Sunday, December 14, 2008

Μπάχαλο! (13/12/2008)

(Η Rodia μου υποδεικνύει να βάλω ετικέτα-tag. Λυπάμαι, ως ψηφιακά ημι-αναλφάβητος το μόνο που έχω μάθει είναι να βάζω στο blog τα κείμενα που δημοσιεύω κάθε Σάββατο στον "Κόσμο του Επενδυτή". Δεν γνωρίζω καν πώς να απαντήσω, έστω από ευγένεια, στα λίγα σχόλια. Θα χρειαστώ ειδικό φροντιστήριο. Επιφυλάσσομαι...)

Είμαστε σίγουροι για το τι ακριβώς μας συνέβη; Προφανώς όχι. Όλοι κινούνται και εκφράζονται με μια αμφιθυμία. Λογικό είναι. Ακόμη κι ο μικροϊδιοκτήτης, που θρηνεί τα λεηλατημένα ράφια του μαγαζιού του, τα αποκαϊδια της χριστουγεννιάτικης βιτρίνας του, τις προσδοκίες να γεμίσει το ταμείο του από την αγοραστική ευφορία των ημερών, κρατάει μια πισινή. Ίσως το παιδί του είναι ανάμεσα σ’ αυτούς, τους άλλους, τους παράξενους, τους απροσδόκητα πολλούς που δεν χρειάζονται πια κουκούλες κι αχρήστεψαν τα δημοσιογραφικά κλισέ: γνωστοί-άγνωστοι, κουκουλοφόροι, νεαροί, άτομα… Πώς ακριβώς να τους αποκαλέσουμε πια; Το λεξικό δεν βοηθάει. Πάρε τηλέφωνο την Πυροσβεστική, φώναξε την Αστυνομία (πού είναι, τι κάνουν, γιατί παρακολουθούν απαθείς;), και το παιδί; Πού είναι το παιδί; Αν την έχει κάνει κοπάνα απ’ το φροντιστήριο; Γιατί δεν απαντάει στο κινητό; Θεέ μου, έχουμε το χάος στο ίδιο μας το σπίτι! Τα ύστερα του κόσμου…

Αλλά, κανείς δεν δικαιούται να προσποιείται τον έκπληκτο. Όχι μόνο γιατί είναι πια ένας ώριμος νοικοκύρης, με κοιλίτσα, σπίτι, εξοχικό, δύο αυτοκίνητα, πιστωτική και χωρίς καμιά διάθεση να διακινδυνεύσει τα κεκτημένα της ενυπόθηκης ευημερίας του. Αλλά γιατί στην πραγματικότητα εδώ και χρόνια, δεκαετίες ίσως, έχει βρεθεί στην ανάλογη ψυχολογία. Πόσες φορές έχετε σκεφτεί να τα κάνετε μπάχαλο; Στο γκισέ της εφορίας ή της τράπεζας, στη βιτρίνα με τις προκλητικά απλησίαστες τιμές, στο γραμματοκιβώτιο που σας υπενθυμίζει αρκετές φορές τον μήνα ότι η τράπεζα είναι ο καλύτερός σας φίλος, ο μόνος που αλληλογραφεί συχνά για να σας υπενθυμίζει τις δόσεις σας; Πόσες φορές σάς έχει συγκρατήσει συγγενής ή φίλος από το να τα κάνετε μπάχαλο; Στο δημόσιο νοσοκομείο που δεν έχει κρεβάτι για την άρρωστη μάνα σας, στο γραφείο του μεγαλογιατρού που περιμένει να του μετρήσετε μερικά χιλιάρικα πριν μπει στο χειρουργείο για να τη σώσει; Στα γραφεία της εταιρείας που σας δείχνει την έξοδο γιατί είστε μεγάλος και πολύ ακριβός πια για τη δουλειά που κάνετε; Στην εθνική οδό γιατί η σοδειά σας μένει απούλητη ή πρέπει να τη δώσετε κοψοχρονιά στους μεσάζοντες; Στο κατάστημα πλειστηριασμών όπου βγαίνει στο σφυρί το αυτοκίνητο, το σπίτι ή το κτήμα σας για μια απλήρωτη δόση; Ομολογήστε το! Έχετε βρεθεί πολλές φορές στην ίδια θέση, στην ίδια ψυχολογία, ένα κλικ πριν σηκώσετε την πετρούλα σας… Ή και κάτι ακόμη πιο επικίνδυνο. Αλλά συγκρατείστε. Και τι σας συγκρατεί; Δεν είναι τόσο η φιλοσοφική σας προσήλωση στη νομιμότητα, η ιδεολογική αποστροφή για την αυτοδικία, όσο ο φόβος μήπως χάσετε και όσα σάς απομένουν.

