Το διακρατικό σύστημα δεν είναι απλώς ένα άθροισμα υποτιθέμενων κυρίαρχων κρατών. Πρόκειται για ένα ιεραρχικό σύστημα όπου η τάξη του προβαδίσματος είναι σταθερή, αλλά δεκτική μεταβολών. Πράγμα που σημαίνει ότι αργές μετατοπίσεις μέσα στην τάξη ιεραρχίας είναι όχι μόνο δυνατές αλλά και ιστορικά φυσιολογικές. Οι ανισότητες που είναι σαφείς και σημαντικές, χωρίς ωστόσο να είναι αμετακίνητες, αποτελούν ακριβώς το είδος της διαδικασίας που οδηγεί σε ιδεολογίες ικανές μα δικαιολογήσουν μια καλή θέση στην ιεραρχία. Αλλά επίσης να αμφισβητήσουν μια μειονεκτική θέση. Αυτές ακριβώς οι ιδεολογίες αποκαλούνται εθνικιστικές.
Για ένα κράτος το να μην είναι έθνος σημαίνει ότι μένει έξω από το παιχνίδι που συνίσταται στο να εμποδίζει ή να ευνοεί κάθε μεταβολή της θέσης του στην ιεραρχία. Αλλά ένα τέτοιο κράτος δεν θα αποτελούσε μέλος του διακρατικού συστήματος. Οι πολιτικές οντότητες που υπήρξαν έξω και/ή πριν την ανάπτυξη του διακρατικού συστήματος ως πολιτικής υπερδομής της καπιταλιστικής κοσμοοικονομίας δεν είχαν καμιά ανάγκη να είναι έθνη. Άλλωστε δεν ήταν.
Ιμμανουέλ Βαλλερστάιν, «Η οικοδόμηση των λαών: ρατσισμός, εθνικισμός, εθνισμός»
No comments:
Post a Comment