Είμαι απορημένος (αλλά και εξοργισμένος) για την ψυχρή υποδοχή που επεφύλασσαν οι αγορές και οι ευρωκράτες στα «μέτρα σωτηρίας» (Ποιου; Από ποιον; Θα το δούμε παρακάτω) που ανακοίνωσε η σοσιαλιστική διακυβέρνηση. Έπρεπε να εκραγούν από ενθουσιασμό, να βυθίσουν το spread στις 200 μονάδες βάσης (έχετε εξοικειωθεί, φαντάζομαι, με την αργκό του χρέους, άλλωστε σε λίγο και το ψωμί με «μονάδες βάσης» θα το παίρνουμε από τον φούρνο, όχι με ευρώ). Κι έπρεπε επίσης να φερθούν με γενναιοδωρία στους φιλότιμους υφισταμένους τους που έκαναν το σκατό μας (το δικό μας, όχι το δικό τους) παξιμάδι για τη μείωση του ελλείμματος. Και να προσφέρουν ως πουρμπουάρ ένα χρόνο τράτο για την επιστροφή μας στη δημοσιονομική ορθοδοξία του Συμφώνου Αστάθειας και Υπανάπτυξης. Να βγει αυτός ο χολερικός Αλμούνια (που, αλήθεια, ποιον ακριβώς εκπροσωπεί; Ποιος τον έχει εκλέξει;) και να πει «άντε, επειδή ήσασταν καλά παιδιά, από μας ένα χρόνο δώρο για το έλλειμμα».
Εκ των υστέρων αντιλήφθηκα ότι το «θηρίο» δεν εξημερώθηκε πλήρως όχι λόγω αχαριστίας, αλλά ένεκεν ελλιπούς πληροφόρησης. Εννοώ πως από το κυβερνητικό πακέτο «σωτηρίας» που παρουσίασε ο πρωθυπουργός έλειψε ένα βασικό συστατικό που προφανώς για λόγους τεχνικούς και μόνο δεν ήταν εφικτό να το μάθουν τα ντίλινγκ ρουμ που παίζουν στη ρουλέτα το στοίχημα της ελληνικής χρεοκοπίας ούτε στο Μπερλεμόν όπου συρρέουν καθημερινά οι 20.000 ευρωϋπάλληλοι, υπηρέτες των κραταιών επιτρόπων όπως άλλοτε οι Γαλλίδες αρσακειάδες. Προφανώς δεν έχουν ενημερωθεί για το διαζύγιο Μενεγάκη - Λάτσιου. Τι σχέση έχει το εθνικό διαζύγιο με τη «σωτηρία» του έθνους, θα ρωτήσετε. Απόλυτη. Είναι ίσως το σημαντικότερο μέτρο που εγγυάται την αποδοχή της οδυνηρής θυσίας στην οποία καλούνται να υποβληθούν οι νεοέλληνες νεόπτωχοι, με δεδομένο ότι ούτε η γενναιόδωρα παρεχόμενη «εθνική συναίνεση» Ν.Δ. και ΛΑΟΣ, ούτε οι φιλότιμες προσπάθειες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να βγάλει την υποχρέωση με μια-δυο απεργιακές μπαταριές φαίνονται αρκετές για να διασφαλίσουν ότι το «καζάνι» δεν θα εκραγεί. Αντιθέτως, το εθνικό διαζύγιο, όπως παλαιότερα ο εθνικός γάμος, τα εθνικά γεννητούρια, τα εθνικά βαφτίσια και τα εθνικά γ…, λειτουργούν ως το ισχυρότερο και αποτελεσματικότερο αναλγητικό της λαϊκής (τηλεοπτικής) συνείδησης. Άλλωστε, αν κάνετε μια πρόχειρη στατιστική στην τηλεοπτική ενημερωτική (sic!) πραγματικότητα της εβδομάδας, θα διαπιστώσετε ότι η αναμέτρηση Ελένης και εθνικής χρεοκοπίας σε ώρες φλυαρίας έληξε με ισοπαλία, για να μην πω ότι ενδεχομένως η ατυχήσασα εθνική σταρ πήρε και κεφάλι. Στην τηλεθέαση, πάντως, αποδεδειγμένα το πήρε. Κι αν από την τηλεοπτική στατιστική μεταφερθείτε στην εμπειρική παρατήρηση, θα έχετε ήδη διαπιστώσει ότι ο μέσος δημόσιος υπάλληλος, μισθωτός, συνταξιούχος, φορολογούμενος καταναλωτής μοιράζει ακόμη -μια εβδομάδα μετά το σοκ του εθνικού διαζυγίου- ισότιμα τις ευαισθησίες του ανάμεσα στην αγωνία του για την Ελένη, τον πρώην σύζυγο και τα κατάξανθα, Άρια βλαστάρια της από τη μια και στον ελεγχόμενο θυμό του για τα χαστούκια που τρώει.
