Η τιμή της τιμής

 Η Εφημερίδα των Συντακτών, 23-25/12/2022

Α-τιμη κοινωνία... 

Οφείλουμε στον πρώην επίτροπο, πρώην υπουργό, πρώην αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, πρώην δήμαρχο, πρώην διπλωμάτη, πρώην ακτιβιστή κατά της διεθνούς ατιμωρησίας, πρώην «κύριο τίποτα» (κατά τον ατυχέστατο παγκάλειο αφορισμό) που τελικά έγινε «τα πάντα όλα», τον Δημήτρη Αβραμόπουλο δηλαδή, την οριστική κατεδάφιση μια ανόητης, όπως αποδεικνύεται, πανάρχαιης δοξασίας: «Η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά σ’ τον που την έχει». Παρότι έχει προηγηθεί και η κυρά Επιστήμη του Θεοτόκη που έμαθε με τον πιο οδυνηρό τρόπο πόσα πήγαινε («ανάθεμα τα τάλαρα!») η τιμή της κόρης της, της Ρήνης, η οποία αφελώς είχε πιστέψει πως «με τα τάλαρα δεν αγοράζεις την αγάπη» και προσπαθούσε να πείσει και τον αγαπημένο της Αντρέα γι’ αυτό, ο Αβραμόπουλος μας έδωσε συγκεκριμένα δεδομένα για το πού κινείται η διεθνής αγορά της τιμής: 5.000 ευρώ τον μήνα μικτά ή 3.750 καθαρά ή 60.000 ευρώ τον χρόνο.

 Και αυτά είναι μάλλον τα κατώφλια της διεθνούς αγοράς τιμής και τιμητικής συμμετοχής σε εθνικά ή διεθνή fora και είναι πιθανό ο πρώην επίτροπος να αισθάνεται πως ο Παντζέρι τον έπιασε κότσο με τα 5.000 μικτά για την τιμητική συμμετοχή του στη ΜΚΟ-πλυντήριο, αν ανακάλυψε ότι η συμμετοχή της Μογκερίνι, της πρώην ύπατης εκπροσώπου της Ε.Ε., τιμολογήθηκε τα διπλά. Και πολύ περισσότερο αν αποφασίσει να συγκρίνει τα 60.000 ευρώ που τιμολογήθηκαν δύο ομιλίες, ένα πάνελ και ένα άρθρο του σε έναν χρόνο για το ανθρωπιστικό έργο της Fight Impunity με όσα παίρνουν ο Μπλερ, ο Ομπάμα, ο Κλίντον, ή ο Μπαρόζο για μια εμφάνιση: 100.000-500.000 δολάρια για μια ωρίτσα, παρακαλώ. Αδικία και κλεψιά, αλλά επειδή ο πρώην «τίποτα, αλλά τα πάντα όλα» έχει και αίσθηση μέτρου και σεμνότητα, δεν το έκανε θέμα. Κι αν δεν είχε γίνει παρακράτηση φόρου, μη νομίζετε, θα τα 'χε δώσει πίσω τα λεφτά. «Πάρ’ τα πίσω, α-τιμε Παντζέρι!» Και θα του 'κανε τη μούρη κρέας. 

