Η εποχή της μετάνοιας (2012/2008)

Τελικώς, αποδείχθηκε ότι η ώσμωση κράτους και μοναστικής κοινωνίας είχε βαθύτατη επίδραση σε όλους τους πρωταγωνιστές της ελλαδικής μεσαιοχώρας. Μπορεί να μην έγιναν όλοι κάτοχοι ακινήτου στο ιερό real estate, κατακλύστηκαν όμως από βαθύτατο πνεύμα μετάνοιας. Όλοι θεωρούσαν εαυτούς εξ ορισμού αμαρτωλούς και η συγγνώμη τους, σε όλες τις φραστικές παραλλαγές, αντικατέστησε την «καλημέρα», την «καλησπέρα» και όλους τους άλλους χαιρετισμούς. Ήταν τέτοια η επίδραση της δημόσιας ομολογίας λάθους του πρωθυπουργού, ώστε ακόμη και η Εκκλησία αποφάσισε να αλλάξει τους κανόνες των μυστηρίων, καθιστώντας την εξομολόγηση δημόσια.

Ο κόσμος κυκλοφορούσε στις γειτονιές, στις δουλειές, στην αγορά, και κάθε φορά που διασταυρώνονταν δύο και πλέον άτομα, ο χώρος πλημμύριζε από φράσεις όπως, «ήμαρτον, αδελφέ», συγγνώμη, mea culpa, maxima culpa, μετά συγχωρήσεως, σόρι, εξκιούζμι, μετανοώ… Οι πιο εκδηλωτικοί, δε, είχαν υιοθετήσει πλήρως το τελετουργικό των πιστών και των μοναχών και ξεκινούσαν τη μέρα τους τουλάχιστον με είκοσι βαθιές μετάνοιες μπροστά στα εικονίσματα ή στον Άγνωστο Στρατιώτη, που είχε μετατραπεί σε δημοφιλή χώρο δημόσιων εξομολογήσεων και αυτοτιμωρίας. Από τους πιο φανατικούς της μετάνοιας δεν έλειψε και το φαινόμενο, όποτε αισθάνονταν την ψυχή τους βαριά, γιατί όλο και κάποια πουστιά θα είχαν κάνει, να προσέρχονται στην εργασία τους μπουσουλώντας, όπως οι ταμένοι στην Παναγία της Τήνου. Εννοείται ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο προσέρχονταν στη Βουλή καθημερινώς οι εθνοπατέρες, ιδίως της κυβερνώσας παράταξης, που ήθελαν να αντιγράψουν πιστά το δημόσιο παράδειγμα του αρχηγού τους. Οι ζηλωτές εξ αυτών (που περίμεναν μ’ αγωνία τον ανασχηματισμό), κατά τον κοινοβουλευτικό έλεγχο προέβαιναν σε αυτομαστίγωμα μέχρι αίματος.

Ήταν τόση η εδραίωση της μετάνοιας ως μοναδικής στάσης για όλους τους κατά τεκμήριο ενόχους, ώστε το υπουργείο Οικονομίας διέκοψε την καμπάνια για την εμπέδωση φορολογικής συνείδησης, αφού τα εκατομμύρια νεοελλήνων φοροφυγάδων συνέρρεαν στις ΔΟΥ όλης της χώρας με δάκρυα στα μάτια και ομολογούσαν λεπτομερώς τα εισοδήματα που έχουν αποκρύψει. Κι όταν κατέρρεαν μετανοημένοι στα γκισέ της εφορίας, συμπλήρωναν - εννοείται- ότι είναι συντετριμμένοι για το γεγονός ότι δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε ευρώ στο κράτος καθότι και τις λίγες καβάντζες από τα «μαύρα» που έχουν διασώσει τα φυλάνε για την ύφεση. Και, ω της εκπλήξεως, οι ελεγκτές της εφορίας ουδόλως τους επέπλητταν για τη δημόσια ομολογημένη παρανομία τους, ει μη μόνον κατακλύζονταν από αντίστοιχα κύματα ειλικρίνειας και αποκάλυπταν λεπτομερώς τις μίζες που έπαιρναν από τους φοροφυγάδες. Άλλωστε, ο ίδιος ο υπουργός Οικονομίας πέτυχε την παμψηφεί έγκριση του πιο ψευδούς προϋπολογισμού της ελληνικής ιστορίας, ομολογώντας συγκινημένος ότι ούτε ο ίδιος ξέρει αν και με πόσο έλλειμμα θα κλείσει.

