Αντ’ εμού

(Ψυχολογική οικονομία του ναζισμού)

 Επενδυτής, 15-9-2012

 

Σήμερα θα τεμπελιάσω. Αλλά νομίζω πως όσοι ρίχνουν μια διαγώνια ματιά στη στήλη αυτή θα αποζημιωθούν.

Γεγονότα των τελευταίων ημερών και εβδομάδων, μεταξύ Ραφήνας, Μεσολογγίου και άλλων πεδίων δόξης των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής, εγείρουν το ερώτημα αν η κυριότερη πολιτική υπεραξία (ή υπο-αξία) της πρωτοφανούς κρίσης θα είναι τελικά ο εκφασισμός ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας, η εδραίωση ενός νέο-ναζιστικού μορφώματος στη δημόσια ζωή. Το πολιτικό και μιντιακό σύστημα, που φλέρταρε αρχικώς με την ιδέα να αντιμετωπίσει το φαινόμενο σαν μια ψυχαγωγική και εκτονωτική γραφικότητα, αντέδρασε εσχάτως με πανικό. Υποψιάζομαι όχι τόσο με την εικόνα των ημι-ενόπλων ταγμάτων εφόδου που σαρώνουν έντρομους αλλοδαπούς φτωχοδιάβολους, όσο με την απήχηση που ενδεχομένως έχει σε μνημονιόπληκτα στρώματα ημεδαπών αυτή η αιματηρή «πολιτική πρόταση». Η οποία είναι ταυτόχρονα και μια «οικονομική πρόταση».

Όσοι πιστεύουν ότι Χρυσή Αυγή στερείται πολιτικού σχεδίου και οικονομικού προγράμματος πλανώνται πλάνην οικτράν. Και δεν εννοώ τόσο τις προγραμματικές λαθροχειρίες των κεφαλών της, που διακυμαίνονται μεταξύ άρνησης του επαχθούς χρέους, γενικής καταδίκης της διεθνούς τοκογλυφίας και διακηρύξεων  υπέρ της «Ευρώπης των Εθνών», όσο την υπόρρητη και παμπόνηρα απλή «λύση» της για να απαλυνθούν τα δεινά του μνημονίου: ο πλούτος της χώρας, οι θέσεις εργασίας, οι ευκαιρίες άσκησης επιχειρηματικότητας είναι πολύ λίγα πια για να τα μοιραζόμαστε με τους μελαψούς «εισβολείς». Αν τους πετάξουμε έξω τα πράγματα μπορεί να γίνουν τουλάχιστον πιο ανεκτά. Μπορούμε να βρίζουμε όσο θέλετε τους τροϊκανούς «εισβολείς», αλλά πρακτικά ας αντιμετωπίσουμε τον «εισβολέα» της διπλανής πόρτας.

Το πρόβλημα με το απλοϊκό οικονομικό σχέδιο της Χρυσής Αυγής, πέρα από τη δικαιολόγηση της ρατσιστικής της ατζέντας, είναι πως φαντάζει τρομακτικά αποτελεσματικό. Γιατί υποκαθιστά το μείζον πρόβλημα με το έλασσον, τις αιτίες με ένα από τα αποτελέσματά τους, την κρίση με ένα από τα συμπτώματά της και τον «ακατανίκητο αντίπαλο» (τη διεθνή τοκογλυφία, τους πιστωτές, τους ευρω-ηγεμόνες, τη διαπλοκή, την τυχοδιωκτική οικονομική ελίτ, το υποταγμένο πολιτικό σύστημα…), με έναν άλλο, πιο μικρό, πιο βολικό και σίγουρα χαμένο εχθρό: τον μελαψό που πουλάει οίκτο στα φανάρια, φτήνια στα πεζοδρόμια και απελπισία στις πιάτσες της πορνείας, της πρέζας ή της κλεπταποδοχής. Αυτή τη διεργασία υποκατάστασης του «εχθρού», το ψυχολογικό αποτύπωμα του «οικονομικού προγράμματος» της Χρυσής Αυγής, αποτυπώνει ένα εν θερμώ γραμμένο κείμενο της φίλης Χ.Κ., το οποίο και δημοσιεύω αυτούσιο, διότι εγώ δεν θα μπορούσα να τα γράψω καλύτερα:

«Νιώθω να με σαρώνει μία ανανεωμένη αίσθηση πολιτικής αποτελεσματικότητας. Είμαι το εκλογικό εκκλησίασμα, που ευλαβικά εμφανίζομαι πάντα στην ίδια κάλπη για να παρακαλέσω πάντα τους ίδιους θεούς. Είμαι ο Έλληνας, που υπομένω παθητικά τους πολιτικούς δρώντες, όντας αδύναμος, σιωπηλός, αδικημένος.

