Ο θάνατος της αθανασίας

Από τη στήλη ΑΝΩ ΚΑΤΩ, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 14-16/4/2023

Του ΚΙΜΠΙ

Λένε πως ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά δεν γίνεται. Αλλά δεν ισχύει και το αντίστροφο. Εκατομμύρια αυγά θα σπάσουν τα επόμενα εικοσιτετράωρα, αλλά καμιά ομελέτα δεν θα προκύψει απ’ αυτό το παιχνίδι, όπου το πανάρχαιο σύμβολο της αναγέννησης τσουγκρίζεται, ξεφλουδίζεται και σπανίως πια τρώγεται. Αφθονη πρωτεΐνη που θα έσωζε χιλιάδες πεινασμένους πετιέται, το σύμβολο της ανάστασης καταδικάζεται σε θάνατο.

Αν και επικίνδυνα εξοικειωμένοι με τον θάνατο, σε γενικές γραμμές παραμένουμε προσηλωμένοι στην αθανασία, προσδοκώντας ανάσταση νεκρών και ζωντανών. Θα την ευχηθούμε πληθωριστικά από σήμερα, θα την ευχόμαστε υπαινικτικά και μετά την Κυριακή του Πάσχα. «Καλή Ανάσταση» τη Δευτέρα, την Τρίτη, την Πρωτομαγιά, και στις 21 Μαΐου και όποτε ήθελε προκύψει.

Ο κόσμος πορεύεται εδώ και χιλιετίες προσδοκώντας μια «καλή ανάσταση» πολιτική, κοινωνική, οικονομική, πνευματική, ατομική και συλλογική, έστω κι αν ο απολογισμός ευχών και επιθυμιών δεν είναι διόλου ενθαρρυντικός. Περίπου 117 δισεκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα από την εποχή του Homo Habilis έχουν αφήσει τα κοκαλάκια τους στη Γη εδώ και 2 εκατ. χρόνια, και στο αθόρυβο ή ταραχώδες πέρασμά τους οφείλουμε το πόσο θεαματικά αυξήθηκε το προσδόκιμο του είδους μας, το πώς κατακυριεύσαμε τον πλανήτη με τα 8 δισ. πληθυσμού μας. Αλλά δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε πως οι περισσότερες αναστάσεις που απαιτήθηκαν γι’ αυτά τα άλματα πνίγηκαν στο αίμα ή εκμαυλίστηκαν από τον αφρό της εξουσίας.

Η έσχατη αναστάσιμη προσδοκία είναι η κατάκτηση της αθανασίας. Ο ευφάνταστος μελλοντολόγος Ρέι Κουρτσβάιλ βεβαιώνει πως είναι υπόθεση το πολύ είκοσι ετών. Πρώτα γιατί η σκέψη, η γνώση, η μνήμη κάθε ανθρώπινου πλάσματος θα διαιωνιστεί στο υπολογιστικό νέφος. Κι έπειτα, γιατί η γενετική θα καταργήσει τον θάνατο. Θα γίνουμε απέθαντοι, ζόμπι, βρικόλακες. Ολοι; Για να το κάνουμε πιο ρεαλιστικό, προφανώς όχι όλοι κι όχι για πάντα. Η αθανασία, ασχέτως πραγματικής διάρκειας, θα γίνει ο επόμενος πόρος πλούτου για την ελίτ της απληστίας. Ο θάνατός μας η ζωή τους ξανά. Η επιβεβαίωση του Γκάτσου: Αθανασία, «είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη φωτιά».
Μαυρίλα, ε; Σόρι, μάλλον πρέπει να πάρω κανένα χάπι.