Βαθιά λαρύγγια, ρηχά μυαλά (10/4/2010)

Η ιστορία της Λίντα Λάβλεϊς, της πορνοστάρ που έγινε διάσημη από το «Βαθύ λαρύγγι» και έβαλε την πορνογραφία στη ζωή του φιλήσυχου μέσου Αμερικανού, είναι λίγο πολύ γνωστή. Το στόρι της ταινίας ήταν εξωφρενικά απλό και αστείο. Η ηρωίδα είχε την κλειτορίδα στο λαρύγγι της! Ως εκ τούτου, η εντατική πεολειξία ήταν η βασική πηγή ευχαρίστησής της. Η ταινία έγινε παγκόσμιο σουξέ και με προϋπολογισμό μερικών χιλιάδων δολαρίων έφερε στα ταμεία των παραγωγών της, που διόλου παράδοξα συνδέονταν με χρήμα του οργανωμένου εγκλήματος, εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια. Ουρές στα ταμεία των σινεμά, απενοχοποίηση της πορνογραφίας, ακόμη και η Τζάκι μπήκε στη σκοτεινή αίθουσα των οργασμών, το επίσημο Χόλιγουντ σκύλιασε και ο τίτλος της ταινίας πέρασε ακόμη και στην πολιτική ορολογία ως σύμβολο των ανθρώπων που αποσταθεροποιούν το σύστημα εξουσίας εκ των ένδον, διοχετεύοντας κρίσιμες αποκαλύψεις στα ΜΜΕ. Μετά τη Λίντα Λάβλεϊς, ο Μαρκ Φελτ. Ο ανώτατος αξιωματούχος του FBI ήταν αυτός που έδωσε στην «Washington Post» τις πληροφορίες για το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, το οποίο κατέληξε σε πανωλεθρία για τον Νίξον.


Από τότε κατοχυρώθηκε συμβολικά μια άρρηκτη σχέση ανάμεσα στην πορνογραφία και την πολιτική. Και οι δυο έχουν ανάγκη τα βαθιά λαρύγγια. Η πρώτη ως απόλυτο ερωτικό αξεσουάρ γιούνισεξ. Η δεύτερη ως βαλβίδα εκτόνωσης των εντάσεων, πριν αυτές αγκαλιάσουν τα πλατιά κοινωνικά στρώματα. Οι διαφορές τους είναι μόνο ανατομικές. Τη θέση της λαρυγγικής κλειτορίδας της πορνογραφίας στην πολιτική την παίρνει η πληροφορία. Η οποία άλλοτε προκαλεί πολιτικούς σπασμούς, άλλοτε κοινωνικές εκρήξεις και άλλοτε πολλαπλούς οργασμούς των spreads ή άλλων εκδοχών του πλούτου.

Προφανώς βρισκόμαστε στην τελευταία εκδοχή. Ζούμε τον οργασμό των spreads. Οι αγορές, οι άπληστοι κερδοσκόποι αλλά και οι ενάρετοι επενδυτές είδαν (κόκκινο) φως και μπήκαν. Βρίσκουν άφθονα βαθιά λαρύγγια, στην Αθήνα, στη Φρανκφούρτη, στις Βρυξέλλες, ακόμη και στη Νέα Υόρκη για να εκτονώσουν τον κερδοσκοπικό τους οίστρο. Αλλά κυρίως βρίσκουν ρηχά μυαλά. Αν κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση του τελευταίου πενταμήνου που έφερε αρκετές φορές την ελληνική οικονομία στο χείλος της χρεοκοπίας, θα βρούμε τους πιο επιφανείς και διαρκώς λαλίστατους στη μακρά λίστα των βαθιών λαρυγγιών που, χωρίς να χρειάζεται να μένουν πάντα στη σκιά και στην ανωνυμία, στέλνουν μηνύματα κερδοσκοπικής επίθεσης στις αγορές με πρώτο (αλλά όχι αποκλειστικό) στόχο το ελληνικό χρέος. Έχουμε και λέμε λοιπόν: από τον Νοέμβριο κιόλας, η ολόφρεσκη κυβέρνηση ξεκίνησε με πρωτοβουλία της την «επιχείρηση αρετή» στα δημόσια οικονομικά και μ’ έναν ζήλο που ξεπερνούσε τη γραφειοκρατική συνέπεια του πιο άκαμπτου ευρωκράτη-θεματοφύλακα του Συμφώνου Σταθερότητας εκτόξευσε έλλειμμα και χρέος στα ύψη που γνωρίζουμε σήμερα. Ήταν άραγε αναπόφευκτο αυτό; Τι και ποιον εξυπηρετεί η δημοσιονομική ορθοδοξία όταν είναι γνωστό ότι ολόκληρη η Ευρωζώνη και η Ε.Ε. είναι μια εικονική πραγματικότητα των αριθμών; Η έκρηξη του κρατικού χρέους είναι μια αναπόδραστη πραγματικότητα για όλους, αλλά τι σημασία έχει αν θα καταγραφεί στο 92% ή στο 107% του ΑΕΠ;

