Saturday, June 5, 2010

Σχεδιάζοντας το μέλλον (5/6/2010)

Στα πρόσωπά τους είναι ζωγραφισμένη η ικανοποίηση δύο ερωτευμένων ανθρώπων έπειτα από μια ώρα εντατικού σεξ. Αυτή είναι κουρνιασμένη στην αγκαλιά του κι αυτός δεν έχει ακόμη αναζητήσει το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης ούτε έχει ανάγκη για τσιγάρο. Στο δωμάτιο για κάμποσα λεπτά δεν ακούγονται παρά μόνο οι ανάσες τους. Οι ήχοι του πολυσύχναστου δρόμου, έξω από το ρολό της μπαλκονόπορτας, δεν τους αφορούν, κι ας βρίσκονται σε ένα βασίλειο ηχορύπανσης, κάπου στο κέντρο της πόλης. Οι σιωπές τους μοιάζουν σαν συμφωνία που επεκτείνει στο μέλλον τη διάρκεια της στιγμής. Αλλά το μέλλον είναι η αιτία που προκαλεί το πρώτο ρήγμα στη σιωπή.

Ο ΘΗΛΥΚΟΣ ΝΟΥΣ παίρνει τη θέση του στην πλευρά του ορθολογισμού. «Πρέπει να μιλήσουμε για το μέλλον», λέει αυτή, αλλά αυτός δεν αιφνιδιάζεται, συγκατανεύει απλώς μ’ ένα «ναι». «Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς», συνεχίζει αυτή -κι αυτός δεν έχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό- «είμαστε μαζί δυο χρόνια, περνάμε καλά, αλλά πώς θα είμαστε σε δυο, σε πέντε, σε δέκα χρόνια, όταν θα ’χουμε περάσει τα τριάντα;». «Για γάμο μιλάμε τώρα;», τη διακόπτει αυτός. «Δεν είναι ο γάμος το θέμα…αλλά… ποιο είναι το σχέδιο για τη ζωή μας, αν είμαστε μαζί; Θα μείνουμε μαζί; Πού, από πότε; Θα κάνουμε παιδιά; Πότε; Θα αποκτήσουμε ένα δικό μας σπίτι; Πώς; Κι από δουλειά; Δεν έχεις όνειρα για μια καλή καριέρα; Πήρες το πτυχίο, κάνεις ένα σπουδαίο μεταπτυχιακό, αλλά με τι σκοπό;».

ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΜΙΑ πρόθεση για σοβαρή συζήτηση μέχρι τη στιγμή που αυτή άγγιξε την ευαίσθητη χορδή – η λέξη «καριέρα» ήταν το κλειδί. Η ερωτική έξαψη που ζέσταινε το δωμάτιο εξαφανίστηκε κι αυτός, αιφνιδιάζοντας την αγαπημένη του και κατακόκκινος και εκπέμποντας θυμό, άρχισε σχεδόν να παραληρεί:
«Λοιπόν… Με βάση το καλό σενάριο, κι αν υποθέσουμε ότι η κωλοχώρα που έχουμε την ατυχία να ζούμε δεν έχει χρεοκοπήσει, σε δυο χρόνια θα έχω τελειώσει από σπουδές… Δηλαδή, δεν θα υπάρχει τίποτε παραπάνω να κάνω, εκτός κι αν θέλω να μάθω και τέταρτη και πέμπτη γλώσσα, αν οι τρεις θεωρούνται λίγες. Με βάση πάντα το καλό σενάριο, στα 27 μου, κι έπειτα από μια λαμπρή καριέρα ως ντιλιβεράς και ως βοηθός λογιστή στην κατασκευαστική του θείου μου που βάζει λουκέτο, θα μπορώ να διεκδικήσω την πρώτη μου κανονική δουλειά ως κάτοχος διδακτορικού. Θα με προσλάβουν μετά χαράς με 500 ευρώ, θα με πετάξουν πίσω από ένα γκισέ τράπεζας και σε δυο τρία χρόνια, εκτιμώντας τα φοβερά μου προσόντα, θα με αναβαθμίσουν στην έγκριση χορηγήσεων ή ακόμη -πού ξέρεις;- και στο private banking με το φοβερό ποσό των 700 ευρώ και με πλήρη ασφάλιση, να μετράω τα εκατομμύρια να περνούν μπροστά στα μάτια μου. Έτσι, στα τριάντα μου, θα ξεκινάει ο κανονικός εργασιακός βίος των 40 ετών πλήρους ασφάλισης που θα χρειάζομαι για να φτάσω κάποτε στη σύνταξη – αν στο μεταξύ δεν έχει ξαναλλάξει το ασφαλιστικό και τα 40 δεν έχουν γίνει 45...

…ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να με πανικοβάλει αυτό, είναι βέβαιο ότι θα ζήσω μέχρι τα 80 και τα 85, ίσως και τα 90 για να έχω τη μικρή ικανοποίηση ότι πήρα και 10 -15 χρόνια σύνταξη. Στο μεταξύ, όμως, η τράπεζα που θα μου έχει κάνει την τιμή να με προσλάβει μπορεί να έχει καταρρεύσει ή απλώς να έχει συγχωνευτεί με μια άλλη ευρωπαϊκή -ίσως γερμανική ή γαλλική- που φυσικά θα υποσχεθεί στους μετόχους της εξυγίανση, δηλαδή συρρίκνωση κόστους, δηλαδή απολύσεις. Φυσικά, θ’ αρχίσει από τους πιο φτηνούς, τους φερέλπιδες νέους υπαλλήλους με τις γλώσσες και τα διδακτορικά που η αποζημίωσή τους θα στοιχίζει τρίχες, αν βέβαια υπάρχει δικαίωμα αποζημίωσης. Με κάνα δυο χρόνια ανεργία θα έχω εξασφαλίσει την παράταση του εργασιακού βίου στα 42 χρόνια, αν όμως κρατήσει περισσότερο μπορεί να αναγκαστώ να σκεφτώ μια μετανάστευση στη Γερμανία, τη Γαλλία ή στην Κίνα – πού ξέρεις; Τι διάολο τις μάθαμε τις γλώσσες; Εσύ στο μεταξύ θα συνεχίζεις τη λαμπρή σου σταδιοδρομία ως πωλήτρια στου Zara με 670 ευρώ, αλλά κάπου στα τριάντα σου οι προϊστάμενοί σου θα παρατηρήσουν ότι η κορμάρα σου αρχίζει να μπαταλεύει, το κωλαράκι σου δεν είναι τόσο σφιχτό όσο την πρώτη μέρα που το εκτίμησαν σαν προσόν κι ότι επίσης έχεις αρχίσει να παραμελείς το μακιγιάζ σου. Θα σου προτείνουν, λοιπόν -επειδή είναι γενναιόδωροι- να μετατρέψετε τη συνεργασία σας σε part time, δυο τρεις φορές την εβδομάδα, φυσικά με τα μισά λεφτά. Εσύ θα τα πάρεις στο κρανίο και θα φύγεις χωρίς καν να πάρεις την αποζημίωση και θα αναζητήσεις δουλειά σε άλλο πολυκατάστημα ρούχων, με το φοβερό όπλο της συστατικής επιστολής που θα σου δώσουν πρόθυμα. Θα φας πόρτα, όμως, στα περισσότερα μαγαζιά του κέντρου που θα ψάξεις, όπου θα δουλεύουν αποκλειστικά καλοφτιαγμένα γκομενάκια το πολύ 25 ετών που πεθαίνουν να πάνε στο next top model και θα αναγκαστείς να πας σε σούπερ μάρκετ όπου μια τριαντάρα είναι αποδεκτή, τουλάχιστον για part time απασχόληση. Στο μεταξύ, θα έχουμε παντρευτεί, με τη βοήθεια των γονιών μας φυσικά, που χάρη στην εκατοστή μεγάααααλη, πολύ μεγάλη ασφαλιστική μεταρρύθμιση θα έχουν ψωνίσει άλλα δέκα-δεκαπέντε χρόνια δουλειάς εκτός σχεδίου. Αλλά, τουλάχιστον θα παίρνουν τους μισθούς τους από τους οποίους θα μας τσοντάρουν κάθε μήνα ένα πεντακοσάρικο για να ενισχύουν το φοβερό μας οικογενειακό εισόδημα των 1.200 ευρώ που θα φτάνει για το νοίκι και τα κοινόχρηστα σ’ ένα αχούρι 60 τετραγωνικών, το οποίο πάντως θα έχεις διακοσμήσει με το καλό σου γούστο. Για τα ξίδια κι τις κραιπάλες του Σαββατοκύριακου δεν θα μένει σάλιο, τηλεορασίτσα και πολύ είναι και με τους φίλους θα έχουμε κόψει τα πολλά-πολλά…

…ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ θα στενοχωριούνται που θα τα φέρνουμε στριμόκωλα, θ’ αρχίσουν να σκέφτονται πώς να βοηθήσουν κι άλλο – “την υγειά μας να χουμε συμπεθέρα”, θα λέει η μάνα σου στη μάνα μου, “αλλά πρέπει να τα βοηθήσουμε τα παιδιά”. Κι έτσι θα μπει σ’ εφαρμογή το σχέδιο “αγορά σπιτιού”. Θα πουλήσουν κάτι οι δικοί σου, θα τσοντάρουν κάτι κι οι δικοί μου από το κομπόδεμά τους, αλλά κι εμείς θα συμβάλουμε μ’ ένα δανειάκι, γιατί μια φορά παίρνεις σπίτι, μην είναι και στρούγκα. Έτσι, θα κληρονομήσουμε και μια δόση δανείου τον μήνα. Κάπου στα 35 μας θα ξυπνήσουν μέσα μας τα γονεϊκά φίλτρα – εσύ θα θέλεις να γίνεις μάνα, κι εγώ θα το θέλω, αλλά στην ιδέα θα με λούζει κρύος ιδρώτας. Γιατί στο μεταξύ η τρόικα, η Κομισιόν, το ΔΝΤ, η κυβέρνηση Παπανδρέου ή η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη -δεν ξέρω τι απ’ όλο αυτόν τον αχταρμά θα υπάρχει σε πέντε-δέκα χρόνια- θα έχουν καταργήσει οτιδήποτε ακούει στη λέξη επίδομα. Μπορεί να έχουν καταργήσει ακόμη και τα δημόσια σχολεία – για παιδικό σταθμό δεν το συζητώ. Εμείς όμως θα το τολμήσουμε, θα το κάνουμε, αγόρι θα θέλεις εσύ, κορίτσι εγώ, αλλά ό,τι κι αν βγει θα το μεγαλώσουμε με τη βοήθεια του μόνου κράτους πρόνοιας που θα υπάρχει: με τη μαμά σου και τη μαμά μου, αν βέβαια έχουν καταφέρει να βγουν στη σύνταξη. Στο μεταξύ, επειδή η ζωή μας δεν θα μας αφήνει να πλήξουμε ποτέ, μόνο εκπλήξεις θα μας επιφυλάσσει, εγώ κάπου στα σαράντα θα αναλάβω μία ακόμη μεγάλη πρόκληση: τα είκοσι χρόνια σπουδών θα είναι άχρηστα, η ειδικότητά μου θα έχει γίνει περιττή, οι τράπεζες μπορεί να μην έχουν καν υποκαταστήματα, όλα θα έχουν γίνει ψηφιακά. Οπότε, εγώ ο μαλάκας θα βγω άχρηστος, αλλά το σύστημα θα μου δώσει την ευκαιρία της διά βίου κατάρτισης. Ξανά στα θρανία για να γίνω δεν ξέρω κι εγώ τι – έτσι είναι η αγορά εργασίας, θα μου πουν, οι τεχνολογικές εξελίξεις πάντα την ξεπερνούν. Εσύ θα ξεκολώνεσαι στη σκυταλοδρομία παιδιού μετ’ εμποδίων -σπίτι, σχολείο, μαμά, πεθερά, δουλειά- και το βράδυ, όταν θα μαζευόμαστε στο σπίτι μετά το δεκάωρο -το οκτάωρο ξέχνα το, στο ’πα αυτό;- θα κοιμίζουμε το παιδί, θα σωριαζόμαστε στο κρεβάτι και θα βυθιζόμαστε στον ύπνο, πλάτη-πλάτη, φυσικά… Θα αγαπιόμαστε, αλλά και θα μισιόμαστε, αλλά ακόμη κι αν θέλουμε να χωρίσουμε, θα το αποφεύγουμε. Ακριβό σπορ. Με βάση πάντα το καλό σενάριο -αν δεν έχει χρεοκοπήσει η Ελλάδα, αν δεν μας έχουν αγοράσει οι Κινέζοι ή οι Ρώσοι, αν δεν έχουμε μεταναστεύσει στη Ρουμανία ή στο Καζακστάν- θα φτάσουμε στα 50 μας, θα φορτώνουμε με ακριβοπληρωμένα προσόντα το παιδί και θα ονειρευόμαστε ότι κάποια στιγμή θα βγούμε στη σύνταξη… Μεγάλη δουλειά! Εσύ, έχεις κανένα καλύτερο σχέδιο;».

