ΕφΣυν, 9-10/5/2021
Παρότι ακόμα και αυτοί που μένουν αφοσιωμένοι στο κλισέ του Προυντόν και το επικαλούνται συχνά - ξέρετε ποιο, το «η ιδιοκτησία είναι κλοπή»-, μιλούν κατά κανόνα για την ιδιοκτησία των άλλων και προτάσσουν τα στήθη τους αν πρόκειται να υπερασπίσουν τη δική τους, αυτή τη φορά ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι κάτι μεγαλύτερο διακυβεύεται εδώ. Προφανώς, εκατό χώρες και βάλε, που εδώ και μήνες συνασπίστηκαν περί τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας για την άρση της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας στα εμβόλια, δεν καταλήφθηκαν αίφνης από κομμουνιστικές κυβερνήσεις και οπαδούς της κοινοκτημοσύνης των αγαθών. Ούτε ο Μπάιντεν ξύπνησε ένα πρωί και, αφού φρεσκάρισε τα νεανικά λοξά διαβάσματά του στους ουτοπιστές του σοσιαλισμού και στα κηρύγματα πολιτικής ανυπακοής του Θόρο, αποφάσισε να καταλύσει τα ιερά και τα όσια του αμερικανικού καπιταλισμού.
Αν ξεφλουδίσουμε την κίνηση της αμερικανικής κυβέρνησης από το πέλος των αυταπατών και των ψευδαισθήσεων, θα μείνει ένα καθαρό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Κυβερνήσεις, κοινωνίες, οικονομίες, επιχειρήσεις, τάξεις, ομάδες συμφερόντων υπέταξαν προσωρινά, έστω και με μεγάλη απροθυμία, τις πιο ακραίες εκφράσεις απληστίας τους σε έναν στοιχειώδη συλλογικό σχεδιασμό προκειμένου να αντιμετωπίσουν μια συλλογική απειλή. Κανένας δεν έγινε άγιος και άδολος, ίσα ίσα όλοι τους καραδοκούν ν’ αρπάξουν τη λεία της επόμενης μέρας, αλλά μέχρι αυτή να έρθει με σχετική σιγουριά επιδεικνύουν αυτοσυγκράτηση. Δίνουν χώρο και χρόνο στον Λεβιάθαν να κάνει τη βρομοδουλειά. Εννοείται πως υπάρχουν εξαιρέσεις. Αυτοί που κάνουν την κρίση ευκαιρία, επιβιώνοντας όπως οι πτωματοφάγοι γύπες.
Οι Big Pharma, παρότι από την πρώτη στιγμή της πανδημίας βρέθηκαν στο επίκεντρο της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής στοργής (με Προδέρμ, της εμβολιάστριας Johnson & Johnson, εννοείται), συλλέγοντας μαζί με τις ελπίδες της ανθρωπότητας χρήματα, δημόσιες δεξαμενές σκέψης και έρευνας, μεγάλα δεδομένα, πέρασαν με ευκολία στην πλευρά των πτωματοφάγων. Φυσικά, με τις πλάτες κυβερνήσεων, πρωτίστως της Ευρώπης, που με τις προπαραγγελίες δισεκατομμυρίων εμβολίων εγγυήθηκαν στις πολυεθνικές του φαρμάκου την ατομική ιδιοκτησία πάνω στην πιο συλλογική προσπάθεια των μεταπολεμικών χρόνων. Αυτό το άθλιο deal επέτρεψε στην Pfizer να διπλασιάσει τη χρηματιστηριακή της αξία στα 220 δισ. δολάρια σε ένα χρόνο και να προεξοφλεί κέρδη 21 δισ. για του χρόνου, αυτό βοήθησε τη Moderna να τετραπλασιάσει την αξία της μετοχής της κι η ίδια μηχανή απληστίας και κανιβαλικού ανταγωνισμού ανέκοψε την τροχιά της AstraZeneca στη χρηματιστηριακή στρατόσφαιρα.