Ως εκ τούτου, δικαιούμαι να υποψιάζομαι ότι η βόμβα του διαζυγίου που απογείωσε την εθνική μας ανοησία δεν είναι παρά μια κυβερνητική συνωμοσία διάσπασης της κοινωνικής προσοχής. Και δεν μπορώ να διαβεβαιώσω ότι και οι Βρυξέλλες δεν ήταν στο κόλπο. Μπορώ, όμως, με βεβαιότητα να ισχυριστώ ότι ο υπουργός Οικονομικών και όλη η κυβέρνηση οφείλουν ευγνωμοσύνη για την προσφορά του εθνικού ζεύγους στην εθνική υπόθεση, και δη με την υπέρτατη θυσία τους, ένα οδυνηρό διαζύγιο, για το οποίο το πανελλήνιο οφείλει να θλίβεται όσο και για τα δισεκατομμύρια ευρώ που θα εξαφανιστούν από τις τσέπες του και θα χαθούν στον Καιάδα του ελλείμματος. Και υποθέτω ότι ως ανταπόδοση θα έχουν το ελάχιστο τακτ να εξαιρέσουν το ζεύγος από τα μέτρα «φορολογικής δικαιοσύνης» που ανακοινώνουν την άλλη εβδομάδα, χορηγώντας φορολογική αμνηστία για τα 400 τετραγωνικά στα Μελίσσια, το ξενοδοχείο στη Μύκονο, το εξοχικό στη Βοιωτία, το οικόπεδο στη Χαλκιδική και, ναι -ω ναι!- τα σπίτια στο Ντουμπάι που αγόρασε η εθνική πρωινατζού για να αποκαταστήσει τα παιδάκια της. Υποθέτω άλλωστε ότι όλα αυτά έχουν αγοραστεί νομοτύπως, τίποτε δεν έχει αποκρυφτεί από την εφορία, τίποτε δεν έχει μεταβιβαστεί σε offshore και όλα έχουν φορολογηθεί κανονικά. Αφήστε δε που το υπουργείο Οικονομικών πρέπει να σκεφτεί μια ειδική και κατ’ εξαίρεση ρύθμιση αποκατάστασης της ζημίας που έχει υποστεί η λαμπερή σταρ από την επένδυσή της στο Ντουμπάι καθότι η κατασκευάστρια εταιρεία είναι θυγατρική της Dubai World, που βρίσκεται σε στάση πληρωμών και τα σπίτια για τα παιδάκια της έχουν μείνει να χάσκουν στα μπετά. Είναι μια ελάχιστη υποχρέωση της κυβέρνησης όχι μόνο στη συμβολή του πρώην εθνικού ζεύγους στη χώνευση της «σωτηρίας» μας, αλλά μια παραδειγματική επιβράβευση του μοντέλου επιχειρηματικότητας που πρόσφεραν στο πανελλήνιο, πυρήνα του αναπτυξιακού οράματος που μας περιμένει μόλις βγούμε από το τούνελ της κρίσης. Ποιο άλλο ζεύγος μετέτρεψε σε πιο αποτελεσματική μπίζνα τη σχέση του, τον γάμο του, τα γεννητούρια των τριών παιδιών του, τα βαφτίσια τους ένα προς ένα και τώρα το διαζύγιό του; Ενδεχομένως και την επανένωσή του… Τώρα, αν αυτή η ανάπτυξη είναι πράσινη, μπλε ή κόκκινη, δεν έχει σημασία, μονάδες στο ΑΕΠ να προσθέτει και απασχόληση να δημιουργεί. Έχετε υπολογίσει πόσες θέσεις εργασίας συντηρούνται από την εικοσιτετράωρη παρακολούθηση και κάλυψη των κινήσεων όλων των σελέμπριτι αυτής της χώρας;
