Δέκα λόγοι που δεν ντρέπομαι που υπάρχω

 Η Εφημερίδα των Συντακτών, 20-21/9/2025

Στις 26 Ιουλίου 2025, σχεδόν δύο μήνες πριν, στη στήλη αυτή, που έχει κλείσει έξι χρόνια φιλοξενίας στο φύλλο της «Εφημερίδας των Συντακτών» Σαββατοκύριακο, έπειτα από άλλα δεκαεννιά χρόνια περιπλάνησης σε άλλες εφημερίδες ή πλήρους έντυπης αστεγίας, έγραψα κείμενο υπό τον τίτλο «Σχεδόν ντρέπομαι που υπάρχω». Ηταν ένα παμφλέτο συναισθηματικού εκβιασμού, κατά κάποιο τρόπο: απαριθμούσα εκεί μερικά από τα πολλά πράγματα που μας θυμώνουν και μας εξοργίζουν. Aπό την ακρίβεια, την κλιματική κρίση, τη διαφθορά μέχρι τα σκάνδαλα, τη συγκάλυψη, τον κυνισμό της εξουσίας, αλλά και τα γηρατειά που μας βαραίνουν (όσους μας βαραίνουν), για να καταλήξω στο πιο εξοργιστικό, το έγκλημα του κράτους-δολοφόνου, με την ανοχή 200 κρατών συνεργών, συνενόχων, σιωπηλών παρατηρητών, εις βάρος εκατομμυρίων Παλαιστινίων, γέρων, νέων, παιδιών, βρεφών. «Υπάρχει αυτή η μαύρη τρύπα της ανθρώπινης ύπαρξης που μας κάνει σχεδόν να ντρεπόμαστε που εμείς υπάρχουμε. Πρέπει να κάνουμε κάτι ριζικό, ίσως και ακραίο, για να ξεπλύνουμε αυτή την ντροπή της ύπαρξης, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να νιώθουμε πως αξίζει να υπάρχουμε». Ετσι έκλεινε ο «συναισθηματικός εκβιασμός». 

«Πήγε καλά», που λέμε εμείς οι νάρκισσοι της δημοσιογραφίας και δημοσιολογίας, μετρώντας την απήχηση ενός κειμένου, μιας άποψης, ενός ρεπορτάζ παλιότερα μόνο με τα «μπράβο», τα μηνύματα, τα τηλεφωνήματα, τις διαψεύσεις ή τις οργισμένες αντιδράσεις θιγόμενων, ακόμη και τα εξώδικα δημόσιων λειτουργών ή ιδιωτών, σήμερα με τα «κλικ», τα «λάικ», τις προβολές στα σόσιαλ μίντια, τα προσωπικά ή του μέσου. Ηταν βαριά η διακήρυξη του τίτλου, δεν λέω, «Σχεδόν ντρέπομαι που υπάρχω», αλλά υπήρχε αυτό το «σχεδόν» που το ’σωζε, μετρίαζε την υπερβολή της, γιατί αν πράγματι ντρεπόμουν απόλυτα, θα είχα αυτοκτονήσει, ενδεχομένως αυτοπυρπολούμενος μπροστά στην ισραηλινή πρεσβεία ή στο μέγαρο Μαξίμου (σιγά το δίλημμα), ή πηγαίνοντας με κάθε μέσο στη γραμμή πυρός στη Γάζα, μέχρι να με βρει μια σφαίρα, να με συνθλίψει μια ερπύστρια, να με διαμελίσει μια βόμβα από ψηλά. 

Πλην είμαι εδώ, στα πόδια μου, ή στην καρέκλα μου, κατά τεκμήριο υγιής, σταθερά θυμωμένος, οργισμένος, διαμαρτυρόμενος, θλιμμένος για εκατοντάδες μικρά και μεγάλα εγκλήματα των μικρών και μεγάλων εξουσιών του κόσμου μας, αισχυνόμενος για τη συνενοχή των επίσημων Αρχών, για την άνευρη αντίδραση των διεθνών οργανισμών, για τη σιωπή ή την απροθυμία αντίστασης των πολλών, και τη δική μου προθυμία, την «τόσο όσο». Αλλά, τελικά, δεν ντρέπομαι που υπάρχω. