«Να σας πώ την εξίσωση της ευτυχίας;» λέει στον ανυποψίαστο διαβάτη ο Κωλοβελόνης. «Χ= πλούτος – απληστία + απόλαυση – εργασία + συμμετοχή – εξουσία + εμπιστοσύνη –ασφάλεια + ελευθερία – ανταγωνισμός + έρωτας - αποκλειστικότητα».
Κανονικά, έπρεπε να έχει πάρει ήδη το δρόμο της επιστροφής, μαζί με τους συντρόφους του, τους καλικάντζαρους, τους βαθρακούκους, τους καρκάντσαλους, τους βορδόλακες, τους Κάηδες, τα σκαλικαντζούρια, τους λυκοκάντζαρους, τους παγανούς, τους Καλλισπούδηδες, τα χαμοδράκια, όλα τα πλάσματα του Κάτω Κόσμου που τέλειωσαν τις δωδεκαήμερες διακοπές τους στον Πάνω Κόσμο. Εχει λίγες ώρες καιρό να βουτήξει σ’ ένα από τα τούνελ της αβύσσου, να επιστρέψει στο άχαρο έργο που τον περιμένει όλο τον υπόλοιπο χρόνο: το πριόνισμα του Δένδρου της Ζωής. Αλλά ο Κωλοβελόνης, κάθεται άπραγος, αναποφάσιστος, σε μιαν έρημη άκρη της πόλης. Ενας φυγάδας της φυλής του. Σε στάση «Σκεπτόμενου» του Ροντέν, ρίχνει βλέμματα απλανή, ρεμβώδη στα φώτα της πόλης. Τον μαγεύει η εικόνα της τη νύχτα, κι αυτή είναι πιο πολύ που τον αποτρέπει από την επιστροφή στο σκοτεινό του κόσμο. Ο οποίος, υποτίθεται ότι εκπροσωπεί το επίσημο Κακό.
Τον Κωλοβελόνη τον διασκεδάζει η μυθολογία που έχουν αναπτύξει οι άνθρωποι για τον σκοτεινό Κάτω Κόσμο και τη διαρκή υπονομευτική δράση εις βάρος του Πάνω. Γελάει, καθώς σκέπτεται ότι έτσι κι αλλιώς οι άνθρωποι κάνουν πολύ περισσότερα από τους συκοφαντημένους Καλικάντζαρους για να κόψουν το Δένδρο της Ζωής ή, έστω, να το κλαδέψουν βάναυσα, ανεπανόρθωτα. Οι Καλικάντζαροι τουλάχιστον περιορίζονται σε μερικές πλάκες – άντε να κατουρήσουν το ψητό του ρεβεγιόν (θα καταναλώσουν λιγότερη χοληστερίνη οι άνθρωποι, δεν θα τους κάνει κακό), το πολύ να σβήσουν και τη φωτιά στο τζάκι (αλλά έτσι κι αλλιώς οι άνθρωποι έχουν καλοριφέρ και κλιματιστικά και καταναλώνουν άπληστα το υγρό, μαύρο πυρ- το οποίο, σημειωτέον, είναι για τους καλικάντζαρους ό,τι το νερό για τους ανθρώπους). Τα περισσότερα απ’ αυτά τα αθώα καψόνια δεν τα αντιλαμβάνονται πια οι άνθρωποι, προσηλωμένοι στην τηλεόραση να παρακολουθούν εκτελέσεις live, εναλλάξ με διαφημίσεις για νέα μοντέλα αυτοκινήτων, μοντέλες σε κατάσταση χορευτικής έκστασης και παίκτες που χοροπηδούν σαν πραγματικοί καλικάντζαροι γιατί κέρδισαν 200.000 στο Deal.