«Μπάχαλο την έκαναν την Αθήνα!». Και τι ήταν η Αθήνα πριν; «Διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι»; Τι ήταν η χώρα πριν; Τι ήταν η κοινωνία των νεοελλήνων, αενάως μετεωριζόμενη μεταξύ εκμαυλιστικού «εκσυγχρονισμού» και τριτοκοσμικής υστέρησης; Σε ποιον απ’ όλους τους θεσμούς του κρατικού Λεβιάθαν δεν ταιριάζει η λέξη «μπάχαλο»; Στη δημόσια διοίκηση που λειτουργεί μόνο με δόντι και γρηγορόσημο; Στην Αστυνομία που υποθάλπει ένα φασίζον παρακράτος νταήδων; Στο Κοινοβούλιο που θυμίζει πουκάμισο αδειανό της παρηκμασμένης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας; Στα κόμματα που εξαντλούν την ύπαρξή τους στις στροφές του εκλογικού κύκλου; Στην Εκκλησία που πρωτοστατεί στην πρωτοφανή λεηλασία της δημόσιας περιουσίας; Στα ασφαλιστικά ταμεία που έπαιξαν κορόνα-γράμματα στην τυχοδιωκτική κερδοσκοπία τις συνταξιοδοτικές προσδοκίες εκατομμυρίων ανθρώπων; Στους μηχανισμούς προστασίας του περιβάλλοντος που, όταν δεν το παραδίδουν στις μπουλντόζες, το αφήνουν στο έλεος της φωτιάς; Πόσο πιο «μπάχαλο» μπορούσε να γίνει μια χώρα απ’ όσο έγινε το καλοκαίρι του 2007 η Ελλάδα, με τον μισό δασικό της πλούτο στάχτη και σχεδόν 100 νεκρούς; Άκλαυτοι πήγαν…

Κι έπειτα από το μπάχαλο, το πλιάτσικο. Ναι, ναι, τους είδαμε τους μπαχαλάκηδες, τους φτωχοδιάβολους αλλοδαπούς να μπαίνουν στα σπασμένα μαγαζιά και να σηκώνουν ό,τι χωράνε οι τσέπες τους, οι χούφτες κι οι αγκαλιές τους. Αλλά ας υποδείξει κάποιος ένα πεδίο παραγωγής και επίδειξης πλούτου που να μην έχει γίνει αντικείμενο άγριου πλιάτσικου. Πόσα δισεκατομμύρια άλλαξαν χέρια την εποχή του χρηματιστηριακού παροξυσμού; Πώς χαρακτηρίζεται, αν όχι πλιάτσικο, η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου υπέρ κατεργαραίων το 1999; Πόσα δισεκατομμύρια ασφαλιστικού πλούτου γίνονται καπνός από την εισφοροδιαφυγή, στην οποία πρωτοστατεί ακόμη και το κράτος-εργοδότης; Πόση δημόσια περιουσία -γη, επιχειρήσεις, υπηρεσίες- πέρασε για ψιχία στα χέρια ιδιωτών στις δεκαετίες των αποκρατικοποιήσεων; Πόσες χιλιάδες στρέμματα δημόσιας γης παίζονται στο ιερό real estate ή στο real estate των εμπρηστών, των καταπατητών και των νεόπλουτων που έχουν μετατρέψει τις θάλασσες σε ιδιωτικές πισίνες και τα δάση σε ιδιωτικούς κήπους τους; Πόσα εκατομμύρια ευρώ αλλάζουν τσέπες σε κάθε κερδοσκοπική «επίθεση» στην κατανάλωση, σε κάθε ληστρική αύξηση ή επιτοκίου; Και πόσα τρισεκατομμύρια ευρώ ή δολάρια ενθυλακώνουν οι τυχοδιώκτες της διεθνούς κρίσης, οδηγώντας επιχειρήσεις, περιοχές, ακόμη και χώρες στη χρεοκοπία; Αυτό το πανθομολογούμενο πλιάτσικο εις βάρος των εθνικών οικονομιών και κοινωνιών ποια κάμερα ασφαλείας το κατέγραψε και ποια Δικαιοσύνη θα το τιμωρήσει;

