Saturday, May 29, 2021

Δόσεις τέλος, ώρα απεξάρτησης

29-30/5/2021


Πήρα τη δόση μου. Τη δεύτερη και διόλου φαρμακερή. Τη γαμάτη και φοβερή δεύτερη δόση του συκοφαντημένου AstraZeneca, που όσοι το πήραμε και θα κάνουμε τούρμπο ανοσία 90% πλας, θα μπορούσαμε να στήσουμε το παγκόσμιο φαν κλαμπ Astra, το κλαμπ των «Αστεράτων», διότι πολυεθνική η Astra, πολυεθνική κι η Pfizer που μια χαρά το έστησε το παγκόσμιο μονοπώλιό της, βοηθούσης και της Κομισιόν, αλλά εμείς σε κάθε σύγκρουση, έστω και πολυεθνικών, πριμοδοτούμε τον αδύνατο, έτσι δεν είναι; Είναι ο μακιαβελικός δρόμος προς τον μετα-καπιταλισμό και ό,τι μπορεί να είναι αυτό, μετά τα στραπάτσα του πρώτου, του δεύτερου και του τρίτου δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Ολα είναι δρόμος, σωστά;

Πήρα τις δόσεις μου και λαχταρώ να κωλοκαθίσω σε πάνινη καρέκλα θερινού σινεμά, κι ας πιαστεί η μέση μου, να δω ακόμη και Χατζηχρήστο, μη σου πω και Τσακ Νόρις, σε μεγάλη οθόνη, με ενοχλητικούς ψιθύρους από τους δίπλα, τράφικο από τον δρόμο που καλύπτει τον ήχο της ταινίας, φώτα που ανάβουν από τις γύρω πολυκατοικίες και περισπούν την προσοχή, γιατί καλό το Cinobo και το Ertflix και το Netflix και τα πειρατικά κατεβάσματα, αλλά είναι άλλη η οπτική γωνία των 45 μοιρών κι άλλη των 120. Πήρα τις δόσεις μου κι ανυπομονώ να πιαστώ για δυο ώρες πάνω σε παγωμένα ή πυρωμένα πέτρινα διαζώματα, να δω εξάωρη Ορέστεια ή δίωρο Σεφερλή, να ξανασυναντηθώ με φίλους, να ασπαστώ συγγενείς, να δεχτώ απρόσκλητους επισκέπτες, να πάω στο χωριό μου όσο δεν έχω πάει εδώ κι 60 χρόνια, και στο πεθεροχώρι μετά χαράς, να κάνω μπάνιο ακόμη και στον Φλοίσβο, που έχω να βουτήξω από τη δεκαετία του ’60, κι oπωσδήποτε στα Σούρμενα, στο Ελληνικό, όσο είναι καιρός, πριν του κάνουν οριστική κατάληψη οι λατσομπουλντόζες. Πήρα τις δόσεις μου και θα πάρω κι άλλες, όσες χρειαστεί για να πάρω πίσω ό,τι περισσότερο από την ακανόνιστα κανονική ζωή μου, γιατί το χειρότερο που μας απειλεί είναι η ψυχική θρόμβωση, η κοινωνική απόφραξη, το πολιτικό κώμα και η ιδεολογική λοβοτομή.

Πήρα τις δόσεις μου, πάρτε κι εσείς τις δικές σας, απαιτήστε και την τελευταία σταγόνα ανοσίας που δικαιούστε, γιατί είμαστε ήδη στο κατώφλι της μεγάλης απεξάρτησης. Της σκληρής, στεγνής βάναυσης απεξάρτησης από τις γενναίες δόσεις κρατισμού και δημόσιας χρηματοδότησης που επέβαλαν η πανδημία, τα κύματα θανάτου από κορονοϊό και η προσωρινή μετάλλαξη του αιματηρού, αρπακτικού καπιταλισμού σε τρομοκρατημένο, ψοφοδεή καπιταλισμό της φιλανθρωπίας.

