Password?

ΕΦΣΥΝ, 27/7/2019

Στη σκληρή ψηφιακή εποχή όλα τα βλέπω κωλυόμενα. Άνθρωπος της αναλογικής εποχής, έμαθα ότι για την απόδειξη της ύπαρξής μου, πέραν του cogito ergo sum, μια ταυτότητα στο πορτοφόλι ή στην κωλότσεπη φτάνει, άντε κι ένας ΑΜΚΑ. Τον αριθμό ταυτότητας τον απομνημονεύεις, μαζί μ’ άλλα δυο τρία νούμερα του πολιτικού dna σου. Αλλά, ακόμη κι αν σ’ εύρει το αλτσχάιμερ, απλή επίδειξη εγγράφου ταυτοπροσωπίας κάνει τη δουλειά. Είσαι πράγματι εσύ, όντως υπάρχεις. Το λέει το μικρό κομμάτι πλαστικοποιημένου χαρτιού.

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς ξεκίνησα – απρόθυμα και καχύποπτα- την ψηφιακή μου ύπαρξη. Μάλλον όταν απέκτησα το πρώτο ιμέιλ. Μού φάνηκε απλό και λογικό να πιστοποιώ ότι είμαι εγώ μ’ ένα συνθηματικό. Οικεία διαδικασία ασφαλούς διαπίστευσης, ακόμη κι απ’ τον στρατό, με τα περίπολα και τις αναγνωρίσεις στη σκοπιά, «σύνθημα: κόραξ, παρασύνθημα: αλώπηξ».  Είχε την πλάκα του. Ενίοτε αυτή η βλακώδης τελετουργία έσωζε κόσμο. (Παράδειγμα τεκμηρίωσης: τέλη του «βρόμικου ’89», υπηρετούσα στην Αλεξανδρούπολη. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, σκοπιά στην πύλη του στρατοπέδου. Το μισό στρατόπεδο την είχε κάνει από τα κάγκελα, πλάκωσε εξωτερική έφοδος, επικεφαλής ταξίαρχος με πρόθεση να ρίξει χρόνια φυλακές, «άλτσζιιι»=αλτ τις ει, «σύνθημα- παρασύνθημα» εγώ, μούγγα ο γαλονάς- τα ‘χε ξεχάσει ή δεν τα ‘ξερε καν;- ήθελε να μπουκάρει με τσαμπουκά, θηρίο είχε γίνει, ίσως είχε σηκωθεί από πόκα χαμένος κι είπε να ξεκαβλώσει πάνω μας, «επανάλαβε το αληθές» επέμεινα εγώ, «άνοιξε ρε κωλόπαιδο» αυτός, βράχος εγώ. Έφυγε μεσ’ την τσαντίλα με το τζιπ, σώθηκε λαός εκείνη τη νύχτα, ξημέρωμα και τύφλα γύρισαν οι περισσότεροι, έγινα λαϊκός ήρωας, μέχρι κι ο στρατοπεδάρχης εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του, κι ας μού ‘ριξε 10 μέρες φυλακή μετά- «για ξεκάρφωμα», μού απολογήθηκε, έδειξα κατανόηση-, συμπέρασμα: τα συνθηματικά έχουν κάποια χρησιμότητα).

Από τότε που απέκτησα το πρώτο user name και password, δεκάδες ακόμη «μοναδικά» ονόματα χρήστη και συνθηματικά χρειάστηκε να χωρέσει η φθίνουσα μνήμη μου, στο όνομα της ασφάλειάς μου. Η επιβίωση στο ψηφιακό σύμπαν, που απλουστεύει απίστευτα τη ζωή μας, είναι ταυτόχρονα μια δοκιμασία για τον «σκληρό» του εγκεφάλου: πόσες ταυτότητες να επινοήσει ο μέσος άνθρωπος, πόσα σημαντικά πρόσωπα, τόπους, σταθμούς, ημερομηνίες να επιστρατεύσει για ένα “δυνατό” password, πόσα pin να θυμηθεί, πόσα να καταγράψει σ’ ένα χαρτί που δεν θα χάσει;

Τεχνοφοβία; Υπερβολή; Απαριθμώ: προσωπικά και επαγγελματικά μέιλ, λογαριασμοί facebook, twitter, instagram, λοιπών social- όσα θες, όσα έχεις-, blog, πιστωτικές, web banking, pin και puk κινητού, user name και password για pc, laptop, tablet- στο σπίτι, στη δουλειά-, wi-fi, για υπηρεσίες του smartphone, για κάθε χρήσιμη ή ηλίθια εφαρμογή που επινοείται, για το taxis net, για online διαχείριση λογαριασμών ΔΕΚΟ, για ΟΑΕΔ, κάρτα ανεργίας, κάρτα απεριορίστων διαδρομών, επιδόματα πρόνοιας, υπηρεσίες ΕΟΠΥΥ, εκπτωτικές κάρτες, συνδρομητική τηλεόραση-αν θες, αν έχεις-… Να συνεχίσω;

Τέσσερα δισ. κάτοικοι του ψηφιακού κόσμου επιβιώνουν με 300 δισ. «μοναδικά» password. Εμπιστεύονται αξιομνημόνευτα μυστικά και ψέματα- αλλά δικά τους ψέματα-, στο ακατάπαυστο παιχνίδι εναλλαγής, κατακερματισμού και πληθωρισμού ταυτοτήτων. (Η τιμή της ταυτότητας καταρρέει- 58 δολ., με βάση το πρόστιμο στη Facebook για τα πουλημένα δεδομένα 85 εκατ. χρηστών της. Στη μαύρη αγορά τουλάχιστον κρατιέται ένα επίπεδο, πάνω από χιλιάρικο πάει το διαβατήριο). Οι ταυτότητές μας είναι πολλές για να τις διασώσει η ατομική μνήμη, ασήμαντες για να τις καταβροχθίσει το «θηρίο».  Κάθε φορά που πληκτρολογείς το password, το «θηρίο» σε ρωτά: «να αποθηκεύσω;», «όχι, ρε, να μην αποθηκεύσεις». Μια δυο τρεις, τελικά υποκύπτεις, το «θηρίο» καταπίνει πραγματικές ή πλαστές ταυτότητες, γιατί κάθε φορά που εσύ ξεχνάς, πρέπει να το ταΐζεις με νέα δεδομένα, για να συντηρείς τη μεγάλη απάτη της προστασίας της ιδιωτικότητας σ’ έναν κόσμο που είσαι επιτηρούμενος ακόμη και στη λεκάνη της τουαλέτας.