Τη σκυτάλη στο ράλι της δημοσιονομικής πεολειξίας πήραν φυσικά οι ευαγείς οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης Moody’s, S&P και Fitch με τις διαδοχικές υποβαθμίσεις των ελληνικών ομολόγων, αλλά τη χαριστική βολή (ή τον καθοριστικό σπασμό) χάρισε στις αγορές ο άρχων της Φρανκφούρτης Ζαν-Κλοντ Τρισέ τον Δεκέμβριο, όταν προανήγγειλε ότι η ΕΚΤ θα επαναφέρει στα προ χρηματοπιστωτικής κρίσης επίπεδα το «κατώφλι» αποδοχής ομολόγων κι επομένως ότι οσονούπω θα πάψει να δέχεται τα υποβαθμισμένα ελληνικά ομόλογα. Ήταν ο ίδιος που προ δύο εβδομάδων πήρε μια ακριβώς αντίθετη απόφαση, χαιρετιζόμενος ως «σωτήρας» της ελληνικής οικονομίας (και κυρίως των τραπεζών), αλλά και της τιμής της Ε.Ε. Ακολούθησε το κινέζικο βαθύ λαρύγγι που «ανατίναξε» το εκκολαπτόμενο κινέζικο ντιλ δανεισμού, έπειτα το αραβικό, μετά τα παράφωνα βαθιά λαρύγγια των Βρυξελλών που αδυνατούσαν να συμφωνήσουν σ’ έναν μηχανισμό αυτοσυντήρησης, τα επίσημα ελληνικά βαθιά λαρύγγια που «εκβίαζαν» με προσφυγή στο ΔΝΤ, τα κακόηχα βαθιά λαρύγγια του Βερολίνου που υποδείκνυαν στην «εκβιάστρια» ελληνική κυβέρνηση «ιδού η Ρόδος…» του ΔΝΤ, μετά το μέγα βαθύ λαρύγγι του ίδίου του ΔΝΤ, ο Ντομινίκ Στρος-Καν, που κουρέλιασε την ευρωπαϊκή συμφωνία για τον μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας, το βαθύ λαρύγγι του ελληνικού χρέους, του ΟΔΔΗΧ που αλληθώρισε προς τα δολαριακά ομόλογα και τέλος το έσχατο βαθύ λαρύγγι που αναζητείται μέσω ΕΥΠ, CIA, αστυνόμου Σαΐνη στα άδυτα του Μεγάρου Μαξίμου και των υπουργικών γραφείων, εσχάτως και στα στρώματα των συζυγικών κλινών.

Όλοι οι οργασμικοί (ή ανοργασμικοί) ήχοι από τα βαθιά λαρύγγια Αθηνών, Βρυξελλών και περιχώρων προκάλεσαν εκρηκτικές εκσπερματώσεις των αγορών στα spreads των ελληνικών ομολόγων. (Ένα μόνο βαθύ λαρύγγι πέρασε απαρατήρητο, αποτολμώντας διακριτικούς ψιθύρους για ένα κυβερνητικό «ντιλ» με τις ευλογίες των ΗΠΑ που θα ανατρέψει το κλίμα, θα εξασφαλίσει δανεισμό και θα προσγειώσει τα επιτόκια. Οι εκμυστηρεύσεις του έμειναν αδιάψευστες και ασχολίαστες και μένει απλώς να αποδειχθεί τις προσεχείς μέρες αν είναι το επόμενο κυβερνητικό «colpo grosso» ή απλώς προσποίηση οργασμού από ερωμένη που βαριέται αφόρητα).