Οφείλουμε, λοιπόν, στον πρώην επίτροπο την αποκατάσταση της τάξης. Omnia cum pretio (όλα έχουν την τιμή τους), κατά πως έλεγε ο Γιουβενάλης, το «τιμής ένεκεν» δεν σημαίνει δωρεάν, ο τζάμπας πέθανε από τότε που υπάρχει χρήμα. Κι αν κανείς σάς θυμίσει το μωσαϊκό «τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου», θυμίστε του κι εσείς τι μπορεί να σημαίνει αυτό σε χρήμα ή σε είδος. Δηλαδή, τι μπορεί να κοστίσει η έστω μερική επιστροφή στους υπέργηρους γονείς της στοργής και φροντίδας που μας έδωσαν στα νιάτα και στην ωριμότητά τους... «Α-τιμη κοινωνία που άλλους τους κατεβάζεις και άλλους τους ανεβάζεις στα τάρταρα», που θα 'λεγε κι η Μίτση Κωνσταντάρα. Και σ’ αυτή την εκ λάθους αντιστροφή της πυραμίδας, στη σύγχυση για το πάνω και το κάτω, τα Τάρταρα (τον Τάρταρο, για την ακρίβεια) και τον Ολυμπο, περιγράφεται η διαταραχή που έχει επέλθει στην α-τιμη (άνευ τιμής) κοινωνία από την έλλειψη μιας οργανωμένης αγοράς τιμής. 

Ενα χρηματιστήριο τιμής-ατιμίας. Να, αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε για να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές και τη μαύρη αγορά των τιμητικών συμμετοχών, των εθελοντικών συμβολών, της ανιδιοτελούς συνεισφοράς, της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, του ανθρωπισμού και της φιλανθρωπίας. Ας δώσουμε στην τιμή την τιμή που της αξίζει και ας επιτρέψουμε στο αόρατο χέρι της αγοράς να κάνει ξανά το θαύμα του. Κι αν το ολλανδικό χρηματιστήριο ενέργειας, τσατισμένο για το πλαφόν στο αέριο, πάρει των ομματιών του και φύγει από το Αμστερνταμ και την Ε.Ε., επειδή η αγορά μισεί τα κενά, εκεί στη θέση του θα στήσουμε το χρηματιστήριο τιμής: Ανέβηκαν τα futures των τιμητικών συμμετοχών σήμερα… Ανάρπαστα τα συμβόλαια εγκαινίων… Η Κιβωτός του Κόσμου στο χρηματιστήριο του Αμστερνταμ… Ανοίγουν οι προσφορές για τη θέση προέδρου ΜΚΟ για την καταπολέμηση της απάτης των ΜΚΟ. Δεκτοί πρώην πρωθυπουργοί, επίτροποι, CEO. Τιμή εκκίνησης 100.000 ευρώ τον χρόνο. Απογειώθηκαν τα συμβόλαια σιωπής στην αγορά ομερτά… 

Ολα και όλοι έχουν την τιμή τους. Κάτι τέτοιο ίσως υπονοούσε κι ο Μελχιόρ όταν πρόσφερε χρυσό στο θείο βρέφος. Τι να το κάνει το χρυσάφι ένα μωρό; 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ 

«Εφταιξα· μα τώρα εδιορθωθήκανε όλα. Την Κυριακή βάζω στεφάνι. Εδώ τα κλειδιά του κομού· είπε να μου τα δώκεις τα χίλια».

«Και ξαναγοράζεις» του 'πε η Ρήνη πικρά «και την αγάπη; Ω, τι έκαμες!» Κι εβάλθηκε να κλαίει.

«Την αγάπη;» ερώτησε αχνίζοντας· «και δεν την έχω;»

«Οχι!» του αποκρίθηκε «όχι! για λίγα χρήματα ήσουνε έτοιμος να με πουλήσεις και χωρίς αυτά δε μ' έπαιρνες· πάει τώρα η αγάπη. Επέταξε το πουλί!».

Κωνσταντίνου Θεοτόκη, «Η τιμή και το χρήμα»

Η πεφτοσυννεφούλα στη Γιουρολάνδη

 Η Εφημερίδα των Συντακτών, 17-18/12/2022

«Α πα πα! Γίνονται τέτοια πράγματα στις Βρυξέλλες; Κάνουν τέτοια ατοπήματα οι εκλεγμένοι ευρωβουλευτές, οι πρώτοι των πρώτων στη σταυροδοσία; Είναι δυνατόν να λερώνουν τα χέρια τους με βρόμικο πολιτικό χρήμα κομισάριοι, βοηθοί, αξιωματούχοι, γραφειοκράτες, τεχνοκράτες, άνθρωποι με ισχυρά χαρτιά, πτυχία, μεταπτυχιακά, γλωσσομαθείς, που έχουν γυρίσει τον κόσμο, με προϋπηρεσίες σε διάσημες δεξαμενές σκέψης ή σε εταιρείες με αναγνωρίσιμες μπράντες;» 