Η ηθική επανάσταση που συντελούνταν δεν άφησε κανένα τομέα της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής ανεπηρέαστο. Ο Όσιος Νίκων ο Μετανοείτε αναβαθμίστηκε σε άγιο πρώτης τάξεως και η ημέρα εορτής του καθιερώθηκε ως επίσημη αργία του κράτους. Οι ιστορικοί μελετητές, μάλιστα, φρόντισαν να αναδιφήσουν ακόμη και του αγίου τη δημόσια ομολογία και μετάνοια για το γεγονός ότι αφάνισε τους τελευταίους Εβραίους και ειδωλολάτρες της Πελοποννήσου. Αγαπημένο ρητό της μεσαιοχώρας έγινε το «αμαρτία ομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία», το οποίο και αναρτήθηκε ακόμη και στις αίθουσες των δικαστηρίων όπου προσέρχονταν αυθορμήτως όλοι οι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και αποκάλυπταν ενόρκως τα εγκλήματα και αδικήματά τους. Η δουλειά των δικαστών, εννοείται, διευκολύνθηκε αφάνταστα, αφού περιορίστηκε στο να ακούνε τη δημόσια εξομολόγηση των αυτο-κατηγορουμένων, το δε ποινολόγιο εφαρμοζόταν ως επί το πλείστον επιτόπου. Για τα βαρύτερα αδικήματα οι ποινές έφταναν τις διακόσιες μετάνοιες εντός της δικαστικής αιθούσης, τα ελαφρύτερα τιμωρούνταν με πενήντα μετάνοιες και κάτω, εκτελούμενες κατ’ οίκον. Έτσι βρήκε λύση και το πρόβλημα της συμφόρησης των φυλακών που εντός ελαχίστων μηνών άδειασαν χωρίς να χρειαστεί να εφαρμοστεί η τελευταία μεταρρύθμιση Χατζηγάκη.

Ριζικές αλλαγές επήλθαν στα ήθη και τα έθιμα της μεσαιοχώρας (λέξη που απαγορεύτηκε εν τω μεταξύ ως προσωνύμιο της Ελλάδας, αφού -όπως αποκάλυψε ο ΟΤΕ με καμπάνια του- μέσος άνθρωπος δεν υπάρχει, άρα μούφα και ο μεσαίος χώρος και οι μέσες λύσεις και οι μέσες άκρες και ό,τι άλλο μέσο υπάρχει, εκτός από το μέσο που χρειάζεται για να κάνει κανείς τη δουλειά του στο Δημόσιο). Απαγορεύτηκαν, λοιπόν, φράσεις όπως «από τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο», ενώ λογοκρίθηκε ως πολιτικά μη ορθή και η φράση του Μέτερνιχ «είναι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος», αφού και το έγκλημα και το λάθος ομολογούμενα εκμηδενίζονταν. Ομοίως απαλείφθηκε από τη συλλογική μνήμη η αρχή «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται», αφού πλέον οι έμποροι και οι υπάλληλοί τους ομολογούσαν επιτόπου ότι η αναγραφόμενη τιμή περιλαμβάνει και την ποσόστωση αισχροκέρδειας και όλα τα «καπέλα» προμηθευτών, μεσαζόντων και λοιπών υγιών, πλην εκ προοιμίου μετανοούντων, επιχειρηματικών δυνάμεων. Ήταν δε τόσος ο μετανοητικός ζήλος της επιχειρηματικής τάξης, ώστε κατόπιν εισηγήσεων των ενώσεών τους, το υπουργείο Ανάπτυξης καθιέρωσε στις συσκευασίες των προϊόντων ευδιάκριτες αναγραφές του τύπου «η τελική τιμή του προϊόντος περιλαμβάνει υπερτιμολογήσεις, υπερκοστολογήσεις και υπερκέρδη 50%», όπως τα τσιγάρα αναγράφουν ότι το κάπνισμα προκαλεί καρκίνο, βλάπτει τη στύση ή επιταχύνει τη γήρανση, αλλά οι καπνιστές τα καπνίζουν με την ικανοποίηση ότι αυτοί που τους σκοτώνουν είναι τουλάχιστον απολύτως ειλικρινείς μαζί τους.
Εκείνοι που υπερέβησαν εαυτούς ήσαν οι τραπεζίτες. Αφού ομολόγησαν, διά του συλλογικού τους οργάνου και κατά μόνας, ότι με τα υπερκέρδη των προηγούμενων ετών έχουν εξασφαλίσει και τα τρισέγγονά τους ακόμη κι αν η ύφεση κρατήσει μισό αιώνα, αποφάσισαν να διαφημίζουν τα προϊόντα καταθέσεων και χορηγήσεων, θυμίζοντας με ζωηρά γράμματα ότι δανείζονται με 3% αλλά δανείζουν με 17%, ακόμη κι αν ο πληθωρισμός πέσει στο 0% και το βασικό επιτόκιο γίνει αρνητικό. Οι πιο τολμηροί αποφάσισαν να αποκαλούν ευθέως τους πελάτες θύματά τους, ενώ τα περίφημα ψιλά γράμματα των δανειακών συμβάσεων έγιναν χοντρά, συνοδευόμενα από τις λέξεις «σόρι», «ήμαρτον» και τα συναφή. Σε μια έσχατη πράξη μετάνοιας μια τράπεζα αποφάσισε να διαφημιστεί με ατάκες του Σάιλοκ από τον σαιξπηρικό «Έμπορο της Βενετίας», γλαφυρά τσιτάτα του Μαρξ για τον παρασιτικό χαρακτήρα της πίστης και αποφθέγματα του Μωάμεθ από το Κοράνι για την τοκογλυφία.

