Το φίδι που τους κλώσησε

(Επενδυτής, 21/9/2013)

 

Μπα; Εκπλήσσεσθε που οι χρυσαυγίτες έκαναν πρόβες στο Πέραμα και στο Κερατσίνι για τις «νύχτες κρυστάλλων» του μέλλοντός μας; Εξοργίζεστε που έχουν στο ενεργητικό τους επισήμως το πρώτο θύμα (τα άλλα έχουν χαθεί στα αστυνομικά αρχεία, γιατί ήταν μελαψοί, κανείς δεν είδε, κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν αναζήτησε); Απορείτε και εξίστασθε που ένα γραφικό ναζιστικό γκρουπούσκουλο εξελίσσεται σε πανελλαδικής δικτύωσης ένοπλη συμμορία με επιρροή που ήταν αδιανόητη πριν από δύο χρόνια; Πανικοβάλλεστε που η ανοιχτά εγκληματική δράση της δεν περιορίζει τη δημοσκοπική της επέλαση; Τρέμετε στην ιδέα ότι η Χ.Α. μπορεί όχι απλώς να εξελιχθεί στον τρίτο βασικό πόλο του πολιτικού συστήματος, αλλά να κερδίσει την ηγεμονία στα δεξιά του φάσματος; Λιποθυμάτε στο ενδεχόμενο ότι θα χρειαστεί ή να την ηρωοποιήσετε μέσα από πανικόβλητα τεχνάσματα «διωγμού» της ή να συνδιαλλαγείτε μαζί της, έστω και με κάποιο μετριοπαθές τμήμα της – αν υπάρχει; Αγανακτείτε που διογκώνεται η επιρροή ενός τόσο ασύμβατου -υποτίθεται- με τα ευρωπαϊκά και κοινοβουλευτικά ήθη μορφώματος;

Κακώς! Κακώς, κάκιστα εκπλήσσεσθε, εξοργίζεσθε, απορείτε, εξίστασθε, πανικοβάλλεστε, τρέμετε, λιποθυμάτε, αγανακτείτε. Είναι δικό σας επίτευγμα η δημιουργία και η γιγάντωσή της. Εσείς κλωσήσατε και εξακολουθείτε να κλωσάτε το αυγό απ’ το οποίο έσκασε. Οι αποκρουστικές της ιδέες βρίσκονται στο ιδεολογικό DNA σας, ο ρυπαρός λόγος της είναι κρυμμένος στα προγράμματά σας, οι πρακτικές της είναι κομμάτι της ιστορίας σας και τη δική της ατζέντα υποκλέπτετε συστηματικά από τότε που εισέβαλε στο προσκήνιο. Αν και αυτή προηγήθηκε στην υποκλοπή, αντιγράφοντας από τα δικά σας παλιά τεφτέρια.

Ας ξεφυλλίσουμε μαζί μερικές σελίδες απ’ αυτά τα τεφτέρια, μπας και φρεσκάρετε τη μνήμη σας, μπας και ξελαμπικάρει το μυαλό σας.

Πρώτον. Η Χρυσή Αυγή, έχοντας ψαρέψει για καιρό στα θολά νερά της αντιμνημονιακής φλυαρίας, αφού προπόνησε τα τάγματα εφόδου της στα κεφάλια μεταναστών, έβγαλε στο φως τον σκληρό ιδεολογικό της πυρήνα: τον αντικομμουνισμό. Οι νεοναζί, όπως απέδειξαν οι «πρόβες» στο Πέραμα και αλλού, βρίσκονται σε διάταξη αναμέτρησης με την Αριστερά και με κάθε τι που θεωρούν ότι βρίσκεται στη σφαίρα επιρροής της. Το χρυσαυγίτικο μίσος για την Αριστερά, όμως, αποτελεί την ακραία συμπύκνωση της προσφιλούς τα τελευταία χρόνια στη νεοφιλελεύθερη Δεξιά θεωρίας: για όλα τα σημερινά δεινά φταίει η Αριστερά, που επί της ουσίας κυβερνούσε τη χώρα. Με τον «κρατισμό», τις «συντεχνίες», τα «διεφθαρμένα συνδικάτα», τα καταστροφικά «κεκτημένα» της Μεταπολίτευσης.

