Στις αρχές Δεκεμβρίου πήρε ο Αντώνης, τελείως αναπάντεχα, μια πρώτης τάξεως εργολαβία. Μεσολάβησε ένα γνωστός ταγματάρχης με τον οποίο ο Αντώνης έπαιζε καμιά φορά τάβλι στο καφενείο, και του ανέθεσαν την εκτέλεση ενός οχυρωματικού έργου- που δεν έλεγε ούτε σε μένα. Λαδώθηκε βέβαια ο ταγματάρχης, χωρίς λάδωμα δεν γίνεται τίποτα στην Ελλάδα. Αυτές οι δουλειές γίνονται κανονικά με μειοδοτικό διαγωνισμό, μ’ απάνω στην αναμπουμπούλα ποιος κοίταζε τέτοιες λεπτομέρειες. Λαδώθηκε και γενναία μάλιστα, αλλ’ άξιζε τον κόπο: απ’ τη δουλειά αυτή καθαρίσαμε ένα στρογγυλό ποσό που, θεός σχωρέσ’ τον, είχε την προνοητικότητα να πάει αμέσως στη Σοφοκλέους και να το κάνει λίρες. Αυτές μ’ έσωσαν στην Κατοχή. Χωρίς αυτές, και το σπίτι θα ‘χα ξεκάνει και της πείνας θα ‘χαμε ψοφήσει. Μου τις έφερες τυλιγμένες μασούρι και μου λέει: «Καταχώνιασε τες όπου νομίζεις εσύ καλύτερα και μην τις πειράξεις, εκτός πια κι αν φτάσουμε στο νυν και αεί και δεν έχουμε ψωμί να φάμε!...» Τις πέταξε απάνω στο τραπέζι σα να ‘τανε τα αργύρια του Ιούδα. Αισθανόταν τύψεις που είχε βγάλει λεφτά απ’ το Ελληνικό Δημόσιο σε μια τόσο κρίσιμη περίσταση για το Έθνος. Εις μάτην του ‘λεγα και του ξανάλεγα πως αν δεν έπαιρνε εκείνος την εργολαβία, θα την έπαιρνε κάποιος άλλος. «Που να είσαι βέβαιος», του ‘λεγα, «δεν θάχε ούτε ένα εκατοστό απ’ τους δικούς σου ηθικούς ενδοιασμούς…» Να δεν μ’ άκουγε. Για να εξιλεωθεί του μπήκε η ιδέα να γραφτεί εθελοντής-αιμοδότης στον Ερυθρό Σταυρό, και φυσικά τον ενεθάρρυνα. Ήξερα πως όχι μόνο θα ησύχαζε τη συνείδησή του, αλλά θα του ‘κανε καλό και στην υγεία του. Ούτως ή άλλως πότε-πότε είχε ανάγκη από αφαιμάξεις.
Κώστα Ταχτσή, «Το τρίτο στεφάνι»
No comments:
Post a Comment