Ο Κωλοβελόνης διασκεδάζει, αλλά και καταθλίβεται μ’ όλ’ αυτά. Η Ζωή στον Πάνω Κόσμο, την οποία υποτίθεται ότι αυτός και η φάρα του επιβουλεύονται, είναι ένα γοητευτικό παιχνίδι αντιθέσεων που σε τίποτε δεν συγκρίνεται με το βαρετό πριόνισμα του Δένδρου στον δικό του σκοτεινό Κόσμο. Παράξενα πλάσματα οι άνθρωποι! Υπερασπίζονται τη ζωή με πάθος από ανύπαρκτες επιβουλές- καλικαντζάρων, τρομοκρατών, φτωχοδιάβολων- δίνουν δισεκατομμύρια στην ψευδαίσθηση της ασφάλειας και την ίδια στιγμή βυθίζουν το μισό κόσμο σε κανιβαλικούς εμφυλίους, γενοκτονίες, πανάκριβες στρατιωτικές επεμβάσεις, θεαματικές εκτελέσεις δικτατόρων που δεν απειλούν πια κανένα.
Παράγουν κάθε χρόνο δισεκατομμύρια τόνους αγαθών, απογειώνουν τον παγκόσμιο πλούτο σε σημείο που κάθε ανθρώπινο πλάσμα να έχει εξασφαλισμένη μιαν άνετη διαβίωση μέχρι τα βαθιά του γεράματα, αλλά αδυνατούν να κάνουν μια στοιχειωδώς δίκαιη μοιρασιά. Τι διάολο, δεν ξέρουν διαίρεση; σκέφτεται ο Κωλοβελόνης. Ένα παιδί που γεννιέται στις ΗΠΑ έχει στο «λογαριασμό» του ετήσιο εισόδημα 25.000 ευρώ. Το ίδιο παιδί στην Ευρώπη, διαθέτει 20.000 ευρώ (αν είναι από το Λουξεμβούργο έχει και πάνω από 35.000 ευρώ κατά κεφαλήν, αλλά αν είναι Ρουμανάκι πρέπει να αρκεστεί σε 5.000 ευρώ το χρόνο. Το πολύ…) Αν το ίδιο παιδί γεννιόταν στην Ινδία, θα του έπεφταν το πολύ 200 δολάρια το χρόνο, αν γεννιόταν στην Αφρική είναι πιθανό να μην έβγαζε τον πρώτο χρόνο ζωής του, πεθαίνοντας από πείνα, δίψα ή AIDS.
Στην Ευρώπη χρηματοδοτούν τις γεννήσεις παιδιών, πανικόβλητοι από το δημογραφικό έλλειμμα, αλλά στην Κίνα απαγορεύουν στις γυναίκες να κάνουν πάνω από ένα παιδί, τις στειρώνουν ή τις εξαναγκάζουν σε υποχρεωτική έκτρωση. Οι ηγέτες της Δύσης μυξοκλαίνε για τις ελλείψεις εργατικού δυναμικού στις εθνικές τους αγορές, αλλά υψώνουν τείχη στα πλήθη των μεταναστών που καταφθάνουν απελπισμένα από την Ασία ή την Αφρική στο κατώφλι τους, διατεθειμένα να τους κάνουν τη δουλειά με τα μισά λεφτά και κάτω.
Ο Κωλοβελόνης έχει εκπλαγεί κι ο ίδιος με το θυμοσοφικό του οίστρο, το βλέμμα του ρεμβάζει πάντα στα φώτα της πόλης που τρεμοπαίζουν σαν χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια. Αλλά πιο πολύ εκπλήσσεται από τα συμπεράσματα του άναρχου συλλογισμού του. Μένει στην ίδια στάση, καθισμένος σε μια πέτρα, με το δεξί του χέρι ακουμπισμένο στο γόνατο να στηρίζει το κεφάλι του. Η απόφασή του να μην ακολουθήσει τους συντρόφους του στον Κάτω Κόσμο δυναμώνει καθώς βυθίζεται στις σκέψεις του για τη γοητευτική σχιζοφρένεια του Πάνω Κόσμου (στο βάθος, γεννιέται μέσα του η σκέψη μιας αποστολής: τι θα μπορούσε να διδάξει στους ανθρώπους αυτός, ένας κατ’ επίφαση εκπρόσωπος του «Κακού», για την ανάγκη να απαλλαγούν από τις καταστροφικές εκφράσεις του «Καλού»; Αφού το Καλό που επικρατεί στον Πάνω Κόσμο φέρνει τόσο κακό, μήπως χρειάζεται μια γερή δόση από το Κακό του Κάτω Κόσμου για να αποκατασταθεί η ισορροπία; Επέστρεψε στον οίστρο του για την πολιτισμένη σχιζοφρένεια).
