Κλοπιράιτ

 Η Εφημερίδα των Συντακτών, 3-5/5/2024

Γι' αυτές τις αναστάσεις γιατί δεν έχει προβλεφθεί καμιά γιορτή; 

Εκ προοιμίου ομολογώ μια λογοκλοπή, σε ό,τι διαβάσετε από εδώ και κάτω. Και μάλιστα αυτο-κλοπή και αυτο-λογοκλοπή. Είναι μάλιστα διπλή λογοκλοπή, γιατί τα αποσπάσματα που θα παραθέσω παρακάτω και σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το πνεύμα των ημερών, το μεταίχμιο μεταξύ θανάτου και ζωής που καταλήγει σε μιαν ανάσταση, πρώτα τα έκλεψα από τους αρχικούς συγγραφείς τους, ύστερα τα οικειοποιήθηκα τοποθετώντας τα στη θυγατρική στήλη «Θεωρίες για την Υπεραξία» και τώρα ξανακλέβω και αυτούς και εμένα επιλέγοντας τρία αγαπημένα quotes, από τα εκατοντάδες που έχει φιλοξενήσει η στήλη, που σαρκάζουν τον θεμελιώδη χριστιανικό μύθο, τον οποίο στην πραγματικότητα, ένθεοι και άθεοι, ενστερνιζόμαστε, γιατί απλώς χεζόμαστε μπροστά στην ιδέα του θανάτου. Των άλλων, αλλά κυρίως του δικού μας. Εχουμε και λέμε λοιπόν: 

ΚΛΟΠΙΡΑΪΤ Νο1 

Ο Λάζαρος φυλαγόταν για να του τη φέρει. Το θέμα της ύπαρξης της ανάστασης ήταν τόσο σημαντικό για τον Νικόδημο όσο η ισορροπία των τιμών ανάμεσα στο αλεύρι της Χαναάν και τους δούλους του αγρού για τον ευγενή της επαρχίας: ο ένας θεμελίωνε το κράτος του στο ανεπανάληπτο της ζωής, ο άλλος στην περιουσία και στη σταθερότητα των τιμών. Εκτός αυτού, τον βασάνιζαν ακόμη οι μώλωπες, και παρόλο που δεν είχαν σχέση με το δόγμα περί ανάστασης ούτε με τον Νικόδημο αλλά, όπως του εξήγησαν ευγενικά, ήταν αποτέλεσμα της παρεξήγησης για την οποία ο ίδιος έφερε την ευθύνη, ένιωσε υποχρεωμένος να είναι προσεκτικός και δύσπιστος απέναντι σε ό,τι μπορούσε να τους επαναλάβει. Μέχρι να αποκτήσει την εμπειρία της ανάστασης, την απέρριπτε επίμονα μαζί με τους ομόγνωμους από το κόμμα των Σαδδουκαίων. Τώρα πια δεν μπορούσε να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο, όχι τουλάχιστον τόσο απόλυτα: πώς θα τολμούσε ένας αναστημένος να αμφισβητήσει την ανάσταση; Ως αντικείμενο θαύματος, μπορούσε να περιφρονήσει το μέσο που χρησιμοποιήθηκε;

Μπόρισλαβ Πέκιτς, «Ο καιρός των θαυμάτων»

ΚΛΟΠΙΡΑΪΤ Νο 2 

Οι πύλες του Αδη έσπασαν. Ανοιξαν, ξέφυγαν οι μεντεσέδες. Τα καρφιά που κρατούσαν τα πορτόφυλλα, κατάπεσαν και πατήθηκαν διά του Σταυρού. Εξήγειρε και ανήγειρε τους προγόνους, τον Αδάμ και την Εύα, ο Χριστός εκ του τάφου. Δύναμη, πλούτος, ισχύς, βασιλεία εγκόσμια, στην αλήθεια που εννοώ ακουμπούν και στηρίζονται. Στέκουν οι βασιλείς, ακούν τα παραγγέλματα, υπακούουν, σκύβουν, ταπεινώνονται μπροστά στον Θεοφόρο άνθρωπο. Γονυπετούν. Σηκώνουν πόλεμο. Στρατιές μάχονται για την κατοχή Οσίας κεφαλής, λευκασμένων οστών. Εγκαταλείπουν ανάκτορα, ιερά παλάτια, την εγκόσμια αίγλη και λαμπηδόνα. Γόνοι εκλεκτοί φεύγουν. Από τύψη αυτοτιμωρούνται. Κατάγυμνοι αναχωρούν στην έρημο. Κατάκοποι, προσεύχονται. Κάνουν μετάνοιες σαράντα κι εκατό. Διδάσκονται. Την ώρα που γεύονται ένα ξερό κομμάτι ψωμί βρεγμένο σε ξίδι, ομολογούν ότι ουδέποτε δοκίμασαν τέτοια αμβροσία. Ουδέποτε έφαγαν με περισσότερη ευδαιμονία και χαρά.

Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, «Ο πεθαμένος και η ανάσταση»

ΚΛΟΠΙΡΑΪΤ Νο 3 

Υπαίθριος καιρός.

Κάτι ελιές πάνε να μαζέψουν ανήφορο.

Φορτωμένες.

Ο καρπός εισακούστηκε το παρελθέτω όχι,

Δεν θα εισπράξουν ούτε φέτος πατέρες

οι λιποψυχίες μας.

Ατελής η ελαιογραφία.

Να ξαναδοκιμάσω.

Κάτι ελιές πάνε να μαζέψουν ανήφορο.

Τα αργύρια φύλλα τους εποφθαλμιά

η αστραφτερή του τοπίου αγνότητα.

Φύσει καταδότρια η αθωότης.

Αυτή δεν μας παρέδωσε

για ελάχιστα ανεκπλήρωτα αργύρια

στην απώλειά της;

Να τονίσω λίγον Φαρισαίο απέναντι.

Τη θάλασσα.

Κική Δημουλά, «Μεγάλη Πέμπτη» (συλλογή «Χαίρε Ποτέ»)