Τα ερωτήματα είναι μάλλον κοινότοπα, το ίδιο και η απαντήσεις τους. Προσφέρονται για λαϊκή ρητορεία, για καπηλεία της κοινωνικής δυσφορίας, για διαχείριση του λαϊκού ενστίκτου. Κι ο Καρατζαφέρης αντικαπιταλιστής είναι πλέον, κι ο Σαρκοζί το ίδιο, όλοι αντικαπιταλιστές είμαστε, αλλά τι υπάρχει πέρα από τη ρητορική; Ξαναζεσταμένο φαγητό. Ένας πολιτικός πολτός που διαχειρίζεται καταδικασμένες στην αποτυχία πολιτικές, αδέξιες ταχυδακτυλουργίες, λογιστικό εξωραϊσμό μιας πραγματικότητας που έρχεται κατά πάνω μας αμείλικτη, με ανοικτή την προοπτική μιας πτώχευσης. Πτώχευσης καθολικής, ως κοινωνία, ως εθνική οικονομία, ως οικονομικός πολιτισμός. Αυτό που η επίσημη πολιτική προσπαθεί να κρύψει πίσω από τη φλυαρία φαίνεται ότι το είχαν μυριστεί πολλοί, προ πολλού. Τώρα όλοι το αναγνωρίζουν: για πρώτη φορά στα μεταπολεμικά χρόνια, μια ολόκληρη γενιά αντιμετωπίζει την προοπτική να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Τα παιδιά μας προετοιμάζονται να ζήσουν χειρότερα από εμάς, τους γονείς τους. Η εξηκονταετής γραμμή της προόδου, για πρώτη φορά, σπάει, στρέφεται στην κάθοδο. Οι σημερινοί δεκαεξάρηδες, ακόμη και οι γόνοι των μεσαίων στρωμάτων που «έχουν τον τρόπο τους», οδηγούνται μέσα από ένα μαραθώνιο σπουδών και εξειδίκευσης σε ένα οικονομικό και εργασιακό περιβάλλον με δικαιώματα ανάπηρα. Τους τα έχουμε πει ήδη όλα: θα δουλεύουν περισσότερο, με υψηλότερα προσόντα, αλλά με λιγότερα δικαιώματα. Θα διαγκωνίζονται για μια θέση εργασίας και για αποδοχές που θα είναι στάσιμες, υπό τη διαρκή αίρεση του οικονομικού κύκλου. Θα δουλεύουν μέχρι τα γεράματά τους κι ίσως δεν πάρουν ποτέ σύνταξη για να διασώσουν τα ασφαλιστικά συστήματα από την κατάρρευση. Δύσκολα θα γίνουν μικροϊδιοκτήτες, ίσως δεν αποκτήσουν ποτέ δική τους περιουσία, αν δεν βρουν κάτι από τους γονείς τους, που -έστω με τη στέρηση, την παραοικονομία ή τη μικροαπατεωνιά- έκαναν το κουμάντο τους. Θα ωριμάσουν σ’ έναν κόσμο εξαιρετικά ασταθή κι ανασφαλή, ίσως χωρίς παγκόσμιο πόλεμο, αλλά με δεκάδες μικρούς περιφερειακούς πολέμους για τον έλεγχο των φυσικών πόρων ή την επιβεβαίωση της γεωπολιτικής ισχύος των αυτοκρατοριών, των νυν και των επίδοξων.