Είναι τρελοί αυτοί οι άνθρωποι! Ακριβώς σαν τους Ρωμαίους του Αστερίξ. Επικοινωνούν ακατάπαυστα, έχουν στη διάθεσή τους κινητά και σταθερά τηλέφωνα, κομπιούτερ και δίκτυα που μεταφέρουν μηνύματα, πληροφορίες, εικόνες με την ταχύτητα του φωτός, μιλάνε συνεχώς στα ακουστικά τους, αλλά…Τι λένε; Επικοινωνούν το τίποτα κι όταν έλθει η ώρα της συνεννόησης, υψώνουν τείχη ασυνεννοησίας, σαν τους οικοδόμους της Βαβέλ (ο Κωλοβελόνης θυμάται αυτό το απίστευτο καψώνι στους ανθρώπους, κατεργαριά του Κάτω Κόσμου κι όχι του Θεού που την οικειοποιήθηκε. Αλλωστε, δεν έκανε και τόσο κακό στους ανθρώπους η πολυγλωσσία. Μάλλον τους εκτόξευσε στην πρόοδο. «Αν δεν χωρίσουμε, δεν θα ξανασμίξουμε»- του Κωλοβελόνη του φαίνεται αρκετά λενινιστικό αυτό, και του αρέσει).
Ο μοναχικός μας καλικάντζαρος συνεχίζει τις σκέψεις του που ταξιδεύουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Στον Πάνω και στον Κάτω Κόσμο, στην Ανατολή και στη Δύση, στο παρελθόν και στο μέλλον. Αναρωτιέται αν η αρχέγονη διαχωριστική γραμμή του κόσμου ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό έχει καμιά σημασία πια σήμερα, με τον Αξονα του Καλού να σκορπίζει αφειδώς καταστροφή, αδικία, δυστυχία και θάνατο. Εγκαταλείπει τη στάση του σκεπτόμενου, σηκώνεται στα ισχνά, λιπόσαρκα τραγοπόδαρά του- το ένα κουτσό, όπως ακριβώς το θέλουν οι εικόνες των μύθων μας- κρύβει την ειδεχθή του γύμνια κάτω από ένα ανθρώπινο κουστούμι και παίρνει το δρόμο προς τα φώτα της πόλης, αποφασισμένος να τον βρουν τα Φώτα εδώ, στον Πάνω Κόσμο, ανάμεσα στους ανθρώπους, έναν απόστολο του παρεξηγημένου Κακού ενάντια στον υπερτιμημένο Καλό.
Ξημερώνει και τίποτε παράξενο ή καταστροφικό δεν συμβαίνει στο σώμα του Κωλοβελόνη. «Καλημέρα, χρόνια πολλά», λέει στον πρώτο άνθρωπο που συναντά και εκπλήσσεται που κανένα τραύλισμα ή ψεύδισμα δεν υπάρχει στη μιλιά του. «Να σας πώ την εξίσωση της ευτυχίας;» λέει στον ανυποψίαστο διαβάτη. «Χ=πλούτος – απληστία + απόλαυση – εργασία + συμμετοχή – εξουσία + εμπιστοσύνη –ασφάλεια + ελευθερία – ανταγωνισμός + έρωτας - αποκλειστικότητα».
Υ.Γ. Τα παραμύθια του Δωδεκαήμερου τελειώνουν εδώ. Επιστρέφουμε στην παραμύθα της σοβαροφάνειας. Δυστυχώς, ακόμη κι οι καλικάντζαροι χάνουν το χιούμορ τους.
ΚΙΜΠΙ
No comments:
Post a Comment