Κάτι ήξερε ο Οδυσσέας όταν απάντησε στον Κύκλωπα  «ούτις εμοί γ’ όνομα» (=Kανένας τ’ όνομά μου). Αλλά κι αυτός δεν είμαι βέβαιος αν θα τα κατάφερνε σήμερα. Ένα μάτι είχε ο Κύκλωπάς του, στο δικό μας «θηρίο» πόσα εκατομμύρια μάτια θα προλάβαινε να παλουκώσει;

ΚΙΜΠΙ

kibi2g@yahoo.gr

 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

 «Κύκλωψ, εἰρωτᾷς μ᾽ ὄνομα κλυτόν; αὐτὰρ ἐγώ τοι
 ἐξερέω· σὺ δέ μοι δὸς ξείνιον, ὥς περ ὑπέστης.
Οὖτις ἐμοί γ᾽ ὄνομα· Οὖτιν δέ με κικλήσκουσι
μήτηρ ἠδὲ πατὴρ ἠδ᾽ ἄλλοι πάντες ἑταῖροι.»
Ὣς ἐφάμην, ὁ δέ μ᾽ αὐτίκ᾽ ἀμείβετο νηλέϊ θυμῷ·
«Οὖτιν ἐγὼ πύματον ἔδομαι μετὰ οἷς ἑτάροισι,
τοὺς δ᾽ ἄλλους πρόσθεν· τὸ δέ τοι ξεινήϊον ἔσται.»
Ἦ καὶ ἀνακλινθεὶς πέσεν ὕπτιος, αὐτὰρ ἔπειτα
κεῖτ᾽ ἀποδοχμώσας παχὺν αὐχένα, κὰδ δέ μιν ὕπνος
ᾕρει πανδαμάτωρ· φάρυγος δ᾽ ἐξέσσυτο οἶνος
ψωμοί τ᾽ ἀνδρόμεοι· ὁ δ᾽ ἐρεύγετο οἰνοβαρείων.

Ομήρου Οδύσσεια, ραψωδία ι, 364-374

Retour a l’ anormal

 

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 20/7/2019

 

 

Μην το ψάχνετε, δεν έχει γίνει λάθος στον τίτλο, σωστός είναι. Γαλλικά δεν ξέρω, αλλά το τσέκαρα.
Μ’ αυτό το κείμενο προσπαθώ να τινάξω από πάνω μου σκουριά τεσσάρων χρόνων. Ενδεχομένως όχι μόνο σκουριά, αλλά και τ' άλλο που αρχίζει από «σκ…» - είμαι σεμνός, δεν το γράφω. Το τελευταίο κείμενο ως alter ego μου το 'γραψα πριν από τέσσερα χρόνια, σε κατάσταση σοκ και θυμού. Τίτλος: «Το μόνο παρακράτος είναι η τρόικα». Το ανάρτησα στο kibi-blog.blogspot.com κι έμεινε εκεί, ανάμεσα σε μερικές εκατοντάδες απολιθώματα μιας εποχής αθυροστομίας που ξεκίνησε περί το 2000 στις σομόν σελίδες της «Καθημερινής», μετακόμισε το 2008 στον «Επενδυτή», έκανε στάσεις στην ατυχήσασα «Γαλέρα» και στο επίσης ατυχήσαν «ΜΟΝΟ» κι απ’ το 2014, έχοντας χάσει την εβδομαδιαία κανονικότητά της, μόλις που επιβίωνε μέσω του μπλογκ, μέχρι που ψόφησε. Εντελώς. Δεν έκανα καμιά προσπάθεια ανάνηψης. Το μπλογκ έπιασε αράχνες, ούτε κωδικούς σύνδεσης δεν βρίσκω.
Προφανώς, η προμνημονιακή κανονικότητα και τα δύο πρώτα μνημόνια ήταν εύπεπτα. Το τρίτο μού 'πεσε βαρύ. Υπέβαλα τον βαθύ εαυτό μου σε κατάσταση τιμωρητικής αυτολογοκρισίας. Ισως επρόκειτο για ανομική αφασία, όπως τη λένε οι ψυχίατροι. Οχι ακριβώς αμνησία, αλλά αδυναμία να αποδώσεις στα πράγματα το όνομά τους: αυτό είναι ένα ποτήρι νερό και όχι γυάλινος κύλινδρος πληρούμενος με H2O. Αυτό είναι ένα μνημόνιο κι όχι φυσικός χυμός αποτοξίνωσης. Τέσπα, αρκετά με τα αυτοαναφορικά, τις συστάσεις, τις επανασυστάσεις, ο χώρος δεν αντέχει περισσότερο ναρκισσισμό.
Επιστρέφω στον τίτλο. Το trend της δεκαετίας είναι η «κανονικότητα», έτσι δεν είναι; Το normal, αυτό που σάρκασαν μελαγχολικά προ μισού αιώνα οι σπουδαστές της Ecole de Beux-arts στο εξεγερμένο Παρίσι, με την περίφημη αφίσα «Retour a la normale» και τα αμνοερίφια να ξαναμπαίνουν πειθήνια στο μαντρί. Τώρα η κανονικότητα έχει γίνει το μόνο ζητούμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε επαιρόμενος ότι ξανάφερε την κανονικότητα. Η Ν.Δ. νίκησε υποσχόμενη κι αυτή την κανονικότητα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι επί μια δεκαετία διέτρεξαν όλο το πολιτικό φάσμα, έδωσαν υπόσταση σε εξωτικά, γραφικά ή απεχθή μορφώματα που μετά εξαέρωσαν, πλημμύρισαν δρόμους και πλατείες κι έπειτα κλείστηκαν στους μικρόκοσμούς τους, όλα για την επιστροφή στην κανονικότητα, μια δεκαετία χαμένη, θυσιασμένη στην ανασύσταση της κανονικότητας.
Η μικροαστική γειτονιά που εποίκισα πριν από είκοσι χρόνια ήταν ένας μικρός παράδεισος αυτής της κανονικότητας -καινούργια αυτοκίνητα, περιποιημένα σπίτια, ευθυτενή σώματα, επηρμένα βλέμματα-, τώρα τα σώματα αποπνέουν την κοινωνική ήττα τους - ή μήπως έχουν απλώς γεράσει;
Δεν θέλω να κλονίσω προσδοκίες και βεβαιότητες, αλλά τέτοιο πράγμα -η κανονικότητα- δεν υπάρχει πια. Ζούμε στον καπιταλισμό των εκπλήξεων - σοκ, λαχτάρες, τρόμος είναι τα πιο κερδοφόρα αγαθά του. Τίποτε και κανείς δεν εγγυάται ότι μετά μια χαμένη δεκαετία δεν θα ακολουθήσει και δεύτερη και τρίτη. Μόλις δύο χρόνια πριν, το ευρω-ιερατείο ανήγγειλε περήφανα το επίσημο τέλος της κρίσης, τώρα μας καλούν ξανά να προσδεθούμε στο τρενάκι του τρόμου, η νέα ύφεση πλησιάζει, ο οικονομικός κύκλος μικραίνει, ο επιχειρηματικός ακόμη περισσότερο, ο πολιτικός κύκλος τετραγωνίζεται, νεοφιλελεύθεροι και νεοκεϊνσιανοί συναγωνίζονται σε αποτυχίες πρόβλεψης, πρόληψης, θεραπείας, πολιτικοί και τεχνοκράτες κοιτάζονται με απόγνωση, η πραγματικότητα βγάζει τη γλώσσα της στην οικονομετρία, τα παιδιά σου θα αλλάξουν 4-5 επαγγέλματα και 3-4 χώρες στη διάρκεια της ζωής τους, οι γονείς σου πιάνουν πολύ χώρο και κοστίζουν, κι αν χιονίσει τον Αύγουστο, μην εκπλαγείς.
Λυπάμαι, καλέ μου, παραπλανημένε, κανονικέ άνθρωπε, η μόνη κανονικότητα είναι η ολοκληρωτική έλλειψή της. Συνήθισέ την ή ψάξε τρόπο να τη συντρίψεις.