Σε θραύσματα, κομμάτια κι αποσπάσματα, τους τα έχουμε πει όλα, ήταν εκεί όταν τους τα λέγαμε, νομίζαμε ότι δεν μας άκουγαν, θαρρούσαμε ότι μας έγραφαν κανονικά, αλλά προφανώς κάτι έπιασαν. Κι ήρθε μια σφαίρα, λίγο αίμα κι ένας θάνατος για να συνθέσουν τη ζοφερή εικόνα, να δώσουν υπόσταση στον εφιάλτη του μέλλοντός τους. Δεν ήταν μια διεργασία συνειδητή, με βάθος και κυρίως ένα συνεκτικό πολιτικό στόχο. Περιέχει πολιτική αφέλεια, ιδεοληπτικές ευκολίες και μια γερή δόση αυθάδειας, ίσως και αυταρχισμού (όπως αυτός που εκφράζει το αντεξουσιαστικό μήνυμα που δημοσιεύω στη «θυγατρική» στήλη). Αλλά η ευκολία με την οποία περνούν έφηβοι και νέοι σ’ αυτή τη δαιμονοποιημένη, βίαιη, άλλη πλευρά της πολιτικής, με μαζικότητα που αφήνει τους πάντες άφωνους κι αμήχανους, αποκαλύπτει τη χρεοκοπία της επίσημης πολιτικής. Την αδυναμία της να εμπνεύσει ένα ελάχιστο όραμα, έναν μίνιμουμ θετικό στόχο, μια προσδοκία ότι θα πάψουν να ζουν σε μια κοινωνία μπάχαλο. Ενός μπάχαλου, λοιπόν, μύρια έπονται. Κι έχουμε δει μόνο ένα μέρος τους.

16 comments:

  1. Επιτέλους και ένας αρθρογράφος που κατάλαβε τι συμβαίνει και από που πηγάζουν όλα αυτά. Μπράβο ΚΙΜΠΙ, να αγιάσει το στόμα σου. Για το φάγωμα των χρημάτων του χρηματιστηρίου και των ταμείων δε μίλησε κανένας. Τώρα μας προέκυψαν οι "νοικοκυραίοι" και οι οπαδοί του "νόμου και της τάξεως" και υπερασπίζονται τις 10 κατεστραμμένες τζαμαρίες. Βρε ούστ!
    ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΗΣ

    ReplyDelete
  2. Τη διάβασα την ανάλυσή σας στην εφημερίδα και μου άρεσε.

    ReplyDelete
  3. μπράβο Κίμπι.
    Άλλη μια ενδιαφέρουσα ανάλυση στις οποίες μας έχεις συνηθίσει.

    ReplyDelete
  4. πισ οφ κέϊκ,
    όταν γράφεις ένα ποστ, στο τέλος έχει ένα παράθυρο, εκει γράφεις ας πουμε γρηγορόπουλος, ή επικαιρότητα.

    Μετά πάς στο lay out, και δεξια έχει μια στύλη που λέει add gadjets και κει πατάς το labels, η κατηγορίες, ανάλογα τι γλώσσα έχεις.

    Οπότε αυτομάτως ανοίγει μια λίστα με τις κατηγορίες σου.

    καλο βράδυ

    ReplyDelete
  5. Φαντάζομαι πως ο πρώτος ανώνυμος θα είχε την ίδια άποψη για τον νόμο και την τάξη αν μία απο τις 10 (!) κατεστραμμένες τζαμαρίες (+λεηλατημένα ή πυρπολημένα μαγαζιά) ήταν και αυτή του μαγαζιού του πατέρα του....(η το δικό του αυτοκίνητο, ή έστω η μηχανή του).
    Αν αυτή η λογική λέγεται και σκεπτικισμός, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.....
    Προφανώς όλοι αυτοί δεν έχουν ποτέ ακούσει ότι η ελευθερία σου σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου....

    ReplyDelete
  6. Πλιάτσικο με πλιάτσικο διαφέρει, όχι μόνο στην αξία της λείας αλλά και στην ηθική διάσταση της πράξης. Ένας καταστηματάρχης που βρίσκει το μαγαζί του λεηλατημένο ή, ακόμα περισσότερο, που το παρακολουθεί να σκυλεύεται, σοκάρεται πολύ βαθύτερα από το να διαβάζει στις εφημερίδες π.χ. για το μεθοδευμένο πλιάτσικο που έστησαν μοναχοί του Αγίου Όρους + μερικά υψηλόβαθμα κρατικά στελέχη + μέλη των δύο (τουλάχιστον) τελευταίων Κυβερνήσεων επί πολλών ακινήτων του Δημοσίου. Σοκαριζόμαστε κι εμείς που βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του.
    Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από όλα όσα είχαμε δει μέχρι τώρα. Όπως και η αίσθηση ότι ζεις σε ανοχύρωτη πόλη - ήταν κάτι το απίστευτο.