Η αντίληψη ότι η τεχνολογία των εμβολίων και οι επιστημονικές ιδέες που επέτρεψαν την παρασκευή τους είναι αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας μερικών φαρμακευτικών εταιρειών είναι η θεμελιώδης απάτη ενός οικονομικού πολιτισμού που έχει εμπορευματοποιήσει ακόμα και τη σκέψη. Στην πραγματικότητα καταργεί την ξεχωριστή προσωπική συμβολή κάθε επιστήμονα, ερευνητή, τεχνικού που μπήκε στη μακρά αλυσίδα από ενέργειες, μελέτες, ξενύχτια, αγωνίες και πειράματα που κατέληξαν στο επίτευγμα του εμβολίου. Δεν υπάρχει ατομική διάνοια χωρίς τη συλλογική διάνοια εκατομμυρίων ανθρώπινων πλασμάτων, που συνειδητά ή ασυνείδητα μοχθούν καθημερινά και σε βάθος ιστορικού χρόνου πάνω σε κάθε προϊόν ή ανακάλυψη που μας προσφέρει απόλαυση, επιβίωση ή σωτηρία.
Αν πράγματι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πνευματική ιδιοκτησία σε ένα κατ’ εξοχήν συλλογικό προϊόν όπως το κορονοεμβόλιο, τότε αυτή πρέπει να μοιραστεί στους χιλιάδες βιοχημικούς, βιοτεχνολόγους, βιολόγους, λοιμωξιολόγους, επιδημιολόγους, μικροβιολόγους, πληροφορικάριους, στους εθελοντές που έγιναν πειραματόζωα των δοκιμαστικών δόσεων, στην Κάταλιν Κάρικο, την ουγγρικής καταγωγής βιοχημικό που ανακάλυψε την τεχνολογία mRNA, για την οποία επαίρονται οι εταιρείες που διεκδικούν να γίνουν τα παγκόσμια μονοπώλια ιών, πανδημιών και εμβολίων.
Ομως, η πατέντα, το δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας στα εμβόλια που έχουν αναγνωρίσει ο Αμερικανικός ή ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Ευρεσιτεχνίας, δεν γράφει όνομα κανενός από όλους αυτούς. Γράφει Pfizer/BioNTech, Moderna, Johnson & Johnson, και η πιστοποίηση της ιδιοκτησίας τους προϋποθέτει τον αποκλεισμό όλων των συνδημιουργών των εμβολίων. Αποκλεισμό συνήθως κατοχυρωμένο με ταπεινωτικά συμφωνητικά παραίτησης από κάθε μελλοντική αξίωση. Μ’ αυτή την έννοια, η πνευματική ιδιοκτησία είναι μια αυθεντική κλοπή της δουλειάς όλων των ανθρώπων που αποσιωπάται η συμβολή τους. Εξ ου και η περιπαικτική μετατροπή του «κόπιραϊτ» σε «κλόπιραϊτ» αποδεικνύεται μια ευφυής αποτύπωση της πραγματικότητας.
Το European Patent Office, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας, είναι μια τεράστια βιομηχανία πατέντας στην οποία εκπροσωπούνται 38 χώρες, περιλαμβανομένης της Ε.Ε. Εχει έδρες στη Χάγη, στο Μόναχο, στο Βερολίνο, στη Βιέννη και στις Βρυξέλλες. Απασχολεί πάνω από 7.000 εργαζόμενους, επιστήμονες κάθε ειδικότητας. Κάθε χρόνο εγκρίνει τουλάχιστον 180.000 πατέντες, ακριβά πληρωμένες. Πέρσι ενέκρινε 23.000 φαρμακευτικές και ιατρικές «ευρεσιτεχνίες», οι περισσότερες από τις οποίες δεν πρόκειται να βγουν ποτέ από το κατά Πλάτωνα Σπήλαιο των Σκιών στο φως του ήλιου και των ενσαρκωμένων ιδεών. Διότι η βασική λειτουργία της παγκόσμιας βιομηχανίας της πατέντας είναι ο αποκλεισμός της υλοποίησής τους. Οι μεγάλες εταιρείες αγοράζουν αφειδώς ιδέες και τις κατοχυρώνουν κυρίως για να τις αχρηστέψουν. Μόνο και μόνο για να αποκλείσουν τους ανταγωνιστές τους από την πιθανότητα να τις χρησιμοποιήσουν αυτοί. Κανείς δεν ξέρει πόσες ιδέες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την ανθρωπότητα μένουν εγκλωβισμένες και αχρηστευμένες στα σπήλαια των γραφείων ευρεσιτεχνίας. Κι από αυτήν την άποψη η πνευματική ιδιοκτησία εκτός από κλοπή γίνεται και φόνος. Φόνος ιδεών που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές. Η πνευματική ιδιοκτησία είναι μια αντι-πνευματική δολοφονία.
ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
Αν ξεφλουδίσουμε την κίνηση της αμερικανικής κυβέρνησης από το πέλος των αυταπατών και των ψευδαισθήσεων, θα μείνει ένα καθαρό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Κυβερνήσεις, κοινωνίες, οικονομίες, επιχειρήσεις, τάξεις, ομάδες συμφερόντων υπέταξαν προσωρινά, έστω και με μεγάλη απροθυμία, τις πιο ακραίες εκφράσεις απληστίας τους σε έναν στοιχειώδη συλλογικό σχεδιασμό προκειμένου να αντιμετωπίσουν μια συλλογική απειλή. Κανένας δεν έγινε άγιος και άδολος, ίσα ίσα όλοι τους καραδοκούν ν’ αρπάξουν τη λεία της επόμενης μέρας, αλλά μέχρι αυτή να έρθει με σχετική σιγουριά επιδεικνύουν αυτοσυγκράτηση. Δίνουν χώρο και χρόνο στον Λεβιάθαν να κάνει τη βρομοδουλειά. Εννοείται πως υπάρχουν εξαιρέσεις. Αυτοί που κάνουν την κρίση ευκαιρία, επιβιώνοντας όπως οι πτωματοφάγοι γύπες.
Οι Big Pharma, παρότι από την πρώτη στιγμή της πανδημίας βρέθηκαν στο επίκεντρο της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής στοργής (με Προδέρμ, της εμβολιάστριας Johnson & Johnson, εννοείται), συλλέγοντας μαζί με τις ελπίδες της ανθρωπότητας χρήματα, δημόσιες δεξαμενές σκέψης και έρευνας, μεγάλα δεδομένα, πέρασαν με ευκολία στην πλευρά των πτωματοφάγων. Φυσικά, με τις πλάτες κυβερνήσεων, πρωτίστως της Ευρώπης, που με τις προπαραγγελίες δισεκατομμυρίων εμβολίων εγγυήθηκαν στις πολυεθνικές του φαρμάκου την ατομική ιδιοκτησία πάνω στην πιο συλλογική προσπάθεια των μεταπολεμικών χρόνων. Αυτό το άθλιο deal επέτρεψε στην Pfizer να διπλασιάσει τη χρηματιστηριακή της αξία στα 220 δισ. δολάρια σε ένα χρόνο και να προεξοφλεί κέρδη 21 δισ. για του χρόνου, αυτό βοήθησε τη Moderna να τετραπλασιάσει την αξία της μετοχής της κι η ίδια μηχανή απληστίας και κανιβαλικού ανταγωνισμού ανέκοψε την τροχιά της AstraZeneca στη χρηματιστηριακή στρατόσφαιρα.
Η αντίληψη ότι η τεχνολογία των εμβολίων και οι επιστημονικές ιδέες που επέτρεψαν την παρασκευή τους είναι αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας μερικών φαρμακευτικών εταιρειών είναι η θεμελιώδης απάτη ενός οικονομικού πολιτισμού που έχει εμπορευματοποιήσει ακόμα και τη σκέψη. Στην πραγματικότητα καταργεί την ξεχωριστή προσωπική συμβολή κάθε επιστήμονα, ερευνητή, τεχνικού που μπήκε στη μακρά αλυσίδα από ενέργειες, μελέτες, ξενύχτια, αγωνίες και πειράματα που κατέληξαν στο επίτευγμα του εμβολίου. Δεν υπάρχει ατομική διάνοια χωρίς τη συλλογική διάνοια εκατομμυρίων ανθρώπινων πλασμάτων, που συνειδητά ή ασυνείδητα μοχθούν καθημερινά και σε βάθος ιστορικού χρόνου πάνω σε κάθε προϊόν ή ανακάλυψη που μας προσφέρει απόλαυση, επιβίωση ή σωτηρία.