ΥΓ. 1 Δοκιμάζω να ξαναβρώ τα πατήματά μου και να ταιριάξουν με τα δικά σας. Αν σας κάνω με κρατάτε, αν πάλι όχι, με πετάτε, δεν χάθηκε ο κόσμος, χαρτί είναι, θα βρει τον προορισμό του, στην ανακύκλωση. Ή στην αποχέτευση.
ΥΓ. 2 Η Βέρα μού είπε ότι βγάζω «νταρκίλα» (εκ του dark). Να πάρω κανένα Ladose.

ΚΙΜΠΙ
kibi2g@yahoo.gr



Ο Τρεντινιάν ως απόλυτη ενσάρκωση του "κανονικού" στον "Κονφορμίστα" του Μπερτολούτσι. Η ταινία προβάλλεται εδώ και δυο βδομάδες σε επανέκδοση, την προλαβαίνετε. Αλλά και το βιβλίο του Μοράβια που κυκλοφορεί προσφέρει πιο περίπλοκη απόλαυση.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

- Πώς σκέφτεσαι έναν κανονικό άνδρα;
- Ενας κανονικός άνδρας! Για μένα κανονικός άνδρας είναι ένας κάποιος που γυρίζει το κεφάλι για να δει τα οπίσθια μιας όμορφης γυναίκας. Το θέμα δεν είναι μόνο να γυρίσεις το κεφάλι. Υπάρχουν 5-6 λόγοι… Ο κανονικός άνδρας είναι ευτυχισμένος όταν βρίσκει ανθρώπους σαν κι αυτόν, ομοίους του. Να γιατί αγαπά τις πολύκοσμες παραλίες, το ποδόσφαιρο, τα μπαρ στο κέντρο, στην Piazza Venezia. Του αρέσουν άνθρωποι σαν κι αυτόν και δεν εμπιστεύεται αυτούς που είναι διαφορετικοί. Να γιατί ο κανονικός άνδρας είναι ο αληθινός αδελφός, ο αληθινός πολίτης. Ο πραγματικός πατριώτης!
- Ο πραγματικός φασίστας!

Alberto Moravia, Bernardo Berolucci, «Il Conformista»

Το μόνο παρακράτος είναι η τρόικα

Τελικά είμαστε ή δεν είμαστε «κάθε λέξη του Συντάγματος»;

Προσπαθώ να κρατάω την ψυχραιμία μου. Όπως όλοι, υποθέτω. Δεν είναι κι εύκολο. Η μαλακία πάει σύννεφο. Το θράσος πέφτει σαν το χαλάζι. Οι άνθρωποι (λέμε τώρα) που έχουν καταλάβει την εξουσία εδώ και 6 χρόνια πραξικοπηματικά, οι μηχανισμοί που έχουν καταλύσει κάθε έννοια κρατικής και λαϊκής κυριαρχίας, που έχουν εξαφανίσει κάθε ίχνος κοινοβουλευτικού προσχήματος, η συμμορία που δεν λογοδότησε ποτέ για την εν μια νυκτί υποτίμηση της δραχμής τον Μάρτιο του 1998 (12,3% έναντι του ECU) και για την εν μια νυκτί επίσης ανατίμηση (κατά 3,5%, τον Ιανουάριο του 1999, πολλά λεφτά βγήκαν σε λίγους μήνες), οι τύποι που δεν έδωσαν ποτέ λογαριασμό για το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, για το ξεπούλημα των τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων, όλοι αυτοί που τρέφονται εδώ και δεκαετίες με το πτώμα της ελληνικής οικονομίας, καρυκευμένο με τα μπαχαρικά του σεσηπότος ευρωπαϊσμού, τώρα κουνάνε το δάχτυλο. Στήνουν σκηνικό ποινικοποίησης οποιασδήποτε αναφοράς σε εναλλακτική λύση πέρα από τα μνημόνια. Σε λίγο θα ζητήσουν ν’ ανοίξουν οι φυλακές και τα ξερονήσια για οποιονδήποτε τολμάει να ψελλίσει τις λέξεις «δραχμή» ή «εθνικό νόμισμα».

                                ***

Να ξεκαθαρίζουμε: Δεν πρόκειται να υπερασπίσω τον Γ. Βαρουφάκη και τα δικά του περίεργα, τεχνοκρατικά Plan B. Στο μπλογκ αυτό – και όχι μόνο- έχουν κατατεθεί έγκαιρα (http://kibi-blog.blogspot.gr/2015/02/blog-post.html) οι βαθύτατες αντιρρήσεις στην αυτοκαταστροφική τακτική διαπραγμάτευσης που οδήγησε στα γνωστά. Θα υπερασπιστώ, όμως, το αυτονόητο: το δικαίωμα και τελικά τη συνταγματική υποχρέωση του τέως υπουργού Οικονομικών και οποιουδήποτε πρώην και νυν υπουργού Οικονομικών να επεξεργάζεται Plan B, και C και D και όσα χρειάζονται προκειμένου να είναι έτοιμος να αποτρέψει επίθεση στη χώρα και στον λαό της. Και για το ότι υπήρξε επίθεση εις βάρος της χώρας και της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας δεν υπάρχει άνθρωπος με στοιχειώδη κοινό νου που να το αρνείται. Επομένως, καλά έκανε ο Γ. Βαρουφάκης και επεξεργαζόταν Plan B. Και το ίδιο έπρεπε να έχει κάνει και ο Παπακωνσταντίνου, και ο Βενιζέλος, και ο Στουρνάρας, και ο Χαρδούβελης, διαδοχικοί υπουργοί Οικονομικών της μνημονιακής άλωσης. Αυτοί θα έπρεπε να ελέγχονται γιατί παρέδωσαν τη χώρα στο παρακράτος της τρόικας και γιατί δεν κατέστρωσαν ποτέ ένα Plan B στοιχειώδους άμυνας. Η τρόικα και οι υφιστάμενοί της ήταν και είναι το παρακράτος, όχι όσοι, ως όφειλαν, κατέστρωναν ένα στοιχειώδες σχέδιο άμυνας. Το αν το σχέδιο αυτό ήταν σωστό, άρτιο είναι μια άλλη ιστορία. Είναι, όμως, μέρος της ίδιας ιστορίας γιατί- αν πράγματι υπήρξε- δεν έγινε η παραμικρή απόπειρα να εφαρμοστεί.

                                     ***

Η συμμορία του ευρώ, που κουνάει το δάχτυλο, που περιγράφει νομισματικά πραξικοπήματα, που έχει μετατρέψει τα δελτία των 8 σε CSI Μαϊάμι, που διαστρεβλώνει ακόμη και την πληρωμένη «ερευνητική» προπαγάνδα για την «κόλαση της δραχμής» (βλέπε εδώ: http://costaslapavitsas.blogspot.gr/2015/07/ernst-young.html) και στήνει εικονικά στρατοδικεία εναντίον του «λόμπι της δραχμής», παίρνει την εκδίκησή της γι’ αυτό που υπέστη με το «όχι» της 5^ης Ιουλίου. Η εκλεκτή της τρόικας και των ελεγκτικών εταιρειών, η σύμβουλος που έκανε καριέρα στην PriceWaterhouse Coopers κατά την περίοδο που η εταιρεία πρωτοστατούσε στα σκάνδαλα φοροαποφυγής του Λουξεμβούργου (ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες εδώ: http://www.thepressproject.gr/luxleaks/details.php?aid=68887), η επικεφαλής της «ανεξάρτητης» γενικής γραμματείας εσόδων, - που ο κ. Βαρουφάκης και το νέο μνημόνιο την θέλουν ακόμη πιο «ανεξάρτητη»-  ετοιμάζει και ΕΔΕ για να διαπιστωθεί η τέλεση ενδεχόμενων ποινικών και πειθαρχικών παραπτωμάτων. Εκεί που μας χρωστάγανε, θα μας πάρουν και το βόδι. Ο.Κ., αναμενόμενο το παρακράτος της τρόικας στην Ελλάδα να κάνει ό,τι μπορεί για να γελοιοποιήσει και να ποινικοποιήσει ακόμη και τη σκέψη. Οι άλλοι, όμως, τι κάνουν; Μήπως ψιλοβολεύονται με την επιχείρηση ποινικοποίησης της εναλλακτικής, έστω και άτεχνα και με τεράστια κενά διατυπωμένης; Αν είναι έτσι, οφείλουμε να τους θυμίσω μερικά πράγματα.

                                                 ***

«Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας. Σε αυτό το Σύνταγμα ορκιστήκαμε, αυτό θα υπηρετούμε». Είναι το κλείσιμο της ομιλίας του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα στη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης. Καλό, ε; Λοιπόν, μαντέψτε. Διαβάστε προσεκτικά, λέξη προς λέξη, το Σύνταγμα αυτής της χώρας. Ποια είναι η λέξη που δεν πρόκειται να βρείτε σε κανένα από τα 120 άρθρα του; Σας βγάζω από τη δύσκολη θέση: η λέξη ευρώ. Αυτή τη στιγμή, όπως και όλες τις στιγμές που έχουν μεσολαβήσει από τον Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα, ξεκατινιάζεται κάθε λέξη, κάθε έννοια, κάθε δικαίωμα και υποχρέωση που απορρέει από το Σύνταγμα για την υπεράσπιση μιας λέξης που δεν περιέχεται σ’ αυτό.

Δύο είναι οι διατάξεις του Συντάγματος που σχετίζονται με το νόμισμα και την –πιθανή- εκχώρηση της νομισματικής κυριαρχίας της χώρας:

Η πρώτη: 

«Άρθρο 28
Παρ. 2. Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.

Παρ. 3.Η Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας.

Ερμηνευτική δήλωση: Το άρθρο 28 αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».

Και η δεύτερη:

"Άρθρο 80

Παρ. 2.Νόμος ορίζει τα σχετικά με την κοπή ή την έκδοση νομίσματος.

Ερμηνευτική δήλωση: Η παράγραφος 2 δεν κωλύει τη συμμετοχή της Ελλάδας στις διαδικασίες της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, στο ευρύτερο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, κατά τα προβλεπόμενα στο άρθρο 28».

                               ***

Η απλή ανάγνωση των δυο προαναφερθέντων άρθρων του Συντάγματος δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνείας. Την περίοδο Ιουνίου – Ιουλίου και ιδιαίτερα τις μέρες από την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος μέχρι και την αποφράδα Δευτέρα της Συνόδου της Συνθηκολόγησης στις Βρυξέλλες παραβιάστηκε από τους «εταίρους» και τους εγχωρίους συμμάχους τους κάθε λέξη αυτού του Συντάγματος και των συγκεκριμένων διατάξεων, αφού ένα παρακράτος θεσμών ανύπαρκτης νομιμότητας ακόμη και στο πλαίσιο της Ε.Ε. (π.χ. τι είναι το Eurogroup κατά τη Συνθήκη της Ε.Ε.; Άτυπο όργανο!) τσαλαπάτησε σχεδόν το σύνολο των δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών, από το δικαίωμα στην ιδιοκτησία μέχρι το δικαίωμα στην ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, καταστρατήγησε τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και παραβίασε κάθε έννοια ισότητας και αμοιβαιότητας υπό τις οποίες θα μπορούσε να είναι ανεκτή κάποια περιορισμένη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας.

Ας υποθέσουμε ότι η ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία που εξασφάλισε η μαγική μετάλλαξη του «όχι» σε «ναι σε όλα» καλύπτει τυπικά τη δράση του αληθινού παρακράτους μετά το πραξικόπημα της 12^ης Ιουλίου- αλήθεια, γιατί η λέξη πραξικόπημα έχει επιμελώς εξαφανιστεί από τη ρητορική των κυβερνητικών στελεχών;-. Δεν την καλύπτει, όμως, αναδρομικά, δηλαδή για τις προ της επικράτησης του ευρω-πραξικοπήματος μέρες. Όλη την προηγούμενη περίοδο, το συντεταγμένο κράτος, δια της εκλεγμένης κυβέρνησης δικαιούνταν και υποχρεούνταν να σχεδιάσει και να εκτελέσει δράσεις αποτροπής όχι απλά ενός πραξικοπήματος, αλλά μιας αληθινής εισβολής εις βάρος της χώρας και του λαού, μιας επίθεσης με το χειρότερο όπλο μαζικής καταστροφής από καταβολής ανθρώπινης κοινωνίας: το χρήμα.

