Το «όχι» της Χαρίσσας Κ.

Σημείωση: Υποκλέπτω, δημοσιεύω ερήμην της και προσυπογράφω το «όχι» της Χαρίσσας Κ. Δεν είναι «όχι» μιας εκλογικής χρήσεως- δηλαδή της Κυριακής- αλλά διαρκείας, για χρήση από Δευτέρα και για όλες τις μέρες που ακολουθούν. Σας το παραδίδω.

 

Χαίρετε, είμαι το ταξικό, το οργισμένο, το διχαστικό Όχι.

Δεν είμαι πατριωτικό, δεν είμαι εθνικά υπερήφανο, δεν θέλω να είμαι εθνικά υπερήφανο - πάνε χρόνια που έχω να νιώσω εθνικά υπερήφανο, από την εθνική αντίσταση ίσως - αλλά να, είδες, τώρα γίνομαι διχαστικό.

Πώς να το κάνουμε αγαπητέ μου, δεν γίνεται να πάμε όλοι μαζί σε μια χώρα, χορτάτοι και ξεβράκωτοι, φασίστες και αριστεροί, φανατικοί και άθεοι, άπληστοι και αλληλέγγυοι, ελεύθεροι και ραγιάδες.

Άσε που χρειαζόμαστε περισσότερους...πολύ περισσότερους.

Γι’ αυτό δεν είμαι πατριωτικό, γιατί είμαι παγκόσμιο. Είμαι το όχι των εκατοντάδων χιλιάδων κομμένων χεριών στην όλντ φάσιον αποικία του Κονγκό.

Είμαι το όχι των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών στις χούντες-δοκιμαστικούς σωλήνες του νεοφιλελευθερισμού στη Λατινική Αμερική.

Είμαι το όχι των 356 ημερών απεργίας των ανθρακωρύχων του θατσερισμού.

Είμαι το όχι των σημερινών αποικιών, καληώρα, που ξεπουλάνε τη σάρκα τους σε ευρώ.

Θέλω να τους την πάρω πίσω τη Δημοκρατία, αγαπητέ μου, και την Ευρώπη επίσης.

Θέλω να την πάρω πίσω από αυτούς που θεωρούν τον Ράμφο φιλόσοφο και τη Μούσχουρη εθνικό κεφάλαιο, αλλά βρίσκουν τον Αγγελόπουλο ανιαρό και τον Καστοριάδη... τον ποιόν;!;

Θέλω να την πάρω πίσω από αυτούς που υπέγραψαν «ναι» κάτω από τη φράση: «Ελλάδα και Ευρώπη είναι πολιτιστικά έννοιες ταυτόσημες από τα πανάρχαια χρόνια»*, κι ας μην υπήρχε η Ευρώπη ως «πολιτιστική» έννοια «τα πανάρχαια χρόνια».

Είναι οι ίδιοι που σε στιγμές εθνικής σχιζοφρένειας λένε ότι «τα πανάρχαια χρόνια» οι Ευρωπαίοι έτρωγαν βελανίδια.

Θέλω να την πάρω πίσω από αυτούς που έβαλαν το όνομά τους κάτω από τις φράσεις «Βοηθός και αρωγός η Ευρώπη της Ελλάδας...αυτό αποδεικνύει,  μεταξύ άλλων, η μέριμνα των εταίρων μας για την ανάπτυξη των υποδομών της χώρας»*.

Εννοούν άραγε τη Siemens, τις εθνικές οδούς των εθνικών εργολάβων; Εννοούν τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, όλα αυτά που πληρώσαμε για να φτιαχτούν, πληρώνουμε για να χρησιμοποιούμε και τώρα τα ζητάνε πίσω τσάμπα για να βγάλουμε τη δόση;

Θέλω να την πάρω πίσω από αυτούς που αισθάνονται προνομιούχοι,  γιατί λέει η Ευρώπη υποδέχεται τους Έλληνες φοιτητές «στα καλύτερα πανεπιστήμια της ηπείρου»* - πόσο πιο γυμνοσάλιαγκας μπορείς να γίνεις;

Ότι δηλαδή τους δέχονται τζάμπα; Ότι τους κάνουν χάρη; Επειδή είναι Έλληνες; Άλλους δε δέχονται; Στη Γερμανία που είναι τσάμπα δεν παίρνουν άλλους; Στην Οξφόρδη που δεν είναι τσάμπα; Να τους ενημερώσω ότι εκεί ειδικά δέχονται με υποτροφία και από την Ινδία. Αποικία και αυτή.