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά ήδη τα διαβολάκια της επίγειας κόλασής μας χοροπηδάνε χαρούμενα κι ανυπόμονα γύρω απ’ τον λάκκο με τα βοθρολύματα και μας προειδοποιούν: «πάρτε τις τελευταίες ανάσες, το διάλλειμα τελειώνει, σε λίγο θα βάλετε ξανά μέσα τα κεφάλια». Οι προειδοποιήσεις διατυπώνονται με ποικίλους τρόπους. Αλλοι λένε ότι μετά μια δεκαετία και βάλε που ξεχάσαμε τι σημαίνει πληθωρισμός και ζήσαμε με τη βεβαιότητα ότι το μεγάλο πρόβλημα των ανεπτυγμένων οικονομικών είναι ο αποπληθωρισμός και η αναιμική ανάπτυξη, επιστρέφουμε στις πληθωριστικές απειλές της δεκαετίας του ’90 και πριν. Πω πω κακό που θα μας εύρει! Και τι φταίει γι’ αυτό; Το άφθονο και φτηνό χρήμα που διά μαγείας βρήκαν κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες, με τις αγορές και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια να χειροκροτούν με ενθουσιασμό και να φωνάζουν «Κι άλλο, κι άλλο! Δώστε τις δόσεις μας!». Ομως, το χρήμα είναι χρέος, καλό χρέος, δεν λέμε - θυμούνται σιγά σιγά οι υπομονετικοί κήρυκες του προτεσταντικού καπιταλισμού. Αλλά και το χρέος, βιώσιμο ή όχι, κάποιος θα το πληρώσει κάποια στιγμή, έτσι δεν είναι;

Μήπως, λοιπόν, είναι καλή ιδέα -λένε οι αντίλαλοι του χρηματοπιστωτικού καζίνου- να αρχίσουμε σιγά σιγά να ακριβαίνουμε το χρήμα; Μήπως είναι η ώρα να τσιμπήσουμε λίγο τα επιτόκια προς τα πάνω, γιατί κι εμείς τόσα λεφτά έχουμε ρίξει στα μηδενικά και αρνητικά επιτόκια, δεν πρέπει να βγάλουμε κάτι για τον κόπο μας;
«Υπομονή», συστήνουν οι σοφές κουκουβάγιες κι οι ηλίθιοι μπούφοι κεντροτραπεζίτες, «θα έρθει ή ώρα και γι’ αυτό, αλλά προς το παρόν πρέπει να αποφύγουμε απότομη και μαζική απόσυρση της στήριξης. Μικρότερες δόσεις, σταδιακή απεξάρτηση, μη μας μείνουν οι μισοί στον τόπο». Αυτό πάρτε το ως ποιητικο-θεατρική απόδοση των προειδοποιήσεων που διατυπώνουν η Λαγκάρντ της ΕΚΤ και ο Πάουελ της FED για τον κίνδυνο μαζικών χρεοκοπιών και τραπεζικών καταρρεύσεων αν αποσυρθούν άτσαλα τα μέτρα στήριξης. «Αλλά πάλι δεν μπορούμε να συντηρούμε για πάντα επιχειρήσεις-ζόμπι, σωστά;» καταλήγουν αθώα. Ενώ με τις τράπεζες-ζόμπι, που χρόνο παρά χρόνο κάνουν και μια ανακεφαλαιοποίηση ή μια αύξηση κεφαλαίου, δεν υπάρχει θέμα, έ;

Αλλά, επειδή με την πανδημία η πολιτική πήρε τη ρεβάνς από την οικονομία, και οι κυβερνήσεις πήραν τον έλεγχο με πληθωρικές δόσεις κρατικού καπιταλισμού, αναγεννημένου κεϊνσιανισμού και πλημμυρίδα νέου δημόσιου χρέους, έχουν και τον τελευταίο λόγο στη στρατηγική της απεξάρτησης. Καθώς δυσανασχετούν μέσα στο ταλαιπωρημένο κουστούμι του Κέινς, το κτήνος που 'χουν μέσα τους, ο Μίλτον Φρίντμαν, βρυχάται: «Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα»! Ο μεθερμηνευόμενον, το χρέος που σας πιστώνουμε σήμερα θα αρχίσετε να το πληρώνετε από αύριο κιόλας. Η γενναιοδωρία του Ταμείου Ανάκαμψης απαιτεί θυσίες, χρήμα για μεταρρυθμίσεις, να, σαν αυτές του Χατζηδάκη, μια χαρά μεταρρύθμιση είναι η απελευθέρωση της εργασίας από την ανελιξία του οκταώρου. Από το 2023 retour a al normal ή retour a la abnormal, όπως το πάρετε. Δεν μας ενδιαφέρει αν θεωρείτε τη λιτότητα, τη φτώχεια, τις τεράστιες ανισότητες, τα ασύλληπτα κέρδη, τη θηριώδη ισχύ των πολυεθνικών και την παρασιτική κυριαρχία των τραπεζικών ζόμπι κανονικότητα ή ανωμαλία. Αυτή είναι η μόνη σας πραγματικότητα, αυτές είναι οι μόνες δόσεις που δικαιούστε, τέλος η σίτιση από το Πρυτανείο, τέλος οι τζάμπα δόσεις. Eθιστείτε στην απεξάρτηση.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
- Δεν θα μπορώ να σκεφτώ. Δεν θα μπορώ να δουλέψω.
- Τίποτα δεν θα επηρεάσει τη δουλειά σας όσο μια αυτοκτονία. (Σιωπή)
- Ονειρευόμουν ότι πήγα στον γιατρό και μου έδωσε οκτώ λεπτά για να ζήσω. Καθόμουν στη γαμημένη αίθουσα αναμονής μισή ώρα. (Μακρά σιωπή)
- Εντάξει, ας το κάνουμε, ας πάρω τα φάρμακα, ας κάνουμε τη χημική λοβοτομή, ας καταστρέψουμε τις ανώτερες λειτουργίες του εγκεφάλου μου και ίσως τότε είμαι λίγο πιο γαμημένα ικανή να ζήσω. Ας το κάνουμε.

Σάρα Κέιν, «4.48, Psychosis»

Saturday, May 15, 2021

Ο υπουργός και το χρονόμετρο

ΕφΣυν 15-16/5/2021


Τι ταπει
νωτική σαρακοτυραννία κι αυτή! Ενώ ο Πιερρακάκης συνομιλεί με τον Μασκ για να στήσουν το δορυφορικό και γαλαξιακό ίντερνετ, ενώ ο Σκρέκας διαχειρίζεται την πράσινη μετάλλαξη και τα μπλε υδρογόνα, ενώ ο Καραμανλής συντονίζει με τον Μητσοτάκη τα μεγάλα έργα κι αποφασίζει πού θα «παρκάρουν» τα δισ. του ΕΣΠΑ, ενώ ο Σταϊκούρας ετοιμάζεται να σερβίρει τη σούπα των 32 δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης κι ο Αδωνις υποδέχεται τα επενδυτικά mega deals, αυτός να είναι υποχρεωμένος να διαχειρίζεται εκκρεμότητες προηγούμενων αιώνων. Τύφλα να 'χουν οι εργοστασιάρχες του Λάνκασιρ, οι ιδιοκτήτες των ανθρακωρυχείων του Νότιγχαμ, οι βυρσοδέψες και οι μεγαλομυλωνάδες της πρωταρχικής συσσώρευσης στη Γηραιά Αλβιόνα, οι καθωσπρέπει βιομήχανοι του αγγλικού καπιταλισμού, που για έναν αιώνα πάλευαν για την «απελευθέρωση της εργασίας», ενάντια στους στενόμυαλους επόπτες εργασίας που φοβούνταν τάχα για τη ζωή των παιδιών στις στενές στοές, για την υγεία των γυναικών στις υφαντικές μηχανές και για την κράση δυνατών ανδρών που άντεχαν δωδεκάωρη βαριά δουλειά χωρίς καμιά βαρυγκώμια. Τι κρίμα για έναν γνήσιο νεοφιλελεύθερο υπουργό, που θα 'πρεπε να διαχειρίζεται τις προκλήσεις της μετα-εργασίας στην εποχή του μετα-καπιταλισμού και της μετα-οικονομίας, να είναι αναγκασμένος να ασχολείται με τα ταπεινά θέματα της εργάσιμης μέρας και του χρόνου εργασίας!

