Βατσινούλα ή οι οργασμοί της αγελάδας

ΕφΣυν, 5-6/12/2020

Οσοι μετρούν αρκετές δεκαετίες ζωής, π.χ. του '60 οι εκδρομείς, πολλώ δε μάλλον του '50 ή του '40 οι survivors, θα θυμούνται αχνά ότι η διαδικασία των εμβολιασμών είχε κάτι από τελετουργία μύησης. Τελετουργία μύησης φοβισμένων παιδιών σε έναν κόσμο οδύνης, ηρωισμού και επιβίωσης. Η οδύνη αφορούσε εκείνη την ασήμαντη εισχώρηση της βελόνας στην παιδική σάρκα, συνήθως συνοδευόμενη από δάκρυα περισσότερο έκπληξης παρά πόνου, μια και ο πόνος αποδεικνυόταν λιγότερος απ’ αυτόν που περίμενες. Ο ηρωισμός αφορούσε το ότι τελικά άντεξες όχι μόνο το τρύπημα και την εισβολή στο σώμα σου ενός αγνώστου ταυτότητος υγρού, αλλά και γιατί υπέμεινες και παρατήρησες σχεδόν μαζοχιστικά τις αντιδράσεις, το κοκκίνισμα ή το πρήξιμο στο χέρι ή το πόδι. Και η επιβίωση στον πόλεμο με τους ιούς άφηνε κι ένα λάφυρο, το στρογγυλό σημάδι στο μπράτσο που τα αγόρια επιδείκνυαν με κάποια περηφάνια, πράγμα που τα κορίτσια απέφευγαν, εκτός αν ήταν αρκετά τολμηρά ώστε να σηκώσουν τα φουστανάκια τους πάνω από το επιτρεπτό ύψος και να δείξουν τη βατσινούλα στο μπούτι τους. 

Η βατσινούλα ήταν η συμπύκνωση όλης της περιπέτειας των υποχρεωτικών εμβολιασμών, καθώς εξ όσων θυμάμαι το εμβόλιο της ευλογιάς ήταν το μόνο από καμιά δεκαριά που άφηνε κάποιο αξιοπρόσεκτο σημάδι. Και ο δαμαλισμός είναι ο αρχαιότερος εμβολιασμός, που τελικά δεν μας έκανε δαμάλια, δηλαδή γελάδια ή βόδια, παρότι όλη η μακρά ιστορία της φαρμακολογίας των εμβολίων είναι τελικά εντελώς αγελαδινή, καθότι vaccine που σημαίνει εμβόλιο προέρχεται εκ του λατινικού vacca=αγελάδα, επομένως οι φαρμακοτρίφτες, οι φαρμακολόγοι, οι βιοτεχνολόγοι και οι γενετιστές που δουλεύουν πυρετωδώς για τη σωτηρία της ανθρωπότητας μπορούν να χαρακτηριστούν γνήσιοι βακέρος=καουμπόηδες=γελαδάρηδες, ήτοι βουκόλοι του είδους μας (να που πάλι στα βόδια καταλήγουμε). 

Ευλογιά, άνθρακας, λύσσα, χολέρα, διφθερίτιδα, τέτανος, κοκίτης, φυματίωση, πολιομυελίτιδα, ερυθρά, ιλαρά, παρωτίτιδα, ηπατίτιδα, πνευμονόκοκκος, μηνιγγιτιδόκοκκος και γρίπη, ανυπερθέτως αυτή, εδώ και έναν χρόνο ακούτε την ανασκόπηση της ιστορίας της ανθρωπότητας, που προφανώς είναι και ιστορία των ιώσεων και των πανδημιών, και οι ιοί μαζί με χιλιάδες άλλα πράγματα -την πείνα, τα καιρικά φαινόμενα, τις φυσικές καταστροφές, τις μεταναστεύσεις, τους πολέμους, την πάλη των τάξεων- μας διαμόρφωσαν ως είδος, όχι παθητικά, αλλά σε μια διαρκή αλληλεπίδραση. Θεωρητικά, η φύση θα έκανε κι αυτή σε βάθος χρόνου τη δουλειά της ανοσοποίησης και της εξάλειψης πολλών ιώσεων, αλλά το ανθρώπινο κόστος θα ήταν πολλαπλάσιο, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ χειρότερος, η ζωή μια αφόρητη οδύνη, επομένως το ότι η ανθρώπινη ευφυΐα επέσπευσε τη δουλειά της φύσης με τα εμβόλια είναι καλό πράγμα, εκτός σ’ έχει βαρέσει η θεοσοφία ή η βαθιά οικολογία κατακούτελα κι έχεις αποφασίσει ότι τα μόνα όντα που αξίζουν επιβίωση είναι οι ιοί, άντε κι οι αμοιβάδες. Ούτε καν οι αγελάδες. 