    (Πάτα εκεί πάνω που λέει "Νέα Ανάρτηση"/"Νew Post", κατόπιν πάτα στο "Επεξεργασία Αναρτήσεων"/"Edit Posts", βρες το post στο οποίο θέλεις ν' απαντήσεις, πάτα "Προβολή"/"View", κατέβα κάτω-κάτω-κάτω-κάτω-κάτω, πάτα "Ανάρτηση Σχολίου"/"New Comment")

    ReplyDelete
  7. να λοιπόν πως όλα τα μεμονωμένα οικονομικά εγκλήματα συσσωρεύονται σε μια κρίσιμη μάζα και εκρήγνυνται.
    Ακούμε και την παλαιά γενιά να αποδίδει στους νέους τις δικές της αδυναμίες. Η δική της αδυναμία να αρθρώσει πολιτικό λόγο αποδίδεται στην παραφροσύνη των αναρχικών. Αυτοί οι άνθρωποι εκτίθενται τόσο ωστε να μην καταλαβαίνουν οτι αυτό που πραγματικά λένε είναι "είμαστε συντηρητικοί και έτσι πρέπει να είστε κι εσείς, η νέα γενιά για να προστατέψετε τα κεκτυμένα μας". Ζητάνε απο τους νέους να μην κοιτάζουν το συναίσθημά τους και να είναι τέρατα λογικής, αφού δεν το κατάφεραν οιο ίδιοι.

    ReplyDelete
  8. Να προσθέσω επίσης οτι το επιχείρημα "να δούμε τι θα έκανες αν ήταν το δικό σου μαγαζί..", είναι λανθασμένο. Η ιδιότητα κάποιου ως εμπόρου δεν τον δικαιολογεί να μην είναι και ευαίσθητος κοινωνικά. Αν έχει καταλάβει στο ελάχιστο τι σημαίνουν αυτές οι καταστροφές και το πλιάτσικο τότε θα έπρεπε να σκύψει το κεφάλι και να αφουγκραστεί τι έπεται απο την κοινωνική, την πολιτική και οικονομική κρίση. Επίσης, δεν αντιδρούμε όλοι το ίδιο σε μια ζημιά που μας προκαλεί ένα άλλλο άτομο. Αν και αυτό δεν μπορεί να γίνει βάση νομικής δικαιολόγησης των καταστροφών, μπορεί να γίνει αιτιολογία της ιδεολογικής και κοινωνικής διάστασής τους. Με απλά λόγια αν σε κλέψει ένας μπατίρης είναι διαφορετικό απο το να σε κλέψει ένας που τα έχει. Και ποιος είναι αυτός ο τελευταίος, ποιός είναι άραγε?

    ReplyDelete
  9. Kίμπι να σου πω τη μαύρη αλήθεια; ...αδειάστηκα. προσπαθώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο μα τόσο αριστοτεχνικά..."εκτός" η προσέγγισή σου: αυτονόητα πράγματα και χιλιειπωμένα απ΄ όσους ούτως ή άλλως ούτε παραμυθιάζονται, ούτε παραμυθιάζουν. Όμως ετούτος ο καιρός πρωτίστως χρειάζεται αμείλικτο φως και ανερυθρίαστη τόλμη...
    Δεν μπορεί πάντως, κάποιο λόγο θά ΄χεις. Ίσως τον φωτίσεις στην συνέχεια, στις επόμενες αναλύσεις σου. μακάρι δηλαδή, θα ήθελα πολύ να τον καταλάβω για σένα.

    ReplyDelete
  10. Αγαπητή Βασιλική, δεν ξέρω να δουλεύω αυτό το μαραφέτι, πρώτη φορά απαντάω σε σχόλιο και δεν ξέρω αν έχω καταλάβει πώς γίνεται. Ακολουθώ τις οδηγίες που δίνει φίλος σχολιαστής.
    Λοιπόν, δεν διεκδικώ καμιά παγκόσμια πρωτοτυπία, γράφω-λέω πράγματα που μάλλον τα έχω γράψει εκατοντάδες φορές, δεν ξέρω τι σε ξένισε. Γενικώς, θαρρώ πως δίνουμε μάχη για την υπεράσπιση του αυτονόητου, του κοινότοπου- πολύτιμο κι αυτό. Τι διαφορετικό περίμενες από μένα; Θα με βοηθούσε πολύ η άποψή σου. Ευχαριστώ για την προσοχή σου. Και όλους τους άλλους, εννοείται.