                                ***

Αυτό το σχέδιο άμυνας- καλό ή κακό, πλήρες ή ατελές, λεπτομερές ή ακατέργαστο- δεν σχεδιάστηκε, δεν επιχειρήθηκε, δεν εκτελέστηκε ποτέ. Γι’ αυτό θα έπρεπε να ελέγχονται και να εγκαλούνται και η τωρινή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όχι για το αντίθετο. Επέλεξαν αντί να είναι κάθε λέξη του Συντάγματος στο οποίο ορκίστηκαν να είναι δέσμιες της μόνης λέξης που δεν περιέχεται σ’ αυτό: του ευρώ. Ποιος, πού, πότε και πώς αποφάσισε ότι το κατά το Σύνταγμα νοούμενο «σπουδαίο εθνικό συμφέρον» ταυτίζεται με το ευρώ της γερμανικής κηδεμονίας, ότι το νομισματοκοπείο ανήκει στον Ντράγκι, ότι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους είναι υποκατάστημα του ΔΝΤ, ότι η Τράπεζα της Ελλάδος είναι παράρτημα της ΕΚΤ, ότι η γενική γραμματεία εσόδων και οι εφορίες λογοδοτούν μόνο στην τρόικα, ότι ο Στουρνάρας είναι ο αυθεντικός εκφραστής του «εθνικού συμφέροντος» και ότι η τρόικα, ή «τερατόικα» πλέον, είναι ο μόνος κυρίαρχος του ανάπηρου ελληνικού κράτους;

***

Το πρόβλημα με τον Γ. Βαρουφάκη δεν είναι αν σχεδίαζε Plan B, αλλά, πρώτον, αν το Plan B που συζητούσε με τους συνεργάτες και φίλους του ήταν το σωστό. Και, δεύτερον, αν είχε καμιά δουλειά αυτό το σχέδιο, που για λόγους μάλλον κατανοητούς δεν ήταν δυνατό να ανακοινώσει στον λαό, τον οποίο τελικά αφορά, φόρα παρτίδα σε ευαίσθητες συνθήκες «πολέμου», να το εμπιστεύεται σε ένα ιδιωτικό χρηματοοικονομικό ινστιτούτο όπως το Official Monetary and Financial Institutions Forum, το οποίο πουλάει τις υπηρεσίες του στους ιέρακες των αγορών, αλλά και στις κεντρικές τράπεζες, όπως διαφημίζει στο site του (http://www.omfif.org/about/). Αν υπάρχει, λοιπόν, κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ελεγχθεί ένας υπουργός Οικονομικών δεν είναι το αν ετοιμάζει εναλλακτικά σχέδια, αλλά το αν τα προδίδει και τα παραδίδει, εν τη αφελεία και εν τη αμετροεπεία του, στους αντιπάλους. Αλλά, το λόμπι του ευρώ δεν ενδιαφέρεται καθόλου να ελέγξει για πράξεις και παραλείψεις στο πνεύμα «κάθε λέξης του Συντάγματος», γιατί το μόνο «σύνταγμα» που αναγνωρίζει είναι το «παρασύνταγμα» της ευρωζώνης. Το λόμπι του ευρώ θέλει απλώς θέσει εκτός νόμου τη συζήτηση που έβαλε φαρδιά πλατιά στο τραπέζι η τελευταία φάση της ελληνικής τραγωδίας. Και για όποιον είναι «κάθε λέξη της Συντάγματος» η συζήτηση αυτή πρέπει να γίνει ανοιχτά εδώ και τώρα, πριν ξαναδοθούν τα κλειδιά της χώρας στην τρόικα.

ΚΙΜΠΙ

 

 

 

Έντεκα υποσημειώσεις σε ένα κείμενο που δεν πρόλαβα να γράψω*

1.   Λένε πολλά κυβερνητικά στελέχη που ζητούσαν τη στήριξη του νέου μνημονίου (π.χ. Γ. Σταθάκης) ότι  «ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η κυβέρνηση, έχει εντολή για άλλο νόμισμα. Έχει εντολή για διατήρηση της χώρας στο ευρώ». Παρατήρηση πρώτη: Από αυτό συνάγεται ότι είχαν εντολή για τρίτο μνημόνιο, με πρόσθετη λιτότητα, πρόσθετες περικοπές μισθών και συντάξεων, πρόσθετη ύφεση τουλάχιστον 7% του ΑΕΠ και ολική επαναφορά της τρόικας; Παρατήρηση δεύτερη: Τότε, γιατί δεν έκαναν αντικείμενο του δημοψηφίσματος ακριβώς το δίλημμα όπως εκβιαστικά το έθεταν οι δανειστές «ευρώ ή Grexit»; Αν ισχύουν όσα ισχυρίζονται ως προς τη λαϊκή βούληση, σήμερα θα είχαν μια τεράστια, καθαρή εντολή για υπερψήφιση του νέου μνημονίου. Ή μήπως όχι;

2.   Από όσα, ως μετά Χριστόν προφήτης, λέει ο Γ. Βαρουφάκης και επιβεβαιώνουν ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, συνάγεται ότι έγινε κάποια μελέτη του εναλλακτικού σεναρίου ρήξης με την ευρωζώνη, αλλά απορρίφθηκε διότι τα αποτελέσματά του ήταν τρομακτικά. Ωραία. Μπορεί, παρακαλώ, να δοθεί στη δημοσιότητα αυτή η μελέτη, με όλη της την τεκμηρίωση, για να αξιολογηθεί από τους ειδικούς, από την κοινή γνώμη την οποία τελικά αφορά κι από μας τους «εμμονικούς δραχμοφονιάδες»; Διότι τα αποτελέσματα του άλλου σεναρίου, του μνημονιακού μονόδρομου, τα ξέρουμε: στο τέλος του τρίτου μνημονίου – αν φτάσουμε ως εκεί, που δεν…- θα έχει κλείσει μια οκταετία που θα έχει επισωρεύσει ύφεση πάνω από 33%, ανεργία επίσης πάνω από 30%, θα έχει εκτινάξει το χρέος στο 200% του ΑΕΠ και θα έχει καταστήσει τη χώρα προτεκτοράτο των πιστωτών. Δικαιούμαστε να γνωρίζουμε «πόσο πιο καταστροφικό» είναι το άλλο σενάριο; Μπορεί κάποιος να περιγράψει με τεκμηριωμένο τρόπο αυτό που αποκαλείται «άβυσσος»;

3.   Περιγράφονται ως «σχέδιο τρελών», «πραξικόπημα της δραχμής» και «εκτροπή κατά της δημοκρατίας» οι εισηγήσεις για εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος, δέσμευση των χρηματικών αποθεμάτων της, αποκοπή της από το Ευρωσύστημα, μεταβατικό παράλληλο νόμισμα, προετοιμασία εκτύπωσης εθνικού νομίσματος, ως ελάχιστων μέτρων προστασίας του πληθυσμού και ανάκτησης της κυριαρχίας της χώρας. Ενώ η κατάληψη των τραπεζών από τους δανειστές, η δέσμευση των καταθέσεων από την ΕΚΤ, η υφαρπαγή 200 δισ. και πλέον καταθέσεων από γερμανικές, γαλλικές και άλλες τράπεζες κατά το μακρόχρονο bank run, ο χρηματοδοτικός στραγγαλισμός του πληθυσμού, η απαλλοτρίωση της δημόσιας περιουσίας και το πραξικόπημα της χούντας του ευρώ εις βάρος της λαϊκής εντολής του όχι είναι απαύγασμα δημοκρατίας και ευρωπαϊκού πολιτισμού.

