Η δημοκρατία των απόντων

 Η Εφημερίδα των Συντακτών, 8-9/6/2024

Ισως οι εκλογές δεν πρέπει να γίνονται ποτέ καλοκαίρι. Να γίνονται πάντα χειμώνα, φθινόπωρο ή αρχές άνοιξης. Να ορίζονται με βάση τα μοντέλα μακρόχρονης μετεωρολογικής πρόβλεψης, μόνον εφόσον οι θερμοκρασίες εκτιμώνται κάτω από τους 20 βαθμούς. Ειδικά στις χώρες του Νότου. Θα μου πείτε: και τι γίνεται με τις εκλογές στις χώρες της τροπικής ζώνης; Να γίνονται εκεί οι εκλογές την εποχή των βροχών ή της ξηρασίας; Δεν ξέρω. Κι έπειτα, υπάρχει το πρόβλημα με τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, ότι όσο πιο βαθιά θα μπαίνουν στην κλιματική κρίση, τόσο πιο μακρά και ζεστά θα 'ναι τα καλοκαίρια τους, οπότε όλο και λιγότερες οι ευκαιρίες θερμοκρασιακά κατάλληλων ημερών για εκλογές. 

Επίσης, ίσως οι εκλογές δεν πρέπει να γίνονται ποτέ Κυριακές ή Σάββατα. Να γίνονται μεσοβδόμαδα, Τετάρτες ή Πέμπτες, ενδεχομένως και Δευτέρες, μετά από ένα χαλαρό ή έντονο γουικέντ. Να πηγαίνουν στις κάλπες οι άνθρωποι επαρκώς εκτονωμένοι. Ισως επίσης δεν πρέπει να γίνονται μονομερίς, αλλά στη διάρκεια δυο-τριών ημερών, ίσως πρέπει η διαδικασία να κρατάει δυο μήνες, όπως στην Ινδία, ή μερικές βδομάδες, όπως με τους επιστολικούς ψηφοφόρους. Μπορεί να χρειάζεται η επιστολική ψήφος να γίνει ο κανόνας και η φυσική παρουσία με παραβάν και κάλπη η εξαίρεση, για τους φανατικούς της αναλογικής εποχής. Ισως στο μέλλον δεν χρειάζεται καν επιστολική ή φυσική ψήφος και οι εκλογές να γίνονται αποκλειστικά ηλεκτρονικά, μέσα από τις ψηφιακές περσόνες μας και με τις ηλεκτρονικές υπογραφές μας. Και μπορεί, ακόμη καλύτερα, να μη χρειαστεί καν να διακόπτουμε τις δουλειές, τις δραστηριότητες ή την ψυχαγωγία μας για να μπούμε στην πλατφόρμα ψηφοφορίας, αλλά να αρκεί να εξουσιοδοτήσουμε το αλγοριθμικό alter ego μας όχι μόνο να ψηφίσει ηλεκτρονικά στην κατάλληλη προθεσμία, αλλά ακόμη και να επιλέξει τι θα ψηφίσουμε, παρακολουθώντας διεξοδικά όλες τις καμπάνιες, τα προγράμματα και τις διακηρύξεις των υποψηφίων, εξασφαλίζοντας δίκαιη συμπερίληψη ακόμη και του λιγότερο προβεβλημένου κόμματος. 

Ισως, εν ολίγοις, στο εγγύς μέλλον χρειαστεί να εγκαθιδρύσουμε μια δημοκρατία των απόντων, των φυσικώς απόντων αλλά ψηφιακώς παρόντων από την εκλογική διαδικασία, απαλλασσόμενοι διά παντός από το άγχος της αποχής και τις ελλιπούς νομιμοποίησης του συστήματος διακυβέρνησης, και εκπληρώνοντας το σχεδόν αρχαίο όραμα των νεοφιλελεύθερων για τη δημοκρατία του τηλεκοντρόλ, φτηνή, άμεση, αντιγραφειοκρατική και δυαδική, με ναι και όχι σε διλήμματα καλά επεξεργασμένα από τους σοφούς της επικοινωνίας, που απαλλάσσουν τους πολίτες από τη βάσανο της βούλησης και της επιλογής. 

 Τα καταθέτω αυτά ως υποθέσεις εργασίας καθώς από την επομένη και αυτών των εκλογών είμαι βέβαιος πως δεν θα αποφύγουμε τις γνωστές θρηνωδίες για τη μεγάλη αποχή, για την οποία θα φταίει η πολλή ζέστη, το δέλεαρ μιας βουτιάς στη θάλασσα, η βαρεμάρα, η άγνοια, η απάθεια, η αμάθεια, το ότι οι ευρωεκλογές είναι «δεύτερης τάξης» αναμέτρηση, κι όχι το γεγονός ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη επένδυσε κουτοπόνηρα σε μια στοχευμένη και βολική αποχή που θα φέρει στις κάλπες μόνο τον κατάλληλο «ρευστό λαό», όχι ότι οι κυρίαρχοι του πολιτικού συστήματος έχουν εξαλείψει κάθε προσδοκία των φτωχότερων στρωμάτων από την πολιτική, όχι ότι το «σύστημα» γενικώς -που περιλαμβάνει από τις πολυεθνικές πλατφόρμες που ελέγχουν τα ψηφιακά μας άβαταρ μέχρι τα θλιβερά εγχώρια ΜΜΕ, στην πλειονότητά τους στρατευμένα στη «Μητσοτάκης Α.Ε.»-, καταστρέφει «συστηματικά» ακόμη και την επιθυμία του «ρευστού λαού» για αλλαγή, που είναι ο τελευταίος κρίκος σύνδεσής του με την πολιτική. Οσους επιμείνουν στις θρηνωδίες για την αποχή, τους παραπέμπω στον Μπρεχτ (βλέπε παρακάτω). 

ΚΙΜΠΙ

Kibi2g@yahoo.gr, kibi-blog.blogspot.com 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ 

Υστερ' απ' την εξέγερση της 17 του Ιούνη,

ο γραμματέας της Ενωσης Λογοτεχνών

έβαλε και μοιράσανε στη λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις

που λέγανε πως ο λαός

έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης

και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει

παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. Δε θα 'ταν τότε

πιο απλό, η κυβέρνηση

να διαλύσει τον λαό

και να εκλέξει έναν άλλον;

Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Η λύση» (1953)