Μα αυτά δεν υποτίθεται ότι είχαν λυθεί τον 19ο αιώνα; Και μετά, στις αρχές του 20ού, δεν μπήκε ο κ. Τέιλορ στο εργοστάσιο του Φορντ στο Ντιτρόιτ με ένα χρονόμετρο στο χέρι κι έκοψε την εργάσιμη μέρα κάθε εργαζόμενου σε μικρά, απειροελάχιστα κομματάκια, περιόρισε τις κινήσεις των χεριών του σε σύντομες, επαναλαμβανόμενες λούπες, στροφές και δακτυλικές δεξιότητες ώστε μια χαρά να γίνεται η δουλειά στο οκτάωρο, ποιος έχει ανάγκη τις υπερωρίες, τα κλεμμένα ρεπό και την υπερεργασία; Κι έπειτα, όταν ο βιομηχανικός καπιταλισμός άρχισε να ασθμαίνει, όταν ο φορντισμός αποδείχθηκε αντιπαραγωγικός και τα χρονόμετρα του κ. Τέιλορ άρχισαν να παραγκωνίζονται από τους αυτοματισμούς, τα κομπιούτερ και τα ρομπότ, κάποιοι δεν ψέλλισαν κάτι περί «τέλους της εργασίας» (το έχει κάψει, άραγε, αυτό το ενορατικό πόνημα ο Ρίφκιν ή ακόμη το πουλάει;) κι άλλα πολλά περί απελευθέρωσης της παραγωγής και της παραγωγικότητας από τα δεσμά της εργάσιμης μέρας και του ωραρίου, από τον απεγκλωβισμό της εργασίας από τον χώρο και τον χρόνο;

Κι όλες οι φλυαρίες και οι φουτουριστικές φανφάρες για τον εργάτη του μέλλοντος που από μια παραλία στις Σεϋχέλλες, μ’ ένα λάπττοπ στα γόνατα κι ένα παγωμένο κοκτέιλ δίπλα του θα διαχειρίζεται μια ολόκληρη γραμμή παραγωγής, χωρίς να δίνει σημασία στα ρολόγια και στα ωράρια, πού πήγαν; Προφανώς τρέχουν πίσω από τα μηχανάκια των διανομέων της Wolt που χρονομετρούνται, όχι βέβαια με τους ρετρό χρονογράφους του Φρέντερικ Τέιλορ, αλλά με τα κινητά, τα GPS και τους πελάτες που μετρούν και βαθμολογούν την ταχύτητα παράδοσης της παραγγελίας τους.

Τι κρίμα για έναν υπουργό προορισμένο για μεγάλες μεταρρυθμίσεις και απορυθμίσεις της μετα-φορντικής εποχής και της άυλης οικονομίας να είναι υποχρεωμένος να νομοθετεί εκκρεμότητες της βιομηχανικής αρχαιολογίας, να κλείνει τρύπες της καπιταλιστικής προϊστορίας, να μπαίνει με το χρονόμετρο στις γραμμές παραγωγής της εγχώριας επιχειρηματικότητας για να εξασφαλίσει το μικρότερο δυνατό κόστος ωρομισθίου, υπερωρίας, υπερεργασίας, την πιο φτηνή εργάσιμη μέρα για τους επενδυτές της παλαιάς και της νέας οικονομίας. Αλλά τι κρίμα και για τους εργαζόμενους του 21ου αιώνα να ακούνε τον υπουργό Εργασίας ως ιεροκήρυκα της «ελευθερίας» τους στην ατομική διαπραγμάτευση του εργάσιμου χρόνου τους με έναν τρόπο που θυμίζει εφιαλτικά τα φλογερά κηρύγματα των Αγγλων βιομηχάνων του 1840 ενάντια στη «σκλαβιά» του νόμου για την εργάσιμη μέρα και το δεκάωρο.

