Θα τον σκεπάσουν, μην τους κρυώσει

 H Εφημερίδα των Συντακτών, 3-4/12/2022

Henri Cartier-Bresson, In a train, Ρουμανία 1975

Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο, δημοφιλές στα χρόνια των μνημονίων -έκανε σουξέ όταν το είπε κι ο Λαζόπουλος στο Al tsantiri του-, όταν έπεσε μαχαίρι σε μισθούς και συντάξεις, με αποτέλεσμα δόσεις δανείων και λογαριασμοί να στοιβάζονται απλήρωτοι και οι προτεραιότητες των ανθρώπων, ακόμη και οι ηθικές, να αλλάξουν δραματικά: Απατημένος σύζυγος παίρνει τον κολλητό του ως μάρτυρα και πάει στο σπίτι του να πιάσει στα πράσα τη γυναίκα του με τον εραστή της στο κρεβάτι. «Ποιος είσαι συ, ρε;» ρωτάει οργισμένος ο σύζυγος τον εραστή που αποκαλύπτεται κάτω από τα πεταμένα σκεπάσματα. Κι αυτός, με αναιδή ψυχραιμία, απαντά: «Εγώ ποιος είμαι; Είμαι αυτός που πριν από λίγες μέρες έδωσα στη γυναίκα σου 5.000 ευρώ για να εξοφλήσεις την Εφορία σου, αυτός που κάθε μήνα δίνει στη γυναίκα σου 500 ευρώ για το δάνειο του αυτοκινήτου σου, αυτός που κάθε βδομάδα δίνει για τα ψώνια σας και για τα φροντιστήρια των παιδιών σου». «Τι πρέπει να κάνω τώρα;» ρωτάει κατακόκκινος από θυμό ο σύζυγος τον κολλητό του, προδιαθέτοντας για κάτι μεταξύ άγριου ξύλου και φόνου. «Να τον σκεπάσεις να μη σου κρυώσει», απαντά ο κολλητός. 

Μια σεξιστική χροιά την έχει το ανέκδοτο, δεν λέω. Αλλά από την άλλη πλευρά θυμίζει πως μπροστά στα ένστικτα της επιβίωσης ή της απληστίας ηθικές αναστολές και κάστρα αξιών πέφτουν, κατεδαφίζονται. Η ανέχεια είναι πύλη εκπόρνευσης, αλλά και η απληστία δεν πάει πίσω. Αυτή η δεύτερη είναι που με απασχολεί με έναν τρόπο που παραπέμπει στον μεγάλο ένοικο του μεγάρου Μαξίμου. Η μεγάλη απορία μου είναι η εξής: Γιατί ακόμη τον στηρίζουν ή τον ανέχονται οι φυσικοί σύμμαχοί του, παρότι περιδινείται σε μια πρωτοφανή συναστρία φθοράς, σκανδάλων, ανεπάρκειας, ανοησίας, μπούρδας και crap, όπως θα έλεγε ο ίδιος;

Τα ρήγματα στο κοινωνικό μπλοκ που στήριξε με φανατισμό από το 2019 και μετά την κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι αμελητέα. Κι αν το πιο κραυγαλέο, επώνυμο και εντυπωσιακό είναι το ρήγμα που άνοιξε το συγκρότημα Μαρινάκη με τη συμβολή του στην καταιγίδα αποκαλύψεων για τις υποκλοπές και τις παρακολουθήσεις, δεν είναι ασήμαντα τα πυρά της «παραδοσιακής» βιομηχανίας για το ενεργειακό κόστος, για παράδειγμα, ή οι τριβές με τους τραπεζίτες για το ποιος θα επωμιστεί την αύξηση του κόστους των δανείων - ή η τεράστια αποσυσπείρωση των μικρομεσαίων που δεν βλέπουν ίχνος σχεδίου για να μη συνθλιβούν μεταξύ πληθωρισμού και αύξησης του κόστους δανεισμού. 

Με λίγα λόγια, η επιχειρηματική ελίτ και οι δορυφόροι της που κινούνται σε ομόκεντρους κύκλους περί αυτήν έχουν προ πολλού χάσει τον ενθουσιασμό, τις μεγάλες προσδοκίες και την εμπιστοσύνη τους στη «Μητσοτάκης Α.Ε.». Αλλά την ίδια στιγμή δεν είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν στο παρασύνθημα: στην αναζήτηση ή ενθάρρυνση μιας εναλλακτικής λύσης διακυβέρνησης. Ξέρετε, με την τεχνογνωσία που απέκτησαν στα χρυσά χρόνια της κραταιάς διαπλοκής ή με τα μεταγενέστερα πειράματα της μνημονιακής εποχής, με τις συγκυβερνήσεις, τους δοτούς πρωθυπουργούς έκτακτης ανάγκης, τους τεχνοκράτες που προσφέρθηκαν να κάνουν πολιτικά και εκλογικά αναίμακτα τη βρομοδουλειά της τρόικας. 