Για όσους βιάζονται να μου προσάψουν φτηνή και κοινότοπη πλάκα την ώρα που ο κόσμος καίγεται (για την ακρίβεια: όχι όλος ο κόσμος, αλλά εκείνο το τμήμα του που μονίμως καίγεται), έχω να προσθέσω ότι η κυβέρνηση οφείλει ανάλογη ανταπόδοση και στους λοιπούς αστέρες του μιντιακού μας σύμπαντος που με τόσο πάθος υποστηρίζουν εδώ και μήνες τη συνταγή του σκληρού πακέτου «σωτηρίας». Παρ’ ότι έχουν μάθει φαρσί τα spread και τα τοκοχρεολύσια και όλη την άκαμπτη αργκό της ευρωκρατίας και της διεθνούς αλητείας των αγορών, ας μη νομίσουν ότι τους χωρίζει μεγάλη απόσταση από τη σταρ της εθνικής μας αφέλειας Ελένης. Αν αυτή προσφέρει (εκούσα άκουσα) το ήπιο ναρκωτικό της λησμονιάς, αυτοί εισφέρουν με τα σκληρά ναρκωτικά, τα ψυχοτρόπα φάρμακα της κοινωνικής πειθούς στον μονόδρομο που επέβαλε το «θηρίο». Κι επίσης, ενώ μας έχουν εξηγήσει καταλεπτώς από τα τηλεοπτικά παραθύρια πόσο απαραίτητες είναι οι «θυσίες» (οι δικές μας), γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει αγόγγυστα να δεχτούν περικοπή των μισθών τους, γιατί οι αγρότες πρέπει να αποσυρθούν ησύχως από τις εθνικές οδούς, γιατί πρέπει αδιαμαρτύρητα να προσφέρουμε το αίμα που απαιτούν οι αγορές, δεν έχουν μπει στον κόπο να μας πουν, αυτοί, τι ακριβώς θα θυσιάσουν υπέρ της «σωτηρίας» μας εκτός από το σάλιο που καταναλώνουν για να μας πείσουν; Από πόσο μέρος του παχυλού μισθού τους θα παραιτηθούν; Ποια από τις τρεις-τέσσερις δουλειές τους θα παραχωρήσουν στους ανέργους «συναδέλφους» τους; Πόση φορολογία θα ανεχτούν στα άνετα σπίτια τους, στα πολυτελή εξοχικά τους, στα σκάφη τους, στις καταθέσεις και τις επενδύσεις τους; Τι τους κάνει να πιστεύουν ότι είναι τόσο απαραίτητοι στην κοινωνία (όσο και στην εξουσία) ώστε κάθε κοινοτοπία που εκστομίζουν ή γράφουν να αξίζει τα δεκαπλάσια ή εικοσαπλάσια από το οκτάωρο ενός δημοσίου υπαλλήλου (έστω και τεμπέλη) στο γκισέ;
Πήξαμε στους σωτήρες. Ας μη μας σώσουν πάλι. Ας πάνε στο Ντουμπάι, να σώσουν τα ακίνητα της Ελένης. Αυτά συμβαίνουν στη χώρα όπου η πιο καλοπληρωμένη εργασία είναι να περιφέρεις το σώμα σου και τον ναρκισσισμό σου σ’ ένα τηλεοπτικό στούντιο πετώντας κοτσάνες.
Υ.Γ.
Το σταρ σίστεμ των ΜΜΕ έχει τη Μενεγάκη και τους Μενεγάκηδές του. Το πολιτικοκοινωνικό σταρ σίστεμ έχει επίσης τους δικούς του εκπροσώπους που διακρίνονται για την αμετροέπειά τους, χρήσιμη τελικά στους σκεπτόμενους πολίτες. Η ηγεσία του ΣΕΒ, την επαύριο της εξαγγελίας του πακέτου «σωτηρίας», μετέφρασε ευθέως το πάγωμα των μισθών στο Δημόσιο σ’ ένα μεγαλοπρεπές «όχι» προς τη ΓΣΕΕ για αυξήσεις και στον ιδιωτικό τομέα. Πέρα από το ότι μας θύμισε την παροιμία «θέλει η …… να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει», έχει ενδιαφέρον η απαξιωτική αναφορά του ΣΕΒ στη «σκληρότερη κηδεμονία των Βρυξελλών και των αγορών». Επειδή μέχρι τώρα νομίζαμε ότι για την επιχειρηματική ελίτ οι Βρυξέλλες είναι Μέκκα της δημοκρατίας και οι αγορές όαση ελευθερίας, καταγράφουμε για ιστορικούς λόγους την προχθεσινή δήλωση της ηγεσίας του ΣΕΒ στη «θυγατρική» στήλη «Θεωρίες για την υπεραξία».
No comments:
Post a Comment