Τι κρίμα που οι ζοφερές περιγραφές του Μαρξ για τις συγκρούσεις στην Αγγλία του 19ου αιώνα γύρω από την εργάσιμη μέρα και το ωράριο παραμένουν τόσο επίκαιρες. Τι κρίμα που όλη η πολιτική οικονομία μετά το «Κεφάλαιο» παραμένει ακόμη μια θλιβερή, γεμάτη αμφιβολίες και απορίες, υποσημείωσή του.


ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Πρέπει να ομολογήσουμε πως από το προτσές παραγωγής ο εργάτης μας βγαίνει διαφορετικός, απ’ ό,τι ήταν όταν μπήκε σ’ αυτό. Στην αγορά, σαν ιδιοκτήτης του εμπορεύματος «εργατική δύναμη» αντίκρισε τους ιδιοκτήτες ενός άλλου εμπορεύματος, αντικρίστηκαν ιδιοκτήτης με ιδιοκτήτη εμπορεύματος. Το συμβόλαιο με το οποίο πούλησε στον κεφαλαιοκράτη την εργατική του δύναμη ήταν, σαν να λέμε όπως ένα κι ένα κάνουν δυο, ότι διαθέτει τον εαυτό του σαν ελεύθερος άνθρωπος. Οταν κλείσει η συναλλαγή ανακαλύπτει ότι «δεν ήταν ελεύθερος άνθρωπος», ότι ο χρόνος για τον οποίο είναι ελεύθερος να πουλάει την εργατική του δύναμη είναι ο χρόνος για τον οποίο είναι αναγκασμένος να την πουλάει, ότι στην πραγματικότητα ο απομυζητής του δεν τον παρατάει «όσο υπάρχουν για εκμετάλλευση ακόμα έστω κι ένας μυς, ένα νεύρο, μια σταγόνα αίματος». Για να προστατευτούν από το «φίδι των βασάνων τους» οι εργάτες είναι υποχρεωμένοι να συνενωθούν και σαν τάξη να πετύχουν με τον αγώνα τους έναν νόμο του κράτους, ένα ανυπέρβλητο πρόσκομμα που να τους εμποδίζει τους ίδιους να πουλάνε με εθελοντικό συμβιβασμό με το κεφάλαιο τον εαυτό τους και το γένος τους στον θάνατο και στη σκλαβιά.

Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο» (τόμος Α', κεφ. 8, «Η εργάσιμη μέρα»)

Sunday, May 9, 2021

Και η πνευματική ιδιοκτησία κλοπή είναι

ΕφΣυν, 9-10/5/2021


Παρότι ακόμα και αυτοί που μένουν αφοσιωμένοι στο κλισέ του Προυντόν και το επικαλούνται συχνά - ξέρετε ποιο, το «η ιδιοκτησία είναι κλοπή»-, μιλούν κατά κανόνα για την ιδιοκτησία των άλλων και προτάσσουν τα στήθη τους αν πρόκειται να υπερασπίσουν τη δική τους, αυτή τη φορά ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι κάτι μεγαλύτερο διακυβεύεται εδώ. Προφανώς, εκατό χώρες και βάλε, που εδώ και μήνες συνασπίστηκαν περί τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας για την άρση της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας στα εμβόλια, δεν καταλήφθηκαν αίφνης από κομμουνιστικές κυβερνήσεις και οπαδούς της κοινοκτημοσύνης των αγαθών. Ούτε ο Μπάιντεν ξύπνησε ένα πρωί και, αφού φρεσκάρισε τα νεανικά λοξά διαβάσματά του στους ουτοπιστές του σοσιαλισμού και στα κηρύγματα πολιτικής ανυπακοής του Θόρο, αποφάσισε να καταλύσει τα ιερά και τα όσια του αμερικανικού καπιταλισμού.