Αν πράγματι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πνευματική ιδιοκτησία σε ένα κατ’ εξοχήν συλλογικό προϊόν όπως το κορονοεμβόλιο, τότε αυτή πρέπει να μοιραστεί στους χιλιάδες βιοχημικούς, βιοτεχνολόγους, βιολόγους, λοιμωξιολόγους, επιδημιολόγους, μικροβιολόγους, πληροφορικάριους, στους εθελοντές που έγιναν πειραματόζωα των δοκιμαστικών δόσεων, στην Κάταλιν Κάρικο, την ουγγρικής καταγωγής βιοχημικό που ανακάλυψε την τεχνολογία mRNA, για την οποία επαίρονται οι εταιρείες που διεκδικούν να γίνουν τα παγκόσμια μονοπώλια ιών, πανδημιών και εμβολίων.
Ομως, η πατέντα, το δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας στα εμβόλια που έχουν αναγνωρίσει ο Αμερικανικός ή ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Ευρεσιτεχνίας, δεν γράφει όνομα κανενός από όλους αυτούς. Γράφει Pfizer/BioNTech, Moderna, Johnson & Johnson, και η πιστοποίηση της ιδιοκτησίας τους προϋποθέτει τον αποκλεισμό όλων των συνδημιουργών των εμβολίων. Αποκλεισμό συνήθως κατοχυρωμένο με ταπεινωτικά συμφωνητικά παραίτησης από κάθε μελλοντική αξίωση. Μ’ αυτή την έννοια, η πνευματική ιδιοκτησία είναι μια αυθεντική κλοπή της δουλειάς όλων των ανθρώπων που αποσιωπάται η συμβολή τους. Εξ ου και η περιπαικτική μετατροπή του «κόπιραϊτ» σε «κλόπιραϊτ» αποδεικνύεται μια ευφυής αποτύπωση της πραγματικότητας.
Το European Patent Office, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας, είναι μια τεράστια βιομηχανία πατέντας στην οποία εκπροσωπούνται 38 χώρες, περιλαμβανομένης της Ε.Ε. Εχει έδρες στη Χάγη, στο Μόναχο, στο Βερολίνο, στη Βιέννη και στις Βρυξέλλες. Απασχολεί πάνω από 7.000 εργαζόμενους, επιστήμονες κάθε ειδικότητας. Κάθε χρόνο εγκρίνει τουλάχιστον 180.000 πατέντες, ακριβά πληρωμένες. Πέρσι ενέκρινε 23.000 φαρμακευτικές και ιατρικές «ευρεσιτεχνίες», οι περισσότερες από τις οποίες δεν πρόκειται να βγουν ποτέ από το κατά Πλάτωνα Σπήλαιο των Σκιών στο φως του ήλιου και των ενσαρκωμένων ιδεών. Διότι η βασική λειτουργία της παγκόσμιας βιομηχανίας της πατέντας είναι ο αποκλεισμός της υλοποίησής τους. Οι μεγάλες εταιρείες αγοράζουν αφειδώς ιδέες και τις κατοχυρώνουν κυρίως για να τις αχρηστέψουν. Μόνο και μόνο για να αποκλείσουν τους ανταγωνιστές τους από την πιθανότητα να τις χρησιμοποιήσουν αυτοί. Κανείς δεν ξέρει πόσες ιδέες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την ανθρωπότητα μένουν εγκλωβισμένες και αχρηστευμένες στα σπήλαια των γραφείων ευρεσιτεχνίας. Κι από αυτήν την άποψη η πνευματική ιδιοκτησία εκτός από κλοπή γίνεται και φόνος. Φόνος ιδεών που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές. Η πνευματική ιδιοκτησία είναι μια αντι-πνευματική δολοφονία.
ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
Πώς μπορεί να προστατευτεί η «πνευματική ιδιοκτησία»; Το ερώτημα περιλαμβάνει τα σπέρματα της ίδιας της σύγχυσής του: είναι το λάθος ρήμα για το λάθος ουσιαστικό.