Ελπίζω όσοι έχουν τέτοιου είδους και τόσο αφελή ερωτήματα να είναι λίγοι. Η οργή επιτρέπεται και δη σε αφθονία, η ισχυρή αντίδραση επιβάλλεται, αλλά η υποκρισία της δήθεν άγνοιας και της τάχα έκπληξης απαγορεύεται. Οι πεφτοσυννεφούλες και οι πεφτοσυννεφάκηδες που ανακάλυψαν πως η Euroland δεν είναι η Νεφελοκοκκυγία που νόμισαν, ας κατέβουν από τα συννεφάκια τους κι ας μας δείξουν τις τσέπες τους. 'Η τις βαλίτσες τους, τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, τα «πόθεν έσχες» τους, τα Ε9 τους και τις οφσόρ τους, παρακαλώ, τις κανονικές, όχι αυτές στο Κρανίδι. 

Τείνω να συμφωνήσω με την κριτική του ΚΚΕ, ότι «οι ανταγωνισμοί των μεγάλων ομίλων, τα χιλιάδες θεσμοθετημένα λόμπι και η ίδια η Ε.Ε. των μονοπωλίων είναι φυτώρια διαφθοράς». Απλώς ο μηχανισμός από τον οποίο προκύπτει το σχεδόν μοιρολατρικό συμπέρασμα είναι λίγο πιο περίπλοκος. Η διαφθορά, δηλαδή η εξαγορά των εκπροσώπων της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας από τις δυνάμεις της αγοράς και της οικονομικής ισχύος είναι πράγματι ενδημική σε όλα τα κράτη και όλες τις διακρατικές οντότητες του οικουμενικού καπιταλισμού, με όλες τις παραλλαγές του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλο το δημόσιο χρήμα του κόσμου ντανιάζεται σε τούβλα πορτοκαλί, πράσινα και κίτρινα, μπαίνει σε πλαστικές σακούλες (να δω τι θα γίνει όταν η Ε.Ε. καταργήσει εντελώς το πλαστικό) και αποθηκεύεται στις θυρίδες και τους λογαριασμούς του πολιτικού προσωπικού. Αυτό δεν είναι πολιτικά βιώσιμο και πολύ απλά θα οδηγούσε κάθε σύστημα εξουσίας σε κατάρρευση, πριν καν στεριώσει. Αν όλοι τα παίρνουν από όλους κι όλοι τα δίνουν σε όλους, για να παραχθούν νόμοι και διοικητικές αποφάσεις, το αποτέλεσμα θα ήταν ένα χάος αλληλοαναιρούμενων και αυτοαναιρούμενων κανόνων, που θα διέλυαν στο πιτς φιτίλι κάθε κρατικό Λεβιάθαν. Ακόμη και τον πιο σκληρό, αυταρχικό. 