Σε κάθε περίπτωση, το κυνήγι μαγισσών, οι ιστορίες συνωμοσίας και βαθιών λαρυγγιών είναι το τελευταίο που εξηγεί την «ελληνική τραγωδία». Όσες υπηρεσίες «εσωτερικών υποθέσεων» κι αν κινητοποιήσει η κυβέρνηση, όσα βαθιά λαρύγγια κι αν συλλάβει επ’ αυτοφόρω, το θηρίο των αγορών δεν πρόκειται να εξημερωθεί παρά μόνον αν εγκαταλειφθεί η καθησυχαστική πολιτική. Το θηρίο εξημερώνεται με βούρδουλα, όχι με χάδια. Η Ελλάδα έχει στοχοποιηθεί από το πιο επιθετικό τμήμα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, όχι γιατί δεν τους αρέσουν οι φάτσες μας και οι συνήθειές μας, ούτε γιατί τους εκνευρίζουν οι εθνικές μας αναπηρίες, αλλά επειδή είναι το εύκολο θύμα στη μακρά λίστα των χωρών που βιώνουν ήδη την παγκόσμια κρίση του κρατικού χρέους. Η ελληνική οικονομία είναι το case study σε μια κρίση που αφορά όχι μόνο τον καχεκτικό ευρωπαϊκό νότο, αλλά και τον αλαζονικό ευρωπαϊκό βορρά. Αφορά ακόμη περισσότερο τους δύο ισχυρούς πόλους του αγγλοσαξονικού οικονομικού άξονα, τη Βρετανία και τις ίδιες τις ΗΠΑ. Πολλές από τις χώρες αυτές θα βρεθούν, αν όχι φέτος, ίσως σε ελάχιστα χρόνια, μπροστά στην αδήριτη ανάγκη να αναδιαπραγματευτούν το χρέος τους. Η πρόβλεψη αφορά τις ΗΠΑ μέχρι το 2012, αλλά και τη Βρετανία μέχρι του χρόνου. Τα μητροπολιτικά κέντρα του καπιταλισμού χρειάζονται λοιπόν ένα «μοντέλο χρεοκοπίας»: πώς χρεοκοπεί μια χώρα της Ευρωζώνης; Τι θα συμβεί στο νόμισμά της, το ευρώ; Τι παρενέργειες θα προκαλέσει αυτό στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης; Πώς θα αντιδράσει η Γερμανία, που φλερτάρει πάντα με την ιδέα μιας «γερμανικής» Ευρωζώνης; Τι επιπτώσεις θα έχουν όλα αυτά στην άλλη όχθη του Ατλαντικού; Τι έκβαση θα έχει στις ΗΠΑ η αντιπαράθεση ανάμεσα στο βιομηχανικό κεφάλαιο που προσβλέπει σ’ ένα φθηνό δολάριο για να περισώσει όσες εξαγωγές μπορεί και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο που στοιχηματίζει εδώ και χρόνια στην πτώση του ευρώ; Πώς τοποθετούνται αυτοί οι δύο πόλοι οικονομικής ισχύος στις ΗΠΑ απέναντι στην ελληνική κρίση; Ποιοι θέλουν μια κανονική χρεοκοπία και μια «διάσωση» με όρους ΔΝΤ και ποιοι φλερτάρουν με την ιδέα να πληρώσουν για μια αποτροπή της ελληνικής χρεοκοπίας; Ποιοι πωλούν αφειδώς ελληνικά ομόλογα και ποιοι τ’ αγοράζουν κοψοχρονιά;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θα έπρεπε να απαντήσουν τα βαθιά λαρύγγια της κρατικής και πολιτικής γραφειοκρατίας πριν βγάλουν τους βραχνούς λαρυγγισμούς τους ή πριν υποβληθούν σε θεραπεία πλήρους αφωνίας. Στην Ελλάδα διασταυρώνονται και συγκρούονται συμφέροντα του παγκόσμιου καπιταλισμού που ενδεχομένως έχουν απολύτως αποκλίνοντα οράματα για το μέλλον του, αλλά συμφωνούν μόνο στο ότι την κρίση πρέπει να την πληρώσουν οι εξ ορισμού μη υπεύθυνοι, οι μισθωτοί και τα μικρομεσαία στρώματα. Σ’ αυτήν την «ορθοδοξία» συνωστίζονται και οι καταγγελλόμενοι κερδοσκόποι και οι επίδοξοι σωτήρες και οι πολιτικές ηγεσίες με τα βαθιά λαρύγγια και τα ρηχά μυαλά. Το ρήγμα σ’ αυτήν την «ορθοδοξία», που εκτινάσσει τα spreads, διογκώνει το χρέος και υποθηκεύει το μέλλον μπορεί να το προκαλέσει μόνο η φοβισμένη προς το παρόν κοινωνία, που παρακολουθεί άφωνη την ελίτ αυτής της χώρας να διαγωνίζεται σε ανικανότητα και συνενοχή. Για πόσο ακόμη;