Παρά τον ανταρτοπόλεμο, τις τριβές, τις γκρίνιες ή την ολοφάνερη δυσφορία, η ιθύνουσα τάξη της χώρας, όπως εκφράζεται (καρφώνεται, για την ακρίβεια) από τα μονοφωνικά ΜΜΕ, τους παραμορφωτικούς φακούς των δημοσκοπήσεων ή τα θορυβώδη μανιφέστα των επικεφαλής μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που αναδίδουν κι έναν αέρα «μπερλουσκονισμού», δεν έχει προς το παρόν αλλάξει επιλογή. Στους λίγους μήνες μέχρι τις εκλογές, με βαριά ή με ελαφριά καρδιά, θα στηρίξει τη «Μητσοτάκης Α.Ε.». 

Γιατί; Γιατί, όπως και ο γενναιόδωρος εραστής του ανεκδότου μας, υπόσχεται ότι θα τους πληρώσει τους ανεξόφλητους λογαριασμούς και τα εκκρεμή χρέη, θα τους χρηματοδοτήσει τα ψώνια και τα φροντιστήρια των επιχειρηματικών τέκνων τους (των εταιρειών τους) στην πράσινη, την ψηφιακή, τη μετα-ρωσική και όλες τις μεταβάσεις της καπιταλιστικής Διεθνούς και της εγχώριας καρικατούρας της. Είναι πολλά τα λεφτά που περιμένουν τη μεγάλη διανομή. Τα 32 δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης, τα 26 δισ. του νέου ΕΣΠΑ, τα 9 δισ. της νέας ΚΑΠ στο μεγαλύτερο μέρος τους έχουν τελικό προορισμό τα ταμεία της μεγάλης επιχειρηματικής πελατείας. Ο κυβερνητικός θίασος, που κινείται αδέξια και αποκλειστικά στην ασφάλεια της επικοινωνιακής βιτρίνας και των στημένων παρουσιάσεων, πρέπει να τελειώσει τη δουλειά. Να διασφαλίσει ότι η πίτα της νέας μεγάλης αρπαχτής θα διανεμηθεί εκεί που πρέπει, σ’ αυτούς που πρέπει, μακριά από κακοτοπιές και συστάσεις για επανεξέταση και ανασχεδιασμό του πισσαρίδειου «Ελλάδα 2.0», που με τόση επιμέλεια έχουν σχεδιάσει οι «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» συμβουλευτικές εταιρείες/ανάδοχοι. 

Γι’ αυτό και τα εκλεκτά μέλη της επιχειρηματικής ελίτ, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενα, θα συγχωρήσουν κάθε γκάφα της, κάθε ατζαμοσύνη, κάθε αθλιότητα, κάθε παράπλευρη απώλεια -της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, των παρακολουθήσεων, της παραβίασης δικαιωμάτων- που καθιστά την Ελλάδα δυσώδη εξαίρεση. Θα κρατήσουν την ανάσα τους μέχρι να ολοκληρώσει η «Μητσοτάκης Α.Ε.» και ο CEO της την αδέξια ερωτική πράξη τους. Θα τον σκεπάσουν κιόλας, μην τους κρυώσει. Εχουμε μπροστά μήνες χειμώνα και προεκλογικού οργασμού.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ 

Πάντα ο ίδιος άντρας, κύριε Πρόεδρε - ο ίδιος άντρας κάθε μέρα, με το ίδιο κορμί και την ίδια συμπεριφορά! Κάθε νύχτα, κύριε Πρόεδρε, και στο ίδιο κρεβάτι - να άλλαζε τουλάχιστον το κρεβάτι. Κι αυτό τελικά δεν ήταν πια ζωή, ούτε κάτι που έμοιαζε με ζωή - ήταν κάτι ανάμεσα στο τρώω γιατί πεινάω και κάνω τις δουλειές του σπιτιού… Αν οι άντρες ήξεραν πόσο δύσκολα αντέχεται όλο αυτό! Αν ήξεραν την αηδία που νιώθουμε γι’ αυτούς μέσα μας ακόμη κι όταν κοιμόμαστε στο πλευρό τους! 

Κι εγώ, κύριε Πρόεδρε, δεν είχα άλλη λύση από το να τον σκοτώσω για να είμαι καλά με τη συνείδησή μου και με την Εκκλησία. 

Για τον λόγο αυτό, κύριε Πρόεδρε και κύριοι ένορκοι, σκότωσα τον σύζυγό μου.

Fernando Pessoa, «Σύζυγοι» («Περί Θανάτου και άλλων Μυστηρίων», ανθολόγηση και μετάφραση Μαρίας Παπαδήμα, Gutenberg)