν, 24-25/4/2021
Λοιπόν, πολύ νόστιμο αυτό που είπε ο Δένδιας στο Arab News με τα πετρέλαια και τα αέρια του Αιγαίου. Θυμίζω τα βασικά: «Η Ελλάδα πιστεύει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει τον βυθό της Μεσογείου για να βρει αέριο και πετρέλαιο… Οικονομικά δεν οραματίζομαι η Ελλάδα να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου… Το Αιγαίο είναι ένας παράδεισος στη Γη -δεν σκοπεύουμε να το μετατρέψουμε σε Κόλπο του Μεξικού».
Τον Κυριάκο τον ρώτησε; Μάλλον όχι. Εξ ου και πλάκωσαν μετά οι διευκρινίσεις και οι αποσαφηνίσεις και οι επανατοποθετήσεις ότι «δεν θα πειραχτεί το υπάρχον ενεργειακό πρόγραμμα της χώρας», ότι «οι απόψεις του υπουργού για την πράσινη ενέργεια είναι γνωστές» κ.λπ.
Λοιπόν, δεν του το ’χα του Δένδια, με τον οποίο στα μακρινά νιάτα μας υπήρξαμε συμφοιτητές, χωρίς ωστόσο ν’ ανταλλάξουμε και πολλές κουβέντες εξ όσων θυμάμαι, δεν το επέτρεπε το ιδεολογικό πρωτόκολλο της μεταπολιτευτικής έντασης των αμφιθεάτρων. Ανευ σημασίας αυτό. Περισσότερη σημασία έχει ότι αυτή η φευγαλέα αναφορά ενταφιάζει πανηγυρικά την εθνική μυθολογία δεκαετιών, που συνέδεε την ελληνοτουρκική και όλη τη γεωπολιτική ένταση στο Αιγαίο και σε όλη τη νοτιοανατολική Μεσόγειο με τα τεράστια κοιτάσματα των υδρογονανθράκων που θα μας έλυναν κάθε πρόβλημα για τις επόμενες πολλές δεκαετίες, μέχρι που θα έλυναν και το Κυπριακό, άσε που θα διέγραφαν και το δημόσιο χρέος με μια μονοκοντυλιά και θα καθιστούσαν την Ελλάδα, μαζί και την Κύπρο, εκτός από θαλασσοκράτειρες, πετρελαιοκράτειρες και αεριοκράτειρες. Ετσι, θα λυνόταν διαμιάς και το διάσημο βασανιστικό δίλημμα σε ποιον ανήκει το Αιγαίο: στους Ελληνες, στους Τούρκους ή στα ψάρια του; Θα ανήκε πολύ απλά στην Total, τη Repsol, την Exxon, την Gazprom και σε όλους τους σούπερ σταρ της μαύρης πετρελαϊκής εποχής, που κάποτε κυριαρχούσαν ως Επτά Αδελφές πριν χάσουν το παγκόσμιο μονοπώλιό τους από το καρτέλ του ΟΠΕΚ και από τις «Νέες Επτά Αδελφές», που εκτείνονται από την Κίνα μέχρι τη Βενεζουέλα και από τη Μαλαισία μέχρι τη Ρωσία.
Πάνω σε αυτήν τη μυθολογία χτίστηκαν γεωπολιτικές και γεωοικονομικές στρατηγικές της τελευταίας εικοσαετίας που κατέληξαν στη διπλωματία των ΑΟΖ και στην οικοπεδοποίηση της θάλασσας, του Αιγαίου, του Ιονίου, του Λιβυκού. Ολη η θαλάσσια επικράτεια Ελλάδας και Κύπρου χαράχτηκε σε οικόπεδα, δημοπρατήθηκε και μοιράστηκε σε ωραίες ελληνο-ιταλικές, ελληνογαλλικές, ελληνο-ισραηλινές, ελληνοαμερικανικές κοινοπραξίες που απέκτησαν δικαιώματα έρευνας και εξόρυξης, και μόλις πριν από μερικούς μήνες κυρώθηκαν οι τελευταίες συμβάσεις παραχώρησης θαλάσσιων «οικοπέδων». Και πάνω στην ίδια μεγάλη προσδοκία πως η χώρα θα γίνει ενεργειακό σταυροδρόμι και θα μας διασχίζουν απ’ άκρου εις άκρον αγωγοί χερσαίοι και υποθαλάσσιοι χτίστηκε και η νέα (;) συμμαχία με Ισραήλ και ΗΠΑ, που τόσο παράδοξα και αφοσιωμένα υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ.
