Φτάνει μια φορά μονάχα να φανώ άνθρωπος με χαρακτήρα και μπορώ σε μια ώρα μόνο ν’ αλλάξω τη μοίρα μου! Το κυριότερο είναι η συνέπεια. Φτάνει να θυμηθώ τι έπαθα από την άποψη αυτή πριν από εφτά μήνες στο Ρουλέτενμπουργκ, πριν από τη στιγμή που τα είχα χάσει όλα, μια για πάντα. Ω, ήταν μια θαυμάσια περίπτωση αποφασιστικότητας: τα έπαιξα και τα ‘χασα τότε όλα, όλα… Βγαινω από το καζίνο, κοιτώ, τι να δω, σε μια γωνιά της τσέπης μου αναδεύει ακόμη ένα λουδοβίκιο. «Α, επομένως, έχω να φάω το μεσημέρι»,σκέφτηκα μας ύστερ από εκατό περίπου βήματα άλλαξα γνώμη και γύρισα πίσω. Έβαλα το λουδοβίκιο αυτό στο manque (κείνη τη φορά ήταν μπροστά μου το manque) και είναι αλήθεια πως υπήρχε κάτι ιδιαίτερο στην αίσθηση, όταν είσαι ένας και μόνος σε ξένη χώρα, μακριά από τις ρίζες σου, από τους φίλους σου και χωρίς να ξέρεις αν σήμερα θα φας , να παίζεις την τελευταία σου δεκάρα, την πιο πιο τελευταία! Κέρδισα και σε είκοσι λεπτά βγήκα από το καζίνο με εκατόν εβδομήντα λουδοβίκια στην τσέπη. Είναι γεγονός! Να τι μπορεί κάποτε να σημαίνει το τελευταίο λουδοβίκιο! Και τι θα γινόταν αν τότε έχανα το ηθικό μου, αν δεν τολμούσα ν’ αποφασίσω; .…
Αύριο, αύριο θα τελειώσουν όλα!
Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, «Ο παίκτης»
No comments:
Post a Comment