Δυστυχώς, η βλακεία είναι αφορολόγητη

Η Εφημερίδα των Συντακτών, 30-31/8/2025

Φορολογούμενος κάνει τους καθιερωμένους υπολογισμούς του μετά τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες στην ΔΕΘ. 

Κακώς θεωρούμε αρχή του έτους την 1η Ιανουαρίου. Κανονικά πρέπει να απαλλαγούμε από το γρηγοριανό ημερολόγιο και να υιοθετήσουμε ένα ημερολόγιο πιο κοντά στον κύκλο των εποχών και στον πολιτικό κύκλο, όσο κι αν αυτοί επηρεάζονται από την κλιματική κρίση. Για παράδειγμα, όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης έχουν υιοθετήσει ουσιαστικά την έναρξη του πολιτικού έτους τον Σεπτέμβριο, μαζί με το σχολικό έτος. Φέτος, ας πούμε, η χρονιά θα έπρεπε να αρχίσει το ερχόμενο Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου, και η αλλαγή του χρόνου θα πρέπει να γιορτάζεται περί τις 8 το βράδυ, την ώρα που ο εκάστοτε πρωθυπουργός ανεβαίνει στο βήμα της μεγάλης αίθουσας του Βελλιδείου στη Θεσσαλονίκη και «ανοίγει τα χαρτιά του» –κατά το αγαπημένο δημοσιογραφικό κλισέ– για την οικονομική πολιτική της προσεχούς περιόδου. Τι περιέχουν αυτά τα «χαρτιά»; Τα συνήθη; Λίγες φοροελαφρύνσεις από δω, λίγες επιβαρύνσεις από κει, μερικά επιδόματα από δω και ακόμα μια γενναία δόση «μεταρρυθμίσεων» από κει. Αντε και μερικά μεγάλα έργα. 

Επί πέντε δεκαετίες, παρότι η μεγάλη μνημονιακή παρένθεση άλλαξε ριζικά την ανθρωπογεωγραφία των κομμάτων, δεν έχει υπάρξει κυβέρνηση που να έχει σπάσει αυτή τη βαρετή και ελάχιστης αξιοπιστίας ρουτίνα. Η οποία, μάλιστα, υπηρετείται πλέον επί αρκετούς μήνες από ΜΜΕ και αγαπητούς συναδέλφους, οι οποίοι πιάνουν πια από Φλεβάρη το κέντημα και το βελονάκι με το «πακέτο της ΔΕΘ». Παλιότερα η οικοκυρική του είδους άρχιζε Μάη με Ιούνη, γέμιζε κάπως τα μπάνια του λαού με μικρές και μεγάλες προσδοκίες, και με την επιστροφή στα θρανία, στα γραφεία, στα ταμεία, στις γραμμές παραγωγής, στους μποτιλιαρισμένους δρόμους των πόλεων, στα χωράφια, στα χειμαδιά, αποδεικνυόταν ότι τελικά οι πολίτες κρατούσαν μεγάλο καλάθι ή ανεξαρτήτως μεγέθους το καλάθι ήταν απλώς τρύπιο. 

Πάντως, ο πολιτικο-οικονομικός χρόνος άρχιζε κι εξακολουθεί να αρχίζει το πρώτο Σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου, από τη Θεσσαλονίκη. Ακόμα κι ο κινηματικός χρόνος εγκαινιαζόταν εκεί, με άλλοτε αξιοπρεπείς, άλλοτε ισχνές, σπανιότερα επεισοδιακές και φλογερές διαδηλώσεις από συνδικάτα και φορείς, που προεξοφλούσαν ότι το καλάθι δεν υπήρχε καν, πόσο μάλλον περιεχόμενο. Πολύ περισσότερο, όμως, στο Βελλίδειο εγκαινιάζεται πάντα ο εκλογικός χρόνος, έστω κι αν μια κυβέρνηση έχει αρκετή θητεία ακόμα στο σεντούκι της και δεν απειλείται σοβαρά από τους αντιπάλους της. Ο Σεπτέμβριος είναι πάντα ο πρώτος μήνας ενός εκλογικού έτους, που μπορεί να διαρκέσει 3 ή 12 ή 18 μήνες. 

Αυτή η τελετουργία, κατά την ταπεινή γνώμη μου, έχει προ πολλού παρακμάσει και απορώ γιατί υπάρχουν ακόμα επικοινωνιακοί σύμβουλοι, δημοσκόποι, δημογράφοι, δημοσιογράφοι, οικονομέτρες, φοροτέχνες, ψυχολόγοι που πληρώνονται αδρά για να υπολογίσουν την εκλογική αποτελεσματικότητα μιας ελάφρυνσης στη φορολογία εισοδήματος ή μιας μείωσης στον ΕΝΦΙΑ που θα ισχύσει ένα ή και δύο χρόνια αργότερα. Κι απορώ που κι αυτή η κυβέρνηση, του αλώβητου από λιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς Μητσοτάκη, επιμένει να «αγοράζει» ακριβά την υπηρεσία της φορολογικής εξαπάτησης των πολιτών. Ηταν πολύ αποδοτική το 2019, με την περιούσια «μεσαία τάξη» να ζητάει να πάρει το αίμα της πίσω, αλλά σήμερα, το 2025, όταν επί τρία χρόνια ο μέσος καταναλωτής έχει καταλάβει ότι τα υπερπλεονάσματα, που μέρος τους υπόσχεται να του επιστρέψει ο γενναιόδωρος πρωθυπουργός, είναι λεφτά που του τα έχει πάρει χοντρά μέσω ακρίβειας, ΦΠΑ και ειδικών φόρων κατανάλωσης, είναι πεταμένα λεφτά. 

