Η αλήθεια είναι… η δική μου αλήθεια- ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, μιλώ για τον εαυτό μου-, η αλήθεια είναι λοιπόν πως είμαι άρρωστη. Ένας καρκίνος θεώρησε ότι το σώμα μου είναι ένα καταπληκτικό παραδεισένιο νησί, κι έτσι ήρθε να κάνει τις διακοπές του, με τα πόδια του να βρέχονται στον ωκεανό του αίματός μου και το κορμί του να λιάζεται στον ήλιο της καρδιάς μου… Δεν χρειάζεται παρασόλι, αδιαφορεί για τα εγκαύματα. Οι μετ’ αποδοχών διακοπές του, στοχεύουν στον θάνατό μου. Υποφέρω φρικτά. Για να μη διπλώνομαι απ’ τους πόνους, είμαι υποχρεωμένη να κάνω ενέσεις μορφίνης και να καταπίνω ένα σωρό αναλγητικά…Αυτό έχει ένα κόστος, το κόστος της συνείδησής μου ότι υπάρχω. Έχω ακόμα σώας τας φρένας, αλλά αυτό ενδέχεται να μην κρατήσει για πολύ, έτσι λοιπόν προτιμώ να με βγάλω εγώ η ίδια από τη μέση, παρά να αφήσω έναν γιατρό να με «βγάλει από την πρίζα», ξαπλωμένη κι αναίσθητη στο κρεβάτι ενός νοσοκομείο. Είναι κι αυτό μια μικρή ελευθερία, μια πενιχρή ελευθερία…
Μαρτέν Παζ, «Πώς έγινα βλάκας»
No comments:
Post a Comment