Τα μήντια με ταΐζουν μονοθεματικά, πληρωμένα δελτία, τροφή της διαπλοκής με τις πηγές του χρήματος, της πληροφορίας και της εξουσίας. Οι ειδικοί μού μιλούν σε άγνωστες γλώσσες για πράγματα που ούτε τα ξέρω, ούτε με αφορούν, ούτε με ενδιαφέρουν. Οι πολιτικοί δεν μου δίνουν λογαριασμό, ούτε με ακούν, ούτε με εκπροσωπούν. Η συμμετοχή στα κοινά μού έγινε πολυτέλεια και η πολιτική αδυναμία μού έγινε απάθεια.

Μέχρι που ήρθε η κρίση, και η κρίση, ως γνωστόν, είναι ευκαιρία. Η Κρίση της Αμάλθειας σκόρπισε πλούσιες ευκαιρίες. Ευκαιρίες, για όσους είχαν κάνει μια επενδυτική απερισκεψία με σύνθετα, πολυσύνθετα, παράγωγα και αεριτζίδικα, να βγάλουν τα σπασμένα. Ευκαιρίες, για όσους είχαν με κόπους μιας ζωής βάλει στην άκρη ένα κομπόδεμα, να αγοράσουν οκαζιόν ένα λιμάνι, ένα αεροδρόμιο, μια χώρα τέλος πάντων. Ευκαιρίες, για όσους τίμια είχαν φτιάξει μια επιχείρηση, ξεχνώντας να πληρώσουν κάτι φόρους, κάτι εισφορές, να μειώσουν τα κόστη τους, αμολώντας μερικά εκατομμύρια στην ανεργία. Ευκαιρίες για πολιτικούς να νομιμοποιηθούν με το φόβο, μιας και με τη δημοκρατία απέτυχαν.

Είδα κι εγώ την ευκαιρία μου. Είχα συναινέσει να μου στερήσουν τη δύναμή μου, τη φωνή μου, την αξιοπρέπειά μου. Τώρα όμως μπορώ τουλάχιστον να ξαναβρώ τη λεβεντιά μου. Τη λεβεντιά των Θερμοπυλών, του Μεγάλου Κωνσταντίνου και του Μεσολογγίου, μαζί. Τώρα μπορώ να θυμηθώ το ένδοξο γένος μου, να ξαναγίνω ήρωας, να τα βάλω με τους Τιτάνες της Ευρώπης και να πετάξω στη θάλασσα τα έγχρωμα σκουπίδια της μετανάστευσης. Τώρα που έχω ξαναβρεί τον εχθρό, ξέρω πού να υψώσω το ανάστημά μου.

Οι ξένοι, όλοι οι ξένοι, οι πλούσιοι ξένοι, οι ανθέλληνες ξένοι, αλλά κυρίως οι φτωχοί ξένοι, οι μαύροι ξένοι, οι αλλόθρησκοι ξένοι – όλοι οι ξένοι, και μερικοί ντόπιοι συμπαθούντες, αυτός είναι ο εχθρός. Αυτοί όλοι μου παίρνουν τις δουλειές, μου βιάζουν τις γυναίκες, μου αρπάζουν τα παιδιά. Αυτοί που πουλάνε τις μαϊμούδες μου, οδηγούν τα ταξί μου, δουλεύουν τα χωράφια μου.  Αυτοί που ήρθαν από τη χώρα τους στη δική μου.

Δεν έχει σημασία που πρώτα πήγα εγώ στη δική τους, μαζί με τους συμμάχους μου, κραδαίνοντας στο ένα χέρι δήθεν τη δάδα της δημοκρατίας και με το άλλο διαλύοντας το σπίτι τους για να περάσει η δική μου – δηλαδή του συμμάχου μου - αντλία πετρελαίου.  Αυτοί φταίνε…Ή εν πάση περιπτώσει με αυτούς μπορώ να τα βάλω. Γιατί με τους άλλους έπαιζα τόσα χρόνια και έχανα. Με αυτούς που μου έφαγαν τους φόρους και δε μου έφτιαξαν σχολεία και νοσοκομεία δεν μπορώ να τα βάλω, είναι κρυμμένοι. Με αυτούς που μου έφαγαν τους μισθούς και τώρα δε μου δίνουν σύνταξη και φάρμακα δεν μπορώ να τα βάλω, τους έχω ξαναεκλέξει. Με αυτούς που μου πέταξαν ένα ξεροκόμματο για να τους δουλεύω 16 ώρες την ημέρα ανασφάλιστος δεν μπορώ να τα βάλω γιατί – έ, καλό είναι και το ξεροκόμματο. Ούτε με όσους έκαναν το νταραβέρι στα πολιτικά γραφεία μπορώ να τα βάλω γιατί είμαι ένας από αυτούς.