Ας αρχίσουμε από τα θεμελιώδη. Το βασικό σέρβις που προσφέρουν στα κέντρα οικονομικής ισχύος τα πολιτικά συστήματα σε όλα τα καθωσπρέπει κράτη του κόσμου είναι δωρεάν. Ή, για να το πούμε λαϊκά, περιλαμβάνεται στην τιμή του βασικού πακέτου υπηρεσιών. Τα κόμματα εξουσίας δεν είναι προϊόντα παρθενογένεσης, αλλά εκφραστές των τάξεων και στρωμάτων που κυριαρχούν στο οικονομικό και κοινωνικό στερέωμα. Το ίδιο ισχύει για το πολιτικό προσωπικό, τους αιρετούς, τους γραφειοκράτες και τεχνοκράτες που συγκροτούν τους μηχανισμούς κάθε κράτους. Το φαινόμενο των «περιστρεφόμενων θυρών», δηλαδή της εναλλαγής των ίδιων προσώπων σε κέντρα επιχειρηματικής ή πολιτικής εξουσίας στην Αθήνα, στις Βρυξέλλες ή στη Φρανκφούρτη, δείχνει ότι το σύστημα εξουσίας αντλεί κατά κανόνα τα στελέχη του από την ίδια ταξική επετηρίδα, εμπλουτισμένη με αρκετά ταλαντούχα αστέρια, που ξεφεύγουν από την πλέμπα. Οι εκπρόσωποι, έρημοι κι απρόσωποι, είναι ιδεολογικά και διανοητικά προετοιμασμένοι να προσφέρουν χωρίς εξτραδάκια το βασικό πακέτο υπηρεσιών στις οικονομικές ελίτ. 

Φυσικά, το σύστημα δεν ήταν ούτε μπορεί να είναι ποτέ αρραγές. Πρώτον, γιατί δεν είναι αρραγείς οι ίδιες οι οικονομικές ελίτ, αντιθέτως αναλώνονται εκ φύσεως σε ανελέητο ανταγωνισμό για μεγέθυνση και αύξηση επιρροής. Και, δεύτερον, γιατί οι εκπαιδευμένοι να υπηρετήσουν έναν μηχανισμό απληστίας εκπρόσωποι είναι και οι ίδιοι άπληστοι. Συχνά παραπάνω από το επιτρεπόμενο όριο.

Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε κράτος, κάθε διακρατική οντότητα, κάθε εθνικό ή διεθνές σύστημα εξουσίας, για να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του, είναι υποχρεωμένο να θεσμοθετεί κάποιους στοιχειώδεις κανόνες αυτοσυγκράτησης των άπληστων αιρετών και φυτευτών του εκπροσώπων και να αναπτύσσει μηχανισμούς διαφάνειας στα μάτια των υποτελών του. Γι’ αυτό κι έχουμε πήξει στις ανεξάρτητες αρχές και στις υπηρεσίες εσωτερικού ελέγχου, ένα υπερ-κράτος και ένα υπο-κράτος που αγκαλιάζουν το βασικό κράτος, σαν σάντουιτς. Είναι το τίμημα που πληρώνουν οι ελίτ για να μην εξελιχθεί η δική τους αμοιβαία και παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης σε κατάρρευση της εμπιστοσύνης των υποτελών τάξεων στο κράτος και τους θεσμούς. 

Στις Βρυξέλλες, αυτή η βασική πρακτική αυτοσυντήρησης έχει απογειωθεί. Γι’ αυτό κι οι συννεφούλες και συννεφούληδες της ευρωκρατίας, στην πραγματικότητα, εύκολα θα πιάνονταν στα πράσα «με τη γίδα στην πλάτη», αν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί δούλευαν στο φουλ και, κυρίως, αν δεν υπήρχε η ομερτά των μεγάλων πολιτικών ομάδων και κυβερνήσεων της Ε.Ε. Το χρήμα που συγκεντρώνεται και αναδιανέμεται από το υπερκράτος των Βρυξελλών στα εκατοντάδες -ναι, εκατοντάδες!- θεσμικά όργανα, στα 27 κράτη-μέλη και στις επίσης εκατοντάδες διαχειριστικές αρχές που είναι υποχρεωμένα να διαθέτουν είναι πολύ. Τα περίπου 170 δισ. ευρώ ευρωπαϊκού προϋπολογισμού τον χρόνο, τα σχεδόν 2 τρισ. ευρώ της επταετίας 2021-2027, μαζί με τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης, τα σχεδόν 400 δισ. της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής 2023-2027, τα τρισεκατομμύρια ρευστότητας που διαχειρίζεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι από τη μια πλευρά το τίμημα αυτής της πολιτικής ομερτά, αλλά ταυτόχρονα είναι ένας μηχανισμός πελατείας και εκμαυλισμού τόσο των τελικών αποδεκτών του χρήματος όσο και όσων διαμεσολαβούν και φιλτράρουν τη διαδρομή του. Κατά κανόνα, η ευρωκρατία «θα κάνει τα στραβά μάτια» ή δεν θα αντιληφθεί αν το κοινοτικό χρήμα καταλήξει σε λάθος χέρια, σε λάθος σκοπούς. Αλλά αν δεν έπιανε έστω και λίγους πεφτοσυννεφούληδες με τα κλοπιμαία στα χέρια, αν δεν επέβαλλε κάποια πρόστιμα και κυρώσεις σε πρόσωπα ή και ολόκληρα κράτη, το όποιο κύρος έχει απομείνει στην Ε.Ε. θα είχε διαλυθεί στα συννεφάκια της Γιουρολάνδης. 