 Δεύτερον. Η Χρυσή Αυγή ανέλαβε να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς με την Ιστορία για λογαριασμό της όλης Δεξιάς. Παρά τις ποικίλες μεταλλάξεις της και τους εκσυγχρονισμούς της, η συντηρητική παράταξη ουδέποτε έκοψε πλήρως τους δεσμούς της με την Ακροδεξιά, η οποία συνδέθηκε με τις πιο μελανές σελίδες της νεότερης ιστορίας: τον δωσιλογισμό της Κατοχής, τον εμφύλιο, το μετεμφυλιακό παρακράτος, τη χούντα, τα μεταπολιτευτικά «σταγονίδια». Δύο από τους πέντε μεταπολιτευτικούς αρχηγούς της υπήρξαν γόνοι ανθρώπων που υπηρέτησαν άμεσα το κατοχικό καθεστώς. Δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη, αλλά ο συμβολισμός του γεγονότος είναι ισχυρός. Έχει κι η Αριστερά πάμπολλους ανοιχτούς λογαριασμούς της με την Ιστορία, αλλά έχει λογοδοτήσει σκληρά γι’ αυτούς. Η Δεξιά όχι μόνο δεν λογοδότησε, αλλά εγκατέστησε στον θρόνο των νικητών του Εμφυλίου τις ποικίλες και διαδοχικές εκφράσεις του δωσιλογισμού. Η αναβίωση, λοιπόν, της διπολικής έντασης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς κονιορτοποίησε την επίφαση «εθνικής συμφιλίωσης» πάνω στην οποία νανουρίστηκε η Μεταπολίτευση. Και νομιμοποιεί τη Χρυσή Αυγή να ανάγει γιορτές μίσους τύπου Μελιγαλά σε προνομιακό πεδίο μιας ιστορικής ρεβάνς για λογαριασμό της όλης Δεξιάς.

Τρίτον. Αν αυτές οι ιστορικής υφής διαφορές φαίνονται εντελώς αδιάφορες για τις γενιές που δεν έχουν μνήμες Εθνικής Αντίστασης, Εμφυλίου, δικτατορίας, δεν είναι αδιάφορη η αναβάπτιση της Ακροδεξιάς εντός της κυβέρνησης της μνημονιακής «σωτηρίας». Πριν η Χ.Α. αποκτήσει πανελλαδικό ακροατήριο, κήρυκες των σημαντικότερων από τις φασίζουσες, ρατσιστικές, μυστικιστικές, εθνοφυλετικές και αντικοινοβουλευτικές της απόψεις ήταν πρόσωπα που σήμερα βρίσκονται στον σκληρό πυρήνα της διακυβέρνησης, ως αναγεννημένοι φιλελεύθεροι, φιλότιμοι «μεταρρυθμιστές» και αμείλικτοι διώκτες του νεοναζισμού. Σήμερα, μας απευθύνονται λες κι είμαστε Λωτοφάγοι.

Τέταρτον. Η συντριβή κάθε έννοιας εθνικής και κρατικής κυριαρχίας, ο ευτελισμός της κοινοβουλευτικής διαδικασίας από τους εκπροσώπους των πιστωτών αλλά και από τους ζηλωτές του περίφημου «κοινοβουλευτικού τόξου», ο υποβιβασμός της Βουλής σε όργανο τυπικής επικύρωσης κατά παραγγελία νομοθετημάτων, δίνουν υπόσταση στον φυλετικό εθνικισμό και στον αντικοινοβουλευτισμό της Χ.Α. Η νεοναζιστική οργάνωση υπόσχεται ένα υποκατάστατο της τσακισμένης εθνικής αξιοπρέπειας. Ευαγγελίζεται την ανάκτηση της χαμένης ταυτότητας των νεοελλήνων, με μιαν «ελληνοποίηση» των πάντων: της απασχόλησης, της επιχειρηματικότητας, των παραγωγικών δομών, της εκπαίδευσης, του κράτους. Αποφεύγει επικίνδυνες «λεπτομέρειες», όπως για παράδειγμα πώς θα προκύψει η ενότητα συμφερόντων μεταξύ της «ελληνικής» επιχειρηματικής ελίτ και των Ελλήνων εργαζόμενων και ανέργων. Και προσφεύγει σε πρακτικές λύσεις «συμφιλίωσης»: αδειάζει θέσεις εργασίας από μετανάστες, τις γεμίζει με ιθαγενείς και βγάζει και το σχετικό μεροκάματο μέσα από τις «μεσιτικές» εργασίες που προσφέρει σε επιχειρηματίες.

