Τη μέρα που ήρθα και σε βρήκα
κάτω στο Πέραμα με τους γέρους
στη θάλασσα να βρίζεις
την κάμαρα που σε γέννησε και τον Ξέρξη.
Στάθηκα δίπλα σου και σου είπα
τα κεραμίδια θα γίνουνε τσιμέντο
τα ξύλα θα γίνουνε πέτρες
η αγάπη θα γίνει χρήμα.
Τη μέρα που ήρθα και σε βρήκα
κάτω στο Πέραμα με τους γέρους
στάθηκα δίπλα σου και σου είπα
θα μας ξεχάσουνε την Πέμπτη
το Σάββατο, το Σάββατο
την ίδια ώρα θ’ αναστηθούμε.
Γιώργου Χρονά. «Στο Πέραμα» (Από τον δίσκο «Ανεξάρτητα», σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου)
κάτω στο Πέραμα με τους γέρους
στη θάλασσα να βρίζεις
την κάμαρα που σε γέννησε και τον Ξέρξη.
Στάθηκα δίπλα σου και σου είπα
τα κεραμίδια θα γίνουνε τσιμέντο
τα ξύλα θα γίνουνε πέτρες
η αγάπη θα γίνει χρήμα.
Τη μέρα που ήρθα και σε βρήκα
κάτω στο Πέραμα με τους γέρους
στάθηκα δίπλα σου και σου είπα
θα μας ξεχάσουνε την Πέμπτη
το Σάββατο, το Σάββατο
την ίδια ώρα θ’ αναστηθούμε.
Γιώργου Χρονά. «Στο Πέραμα» (Από τον δίσκο «Ανεξάρτητα», σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου)
Κιμπι το κείμενό σου υπέροχο. Σου γράφω γιατί όσο διάβαζα το άρθρο σου θυμήθηκα το διήγημα Λάζαρος του Αντρέγιεφ. Εκεί ο Λάζαρος αφού έχει γυρίσει από τον Άδη παραμένει σοβαρός και σιωπηλός. Είναι νεκροζώντανος και δεν έχει πλέον καμία πίστη. Γίνεται μάλιστα και άθελα του ο πομπός ενός μηνύματος μηδενισμού και ματαιότητας για όσους τον αντικρύζουν.
ReplyDelete