Να ’στε σίγουροι, λοιπόν. Κι αυτή τη φορά «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο», όπως όλες τις άλλες. Καμιά δυο πεφτοσυννεφούλες μπορεί να καταλήξουν στη φυλακή. Αρκεί με τα 18 δισ. ευρώ βοήθειας στην Ουκρανία να αγοραστούν τα σωστά όπλα. Αρκεί τα 30 δισ. του μητσοτάκειου «Ελλάδα 2.0» να καταλήξουν στα σωστά χέρια. 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ 

…Η αναμόρφωση πεντακοσίων εκατομμυρίων ατόμων ισοδυναμεί με ηράκλειο άθλο, ο οποίος στο παρελθόν αποδείχθηκε ανέφικτος για καθεστώτα τελείως διαφορετικού τύπου. Επομένως, είναι αμφίβολο κατά πόσο θα τα καταφέρουν οι σημερινοί κηδεμόνες μας. 

Πράγματι, με την ήπια μορφή εξουσίας που ασκεί η Ενωση, πατά το πόδι της σε άγνωστη γη. Είναι, με τη διπλή σημασία της λέξης, χίμαιρα -ουτοπικό πρότζεκτ και συνάμα μυθολογικό τέρας που πασχίζει να επιβάλει με πονηρία και καρτερικότητα τις προθέσεις του, οι οποίες, αν και φιλάνθρωπες, προωθούνται με αυταρχική αδιαλλαξία και πιεστικές μεθόδους διαπαιδαγώγησης. 

Hans Magnus Enzensberger, «Γλυκό τέρας Βρυξέλλες» 

Ο Μακίθ, η Ντόχα και η μπόχα

 Η Εφημερίδα των Συντακτών, 14/12/2022 (Από τη στήλη ΑΝΩ ΚΑΤΩ)

Η Οπερα των 200 δισ. δολαρίων...

Με την εκπάγλου καλλονής ευρωβουλευτή, που συνελήφθη με την αίγα στην πλάτη, όπως και με τον σφίχτη σύντροφό της και με όλους τους αιρετούς ή φυτευτούς λειτουργούς του Ευρωκοινοβουλίου που εμπλέκονται στο QatarGate, κουμπώνει απόλυτα η πιο θρυλική ατάκα του Μπρεχτ από την «Οπερα της πεντάρας»: ο Μάκι Μέσερ (ή Μακίθ ή Μακ ο Μαχαιροβγάλτης) πάει στην κρεμάλα, αλλά λίγο πριν από το μοιραίο, που τελικά δεν επέρχεται, λέει το απαράμιλλο: «Πάω στην κρεμάλα επειδή έκλεψα δυο δεκάρες κι αυτοί που κλέβουν τον ιδρώτα του κοσμάκη θα πεθάνουν στα κρεβάτια τους. Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας; Σκότωσα για να μη με σκοτώσουν κι αυτοί που σκοτώνουν για να κερδίσουν έχουν αγάλματα στις πλατείες». 