Συγκινητικές στιγμές μετάνοιας εκτυλίσσονταν στους υπεράκτιους παραδείσους, απ’ όπου τα εξορισμένα golden boys της κρίσης, οι χρυσοκάνθαροι των πυραμίδων και των τοξικών ομολόγων ομολογούσαν σε tele-conference από τις λαβυρινθώδεις επαύλεις τους με τις 36 τουαλέτες και τις 7 εσωτερικές πισίνες πόσα εκατομμύρια ευρώ έχει ενθυλακώσει έκαστος μέχρι να εξοκείλουν στην ξέρα του κραχ το σκάφος του καπιταλισμού.

Όταν ο πολιτισμός της μετάνοιας παγκοσμιοποιήθηκε- καθότι ό,τι συνέβαινε πλέον στη μεσαιοχώρα εξελισσόταν σε διεθνές ντόμινο, είτε εξέγερση ήταν είτε σκάνδαλο- ακόμη και οι κεντρικοί τραπεζίτες ομολόγησαν περίλυποι πως ουδέποτε υπήρξαν χρήσιμοι σε κάτι, πως δεν έχουν ιδέα για το πώς λειτουργεί αυτό το πολύπλοκο σύστημα, για το οποίο μέχρι πρότινος διαβεβαίωναν ότι είναι ακλόνητο. Κι οι πετρελαιάδες ομολόγησαν ότι χρηματοδοτούν αφειδώς κάθε προσπάθεια υπονόμευσης της πράσινης ενέργειας και πως οι ίδιοι προκάλεσαν το ράλι των τιμών, αλλά πώς αλλιώς θα μπορούσαν να μετατρέψουν τον Περσικό σε Καραϊβική. Και οι διανοούμενοι και οι ιστορικοί όλου του κόσμου αποφάσισαν να βάλουν βαθιά στις επόμενες γενιές το πνεύμα της μετάνοιας, ξαναγράφοντας την ιστορία στο πνεύμα της ομολογίας και της συγχώρεσης. Έτσι, τα παιδιά μάθαιναν ότι ο Ηρώδης επισκέφθηκε μία προς μία τις οικογένειες των 5.000 βρεφών που έσφαξε, εκλιπαρώντας για τη συγγνώμη τους. Και το ίδιο συνέβαινε με τον Χίτλερ, του οποίου ανακαλύφθηκε η διαθήκη-μετάνοια για τα εκατομμύρια θύματά του, Εβραίους, κομμουνιστές, Τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους, στους οποίους προσέφερε ως συγγνώμη την αυτοκτονία του από τύψεις.

Και συνέβησαν κι άλλα τρυφερά, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, κοιτίδα πλέον όχι μόνο της δημοκρατίας αλλά και της μετάνοιας, με τον Κορκονέα να σύρεται στα πόδια της μητέρας του Αλέξη, τον Κούγια να ζητάει συγγνώμη από τη Βατίδου και τους τηλεθεατές για τις ανοησίες με τις οποίες έχει φάει τον χρόνο τους, τον Εφραίμ να ομολογεί στο πανελλήνιο πώς έστησε τη μεγαλύτερη απάτη των τελευταίων χρόνων, τους αστυνομικούς να αγκαλιάζονται με τους κουκουλοφόρους και να αλληλοσυγχωρούνται βουρκωμένοι - όχι από τα δακρυγόνα-, και όλο τον θίασο της δημόσιας ζωής να χτυπάει τα κεφάλια του μέχρι αίματος στο Τείχος των Δακρύων που ο δήμαρχος Κακλαμάνης έστησε στο Σύνταγμα, μνημείο μετάνοιας, το οποίο αντικατέστησε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, όπως και το «Ολαρία-ολαρά» του Σαββόπουλου αντικατέστησε τα κάλαντα...