Χελόου! Δεν ξέρω αν το έχετε πάρει πρέφα, αλλά ο ένας μετά τον άλλον οι πειρατές του βυθού κόβουν λάσπη από τα θαλάσσια οικόπεδα που σπεύσαμε να τους διαθέσουμε. Φεύγει η Repsol από το ένα, φεύγει η Total από το άλλο, φεύγει και η Edison, ακόμη και τα ΕΛΠΕ (του Λάτση) σκέφτονται να εγκαταλείψουν τις έρευνες και τις εξορύξεις, μονάχα η Energean του Πρίνου έχει μείνει, αλλά για πόσο κι αυτή, όταν ισχυρίζεται ότι εξαρτάται από τη φιλανθρωπία του Μαξίμου και τις κρατικές εγγυήσεις;
Ο Δένδιας είπε φωναχτά αυτό που έχουν δει προ πολλού οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι παλιές και οι νέες Επτά Αδελφές της εποχής των υδρογονανθράκων. Οτι η σκληρή, μαύρη πετρελαϊκή εποχή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κλείνει. Το σπορ της εξόρυξης έχει γίνει πολύ ακριβό για να το ασκείς σε μικρά κι αβέβαια «γήπεδα», επομένως πρέπει να επικεντρωθούν στα σιγουράκια -στα εύκολα και απεριόριστα κοιτάσματα- και να μπουν με τα μπούνια στο νέο Ελντοράντο, στη σκληρή πράσινη εποχή, στην εγγυημένη κερδοσκοπία της μετάβασης στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Οχι από καμιά ανησυχία για το κλίμα, την υπερθέρμανση του πλανήτη και τη βιοποικιλότητα. Αλλά γιατί η πανδημία εδραίωσε αμετάκλητα τη στροφή της παγκόσμιας ηγεσίας στο νέο ενεργειακό μοντέλο. Γιατί οι κυβερνήσεις υπόσχονται να χρηματοδοτήσουν αδρά τον νέο, πράσινο καπιταλισμό, γιατί τα μεγάλα πακέτα χρηματοδότησης της ανάκαμψης μετά την πανδημία θα πέσουν στην πράσινη μετάβαση, γιατί οι αγορές μπορούν μια χαρά να κάνουν τον τζόγο τους και με πράσινα ομόλογα, γιατί και οι ίδιες οι πολυεθνικές των υδρογονανθράκων αναζητούν εξόρυξη κερδών στις «καθαρές» τεχνολογίες, γιατί αρκετά ταράξαμε την ηρεμία των ψαριών στις θάλασσες, τώρα θα σπάσουμε τα νεύρα των πουλιών με ανεμογεννήτριες και θα κόψουμε τον ήλιο των φυτών. Μετά τις θάλασσες θα οικοπεδοποιήσουμε τους κάμπους και τα βουνά, γιατί ο καπιταλισμός είναι το πιο οβιδιακό και προσαρμοστικό σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας κι αν πρόκειται να εξασφαλίσει τη δική του αειφορία, είναι πρόθυμος να προσκυνήσει και την αειφορία της γης, της ατμόσφαιρας, της βιοποικιλότητας, του κλίματος.
Τον Κυριάκο τον ρώτησε; Μάλλον όχι. Εξ ου και πλάκωσαν μετά οι διευκρινίσεις και οι αποσαφηνίσεις και οι επανατοποθετήσεις ότι «δεν θα πειραχτεί το υπάρχον ενεργειακό πρόγραμμα της χώρας», ότι «οι απόψεις του υπουργού για την πράσινη ενέργεια είναι γνωστές» κ.λπ.
Λοιπόν, δεν του το ’χα του Δένδια, με τον οποίο στα μακρινά νιάτα μας υπήρξαμε συμφοιτητές, χωρίς ωστόσο ν’ ανταλλάξουμε και πολλές κουβέντες εξ όσων θυμάμαι, δεν το επέτρεπε το ιδεολογικό πρωτόκολλο της μεταπολιτευτικής έντασης των αμφιθεάτρων. Ανευ σημασίας αυτό. Περισσότερη σημασία έχει ότι αυτή η φευγαλέα αναφορά ενταφιάζει πανηγυρικά την εθνική μυθολογία δεκαετιών, που συνέδεε την ελληνοτουρκική και όλη τη γεωπολιτική ένταση στο Αιγαίο και σε όλη τη νοτιοανατολική Μεσόγειο με τα τεράστια κοιτάσματα των υδρογονανθράκων που θα μας έλυναν κάθε πρόβλημα για τις επόμενες πολλές δεκαετίες, μέχρι που θα έλυναν και το Κυπριακό, άσε που θα διέγραφαν και το δημόσιο χρέος με μια μονοκοντυλιά και θα καθιστούσαν την Ελλάδα, μαζί και την Κύπρο, εκτός από θαλασσοκράτειρες, πετρελαιοκράτειρες και αεριοκράτειρες. Ετσι, θα λυνόταν διαμιάς και το διάσημο βασανιστικό δίλημμα σε ποιον ανήκει το Αιγαίο: στους Ελληνες, στους Τούρκους ή στα ψάρια του; Θα ανήκε πολύ απλά στην Total, τη Repsol, την Exxon, την Gazprom και σε όλους τους σούπερ σταρ της μαύρης πετρελαϊκής εποχής, που κάποτε κυριαρχούσαν ως Επτά Αδελφές πριν χάσουν το παγκόσμιο μονοπώλιό τους από το καρτέλ του ΟΠΕΚ και από τις «Νέες Επτά Αδελφές», που εκτείνονται από την Κίνα μέχρι τη Βενεζουέλα και από τη Μαλαισία μέχρι τη Ρωσία.