Το πρόβλημα με τους αρνητές των εμβολίων, ενδεχομένως και των ίδιων των ιών, είναι ότι εσχάτως δέχονται προσχωρήσεις στις τάξεις τους από τη σφαίρα του ορθολογισμού, από ομάδες ανθρώπων που ορθά είναι καχύποπτοι απέναντι στις αρπακτικές προθέσεις των τεράστιων πολυεθνικών του φαρμάκου οι οποίες προφανώς θα μετατρέψουν την υγειονομική κρίση, τον φόβο της αρρώστιας και του θανάτου, την ανθρώπινη δυστυχία σε τεράστια κέρδη. Η πανδημία του κορονοϊού είναι πράγματι η ευκαιρία τους για να αρμέξουν μέχρι τελευταίας ρανίδος την αγελάδα – τη vacca, τη δαμάλα, ντε. Εξ ου και η παγκόσμια επιχείρηση ανάσχεσης της πανδημίας μπορεί να εκλειφθεί και ως δαμαλισμός όχι μόνο των ανθρώπινων σωμάτων, αλλά του ίδιου οικονομικού συστήματος. Ο καπιταλισμός -πιο παγκόσμιος και πιο αδηφάγος από ποτέ- εμβολιάζεται και ανοσοποιείται απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, καθώς προς το παρόν αυτός είναι ο μόνος αντίπαλος που του έχει απομείνει - δυστυχώς, δυστυχέστετα (με «ε», παρακαλώ, δεν είναι λάθος). 

Αλλά το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Το γεγονός ότι οι big pharma, οι big4, οι GAFA ή οι 4 Ιππότες της Ψηφιακής Αποκάλυψης θα αρμέξουν την αγελάδα, κι έπειτα θα την αποκόψουν για να της προκαλέσουν πολλαπλούς οργασμούς ή θα της επιβάλουν να γεννοβολήσει κι άλλα δαμάλια μέχρι τελικής πτώσεως, πριν την κάνουν μπριζόλες, κιμά και λουκάνικα, δεν σημαίνει ότι παίζει απαραίτητα κάτι πονηρό με τα εμβόλιά τους. Φυσικά και βαρύνονται με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, με επικίνδυνα πειράματα με ανθρώπινα πειραματόζωα, με ληστρική εκμετάλλευση των συστημάτων υγείας και των ασφαλιστικών ταμείων, με λεηλασίες χωρών. Αλλά ταυτόχρονα είναι εκτεθειμένες σε υπερβολική διαφάνεια ώστε να αποφύγουν έναν στοιχειώδη έλεγχο, εμπλέκουν χιλιάδες ανθρώπους, από επιστήμονες μέχρι διοικητικούς υπαλλήλους, στην αλυσίδα παραγωγής και διάθεσης των εμβολίων τους, ώστε να υποθέσει κανείς ότι μια συνωμοσία σιωπής θα αποκρύψει κάτι σκοτεινό στα φιαλίδια που υπόσχονται την προστασία μας. 

Σε τελική ανάλυση, αυτή είναι η δουλειά των πολυεθνικών: να βγάλουν λεφτά από όπου βγαίνουν. Από τον θάνατό μας, αλλά και από την επιβίωσή μας. Τώρα, το προϊόν που μας πουλάνε είναι η ανοσοπροστασία μας, η ανάσχεση της πανδημίας, η εξάλειψη της Covid-19, οι βατσινούλες. Κι είναι τόσο πολύτιμα αυτά, που θα βγάλουν πολλά, μα πάρα πολλά λεφτά.
Κάποιος είχε πει κάποτε ότι οι καπιταλιστές είναι τόσο άπληστοι, που μπορούν να σου πουλήσουν και το σκοινί που θα τους κρεμάσεις. Μέχρι στιγμής δεν έχει επιβεβαιωθεί, αλλά για όσους προσβλέπουν στην ώρα και στη στιγμή, προηγείται να εμβολιαστούν με ζήλο και πεποίθηση, με την ελπίδα να έχουν την ευκαιρία τους...



ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ 

 
Η φύσις έκρυπτε προ αιώνων εις τους ακενώτους θησαυρούς της το αληθές του πάθους αντίδοτον, το οποίον έμελλε να αποκαλυφθή εις τους καθ' ημάς χρόνους κατά τρόπον παράδοξον… Οσοι χωρικοί των αμελγόντων τας δαμάλεις, εμολύνοντο υπό της ύλης των φλυκταίνων και διεδέχοντο διά της αφής τα αυτά εξανθήματα των δαμάλεων, αυτοί δεν ήσαν δεκτικοί του πάθους των φλογιών… Εις την έρευναν των φυσικών πραγμάτων δεν πρέπει να παραβλέπωμεν και τας των απλών ανθρώπων παρατηρήσεις. 

 
Σεργίου Ιωάννου, «Εύρεσις της δαμαλίδος ή δαμαλισμού, κοινώς λεγομένης Βακκίνας» («Πραγματείας Ιατρικής, τόμος πρώτος περιέχων επίτομον ιστορίαν της Ιατρικής Τέχνης»). Κωνσταντινούπολη, 1818