Harlan Clevelant, άρθρο στο περιοδικό Change, 1989
Στα πλαίσια της ανάγνωσης ενός ακόμη εκ των πολλών εύστοχων και ουσιωδών άρθρων της στήλης, έπιασα τον εαυτό μου να τρέχει μία σειρά ανάστροφων συσχετισμών στο background (που λένε και στη γλώσσα της πληροφορικής). Θεωρώ πως αξίζει να αναλογιστούμε επιπρόσθετα τα στάδια εκείνα τα οποία προηγούνται αυτού της πατέντας. Αναφέρομαι στα επιμέρους και συνήθως παράλληλα εξελισσόμενα τμήματα της έρευνας (πολλές φορές από ανεξάρτητες ερευνητικές ομάδες), τα αποτελέσματα των οποίων θα συνδυαστούν και θα υλοποιήσουν την αρχική ιδέα. Προφανώς δε μιλάμε για κάτι απρόσωπο αλλά για τις ατελείωτες ώρες εργασίας και προβληματισμού ερευνητών/τριών από κάθε γωνιά του κόσμου και από όλα τα κοινωνικά στρώματα (αυτό το τελευταίο ας το κρατήσουμε στη βραχυπρόθεσμη μνήμη μας). Στην ιδιαίτερα περίπλοκη και πολύπλευρη αυτή διαδικασία υπάρχει ένα καθοριστικό για τη συνέχεια στάδιο που δε γνωρίζει ιεραρχία, προϋπηρεσία, εμπειρία. Αυτό της βιβλιογραφικής ανασκόπησης. Είτε πρόκειται για έναν εντελώς άπειρο ερευνητή είτε για τον “ηγέτη” της ερευνητικής ομάδας (αγγλιστί group leader), το στάδιο αυτό είναι απαραίτητο, καθώς φέρνει την ατομική επιστημονική οντότητα σε επαφή με την ευρύτερη επιστημονική κοινότητα. Με άλλα λόγια, διαβάζεις, ακούς, λαμβάνεις και δίνεις (μέσω της διάδοσης της δικής σου δουλειάς) γνώση, διορθώνεις τα λάθη τα δικά σου και των άλλων και συμβάλλεις στην πρόοδο της επιστήμης από το δικό σου φαινομενικά ασήμαντο για εσένα πόστο, αλλά ουσιώδες για το ευρύτερο σύνολο του οποίου αποτελείς μέλος. Σε αντίθετη περίπτωση οδηγούμαστε σε φαινόμενα επιστημονικού “μοναχισμού” και πνευματικής περιθωριοποίησης τα αποτελέσματα των οποίων είναι μάλλον αυτονόητα. Χωρίς να μακρηγορήσω περαιτέρω (απολογούμαι στον αρθρογράφο και τους αναγνώστες του), θα σας παροτρύνω να δοκιμάσετε να διαβάζετε ένα οποιοδήποτε επιστημονικό άρθρο δημοσιευμένο στους μεγαλύτερος εκδοτικούς οίκους (δηλώνω ένοχος σε αυτό μιας και είμαι και εγώ από αυτούς που ενίοτε δημοσιεύουν). Φροντίστε μόνο να έχετε σε κοντινή απόσταση το πορτοφόλι σας. Φανταστείτε λοιπόν να σπουδάζετε σε ένα πανεπιστήμιο κάπου εκεί έξω (ή μέσα) που για τους γνωστούς-άγνωστους λόγους αδυνατεί να στηρίζει τα υπέρογκα ποσά που απαιτούνται για τις εκάστοτε συνδρομές των περιοδικών. Φυσικά βέβαια μπορεί να είστε απλά ένας ή μία φιλομαθής χωρίς να σπουδάζετε απαραίτητα κάπου. Κάπως έτσι (ή μάλλον και έτσι) δημιουργούνται οι ανισότητες και μακροπρόθεσμα οι “αριστείες”. Την πνευματική ιδιοκτησία προτάσσουν οι εκδοτικοί οίκοι και κυνηγάνε την κυρία Alexandra Elbakyan. Αναπόφευκτα λοιπόν γυρνάει στο μυαλό μου το απόσπασμα από το “Μανιφέστο των χάκερ” και τα όσα αναφέρονται επίσης στο άρθρο “Φου μπου ορ νοτ φου μπου;” της παρούσας στήλης.
