Χρόνος, ο μικρός, σκληρός θεός

(Είναι γύρω στα πενήντα. Φορά μια φθαρμένη κόκκινη ρόμπα. Κάθεται μπροστά σ’ έναν καθρέφτη – ο καθρέφτης έχει ένα διαγώνιο ράγισμα που τέμνει το πρόσωπό της σε δύο ασύμμετρα τμήματα. Κοιτάζεται συνοφρυωμένη, αναποφάσιστη. Φέρνει τα δάκτυλά της στο μέτωπο, τσιτώνει το δέρμα. Κάνει το ίδιο τεντώνοντας το πρόσωπο πίσω από τ’ αυτιά της, ύστερα κάτω απ’ το πηγούνι της. Επειτα, αφήνει το δέρμα να πέσει κουρασμένο πάνω στα οστά του προσώπου της. Τα χέρια της κρέμονται μετέωρα στο πλάι. Σηκώνει το βλέμμα της, τα μάτια της καρφώνονται σ’ ένα ρολόι – οι δείκτες στο έντεκα και μισή. Αρχίζει να μιλά, σαν να απευθύνεται στο ρολόι:)

« …Αν είχες μάγουλα, θα σου άστραφτα δυο χαστούκια. Αν είχες πρόσωπο θα το γέμιζα γρατζουνιές. Αλλά, η ζωή σου κρεμιέται από μια μπαταρία. Αν στη βγάλω, σταματάς. Μπορώ απλώς να σε σπάσω, να σου βγάλω τους δείκτες. Μπορώ να σε γυρίσω πίσω, να δείχνεις ό,τι ώρα θέλω εγώ.

…Αρνούμαι πλέον να τον παρακολουθήσω αυτόν τον μαζοχισμό. Δεν θα υποκύψω σε αυτή την ηλίθια λατρεία. Κάθε χρόνο να πρέπει να γιορτάσω την αλλαγή σου. Να χαρώ το φορτίο της φθοράς που μου προσθέτεις… Καταλόγισέ μου ό,τι θέλεις. Ότι με κατέλαβε ο πανικός του αμετάκλητα επερχόμενου γήρατος. Ότι το ισοζύγιο παρελθόντος και μέλλοντος γέρνει πια επικίνδυνα υπέρ του πρώτου. Αλλά, όχι, δεν είμαι υποχρεωμένη να σε προσκυνάω σαν έναν μικρό, αλαζονικό, απίστευτα εγωπαθή θεό που κρατά για τον εαυτό του το αποκλειστικό προνόμιο της αέναης αναγέννησης, αφήνοντας στους πιστούς του την κατάρα της φθοράς. Αγαπητέ χρόνε, μισητέ σύντροφε της ζωής, κόβω τις σχέσεις μου μαζί σου. Αρνούμαι να μετριέμαι με τα επινοημένα μέτρα σου.

(Ανεβαίνει πάνω στην καρέκλα. Κατεβάζει το ρολόι. Αφαιρεί το γυάλινο κάλυμμα. Βάζει το δάκτυλο μπροστά στο δευτερολεπτοδείκτη, που πάλλεται ανεπαίσθητα, αδύναμος να προχωρήσει).

…Για ποιο λόγο πρέπει να μετράω την αντίστροφη μέτρησή μου; Για ποιο λόγο ΕΣΥ πρέπει να μου την υπενθυμίζεις κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε μέρα, κάθε ώρα και λεπτό, με όλες τις βασανιστικές μορφές που έχει εφεύρει η μαζοχιστική ανθρώπινη φαντασία; Με τη χρονολόγηση της ιστορίας (σε ολυμπιάδες, σε χρόνους προ και μετά Χριστόν, σε έτη Μεδίνας, τι σημασία έχει;) Με τα ημερολόγια που πάνω τους διαγράφουμε κάθε μέρα που αφαιρούμε από τις ζωές μας (παλιότερα απλώς τα έσκιζα και για παρηγοριά διάβαζα κάθε ανόητο θυμοσοφικό τετράστιχο)… Με τους λεπτοδείκτες του ρολογιού να μετακινούνται ασταμάτητα και πάντα δεξιόστροφα (ευτυχώς, έχουν γίνει πια σχεδόν αθόρυβα, παλιότερα έπρεπε ν’ ακούω μεσ’ στην νύχτα στην εκείνο το αμείλικτο «τικ-τακ». Σαν να σου ψιθυρίζει κάποιος στο αυτί: «ο χρόνος που σας απομένει είναι 2 δισεκατομμύρια, 115 εκατομμύρια, διακόσιες τριανταπέντε χιλιάδες δευτερόλεπτα». Κι αυτά με βάση το καλό σενάριο).