Αν ξεφλουδίσουμε την κίνηση της αμερικανικής κυβέρνησης από το πέλος των αυταπατών και των ψευδαισθήσεων, θα μείνει ένα καθαρό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Κυβερνήσεις, κοινωνίες, οικονομίες, επιχειρήσεις, τάξεις, ομάδες συμφερόντων υπέταξαν προσωρινά, έστω και με μεγάλη απροθυμία, τις πιο ακραίες εκφράσεις απληστίας τους σε έναν στοιχειώδη συλλογικό σχεδιασμό προκειμένου να αντιμετωπίσουν μια συλλογική απειλή. Κανένας δεν έγινε άγιος και άδολος, ίσα ίσα όλοι τους καραδοκούν ν’ αρπάξουν τη λεία της επόμενης μέρας, αλλά μέχρι αυτή να έρθει με σχετική σιγουριά επιδεικνύουν αυτοσυγκράτηση. Δίνουν χώρο και χρόνο στον Λεβιάθαν να κάνει τη βρομοδουλειά. Εννοείται πως υπάρχουν εξαιρέσεις. Αυτοί που κάνουν την κρίση ευκαιρία, επιβιώνοντας όπως οι πτωματοφάγοι γύπες.

Οι Big Pharma, παρότι από την πρώτη στιγμή της πανδημίας βρέθηκαν στο επίκεντρο της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής στοργής (με Προδέρμ, της εμβολιάστριας Johnson & Johnson, εννοείται), συλλέγοντας μαζί με τις ελπίδες της ανθρωπότητας χρήματα, δημόσιες δεξαμενές σκέψης και έρευνας, μεγάλα δεδομένα, πέρασαν με ευκολία στην πλευρά των πτωματοφάγων. Φυσικά, με τις πλάτες κυβερνήσεων, πρωτίστως της Ευρώπης, που με τις προπαραγγελίες δισεκατομμυρίων εμβολίων εγγυήθηκαν στις πολυεθνικές του φαρμάκου την ατομική ιδιοκτησία πάνω στην πιο συλλογική προσπάθεια των μεταπολεμικών χρόνων. Αυτό το άθλιο deal επέτρεψε στην Pfizer να διπλασιάσει τη χρηματιστηριακή της αξία στα 220 δισ. δολάρια σε ένα χρόνο και να προεξοφλεί κέρδη 21 δισ. για του χρόνου, αυτό βοήθησε τη Moderna να τετραπλασιάσει την αξία της μετοχής της κι η ίδια μηχανή απληστίας και κανιβαλικού ανταγωνισμού ανέκοψε την τροχιά της AstraZeneca στη χρηματιστηριακή στρατόσφαιρα.

Η αντίληψη ότι η τεχνολογία των εμβολίων και οι επιστημονικές ιδέες που επέτρεψαν την παρασκευή τους είναι αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας μερικών φαρμακευτικών εταιρειών είναι η θεμελιώδης απάτη ενός οικονομικού πολιτισμού που έχει εμπορευματοποιήσει ακόμα και τη σκέψη. Στην πραγματικότητα καταργεί την ξεχωριστή προσωπική συμβολή κάθε επιστήμονα, ερευνητή, τεχνικού που μπήκε στη μακρά αλυσίδα από ενέργειες, μελέτες, ξενύχτια, αγωνίες και πειράματα που κατέληξαν στο επίτευγμα του εμβολίου. Δεν υπάρχει ατομική διάνοια χωρίς τη συλλογική διάνοια εκατομμυρίων ανθρώπινων πλασμάτων, που συνειδητά ή ασυνείδητα μοχθούν καθημερινά και σε βάθος ιστορικού χρόνου πάνω σε κάθε προϊόν ή ανακάλυψη που μας προσφέρει απόλαυση, επιβίωση ή σωτηρία.