Κατ’ αναλογία, και χωρίς την παραμικρή διάθεση να αλαφρύνω τη θέση των φτηνά εξαγορασμένων ευρω-αξιωματούχων, μπορούμε να θέσουμε τα ερωτήματα: τι είναι τα 5-6 εκατομμύρια που -μέχρι στιγμής- κατηγορούνται ότι πήραν για να πουν τον καλό τους λόγο για το αιματηρό Εμιράτο μπροστά στην ίδια τη διοργάνωση του Mundial στο Κατάρ; Τι είναι τα χαρτζιλικάκια για χαλαρότερη βίζα, για μια ευνοϊκή έκθεση ή για δυο λεπτά γλείψιμο στο Ευρωκοινοβούλιο υπέρ του σεϊχη αλ Θανί μπροστά στα 200 δισ. δολάρια που κόστισε το ακριβότερο Mundial της Ιστορίας; Τι είναι το σκάνδαλο Καϊλή μπροστά στο σκάνδαλο Πλατινί, δηλαδή στο ξεπούλημα της διοργάνωσης από τη διεφθαρμένη μέχρι μυελού οστέων ποδοσφαιρική «Διεθνή»; Τι είναι τα στραβά μάτια των ευρωβουλευτών για το εργασιακό μακελειό στο εμιράτο μπροστά στην ολική τυφλότητα των ηγετών, του Σολτς, του Μητσοτάκη κι όλων όσοι έδωσαν γη και ύδωρ για το αέριο του Κατάρ; Τι είναι η δυσωδία της Ντόχα μπροστά στης ευρωπαϊκής νομενκλατούρας την μπόχα; 

Αυτά θα έλεγε ο Μακίθ αν τον συλλάμβαναν στις Βρυξέλλες ή στην Ντόχα. Αλλά αυτή η φορά δεν θα γλίτωνε την κρεμάλα. 

Θα τον σκεπάσουν, μην τους κρυώσει

 H Εφημερίδα των Συντακτών, 3-4/12/2022

Henri Cartier-Bresson, In a train, Ρουμανία 1975

Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο, δημοφιλές στα χρόνια των μνημονίων -έκανε σουξέ όταν το είπε κι ο Λαζόπουλος στο Al tsantiri του-, όταν έπεσε μαχαίρι σε μισθούς και συντάξεις, με αποτέλεσμα δόσεις δανείων και λογαριασμοί να στοιβάζονται απλήρωτοι και οι προτεραιότητες των ανθρώπων, ακόμη και οι ηθικές, να αλλάξουν δραματικά: Απατημένος σύζυγος παίρνει τον κολλητό του ως μάρτυρα και πάει στο σπίτι του να πιάσει στα πράσα τη γυναίκα του με τον εραστή της στο κρεβάτι. «Ποιος είσαι συ, ρε;» ρωτάει οργισμένος ο σύζυγος τον εραστή που αποκαλύπτεται κάτω από τα πεταμένα σκεπάσματα. Κι αυτός, με αναιδή ψυχραιμία, απαντά: «Εγώ ποιος είμαι; Είμαι αυτός που πριν από λίγες μέρες έδωσα στη γυναίκα σου 5.000 ευρώ για να εξοφλήσεις την Εφορία σου, αυτός που κάθε μήνα δίνει στη γυναίκα σου 500 ευρώ για το δάνειο του αυτοκινήτου σου, αυτός που κάθε βδομάδα δίνει για τα ψώνια σας και για τα φροντιστήρια των παιδιών σου». «Τι πρέπει να κάνω τώρα;» ρωτάει κατακόκκινος από θυμό ο σύζυγος τον κολλητό του, προδιαθέτοντας για κάτι μεταξύ άγριου ξύλου και φόνου. «Να τον σκεπάσεις να μη σου κρυώσει», απαντά ο κολλητός. 