Λοιπόν, είναι παράδοξο αυτό που έχει συμβεί ανάμεσα σε μας και σε ΣΕΝΑ. Θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε μια για πάντα τους λογαριασμούς μας μαζί σου. Τουλάχιστον να ξεκαθαρίσω ΕΓΩ τους δικούς μου λογαριασμούς μαζί σου. Αλλ’ αυτό μπορεί να γίνει μόνο σαν μια σύμβαση συλλογική. Επτά δισεκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα, συμφιλιωμένα με την ιδέα της θνητότητάς μας, να σταματήσουμε να ΣΕ μετράμε, να σταματήσουμε ν’ αλλάζουμε χρόνο, μήνα, μέρα, να αρκεστούμε απλώς στην εναλλαγή των εποχών (και στην αλλαγή της εποχής) και να είμαστε έτοιμοι να υποστούμε τις παρενέργειες αυτής της μικρής α-χρονικής επανάστασης: άνθρωποι χωρίς ηλικία, συναλλαγές χωρίς ημερομηνία, χρηματιστήρια χωρίς ωράρια λειτουργίας, αξίες χωρίς περίοδο πραγματοποίησης, υπεραξίες χωρίς χρόνο υλοποίησης, προϊόντα χωρίς ημερομηνία λήξης. Τι απίστευτο, παραγωγικό χάος! Προφανώς, δεν είμαστε έτοιμοι σαν είδος να αντέξουμε τόση ελευθερία από τους ελάχιστους καταναγκασμούς. Είναι αδύνατο πια να αρκεστούμε στο αδιάκοπο «τικ-τακ» του βιολογικού μας, αλάνθαστου ρολογιού.

(Τώρα, λυγίζει τον λεπτοδείκτη και τον δείκτη της ώρας σε ορθές γωνίες. Ξεριζώνει με ευκολία το δευτερολεπτοδείκτη από τον άξονα- ακούγεται ο ανεπαίσθητος μεταλλικός θόρυβος της πτώσης του στο πάτωμα).

…Σε έχουμε εφεύρει, δεν είσαι παρά μια ανύπαρκτη κατάσταση, η μόνη σου διάσταση είναι αυτή της ταχύτητας με την οποία διασχίζουν τα φωτόνια το σύμπαν. Ακόμη κι αν δεν την μετρούσαμε Κι εμάς δεν μας αρκούσε το ασύλληπτο, το θεωρητικά αφηρημένο, φροντίσαμε να σου δώσουμε σάρκα και οστά, να σε σπιτώσουμε μέσα σε μετρήσιμες διαστάσεις, δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες για να ‘ναι αμετάκλητη η αίσθηση της πορείας μας προς το προδιαγεγραμμένο τέλος. Κι ακόμη χειρότερα: το γιορτάζουμε κι όλας! Με δισεκατομμύρια κινέζικα λαμπιόνια να φωτίζουν το υπαρξιακό μας έρεβος, με δισεκατομμύρια νότες σε άπειρους συνδυασμούς να νανουρίζουν το δέος μας, με σκιώδεις, άχαρες θεότητες να μας απαγορεύουν χαιρέκακα την απόλαυση της στιγμής και να μας θυσιάζουν αφειδώς στην δική τους αιωνιότητα…Τι βλακεία!

«Ο χρόνος είναι χρήμα»…Ναι, αλλά στην κυριολεξία. Ο χρόνος είναι αποδοτικός για τους ωρολογοποιούς. Για τους κατασκευαστές ημερολογίων. Για τους διασκεδαστές της τεράστιας παράτας. Ισως και για τους τραπεζίτες. «Ιδού ο νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός»….Σαν λαϊκός τραγουδιστής πάνω στην πίστα, με τα πλήθη των αγνώστων να συνεορτάζουν το νέο έτος σαν αδέλφια. Σαν τηλεοπτική διαφήμιση του νέου εορτοδανείου. Ιδού το νέο έτος καταφτάνει σαν ξαναμμένος τηλεοπτικός παρουσιαστής, σαν χορεύτρια χορού της κοιλιάς, σαν δήμαρχος πάνω στην εξέδρα της πλατείας με τους συνωθούμενους χειροκροτητές να μετρούν αντίστροφα: «Δέκα, εννέα, οκτώ, επτά, έξι….» Μηδέν. Πυροτεχνήματα, μεγάφωνα στη διαπασών, μιξοφρυξολύδιοι ρυθμοί σε χιπ-χοπ μεταγραφή. Επειτα, μηδέν. Τελικά μόνο το μηδέν μένει. Είμαι υποχρεωμένη να γιορτάσω κι εγώ γι’ αυτό το μηδέν;»

(Τα χέρια της τώρα κινούνται βίαια, σπασμωδικά. Το ρολόι έχει απομείνει χωρίς δείκτες. Ξηλώνει με μανία το γυάλινο κάλυμμα- πέφτει στο πάτωμα και θρυμματίζεται. Βγάζει τον άψυχο, χωρίς μπαταρία μηχανισμό- τον πατάει με το παπούτσι της. Υστερα κάθεται πάλι μπροστά στον ραγισμένο καθρέφτη- το πρόσωπό της πάλι χωρισμένο σε δύο ασύμμετρα κομμάτια. Κτυπά το κινητό της. «Είναι δώδεκα παρά πέντε, ακόμη δεν είσαι έτοιμη; Κατέβα!» ακούγεται από την άλλη άκρη της γραμμής).

ΚΙΜΠΙ

Kibi2g@yahoo.gr