Αν πράγματι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πνευματική ιδιοκτησία σε ένα κατ’ εξοχήν συλλογικό προϊόν όπως το κορονοεμβόλιο, τότε αυτή πρέπει να μοιραστεί στους χιλιάδες βιοχημικούς, βιοτεχνολόγους, βιολόγους, λοιμωξιολόγους, επιδημιολόγους, μικροβιολόγους, πληροφορικάριους, στους εθελοντές που έγιναν πειραματόζωα των δοκιμαστικών δόσεων, στην Κάταλιν Κάρικο, την ουγγρικής καταγωγής βιοχημικό που ανακάλυψε την τεχνολογία mRNA, για την οποία επαίρονται οι εταιρείες που διεκδικούν να γίνουν τα παγκόσμια μονοπώλια ιών, πανδημιών και εμβολίων.
Ομως, η πατέντα, το δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας στα εμβόλια που έχουν αναγνωρίσει ο Αμερικανικός ή ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Ευρεσιτεχνίας, δεν γράφει όνομα κανενός από όλους αυτούς. Γράφει Pfizer/BioNTech, Moderna, Johnson & Johnson, και η πιστοποίηση της ιδιοκτησίας τους προϋποθέτει τον αποκλεισμό όλων των συνδημιουργών των εμβολίων. Αποκλεισμό συνήθως κατοχυρωμένο με ταπεινωτικά συμφωνητικά παραίτησης από κάθε μελλοντική αξίωση. Μ’ αυτή την έννοια, η πνευματική ιδιοκτησία είναι μια αυθεντική κλοπή της δουλειάς όλων των ανθρώπων που αποσιωπάται η συμβολή τους. Εξ ου και η περιπαικτική μετατροπή του «κόπιραϊτ» σε «κλόπιραϊτ» αποδεικνύεται μια ευφυής αποτύπωση της πραγματικότητας.

Το European Patent Office, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας, είναι μια τεράστια βιομηχανία πατέντας στην οποία εκπροσωπούνται 38 χώρες, περιλαμβανομένης της Ε.Ε. Εχει έδρες στη Χάγη, στο Μόναχο, στο Βερολίνο, στη Βιέννη και στις Βρυξέλλες. Απασχολεί πάνω από 7.000 εργαζόμενους, επιστήμονες κάθε ειδικότητας. Κάθε χρόνο εγκρίνει τουλάχιστον 180.000 πατέντες, ακριβά πληρωμένες. Πέρσι ενέκρινε 23.000 φαρμακευτικές και ιατρικές «ευρεσιτεχνίες», οι περισσότερες από τις οποίες δεν πρόκειται να βγουν ποτέ από το κατά Πλάτωνα Σπήλαιο των Σκιών στο φως του ήλιου και των ενσαρκωμένων ιδεών. Διότι η βασική λειτουργία της παγκόσμιας βιομηχανίας της πατέντας είναι ο αποκλεισμός της υλοποίησής τους. Οι μεγάλες εταιρείες αγοράζουν αφειδώς ιδέες και τις κατοχυρώνουν κυρίως για να τις αχρηστέψουν. Μόνο και μόνο για να αποκλείσουν τους ανταγωνιστές τους από την πιθανότητα να τις χρησιμοποιήσουν αυτοί. Κανείς δεν ξέρει πόσες ιδέες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την ανθρωπότητα μένουν εγκλωβισμένες και αχρηστευμένες στα σπήλαια των γραφείων ευρεσιτεχνίας. Κι από αυτήν την άποψη η πνευματική ιδιοκτησία εκτός από κλοπή γίνεται και φόνος. Φόνος ιδεών που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές. Η πνευματική ιδιοκτησία είναι μια αντι-πνευματική δολοφονία.



ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Πώς μπορεί να προστατευτεί η «πνευματική ιδιοκτησία»; Το ερώτημα περιλαμβάνει τα σπέρματα της ίδιας της σύγχυσής του: είναι το λάθος ρήμα για το λάθος ουσιαστικό.

Harlan Clevelant, άρθρο στο περιοδικό Change, 1989