Εγώ είμαι το όχι όσων, θέλουν-δε θέλουν, θα μείνουν Ευρώπη, και συγκεκριμένα οδό(ς) Σαλαμινομάχων 26Β, 2^ος όροφος, αγαπητέ μου Θανάση, γιατί δεν θα τους δοθεί ποτέ η δυνατότητα να δουν τον κόσμο, μέχρι Μοσχάτο φτάνει το εισιτήριο.

Είμαι το όχι αυτών που δεν θέλουν να μείνουν Ευρώπη γιατί τους λείπει η Ελλάδα που αποχωρίστηκαν όταν έφυγαν μετανάστες.

Είμαι το όχι αυτών που δεν μπορούν να μείνουν Ευρώπη γιατί πνίγηκαν καθ’οδόν.

Είμαι το όχι αυτών που είναι από καιρό διχασμένοι με τον συνέλληνα που μέχρι χθες φοβόταν για τον κώλο του και από σήμερα φοβάται για την ουρά του –τη δική του ουρά, αυτή του ΑΤΜ, ενώ τόσα χρόνια καμία ουρά, ούτε άνεργων, ούτε άστεγων, ούτε άσιτων δεν τον πτόησε.

Είμαι το όχι όσων θέλουν να καρυδώσουν αυτούς που επικαλούνται τον Διαφωτισμό ενώ περιφέρονται μαζί με κόκκαλα για τα οποία διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους (=σκίζουν τα ρούχα τους) ότι είναι θαυματουργά.

Σκοταδιστές που παριστάνουν τους Ευρωπαίους με πεντιγκρί κιόλας (=καθαρόαιμοι, επί γενιές και γενιές) αλλά δεν έχουν ιδέα τι έλεγαν, όχι το Κοινωνικό Συμβόλαιο, όχι τα Περί Κυβερνήσεως, μα ούτε έστω ο Λεβιάθαν.

Είμαι το όχι αυτών που έδωσαν αίμα για τη δημοκρατία και μετά την μοιράστηκαν με εκείνους που στο όνομά της καταδυναστεύουν και χλευάζουν και σκοτώνουν όσους τολμούν να την διεκδικήσουν πίσω.

Εγώ, το Όχι, και όλα τα Όχι, όταν μαζευτούμε αρκετά, θα την πάρουμε πίσω, αγαπητέ μου, και τη Δημοκρατία και την Ευρώπη.  

Γιατί η Ευρώπη δεν είναι ούτε του ευρώ, ούτε των «θεσμών», ούτε των ευρωπαϊκών ταμείων βοήθειας.

Είναι του κόσμου που πλημμύριζε τους δρόμους για την Παλαιστίνη και για τα Φώκλαντ, ανήκει στο Occupy και στον Φαρκόνι.

Θα την πάρουμε πίσω, γιατί έχουν κάνει καραμέλα την «αξιοπρέπεια» και τον «πατριωτισμό», αλλά δεν ξέρουν τι θα πει αλληλεγγύη, τι θα πει δικαίωμα, τι θα πει ελευθερία.

Κι εγώ, το Όχι, άγνωστη λέξη τους είμαι.

Δεν με πιάνουν στο στόμα τους, δεν ξέρουν πώς να με πούνε – εμένα δεν μπορείς να με νιαουρίσεις, όπως το ναι, είμαι κοφτό, ωμό, έχω συνέπειες.

Δεν είμαι για όλους.

Αλλά όποιος με λέει, δεν μετανοιώνει. «Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε»**.

Κι ας τον καταβάλλει… 

                                         X.K.                                                                                                         

                                                                                                                                                                               

 

*  Από κείμενο 40 Ελλήνων πολιτικών, ακαδημαϊκών και καλλιτεχνών υπέρ του Ναι
** Από κείμενο άλλου Έλληνα (Κ.Καβάφης, Che fece .... il gran rifiuto)