ReplyDeleteΥΓ: Ξέχασα όμως! Υπάρχει η δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης (open access) των δημοσιευμένων άρθρων στο λαό εφόσον οι συγγραφείς είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν μερικά χιλιάδες δολάρια ανά άρθρο…σημαντική παράλειψή μου με συγχωρείτε.
ειμαι μετοχος σε ενα drug discovery startup που αναπτυσσει ενα αντι-ιικο. το φαρμακο ειναι σε phase 3 trials, η εταρια εχει κεφαλαιοποιηση 230 εκ δολλαρια στο τελευταιο funding round. ειμαι ο angel investor. οι επιστημονες εβαλαν την ιδεα τους, εγω τα αρχικα κεφαλαια. ειναι τελειως σιγουρο πως η ιδεα για τον μηχανισμο θεραπειας ειναι ιδεα που ειχε ο ιολογος founder. χωρις αυτον δεν θα γινοταν τιποτε. για αυτο και του ανηκει το 20% της εταιριας. επισης, αν δεν υπηρχε η προοπτικη να βγαλει λεφτα δεν υπαρχει καμμια περιπτωση να εβαζε τη δουλεια. αυτο δεν ειναι αποψη μου, ειναι ακριβως αυτο που μου ειπε ο ιδιος. εκατονταδες ανθρωποι εργαστηκαν για να φτασει η αναπτυξη του φαρμακου εδω που ειναι αλλα η συνεισφορα της καθε ωρας εργασιας δεν
ReplyDeleteλογαριαζεται σαν ισοτιμη. ο τεχνικος στην κινα που εκανε τα toxicology assays πηρε 20 δολλαρια την ωρα. ο ιολογος που
ειχε την ιδεα εχει 46 εκ δολλαρια. δεν μοιραζουμε την ιδιοκτησια με την ωρα, οπως θα το εκανε ο Μαρξ συμφωνα με το labour theory of value. μοιραζουμε την ιδιοκτησια με το marginal contribution, οπως γινεται στον καπιταλισμο του 21ου αιωνα.
αυτο δεν ειναι θεωρια, ειναι αυτο ακριβως που ειδα να γινεται στα 8 χρονια που υπαρχει η εταιρια. χωρις αναποδοτικη πληρωμη για την αξια της πνευματικης εργασιας, το φαρμακο αυτο δεν θα υπηρχε. με 20 δολλαρια την ωρα κανενας απο τους επιστημονες δεν θα εβαζε τον χρονο. και κανεις απο τους τεχνικους που πηραν 20 την ωρα δεν εχει την δυνατοτητα να σχεδιασει το φαρμακο.
η παθηση την οποια θεραπευει το φαρμακο που αναπτυσσει η εταιρια στην οποια ειμαι μετοχος σκοτωνει 200,000 ανθρωπους το χρονο. χωρις θεσμους πνευματικης ιδιοκτησιας αυτοι οι 200,000 χιλιαδες ανθρωποι δεν θα ειχαν ωφεληθει απο την εργασια που χρειαστηκε για την αναπτυξη της θεραπειας. το να βασιζεστε στην καλη θεληση αυτων που μπορουν να κανουν τη δουλεια δεν ειναι λυση. η Κάταλιν Κάρικο που ανακαλυψε τον τροπο να χρησιμοποιηθει σωστα το mRNA, ειναι μετοχος στην εταιρια που εχει τα δικαιωματα. οι μετοχες της αξιζουν εκατονταδες εκατομμυρια. χωρις αυτην δεν ειχε γινει τιποτε.
Για να μειώσετε τον θόρυβο και να σας βοηθήσουμε να εξασφαλίσετε χρηματοδότηση για την επιχείρησή σας και τα προσωπικά σας δάνεια, θα συστήσω τον κ. Benjamin Lee για επιχειρηματικά και προσωπικά δάνεια.
ReplyDeleteΠαρακαλώ στείλτε email στο: 247officedept@gmail.com