«Ήθελα να σου πω και το άλλο, Λευτέρη».
«Τι πράγμα;»
«Τα λεφτά του τύπου, πώς θα του τα δώσουμε; Εννοώ δεν μπορούμε να βγάλουμε απ’ το συρτάρι τέτοιο ποσόν και να του τα βάλουμε πάνω στο γραφείο του, ούτε από προσωπικούς μας λογαριασμούς. Δεν είναι μόνο πάρα πολλά, είναι κι επικίνδυνο!»
«Το έχω κουβεντιάσει, υπάρχει τρόπος».
«Πες μου να ξέρω, γιατί από μένα θα περάσει αυτή η φάση, μήπως χρειάζεται να το σκεφτώ λίγο».
Ο γιος του έχει μια εργοληπτική εταιρεία, θα μας κάνει υποτίθεται στο εργοστάσιο κάποιες δουλειές, μετρήσεις, προσθήκες, κατασκευές, θα δούμε τι. Και θα μας κόψει κανονικά τιμολόγιο, να μην πληρώνουμε και την εφορία του από πάνω, τόσα που θα του χώσουμε!»
«Α, οκέι, μ’ αρέσει αυτό!»
«Αφού σου είπα, όλα μια χαρά!»
«Και βέβαια θα τα δώσουμε αφού πάρουμε τη δουλειά, σωστά;»
«Ε, ασφαλώς! Τι δηλαδή; Να του τα δώσουμε μπροστά και να μας πουλήσει μετά; Πρώτα θα υπογραφεί η σύμβαση και μετά τα υπόλοιπα. Συμφωνία κυρίων! Άσε που δεν έχουμε κιόλας. Δεν υπάρχει μία, δεν άκουσες;»
Φώτη Καλαμαντή, «Εντελώς Κουκουρούκου»
No comments:
Post a Comment