Μια σεξιστική χροιά την έχει το ανέκδοτο, δεν λέω. Αλλά από την άλλη πλευρά θυμίζει πως μπροστά στα ένστικτα της επιβίωσης ή της απληστίας ηθικές αναστολές και κάστρα αξιών πέφτουν, κατεδαφίζονται. Η ανέχεια είναι πύλη εκπόρνευσης, αλλά και η απληστία δεν πάει πίσω. Αυτή η δεύτερη είναι που με απασχολεί με έναν τρόπο που παραπέμπει στον μεγάλο ένοικο του μεγάρου Μαξίμου. Η μεγάλη απορία μου είναι η εξής: Γιατί ακόμη τον στηρίζουν ή τον ανέχονται οι φυσικοί σύμμαχοί του, παρότι περιδινείται σε μια πρωτοφανή συναστρία φθοράς, σκανδάλων, ανεπάρκειας, ανοησίας, μπούρδας και crap, όπως θα έλεγε ο ίδιος;

Τα ρήγματα στο κοινωνικό μπλοκ που στήριξε με φανατισμό από το 2019 και μετά την κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι αμελητέα. Κι αν το πιο κραυγαλέο, επώνυμο και εντυπωσιακό είναι το ρήγμα που άνοιξε το συγκρότημα Μαρινάκη με τη συμβολή του στην καταιγίδα αποκαλύψεων για τις υποκλοπές και τις παρακολουθήσεις, δεν είναι ασήμαντα τα πυρά της «παραδοσιακής» βιομηχανίας για το ενεργειακό κόστος, για παράδειγμα, ή οι τριβές με τους τραπεζίτες για το ποιος θα επωμιστεί την αύξηση του κόστους των δανείων - ή η τεράστια αποσυσπείρωση των μικρομεσαίων που δεν βλέπουν ίχνος σχεδίου για να μη συνθλιβούν μεταξύ πληθωρισμού και αύξησης του κόστους δανεισμού. 

Με λίγα λόγια, η επιχειρηματική ελίτ και οι δορυφόροι της που κινούνται σε ομόκεντρους κύκλους περί αυτήν έχουν προ πολλού χάσει τον ενθουσιασμό, τις μεγάλες προσδοκίες και την εμπιστοσύνη τους στη «Μητσοτάκης Α.Ε.». Αλλά την ίδια στιγμή δεν είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν στο παρασύνθημα: στην αναζήτηση ή ενθάρρυνση μιας εναλλακτικής λύσης διακυβέρνησης. Ξέρετε, με την τεχνογνωσία που απέκτησαν στα χρυσά χρόνια της κραταιάς διαπλοκής ή με τα μεταγενέστερα πειράματα της μνημονιακής εποχής, με τις συγκυβερνήσεις, τους δοτούς πρωθυπουργούς έκτακτης ανάγκης, τους τεχνοκράτες που προσφέρθηκαν να κάνουν πολιτικά και εκλογικά αναίμακτα τη βρομοδουλειά της τρόικας. 

Παρά τον ανταρτοπόλεμο, τις τριβές, τις γκρίνιες ή την ολοφάνερη δυσφορία, η ιθύνουσα τάξη της χώρας, όπως εκφράζεται (καρφώνεται, για την ακρίβεια) από τα μονοφωνικά ΜΜΕ, τους παραμορφωτικούς φακούς των δημοσκοπήσεων ή τα θορυβώδη μανιφέστα των επικεφαλής μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που αναδίδουν κι έναν αέρα «μπερλουσκονισμού», δεν έχει προς το παρόν αλλάξει επιλογή. Στους λίγους μήνες μέχρι τις εκλογές, με βαριά ή με ελαφριά καρδιά, θα στηρίξει τη «Μητσοτάκης Α.Ε.». 