Πάνω σε αυτήν τη μυθολογία χτίστηκαν γεωπολιτικές και γεωοικονομικές στρατηγικές της τελευταίας εικοσαετίας που κατέληξαν στη διπλωματία των ΑΟΖ και στην οικοπεδοποίηση της θάλασσας, του Αιγαίου, του Ιονίου, του Λιβυκού. Ολη η θαλάσσια επικράτεια Ελλάδας και Κύπρου χαράχτηκε σε οικόπεδα, δημοπρατήθηκε και μοιράστηκε σε ωραίες ελληνο-ιταλικές, ελληνογαλλικές, ελληνο-ισραηλινές, ελληνοαμερικανικές κοινοπραξίες που απέκτησαν δικαιώματα έρευνας και εξόρυξης, και μόλις πριν από μερικούς μήνες κυρώθηκαν οι τελευταίες συμβάσεις παραχώρησης θαλάσσιων «οικοπέδων». Και πάνω στην ίδια μεγάλη προσδοκία πως η χώρα θα γίνει ενεργειακό σταυροδρόμι και θα μας διασχίζουν απ’ άκρου εις άκρον αγωγοί χερσαίοι και υποθαλάσσιοι χτίστηκε και η νέα (;) συμμαχία με Ισραήλ και ΗΠΑ, που τόσο παράδοξα και αφοσιωμένα υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ.
Χελόου! Δεν ξέρω αν το έχετε πάρει πρέφα, αλλά ο ένας μετά τον άλλον οι πειρατές του βυθού κόβουν λάσπη από τα θαλάσσια οικόπεδα που σπεύσαμε να τους διαθέσουμε. Φεύγει η Repsol από το ένα, φεύγει η Total από το άλλο, φεύγει και η Edison, ακόμη και τα ΕΛΠΕ (του Λάτση) σκέφτονται να εγκαταλείψουν τις έρευνες και τις εξορύξεις, μονάχα η Energean του Πρίνου έχει μείνει, αλλά για πόσο κι αυτή, όταν ισχυρίζεται ότι εξαρτάται από τη φιλανθρωπία του Μαξίμου και τις κρατικές εγγυήσεις;
Ο Δένδιας είπε φωναχτά αυτό που έχουν δει προ πολλού οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι παλιές και οι νέες Επτά Αδελφές της εποχής των υδρογονανθράκων. Οτι η σκληρή, μαύρη πετρελαϊκή εποχή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κλείνει. Το σπορ της εξόρυξης έχει γίνει πολύ ακριβό για να το ασκείς σε μικρά κι αβέβαια «γήπεδα», επομένως πρέπει να επικεντρωθούν στα σιγουράκια -στα εύκολα και απεριόριστα κοιτάσματα- και να μπουν με τα μπούνια στο νέο Ελντοράντο, στη σκληρή πράσινη εποχή, στην εγγυημένη κερδοσκοπία της μετάβασης στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Οχι από καμιά ανησυχία για το κλίμα, την υπερθέρμανση του πλανήτη και τη βιοποικιλότητα. Αλλά γιατί η πανδημία εδραίωσε αμετάκλητα τη στροφή της παγκόσμιας ηγεσίας στο νέο ενεργειακό μοντέλο. Γιατί οι κυβερνήσεις υπόσχονται να χρηματοδοτήσουν αδρά τον νέο, πράσινο καπιταλισμό, γιατί τα μεγάλα πακέτα χρηματοδότησης της ανάκαμψης μετά την πανδημία θα πέσουν στην πράσινη μετάβαση, γιατί οι αγορές μπορούν μια χαρά να κάνουν τον τζόγο τους και με πράσινα ομόλογα, γιατί και οι ίδιες οι πολυεθνικές των υδρογονανθράκων αναζητούν εξόρυξη κερδών στις «καθαρές» τεχνολογίες, γιατί αρκετά ταράξαμε την ηρεμία των ψαριών στις θάλασσες, τώρα θα σπάσουμε τα νεύρα των πουλιών με ανεμογεννήτριες και θα κόψουμε τον ήλιο των φυτών. Μετά τις θάλασσες θα οικοπεδοποιήσουμε τους κάμπους και τα βουνά, γιατί ο καπιταλισμός είναι το πιο οβιδιακό και προσαρμοστικό σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας κι αν πρόκειται να εξασφαλίσει τη δική του αειφορία, είναι πρόθυμος να προσκυνήσει και την αειφορία της γης, της ατμόσφαιρας, της βιοποικιλότητας, του κλίματος.
Καλώς ήρθατε στην πράσινη εποχή, που, αν και καθαρή, μπορεί να αποδειχτεί το ίδιο σκληρή και ανελέητη με τη μαύρη.
ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
«Ποια είναι η συνταγή της επιτυχίας μου; Να ξυπνάω νωρίς, να δουλεύω μέχρι αργά και να βγάζω πετρέλαιο»
Τζ. Πολ Γκέτι, ιδρυτής της Getty Oil Company
No comments:
Post a Comment