…Ο ρατσισμός, οι πράξεις βίας που τον φέρνουν στο φως της δημοσιότητας αποβαίνουν μια ενεργητική συνιστώσα της κοινωνικής κρίσης, και -ως εκ τούτου- επηρεάζουν την εξέλιξή της. Η αλληεξάρτηση γίνεται ολοένα και πιο στενή μεταξύ ζητημάτων όπως η ανεργία, η πολεοδομία, η εκπαίδευση, η λειτουργία των θεσμών… Αυτή η αλληλεξάρτηση μοιάζει να παίρνει τη μορφή αναγκαιότητας. Ανοίγει έτσι ο δρόμος για τους επαγγελματίες της πολιτικής του χειρότερου κακού, της πολιτικής του εκφοβισμού, πράγμα που εξωθεί ένα μεγάλο μέρος του εθνικού συνόλου στη λογοκρισία και την αυτολογοκρισία. Αφού υπάρχει φόβος για το χειρότερο δεν θα ήταν καλύτερα να σωπαίνει κανείς για τον ρατσισμό μην τυχόν και χειροτερέψουν τα πράγματα; Ή δεν θα ήταν καλύτερα να εκλείψουν οι αιτίες. Αφού υπάρχει φόβος να μην ελέγχονται οι συνέπειες (που σημαίνει: να εξαποστείλουμε στα σπίτια τους τα «ξένα σώματα» των οποίων η παρουσία αναθερμαίνει «αντιδράσεις απόρριψης», «αφομοιώνοντας» μόνον όσους είναι αφομοιώσιμοι εκ φύσεως ή με τη βία);
Ετιέν Μπαλιμπάρ, Ιμανουέλ Βαλεερστάιν, «Φυλή, Έθνος, Τάξη» (1988)
No comments:
Post a Comment