Γιατί; Γιατί, όπως και ο γενναιόδωρος εραστής του ανεκδότου μας, υπόσχεται ότι θα τους πληρώσει τους ανεξόφλητους λογαριασμούς και τα εκκρεμή χρέη, θα τους χρηματοδοτήσει τα ψώνια και τα φροντιστήρια των επιχειρηματικών τέκνων τους (των εταιρειών τους) στην πράσινη, την ψηφιακή, τη μετα-ρωσική και όλες τις μεταβάσεις της καπιταλιστικής Διεθνούς και της εγχώριας καρικατούρας της. Είναι πολλά τα λεφτά που περιμένουν τη μεγάλη διανομή. Τα 32 δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης, τα 26 δισ. του νέου ΕΣΠΑ, τα 9 δισ. της νέας ΚΑΠ στο μεγαλύτερο μέρος τους έχουν τελικό προορισμό τα ταμεία της μεγάλης επιχειρηματικής πελατείας. Ο κυβερνητικός θίασος, που κινείται αδέξια και αποκλειστικά στην ασφάλεια της επικοινωνιακής βιτρίνας και των στημένων παρουσιάσεων, πρέπει να τελειώσει τη δουλειά. Να διασφαλίσει ότι η πίτα της νέας μεγάλης αρπαχτής θα διανεμηθεί εκεί που πρέπει, σ’ αυτούς που πρέπει, μακριά από κακοτοπιές και συστάσεις για επανεξέταση και ανασχεδιασμό του πισσαρίδειου «Ελλάδα 2.0», που με τόση επιμέλεια έχουν σχεδιάσει οι «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» συμβουλευτικές εταιρείες/ανάδοχοι. 

Γι’ αυτό και τα εκλεκτά μέλη της επιχειρηματικής ελίτ, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενα, θα συγχωρήσουν κάθε γκάφα της, κάθε ατζαμοσύνη, κάθε αθλιότητα, κάθε παράπλευρη απώλεια -της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, των παρακολουθήσεων, της παραβίασης δικαιωμάτων- που καθιστά την Ελλάδα δυσώδη εξαίρεση. Θα κρατήσουν την ανάσα τους μέχρι να ολοκληρώσει η «Μητσοτάκης Α.Ε.» και ο CEO της την αδέξια ερωτική πράξη τους. Θα τον σκεπάσουν κιόλας, μην τους κρυώσει. Εχουμε μπροστά μήνες χειμώνα και προεκλογικού οργασμού.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ 

Πάντα ο ίδιος άντρας, κύριε Πρόεδρε - ο ίδιος άντρας κάθε μέρα, με το ίδιο κορμί και την ίδια συμπεριφορά! Κάθε νύχτα, κύριε Πρόεδρε, και στο ίδιο κρεβάτι - να άλλαζε τουλάχιστον το κρεβάτι. Κι αυτό τελικά δεν ήταν πια ζωή, ούτε κάτι που έμοιαζε με ζωή - ήταν κάτι ανάμεσα στο τρώω γιατί πεινάω και κάνω τις δουλειές του σπιτιού… Αν οι άντρες ήξεραν πόσο δύσκολα αντέχεται όλο αυτό! Αν ήξεραν την αηδία που νιώθουμε γι’ αυτούς μέσα μας ακόμη κι όταν κοιμόμαστε στο πλευρό τους! 

Κι εγώ, κύριε Πρόεδρε, δεν είχα άλλη λύση από το να τον σκοτώσω για να είμαι καλά με τη συνείδησή μου και με την Εκκλησία. 

Για τον λόγο αυτό, κύριε Πρόεδρε και κύριοι ένορκοι, σκότωσα τον σύζυγό μου.

Fernando Pessoa, «Σύζυγοι» («Περί Θανάτου και άλλων Μυστηρίων», ανθολόγηση και μετάφραση Μαρίας Παπαδήμα, Gutenberg)