Βλέπεις, δεν είμαι κιοτής, έχω λόγους. Με τους ξένους όμως μπορώ να τα βάλω και μάλιστα στα σίγουρα. Γιατί τώρα…Τώρα έχω τον δικό μου άνθρωπο στη Βουλή, στο δρόμο, στο μαγαζί στο σπίτι, στο πλευρό μου. Έχω τη δική μου εκδοχή του Λεωνίδα, που με τον τσαμπουκά του θα σφάξει τον Πακιστανό μικροπωλητή, θα δείρει τον Λίβυο μαγαζάτορα, θα εξαφανίσει τον Σομαλό πρεζάκια. Θα μου καθαρίσει την πόλη, όπως καθαρίζει τις πλατείες από διαδηλωτές παρέα με τα ΜΑΤ. Θα μου φυλάξει το σπίτι, όπως φυλάει επί πληρωμή το καταγώγιο της γειτονιάς μου. Θα δείρει τον μετανάστη, όπως δέρνει όσους χρωστάνε στον τοκογλύφο αφεντικό του.

Για όλα αυτά τον ευγνωμονώ. Αλλά κυρίως τον ευγνωμονώ γιατί με κάνει να αισθάνομαι πάλι δυνατός.  Μπορεί ο εχθρός να είναι μικρός κι αδύναμος. Μπορεί να μην είναι καν αληθινός εχθρός. Εμένα όμως μου χρειάζεται αυτός ο μικρός, αδύναμος εχθρός, όσο μου χρειάζεται και ο προστάτης. Γιατί τώρα μπορώ να μην είμαι εγώ ο τελευταίος.

X.K.»

Για την αντιγραφή

ΚΙΜΠΙ

Kibi2g@yahoo.gr (και kibi-blog.blogspot.com)

 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Ένα από τα ρητά των Ναζί ξεκινούσε με τη φράση: «Είσαι ένα τίποτα». Θέλαμε να βρούμε τουλάχιστον κάποιο υλικό με καθημερινούς ανθρώπους. Ήμασταν περίεργοι για την καθημερινή ζωή των ανθρώπων τότε. Προφανώς έκαναν κάτι διαφορετικό εκτός από το να φωνάζουν “Zieg Heil”. Ωστόσο, σε δύο εκατομμύρια μέτρα φιλμ ντοκιμαντέρ των ναζί καταφέραμε να βρούμε αυτές τις σπάνιες σκηνές. Γιατί να ασχοληθείς με αυτούς τους ανθρώπους αν είναι ένα τίποτα. Η φράση συνέχιζε: «Είσαι ένα τίποτα, ο λαός σου είναι το παν». Ωστόσο, πώς μπορεί να πιστέψει κανείς πως ένας λαός είναι τι παν αν κάθε ξεχωριστός εκπρόσωπός του είναι ένα τίποτα; Το ρολόι χτυπά. Ο Χίτλερ αρέσκονταν να αναφέρεται στον λαό σαν μάζες, Στις μάζες, έλεγε, πρέπει να συμπεριφέρεσαι όπως στις γυναίκες. Και οι γυναίκες, έλεγε συχνά ο Χίτλερ, υποκύπτουν στην εξουσία. Δεν έχει σημασία να απευθύνεσαι στη διάνοια των μαζών. Είναι αναγκαίο να απευθύνεσαι στα πιο ζωώδη ένστικτά τους. Ας συνεχίσουμε να ασκούμε επιρροή στα πιο πρωτόγονα συναισθήματα των μαζών. «Οι μάζες είναι οκνηρές και υπερβολικά υπερήφανες», έλεγε κι έγραφε ο Χίτλερ. «Δεν τους αρέσει να διαβάζουν και να σκέφτονται. Πρέπει να αντικρίζουν έναν εχθρό και να αναγνωρίζουν έναν θεό». Εδώ είναι ο θεός τους. Κι έπειτα θα σε ακολουθήσουν, γιατί καθένας τους είναι ένα τίποτα. «Οι μάζες πρέπει να διακατέχονται από φόβο», έλεγε ο Χίτλερ Μια σημείωση για όλους τους υποψήφιους μελλοντικούς Χίτλερ, με όλα τα μέσα προπαγάνδας που έχουμε στη διάθεσή μας σήμερα. Είναι ένας οικονομικός και πρακτικός τρόπος να ανυψωθείς στους ουρανούς όντας ακόμη ζωντανός.

Μιχαήλ Ρομ, «Αληθινός φασισμός» (ντοκιμαντέρ, 1965)