    ReplyDelete
  11. Υ.Γ.
    Δεν το πιστεύω! Τα κατάφερα!

    ReplyDelete
  12. Aγαπητέ Κίμπι σ΄ ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που διέθεσες να σχολιάσεις τις παρατηρήσεις μου. Σε διαβάζω από εποχές που το κείμενό σου ήταν σαν την μύγα μες στο γάλα, εννοώ την Κ. Πάντα η ματιά σου ανέτασε το βλέμμα μου πάνω από τα γεγονότα, σα να ήμουνα σε έναν αετό και με την δική του οξύτητα όρασης μπορούσα να επισκοπήσω όλο το πεδίο. Όχι βέβαια πως δεν το κάνεις και με ετούτο το κείμενο, εννοώ το να ίπταται το βλέμμα μου, μα αυτή την φορά δεν το βλέπω όλο το πεδίο, βλέπω αυτά που έγραφε και ο Λυγερός για παράδειγμα στις προηγούμενες σελίδες -εξαίρετος αναλυτής και αυτός μακάρι να αποθήκευε τα άρθρα του αντίστοιχα σε ιστολόγιο-, ή ο Φελέκης ή ο Παπαγιώργης. Σε αυτούς διάβασα αυτά που ανέμενα, σε σένα όχι. Η υπεράσπιση του αυτονόητου σήμερα ορίζεται και δεν εξαντλείται στον γογλοθά της νοηματοδότησης των συμφερόντων της νέας γενηάς, της απτής νοηματοδότησης. Όταν τα παιδιά της γειτονιάς μου κάνουν καταλήψεις επειδή τους στείλαν εσεμες για να το κάνουν, γιατί έτσι εκφυλίζονται οι μορφές πάλεις, τα παιδιά στην εκάλη πηγαίνουν κανονικά στο σχολειό τους. Ο Χαρίλαος έλεγε στην δική μου γενηά "πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες" και μάθαμε από μικρά να περιφρουρούμε τις ζωές μας από προβοκάτσιες. Για αυτά περίμενα πως θα γράφεις εσύ Κίμπι... :) [αυτό είναι σύμβολο χαμόγελου, δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις που να δηλώνουν το χαρμόπικρο]
    Και πάλι σ΄ ευχαριστώ πολύ, τιμή μου.

    ReplyDelete
  13. Κίμπι βρίσκω την στάση σου μεροληπτική.
    Και το κύριο άρθρο σου (Μπάχαλο) στον ΚτΕ και η παράθεση της επιστολής του γ-α είναι στο ίδιο μήκος κύματος (εσύ τους δικαιολογείς και αυτοί δικαιολογούνται). Γιατί δεν έβαλες και καμιά άλλη γνώμη; Αν δεν βρήκες γιατί όπως λες στις 16/12@1:26 δεν ξέρεις πως δουλεύει το μαραφέτι τότε είσαι ακατάλληλη για να αρθρογραφείς αφού γράφεις ότι σκέφτεσαι και ότι σου σερβίρουν-στέλνουν. Από χρήση Google ή απλά άλλων blogs/fora τίποτα;

    ReplyDelete
  14. Για το γράμμα του γ-α τώρα (Γιατί καίμε; Γιατί καταστρέφουμε;) το πρώτο που μπορώ να πω είναι ότι στερήται λογικής και δεν αντέχει στην παραμικρή λογική ανάλυση.
    Λέει καταστρέφει επειδή μεταξύ άλλων είναι εμπόρευμα και αναγκασμένος να δουλεύει. Μάλιστα. Να υποθέσω λοιπόν ότι το πρώτο που έκανε ήταν να ξεκινήσει από τον εαυτό του και να πάψει να είναι εμπόρευμα και να δουλεύει.
    Φαντάζομαι μέχρι εδώ θα συμφωνήτε αλλιώς θα ήταν απλά υποκριτής.
    Έχουμε λοιπόν κάποιον που ΔΕΝ δουλεύει ΟΥΤΕ είναι ποια εμπόρευμα κανενός και έρχετε και σας σπάει το μαγαζί / αυτοκίνητό σας γιατί ξέρει (είναι μέσα στο κεφάλι σας βλέπετε) ότι το νόημα της ζωής σας είναι η κατανάλωση και ήρθε να σας ελευθερώσει...
    Τα συμπεράσματα δικά σας!