Πέμπτον. Η κυβέρνηση, όπως και οι Ευρωπαίοι εταίροι που δηλώνουν με περισσή υπεροψία και υποκρισία αλλεργικοί στον νεοναζισμό, βαφτίζουν το κρέας ψάρι και τη διάλυση του κράτους «μεταρρύθμιση». Παρά την αγωνιώδη προσπάθεια να δοθεί στα μνημόνια ο χαρακτήρας μιας οδυνηρής αλλά βαθιάς εξυγίανσης της χώρας, η αίσθηση που αποκομίζει ο μέσος πολίτης είναι μια προϊούσα αποσύνθεσή του κράτους στις στοιχειώδεις λειτουργίες του. Το αίσθημα της ανασφάλειας που προκαλεί η απορύθμιση των κρατικών δομών καθιστά θελκτική την ισχύ που επιχειρεί να εκπέμψει η Χ.Α. και δελεαστική την προσφορά της να υποκαταστήσει αυτή το κράτος, είτε στο πεδίο της ασφάλειας είτε στο πεδίο της οικονομικής στήριξης. Όπως συνέβη και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, το κενό εξουσίας που άφησαν τα καταρρεύσαντα καθεστώτα το κάλυψε το οργανωμένο έγκλημα, με πολιτικό μανδύα ή και χωρίς αυτόν.

Συμπέρασμα: Τα κοινωνικά ερείπια που σωριάζουν γύρω μας η κρίση και η ομοιοπαθητική των μνημονίων αποτελούν χωρίς αμφιβολία το θερμοκήπιο της αποσύνθεσης, της πνευματικής σύγχυσης που διαχέεται στην κοινωνία, της κατάρρευσης κάθε ίχνους εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα και στη δημοκρατική διαδικασία. Ωστόσο, αυτή η αποσύνθεση, η σύγχυση και η δυσπιστία δεν μεταμορφώνονται αυτόματα σε πολιτική στήριξη του φασισμού. Αυτή είναι μια βολική ερμηνεία για όσους θέλουν να κρύψουν ότι εδώ και χρόνια λειτουργούν ως πονηροί διαμεσολαβητές ιδεών, αντιλήψεων και πολιτικών πρακτικών που σήμερα τις βρίσκουν απέναντί τους απειλητικές, θηριώδεις, αιματηρές. Μαύρο φίδι που τους έφαγε. Κι ας το κλώσησαν στοργικά…

α το μι το σχετικράτους. ΑονΕλλσημαντικ

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις
Όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα
Με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία
Έλληνας μ’ ό,τι συνάδει αυτό -όχι μια σημαία, μελανοχίτωνας γόνος του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη-
Κι αν ξέρω κάτι είναι πως γεννήθηκα ήδη
με δυο καταδίκες βαριές πάνω στην πλάτη
Δυο φτερά από γέννα πάνω στο σώμα μου ραμμένα
που δυστυχώς φτερουγίζουν μόνο μέσ’ απ’ την πένα
και κάνουν γύρω μου να μοιάζουν μάταια
ειδικά όσα θυσιάστηκαν για μένα...

Μα,
Δεν θυσιάζω τίποτα που θυσιάζεται
Δεν θυσιάζομαι για όποιον θυσιάζει
Μάλλον θα φταίει που τα πάντα ασπάζομαι
Ίσως να φταίει η επόμενη μέρα που πλησιάζει
Γι αυτό σου λέω, όλα καλά ηρέμησε
τα ζόρια σου, τα ζόρια μου
Κοίτα ψηλά τ’ αστέρια
Απόψε μοιάζουν να ’ναι τόσο φωτεινά
Το θέμα είναι να παίζεις τη μπάλα σωστά στα χέρια

Τραβάει ο καθένας μάγκα μου τα ζόρια του
και κουβαλάει το δικό του το σταυρό
Τί με ρωτάς πώς περνώ, τι να σου πω;
Δόξα τα λεφτά, έχουμε θεό...

Killa P (Παύλου Φύσσα), «Ζόρια» («Ηλιοκαψίματα», 2012)