«Και τώρα, τι ακούω; Μήτε ο εγκληματίας
δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος!
Τι κακό!
Σημεία των καιρών.
Η χυδαιότητα, λένε,
δεν καταφέρνει τίποτε από μόνη της.
Κανείς δεν ξεμπερδεύει
μόνο μ’ ένα φόνο.
Καθένας θα ‘ταν πρόθυμος
για δυο τρεις προδοσίες κάθε πρωί.
Μα τι να την κάνεις την προθυμία
όταν η δύναμη είναι το παν;
Ούτε η ασυνειδησία επαρκεί:
τα πάντα κρίνονται από την επίδοση.
΄Έτσι, και ο αδίσταχτος
κατεβαίνει στο μνήμα του διακριτικά.
Είναι τόσοι του ιδίου φυράματος,
που τελικά περνά απαρατήρητος.
Πόσο φτηνά πλήρωσε τον τάφο του
αυτός που κυνηγούσε το χρήμα!
Τόσοι φόνοι
κι η ζωή τόσο μικρή!
Τόσα εγκλήματα
και τόσο λίγοι φίλοι!
Δε θα ‘χε λιγότερους
ούτε κι ένας άπορος.
Πώς να μην αποκαρδιώνεται κανείς
βλέποντας αυτή την κατάντια;
Τι άλλο να σχεδιάσουμε;
Ποια εγκλήματα να καταστρώσουμε ακόμη;
Φταίνε οι μεγάλες αξιώσεις.
Χώρια που, βλέποντας κάτι τέτοια,
χάνουμε το θάρρος μας»
είπε ο κύριος Κόυνερ.
Μπέρτολντ Μπρεχτ, «Ιστορίες του κυρίου Κόυνερ»
No comments:
Post a Comment