4.   Να υποθέσουμε ότι ήταν ατυχής σύμπτωση το γεγονός ότι το «σχέδιο των τρελών» για την ΤτΕ αποκαλέστηκε «ριφιφί» πρώτα σε δημοσίευμα στη ιστοσελίδα του «Βήματος» (http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=722553) και ύστερα από τον πρωθυπουργό στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ.

5.   Ενόσω εδώ το λόμπι του ευρώ, μαζί με τα επανασυναρμολογημένα ράκη της ολιγαρχίας και της διαπλοκής, και τους πανικοβλημένους από το «όχι» αστούς δίνουν μάχη υπέρ ευρω-βωμών και ευρω-εστιών, στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη προσθέτουν τις τελευταίες πινελιές στην τέλεια παγίδα τους. Η Κομισιόν έριξε το «κοκκαλάκι» του δανείου- γέφυρα των 7 δισ. που επαρκεί για να καλύψει τις πληρωμές προς ΔΝΤ και ΕΚΤ μόνο για τον Ιούλιο. Δηλαδή, δανείζουν χρήματα που θα επανεισπράξουν την ίδια στιγμή. Και με τις λοιπές ανάγκες; «Μπορείτε πάντα να εκδώσετε IOUs», λέει ο Σόιμπλε, υποδηλώνοντας ότι παραμένει με το… Grexit παρά πόδα. Η Κομισιόν, επίσης, έκανε και τα αποκαλυπτήρια του «αναπτυξιακού πακέτου» των 35 δισ., που δεν είναι φρέσκο χρήμα αλλά το άθροισμα των πόρων του ΕΣΠΑ, της ΚΑΠ και του «Ταμείου Στρατηγικών Επενδύσεων» που ούτως ή άλλως αναλογούν στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε μέλος της Ε.Ε. Τι σημαίνουν αυτά; Ότι, ενώ βάζουν το ελληνικό κοινοβούλιο με εξευτελιστικές διαδικασίες να δεσμευτεί με νέα σκληρή λιτότητα, οι ίδιοι δεν ρισκάρουν απολύτως τίποτα. Ούτε ευρώ. Δεν είναι καθόλου βέβαιοι, ίσως και να μην πιστεύουν διόλου ότι θα φτάσουν σε υπογραφή του νέου Μνημονίου και κρατάνε πισινή με το Plan B τους στο συρτάρι. Η κυβέρνηση και οι όψιμοι μνημονιόφρονες αρωγοί της μπορεί να πιστεύει ότι με τη συμφωνία κερδίζει χρόνο, αλλά μπορεί να ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Να κερδίζουν – πάλι- χρόνο οι δανειστές, ώστε να τελειοποιήσουν τα οχυρωματικά έργα τους.

6.   Για τη μη βιωσιμότητα της νέας συμφωνίας η Κομισιόν και το ΔΝΤ προσέφεραν όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσαν μέσα σε δυο 24ωρα. Ύφεση έως 4% φέτος, έως 2% του χρόνου, χρέος 200% από φέτος, μεταξύ 150% και 176% του ΑΕΠ μέχρι το 2022, μεταξύ 111% και 142% του ΑΕΠ το 2030. Στις εκθέσεις τους δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στις προβλέψεις για την εξέλιξη της ανεργίας, των μισθών και των εισοδημάτων (ποιος χέστηκε, θα μού πείτε). Αλλά, όταν υπολογίζουν ότι το ετήσιο μικτό κόστος εξυπηρέτησης του χρέους φτάνει το 15% του ΑΕΠ, δεν υπάρχει λόγος να υπεισέλθουν σε τέτοιες ασήμαντες «λεπτομέρειες». Ακόμη κι αν η συμφωνία τελεσφορήσει και προχωρήσει στο επόμενο βήμα της, την τεχνική αναδιάρθρωση του χρέους με επιμήκυνση κατά 30 ακόμη έτη, οι δανειστές έχουν δεμένο τον γάιδαρό τους. Η Ελλάδα θα παραμείνει σε καθεστώς «ενισχυμένης επιτήρησης» μέχρι εξοφλήσεως του 75% του χρέους της, βάσει του Συμφώνου για το ευρώ+ και του Κανονισμού 472/2013 για τα κράτη που βγαίνουν από πρόγραμμα του ESM. Δηλαδή, περίπου μέχρι το 2050 μ.Χ. Κάτι περισσότερο ξέρει ο Σόιμπλε που εμφανίζεται διαλλακτικός για την 30ετή επιμήκυνση, αλλά αδιάλλακτος σε ονομαστικό κούρεμα του χρέους.

7.   Ακόμη κι αν η κυβέρνηση - με την όποια πλειοψηφία την στηρίξει για τους δυο τουλάχιστον μήνες που θα χρειαστούν μέχρι την υπογραφή του νέου Μνημονίου- κάνει ό,τι κάνει γιατί φοβάται το χάος των κλειστών τραπεζών, του οικονομικού αποκλεισμού, των ελλείψεων σε βασικά αγαθά, γιατί προσβλέπει στην επιστροφή σε μια κάποια μνημονιακή «κανονικότητα» και γιατί δεν έχει έτοιμο κάποιο «πειστικό εναλλακτικό σχέδιο», αναρωτιέμαι: θα αξιοποιήσει αυτό τον λίγο χρόνο για να ετοιμάσει αληθινά κάτι τέτοιο;  Ή έχει προσχωρήσει οριστικά στην νεοφιλελεύθερη μεταφυσική της TINA (There Is No Alternative);

8.    Ενώ η παγκόσμια κοινή γνώμη τις τελευταίες εβδομάδες αντιλήφθηκε πόσο ασύμβατη είναι η δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία με την μαφία που κυβερνά το ευρώ, ενώ ένα μεγάλο μέρος της λαϊκής πλειοψηφίας φαίνεται πιο έτοιμο από ποτέ να αναλάβει τα ρίσκα του άλλου δρόμου, κάποιοι στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν να ισχυρίζονται ότι η κρίση είναι «πρωτογενώς ελληνική» και όχι «εισαγόμενη από το ευρώ» (Γ. Δραγασάκης). Δεν θέλω να ξελασπώσω τον εγχώριο κλεπτοκρατικό καπιταλισμό, αλλά για να μην μπλέκουμε το μείζον με το έλασσον, παραθέτω το παρακάτω γράφημα της Standard& Poors που αποτυπώνει την επίδραση της τελευταίας δεκαετίας του ευρώ στο καθαρό εξωτερικό χρέος των χωρών της Ευρωζώνης. Όπως μπορεί να δει κανείς, δεν υπάρχει κανένα κοινό νόμισμα, υπάρχει ένας ολετήρας που μετέτρεψε 15 χώρες της Ευρωζώνης (και τη Γαλλία) σε καθαρούς οφειλέτες της Γερμανίας, της Ολλανδίας, του Βελγίου και του πλυντηρίου Λουξεμβούργου. Το ευρώ είναι μασκαρεμένο μάρκο, κυρίως, και δευτερευόντως φράγκο (βελγικό και λουξεμβούργιο) και φιορίνι.

