Τα χρόνια του πολέμου το Συνδικάτο – που γνώριζε μεγάλη ανάπτυξη στη Δύση- έφτιαξε σωματείο μέσα στη Μεταλλουργική της Πέρσονβιλ. Το σωματείο δεν χαρίστηκε. Οι εργάτες χρησιμοποίησαν την καινούργια δύναμή τους για να ζητήσουν όσα ήθελαν. Ο γερο-Έλιχου υποχώρησε όπου δεν γινόταν αλλιώς και περίμενε.
Το 1921 έφτασε η ώρα του. Οι δουλειές περνούσαν κρίση. Δεν τον πείραζε αν έκλεινε για λίγο την επιχείρησή του. Αθέτησε τις συμφωνίες που είχε κλείσει με το σωματείο και επανέφερε το προπολεμικό καθεστώς.
Το σωματείο κάλεσε φυσικά βοήθεια. Το αρχηγείο του Συνδικάτου στο Σικάγο έστειλε τον Μπιλ Κουίντ για να συντονίσει τη δράση τους. ΄Ήταν κατά της απεργίας και της ανοικτής σύγκρουσης. Και υπέρ της παλιάς τακτικής του σαμποτάζ από τα μέσα. Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για τους εργάτες της Πέρσονβιλ. Ήθελαν να ακουστούν, να γράψουν ιστορία.
Απήργησαν.
Για οκτώ μήνες. Και οι δύο πλευρές είχαν μεγάλες απώλειες. Οι απεργοί είχαν τις δικές τους. Ο γερο-Έλιχου προσέλαβε πιστολάδες, απεργοσπάστες, εθνοφρουρούς, ακόμη και μονάδες του τακτικού στρατού. Όταν είχε ανοίξει και το τελευταίο κεφάλι και είχε τσακιστεί και το τελευταίο πλευρό, το οργανωμένο κίνημα έμοιαζε με καμένο πυροτέχνημα.
Ντάσιελ Χάμετ, «Ο κόκκινος θερισμός»
No comments:
Post a Comment