Να πιστεύει, άραγε, η κυβέρνηση και το επιτελείο του πρωθυπουργού ότι η πλειονότητα των πολιτών είναι αφελείς, εκμαυλισμένοι, πρόθυμοι να εξαγοραστούν πολιτικά για μια τηγανιά πατάτες ή για 1,5 δισ. ευρώ που, κατά τα πολυάριθμα κυβερνητικά παπαγαλάκια, θα μπει στο «καλάθι της ΔΕΘ»; Η αλήθεια είναι ότι κάπως έπιασε αυτό το 2023, όταν οι «σαρανταένα τα εκατό» αψήφησαν επιδεικτικά την τραγωδία των Τεμπών, την εγκληματική συνέργεια της κυβέρνησης, το σκάνδαλο των υποκλοπών, αλλά τότε τα λεφτά ήταν πολλά, πέσαν μαζεμένα και στοχευμένα, κι ήταν μετρητά, τσεπάτα, τραπεζάτα, όχι φορολογικά, άυλα, υποθετικά και μελλοντικά. Γενικώς, το να μετατρέπεις τη διαχείριση της φορολογίας εισοδήματος και περιουσίας σε καλάθι υποτιθέμενων παροχών είναι καθαρή βλακεία πια, διότι τι σημασία έχει για τον μισθωτό των 20.000 ευρώ τον χρόνο, για παράδειγμα, ότι στην εκκαθάριση του 2026 θα δει όφελος 300 ευρώ αν μειωθεί ένας φορολογικός συντελεστής, όταν από το 2022 μέχρι σήμερα έχει χάσει τέσσερις μισθούς στον πληθωρισμό, με τους μισούς να τους έχει ρουφήξει η σκούπα του ΦΠΑ; Τι αξία έχει να θεσπίσει η κυβέρνηση έναν ενδιάμεσο χαμηλότερο συντελεστή ή μια μικρή μείωση του ΕΝΦΙΑ, όταν αρνείται να μειώσει τον ΦΠΑ ακόμη και στα πιο ζωτικά αγαθά, τα τρόφιμα ή το ρεύμα; Πόσους ενδιαφέρει αν ο υψηλός συντελεστής φορολόγησης εισοδήματος πάει από τα 40.000 ευρώ στα 55.000 ευρω και πάνω, δηλαδή σε λιγότερο από το 2% των φορολογουμένων; 

Ο μόνος τρόπος για να παίξει κάποιον στοιχειώδη αναδιανεμητικό ρόλο το φορολογικό σύστημα θα ήταν –όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται ή διαβάζεται– να φορολογηθεί πολύ βαρύτερα ο μεγάλος πλούτος, η υψηλή κερδοφορία των επιχειρήσεων που πλησιάζει την προμνημονιακή ευφορία, η απληστία των ραντιέρηδων του real estate, η μεγάλη ακίνητη περιουσία, κι όχι απαραίτητα για να μετατραπεί σε μικροεπιδόματα, σε ψευτοπαροχές και σε χαρτζιλίκια στους φτωχούς συνταξιούχους. Αλλά για να προσφέρει μια μεγάλη, οριζόντια ανάσα στα ασθενέστερα στρώματα, όπως για παράδειγμα ο μηδενισμός του ΦΠΑ σε μια σειρά βασικά αγαθά. Κοτάει να το κάνει η κυβέρνηση; Φυσικά και όχι, γιατί με τα αιματηρά υπερπλεονάσματα των 8 και 10 δισ. τον χρόνο κάνει ένα σωρό δουλίτσες με την πολιτική και επιχειρηματική πελατεία της. Ετσι, επενδύει στο μόνο που ξέρει και πιθανολογεί πως ακόμα υπάρχει σε αφθονία, στην πολιτική αφέλεια και τη φορολογική ευπιστία των απελπισμένων μισθωτών και καταναλωτών, που τους φαντάζεται να έχουν βγάλει τα κομπιουτεράκια και να υπολογίζουν πόσο θα κερδίσουν ξαναψηφίζοντας Μητσοτάκη. 

Οι φοροελεφρύνσεις της κυβέρνησης είναι αντιστρόφως ανάλογες με τη συλλογική μας ανοησία. Αλλά, δυστυχώς, η βλακεία εκτός από αήττητη είναι και αφορολόγητη. 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ 

Μία κυβέρνηση που ληστεύει τον Πέτρο για να πληρώσει τον Παύλο μπορεί πάντα να υπολογίζει στην υποστήριξη του Παύλου.

Τζορτζ Μπέρναρντ Σο