Αυτή έχει ανασηκωθεί στο κρεβάτι. Έχει εκνευριστεί από το παραλήρημά του, της έρχεται να τον χαστουκίσει, αλλά όταν τον κοιτάζει κατάματα αλλάζει γνώμη, ξαναχώνεται στην αγκαλιά του και του λέει: «Το σχέδιό μου είναι… να ξεχάσουμε αυτή τη συζήτηση. Μαλακία μου που την άνοιξα».

10 comments:

  1. Ευτυχώς είμαι μεγάλος. Ευτυχώς έχω μια μικρή σύνταξη...
    Πού φτάσαμε...! Να λεει κάποιος ευτυχώς που γέρασα...!
    Αν ήμουν νέος με ποιά όνειρα θα ξεκινούσα τη ζωή;
    Μισώ, ναι, μισώ την ηγεσία της χώρας μου. Όλη την ηγεσια: Πολιτικούς, πανεπιστημιακούς, κληρικούς, διευθυντές δημοσίου, μεγαλοδημοσιογράφους, κ.λ.π.
    Εκείνοι έπρεπε να γνωρίζουν προς τα πού πηγαίνουν το ποτάμι.
    Έπρεπε...
    Βλέπω τις επόμενες γενιές να μαθαίνουν στην ιστορία ότι κάποτε υπήρχε ένας λαός που λεγόταν Έλληνες, όπως Σουμέριοι, όπως Βαβυλώνιοι...
    Τί κρίμα!
    γ.κ.

    ReplyDelete
  2. No future...

    Ρίξε μια ματιά σ'αυτό:

    http://www.blaumachen.gr/2009/07/about-the-december-2008-insurrection-in-greece/

    ReplyDelete
  3. Δεν έχεις παιδιά;
    Δέν έχεις εγγόνια;
    Δεν έχεις ανήψια;
    Δεν έχεις γειτονόπουλα;
    Το κείμενο που μου συνέστησες πολύ θεωρητικό, πολύ αόριστο, χωρίς ελπίδα που είναι το οξυγόνο της ψυχής. (αν το κατάλαβα καλα).
    και ο ήλιος, τα λουλούδια, η θάλασσα, το δροσερό αεράκι, το δειλινό, το ρυάκι;
    Όλα τσιμέντο και κεφάλαιο... και χρυσάφι, και εμπόρευμα...!
    χαιρετώ μια και ζω ακόμα.
    γ.κ.

    ReplyDelete
  4. εξαιρετικό, γαμώτο, δε την γλιτώνουμε την κατάθλιψη.

    ReplyDelete
  5. Πιστεύω η λύση είναι να στραφούμε σε συστήματα απεξαρτημένα από όλα αυτά που μας πονάνε . Δλδ να φτιάξουμε νέες μορφές οικισμών όπου το χρήμα δεν θα παίζει ζωτικό ρόλο .

    ReplyDelete
  6. Από ένστικτο νιώθω ότι η λύση δεν είναι έξω μας. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει κάποιο σύστημα, που θα κάνει τους ανθρώπους καλύτερους ή χειρότερους.
    Η λύση βρίσκεται μέσα μας.
    Ελαττώματα όπως η απληστία, η απάθεια στον πόνο του άλλου, ο εγωισμός, η αδυναμία αγάπης, (θέλει τέχνη κι αυτή), η απλότητα, η άγνοια της άγνοιας, που έχουμε και άλλα τέτοια θα μας φέρουν και πάλι στο δρόμο της ελπίδας και της ζωής.
    γ.κ.

    ReplyDelete
  7. Θλιβερό όσο και ρεαλιστικό σενάριο. Δικαιώματα και ισορροπίες που χρειάστηκαν δεκαετίες για να κατακτηθούν καταργούνται με μία ανακοίνωση. Ελάχιστοι θα έχουν τη δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης, οι υπερπλούσιοι...Κοινωνικός "συνωστισμός" στην προκυμαία της Σμύρνης για τους υπόλοιπους. Τί θα κάνει ο καθένας μας; Θα πλακώνεται με το διπλανό του μέσα στα έγκατα της κρεατομηχανής;

    Υ.Γ. Ίσως άσχετο αλλά καλό (από τη δεκαετία του 60) "Δεν σε θέλει ο λαός, παρ'τη μάνα σου και μπρος"

    ReplyDelete
  8. Απαισιόδοξο, υπερβολικό και ζοφερό το ποστ σου.