    ReplyDelete
  15. dear xchange,
    κατ' αρχάς είμαι "ακατάλληλος" και όχι "ακατάλληλη". Αλλά δεν έχει σημασία. Δεύτερον, για το μαραφέτι ήξερα τα στοιχειώδη για να αποθηκεύω το κείμενό - αγνοούσα πώς να απαντήσω στα σχόλια, κα;ι βεβαίως ήταν βλακεία και αγένεια εκ μέρους μου, αλλά νομίζω ότι το 'μαθα κι αυτό. Ακόμη πιο αγενές είναι ότι δεν έχω καταφέρει να "λινκάρω" άλλα μπλογκς- θα φροντίσω να το μάθω-. Τρίτον, στη στήλη "ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ", πάντα δημοσίευα πάντα, εδώ και 11 χρόνια, ένα απόσπασμα- από λογοτεχνία, πολ. οικονομία κλπ- σχετικό με το θέμα αλλά όχι άπαραίτητα ταυτόσημο με τις ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΟΥ. Το απόσπασμα αυτό, λοιπόν, είναι μια ενδιαφέρουσα συμπύκνωση της αντίληψης αυτών που καίνε, σπάνε κλπ. Τέταρτον, είμαι μεροληπτικός; Φυσικά, αν εννοείς ότι έχω μια άποψη, μια υποκειμενική στάση κλπ. Πέμπτον, σ' ευχαριστώ για την προσοχή σου και την κριτική σου.

    ReplyDelete
  16. Αγαπητέ KIBI
    πολύ κάλό το κείμενό σου.

    Η πραγματικότητα είναι ζοφερή και μελαγχολική.
    Είναι σημαντικό το ότι περιγράφεις τη διεθνή κατάσταση και δεν επικεντρώνεσαι μόνο στην ελληνική πραγματικότητα. Αυτό το στοιχείο της παράλληλης ανάλυσης έχει απουσιάσει εντελώς τις τελευταίες μέρες. Και όμως δε θα έπρεπε. Διότι αυτό που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα και της διεθνούς συγκυρίας και ίσως παίρνει τόσο επιθετικές διαστάσεις στη χώρα μας, γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν μπόρεσε να δημιουργήσει τις απαραίτητες δομές σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά και Ενωμένη Ευρώπη. Ή μήπως πήγε να το κάνει και τα τελευταία 4 χρόνια, η οποιαδήποτε βάση που είχε μπει, καταστράφηκε;
    Και τώρα βέβαια που η κρίση έρχεται, η χώρα συγκλονίζεται ολόκληρη.
    Το θέμα είναι ότι στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια δεν κρατήθηκαν καν τα προσχήματα.'Οπως άκουσα κάποιον να λέει: "Στην Ελλάδα ούτε ο καπιταλισμός δεν εφαρμόζεται σωστά"'Ετσι, με δεδομένο το σάπιο εγχώριο σύστημα...οι αντιδράσεις εκδηλώθηκαν πρώτα εδώ.


    Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, είναι αδηφάγο και καννιβαλιστικό. Δεν υπάρχει αμφιβολία επ' αυτού. Εφόσον όμως έτσι χορεύει ο κόσμος ολόκληρος, τί πιθανότητες διαφυγής υπάρχουν από αυτό; Και αυτή είναι η μεγάλη σπαζοκεφαλιά.


    Είμαι ένας νέος άνθρωπος που έχει ζήσει μία τριακονταετή γραμμή σιγουριάς, σταθερότητας και ανεμελιάς. Αντιμετωπίζω όμως όσα προβλήματα αναφέρεις.Το βλέπω ότι η γραμμή σπάει.

    Και αυτό δεν είναι ότι καλύτερο όταν έχεις χτίσει τις προσδοκίες σου πάνω σε άλλα δεδομένα.... αυτά που ήξερα στα μέχρι τώρα τριάντα ένα χρόνια της ζωής μου....

    ReplyDelete