 

 

9.         Το κυριότερο νόμισμα είναι η εμπιστοσύνη, είπε η Μέρκελ. Εμπιστοσύνη, αξιοπιστία, πίστη είναι οι λέξεις που γίνανε τρέντι από το περασμένο Σαββατοκύριακο. Όλες έχουν ως ρίζα την «πίστη». Οι άνθρωποι λένε την πάσα αλήθεια. Το μόνο νόμισμά τους είναι η πίστη. Η τραπεζική. Τις τράπεζές τους σώζουν ξανά. Κατά τα λοιπά είναι κοινοί απατεώνες- όπως κάθε καθωσπρέπει τραπεζίτης. Από τα τέλη του 2014 ο Ντράγκι μας τσαμπουνάει ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι φερέγγυες και οι καλύτερα ανακεφαλαιοποιημένες στην Ευρώπη (γι’ αυτό και δεν γινόταν χρήση των 11 δισ. του ΤΧΣ). Στις 15 Ιουνίου, πριν ένα μήνα δηλαδή, είπε ακριβώς το ίδιο στο Ευρωκοινοβούλιο η Ντανιέλ Νουί, η επικεφαλής του SSM, του εποπτικού βραχίονα της ΕΚΤ. Τώρα λένε ότι η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών «διαβρώθηκε» και θα χρειαστούν μέχρι και 25 δισ. επιπλέον. Τι μας λέτε; Τόση ζημιά έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Μπούρδες! Θα μας φορτώσουν με 25 δισ. φρέσκο χρέος για να απαλλαγεί η ΕΚΤ από όσο γίνεται περισσότερα collateral. Απατεώνες με τη βούλα! (Αλλά, καλό θα ήταν να μην έχουν και τόσους αφελείς συνεργούς).

10.      Αγαπητοί φίλοι, σύντροφοι, συναγωνιστές εντός ΣΥΡΙΖΑ, εκτός ΣΥΡΙΖΑ, δεξιόθεν και αριστερόθεν του ΣΥΡΙΖΑ, ευρωπαϊστές και μη, εθνοκεντριστές και διεθνιστές, μετριοπαθείς και ριζοσπάστες, μεταρρυθμιστές και επαναστάτες, τσιπρικοί και αντιτσιπρικοί, οφείλετε να παραμείνετε ελπίδα της λαϊκής πλειοψηφίας που σας (μας) ξάφνιασε το βράδυ της 5^ης Ιουλίου. Τώρα που κατέπεσαν όλες οι αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, ας σοβαρευτούμε. Η εναλλακτική λύση υπάρχει, αλλά προφανώς δεν περιγράφεται με απλοϊκότητες, όρκους ρήξης και παραπομπές στη Δευτέρα Παρουσία. Χρειάζεται επιστημονική αρτιότητα, τεχνοκρατική επάρκεια, ρεαλισμό, πρέπει να εμπνέει ασφάλεια και αυτοπεποίθηση στον λαό, πρέπει να καταλήγει σε ένα πλήρες πρόγραμμα λαϊκής σωτηρίας, πρέπει να διαλύει τον μύθο της «τριτοκοσμικής Ελλάδας της δραχμής», πρέπει να πλαισιώνεται από ανθρώπους επαρκείς, αποφασισμένους και διαθέσιμους. Επίσης, χρειάζεται ηγέτες. Ηγέτες της χαρισματικότητας, της γοητείας, της ακτινοβολίας και της διεθνούς εμβέλειας ενός Τσίπρα. Ιδεωδώς τον ίδιο τον Τσίπρα. Αλλά…

11.      Υπάρχει κι αυτό που ’γραψε ο Λένιν, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς, πιθανότατα προ της διάσπασης των ρώσων σοσιαλδημοκρατών, δεν έχω και πρόχειρα τα άπαντα: «Αν δεν χωρίσουμε, δεν θα ξανασμίξουμε». Βεβαίως, δεν μού πέφτει και λόγος…

*Διότι, όπως όλοι υποθέτω, έχω γίνει «τζάνκι» του καταιγισμού εξελίξεων που δεν προλαβαίνουμε να συνθέσουμε σε κάτι που να βγάζει πλήρες νόημα. Οι υποσημειώσεις γράφτηκαν εν αναμονή της ψηφοφορίας για το πρώτο πακέτο μέτρων του νέου μνημονίου.

ΚΙΜΠΙ

 

 

4 στιγμές σε 26 λέξεις

Κυριακή βράδυ, 5 Ιουλίου. Απέραντη χαρά.

Παρασκευή βράδυ, 10 Ιουλίου. Απέραντη απορία.

Κυριακή, 11 Ιουλίου. Απέραντη αγωνία.

Δευτέρα πρωί, 13 Ιουλίου. Απέραντη θλίψη.

Οι λεπτομέρειες προσεχώς.

 

ΚΙΜΠΙ

Το «όχι» της Χαρίσσας Κ.

Σημείωση: Υποκλέπτω, δημοσιεύω ερήμην της και προσυπογράφω το «όχι» της Χαρίσσας Κ. Δεν είναι «όχι» μιας εκλογικής χρήσεως- δηλαδή της Κυριακής- αλλά διαρκείας, για χρήση από Δευτέρα και για όλες τις μέρες που ακολουθούν. Σας το παραδίδω.

 

Χαίρετε, είμαι το ταξικό, το οργισμένο, το διχαστικό Όχι.

Δεν είμαι πατριωτικό, δεν είμαι εθνικά υπερήφανο, δεν θέλω να είμαι εθνικά υπερήφανο - πάνε χρόνια που έχω να νιώσω εθνικά υπερήφανο, από την εθνική αντίσταση ίσως - αλλά να, είδες, τώρα γίνομαι διχαστικό.

Πώς να το κάνουμε αγαπητέ μου, δεν γίνεται να πάμε όλοι μαζί σε μια χώρα, χορτάτοι και ξεβράκωτοι, φασίστες και αριστεροί, φανατικοί και άθεοι, άπληστοι και αλληλέγγυοι, ελεύθεροι και ραγιάδες.

Άσε που χρειαζόμαστε περισσότερους...πολύ περισσότερους.

Γι’ αυτό δεν είμαι πατριωτικό, γιατί είμαι παγκόσμιο. Είμαι το όχι των εκατοντάδων χιλιάδων κομμένων χεριών στην όλντ φάσιον αποικία του Κονγκό.