    Με αυτή τη λογική να μην κάνουμε τίποτα στη ζωή μας, γιατί όλα τα κακά μπορεί να συμβούν.

    Αλλοίμονο αν σκεφτόμαστε έτσι για το μέλλον. Αν προτάσσουμε όλα τα δυσοίωνα.Το αύριο μπορεί να είναι κακό, μπορεί όμως να είναι και καλό. Θέλει όμως βουτιά με πίστη. Ναι, βεβαια, εάν δεν την έχεις, τότε κάθεσαι σπίτι σου και τσαμπουνάς τέτοιες αρλούμπες, όπως το αγόρι της ιστορίας.

    Η ζωή ποτέ δεν ήταν ρόδινη. Ούτε υπήρξαν ποτέ εποχές ρόδινες. Είναι ρευστή, ναι, είναι ανασφαλής ναι, αλλά όχι και έτσι!!!

    Κάποιος γράφει no future. Κάποιος άλλος για κατάθλιψη. Σοβαρά μιλάμε τώρα;

    Η πίστη στο μέλλον είναι κάτι που το φέρουμε μέσα μας. Είναι θέμα οπτικής. Το να σηκώνεις τα χέρια ψηλά και να γκρινιάζεις είναι το πιο εύκολο πράγμα.

    Απλά όλα εμείς τα καλομαθημένα παιδάκια του μπαμπά και της μαμάς, με τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά, τα ξενύχτια στα clubs και τους καφέδες,νομίσαμε ότι έτσι είναι η ζωή.

    Ο ήρωας της ιστορίας σου είναι δειλός, ακριβώς τέτοιο παιδάκι της ευκολίας. Τον ευνούχισε βλέπεις και αυτόν η εποχή της αφθονίας.

    Αντί να πει στην κοπελιά "θα το παλέψουμε γιατί αγαπιόμαστε και ό, τι βγει", κάθησε και της κατέβασε ό, τι μαλ... είχε στον παροπλισμένο του εγκέφαλο.
    Κοτάρα...Έχει γεμίσει ο τόπος με τέτοιες κοτάρες. Αρσενικές ιδιότητες στο ναδίρ.

    Άσε που είναι προφανές ότι κατατρόμαξε από τη σοβαρότητα της συζήτησης. Πανικοβλήθηκε ο άνθρωπος. Καταλαβαίνεις τί εννοώ..

    ReplyDelete
  9. Κιμπι, για πρώτη φορά δεν θα συμφωνήσω μαζί σου. Η ζωή δεν είναι μόνο χρήμα!!!!

    Εχεις δίκιο σε όλα, αλλα η ζωή ακόμα και με πολύ λίγα είναι ωραία. Μεγάλωσα σε πολύ μεγάλη φτωχεια. Ενα δωματιο (δηλαδή πλυσταριό ήταν) είχαμε (εφταμελής οικογένεια) και περιμέναμε να μπει η άνοιξη να βγούμε στην αυλή να απλωθούμε, αλλά δεν θυμάμαι να ένοιωθα αυτη τη οργη και τη μιζέρια που εξακοντίζει το ποστ σου.

    Ο νέος των μεγάλων προσόντων, που η κοινωνία πρέπει να του κάνει υποκλίσεις, είναι μια φιγούρα τραγική, σαν ιδεολογική μορφή. Προτιμώ άλλες μορφές, πιο αισιόδοξες πιο αυθόρμητες και απαλλαγμένες απο το αλκοόλ του χρήματος.

    ReplyDelete
  10. ... οι σοφοι γεροντες κινεζοι (οχι οι συγχρονοι βεβαια) εδιναν την εξης ευχη σε καθε νεογεννητο παιδι : να ζησει σε ενδιαφεροντες καιρους !!.
    Αλοιμονο , πιο ενδιαφεροντες καιρους δε θα μπορουσαμε να βρουμε για να ζησουμε . Ειμαστε τυχεροι που ζουμε στο μεταιχμιο δυο εποχων και , οσο και αν δε γνωριζουμε εκ των προτερων πως θα εξελιχθουν τα πραγματα η ελπιδα παντα θα υπαρχει . Αρκει να ειμαστε προθυμοι (ή απο αναγκη) να ζησουμε με λιγοτερα.
    Ας αναρωτηθουμε λοιπον οταν ερθει εκεινη η ωρα , τι πραγματικα χρειαζομαστε για να ζησουμε καλα ...

    ReplyDelete