Είμαι το όχι των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών στις χούντες-δοκιμαστικούς σωλήνες του νεοφιλελευθερισμού στη Λατινική Αμερική.

Είμαι το όχι των 356 ημερών απεργίας των ανθρακωρύχων του θατσερισμού.

Είμαι το όχι των σημερινών αποικιών, καληώρα, που ξεπουλάνε τη σάρκα τους σε ευρώ.

Θέλω να τους την πάρω πίσω τη Δημοκρατία, αγαπητέ μου, και την Ευρώπη επίσης.

Θέλω να την πάρω πίσω από αυτούς που θεωρούν τον Ράμφο φιλόσοφο και τη Μούσχουρη εθνικό κεφάλαιο, αλλά βρίσκουν τον Αγγελόπουλο ανιαρό και τον Καστοριάδη... τον ποιόν;!;

Θέλω να την πάρω πίσω από αυτούς που υπέγραψαν «ναι» κάτω από τη φράση: «Ελλάδα και Ευρώπη είναι πολιτιστικά έννοιες ταυτόσημες από τα πανάρχαια χρόνια»*, κι ας μην υπήρχε η Ευρώπη ως «πολιτιστική» έννοια «τα πανάρχαια χρόνια».

Είναι οι ίδιοι που σε στιγμές εθνικής σχιζοφρένειας λένε ότι «τα πανάρχαια χρόνια» οι Ευρωπαίοι έτρωγαν βελανίδια.

Θέλω να την πάρω πίσω από αυτούς που έβαλαν το όνομά τους κάτω από τις φράσεις «Βοηθός και αρωγός η Ευρώπη της Ελλάδας...αυτό αποδεικνύει,  μεταξύ άλλων, η μέριμνα των εταίρων μας για την ανάπτυξη των υποδομών της χώρας»*.

Εννοούν άραγε τη Siemens, τις εθνικές οδούς των εθνικών εργολάβων; Εννοούν τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, όλα αυτά που πληρώσαμε για να φτιαχτούν, πληρώνουμε για να χρησιμοποιούμε και τώρα τα ζητάνε πίσω τσάμπα για να βγάλουμε τη δόση;

Θέλω να την πάρω πίσω από αυτούς που αισθάνονται προνομιούχοι,  γιατί λέει η Ευρώπη υποδέχεται τους Έλληνες φοιτητές «στα καλύτερα πανεπιστήμια της ηπείρου»* - πόσο πιο γυμνοσάλιαγκας μπορείς να γίνεις;

Ότι δηλαδή τους δέχονται τζάμπα; Ότι τους κάνουν χάρη; Επειδή είναι Έλληνες; Άλλους δε δέχονται; Στη Γερμανία που είναι τσάμπα δεν παίρνουν άλλους; Στην Οξφόρδη που δεν είναι τσάμπα; Να τους ενημερώσω ότι εκεί ειδικά δέχονται με υποτροφία και από την Ινδία. Αποικία και αυτή.

Εγώ είμαι το όχι όσων, θέλουν-δε θέλουν, θα μείνουν Ευρώπη, και συγκεκριμένα οδό(ς) Σαλαμινομάχων 26Β, 2^ος όροφος, αγαπητέ μου Θανάση, γιατί δεν θα τους δοθεί ποτέ η δυνατότητα να δουν τον κόσμο, μέχρι Μοσχάτο φτάνει το εισιτήριο.

Είμαι το όχι αυτών που δεν θέλουν να μείνουν Ευρώπη γιατί τους λείπει η Ελλάδα που αποχωρίστηκαν όταν έφυγαν μετανάστες.

Είμαι το όχι αυτών που δεν μπορούν να μείνουν Ευρώπη γιατί πνίγηκαν καθ’οδόν.

Είμαι το όχι αυτών που είναι από καιρό διχασμένοι με τον συνέλληνα που μέχρι χθες φοβόταν για τον κώλο του και από σήμερα φοβάται για την ουρά του –τη δική του ουρά, αυτή του ΑΤΜ, ενώ τόσα χρόνια καμία ουρά, ούτε άνεργων, ούτε άστεγων, ούτε άσιτων δεν τον πτόησε.

Είμαι το όχι όσων θέλουν να καρυδώσουν αυτούς που επικαλούνται τον Διαφωτισμό ενώ περιφέρονται μαζί με κόκκαλα για τα οποία διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους (=σκίζουν τα ρούχα τους) ότι είναι θαυματουργά.

Σκοταδιστές που παριστάνουν τους Ευρωπαίους με πεντιγκρί κιόλας (=καθαρόαιμοι, επί γενιές και γενιές) αλλά δεν έχουν ιδέα τι έλεγαν, όχι το Κοινωνικό Συμβόλαιο, όχι τα Περί Κυβερνήσεως, μα ούτε έστω ο Λεβιάθαν.

Είμαι το όχι αυτών που έδωσαν αίμα για τη δημοκρατία και μετά την μοιράστηκαν με εκείνους που στο όνομά της καταδυναστεύουν και χλευάζουν και σκοτώνουν όσους τολμούν να την διεκδικήσουν πίσω.

Εγώ, το Όχι, και όλα τα Όχι, όταν μαζευτούμε αρκετά, θα την πάρουμε πίσω, αγαπητέ μου, και τη Δημοκρατία και την Ευρώπη.  

Γιατί η Ευρώπη δεν είναι ούτε του ευρώ, ούτε των «θεσμών», ούτε των ευρωπαϊκών ταμείων βοήθειας.

Είναι του κόσμου που πλημμύριζε τους δρόμους για την Παλαιστίνη και για τα Φώκλαντ, ανήκει στο Occupy και στον Φαρκόνι.

Θα την πάρουμε πίσω, γιατί έχουν κάνει καραμέλα την «αξιοπρέπεια» και τον «πατριωτισμό», αλλά δεν ξέρουν τι θα πει αλληλεγγύη, τι θα πει δικαίωμα, τι θα πει ελευθερία.

Κι εγώ, το Όχι, άγνωστη λέξη τους είμαι.

Δεν με πιάνουν στο στόμα τους, δεν ξέρουν πώς να με πούνε – εμένα δεν μπορείς να με νιαουρίσεις, όπως το ναι, είμαι κοφτό, ωμό, έχω συνέπειες.

Δεν είμαι για όλους.

Αλλά όποιος με λέει, δεν μετανοιώνει. «Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε»**.

Κι ας τον καταβάλλει… 

                                         X.K.                                                                                                         

                                                                                                                                                                               

 

*  Από κείμενο 40 Ελλήνων πολιτικών, ακαδημαϊκών και καλλιτεχνών υπέρ του Ναι
** Από κείμενο άλλου Έλληνα (Κ.Καβάφης, Che fece .... il gran rifiuto)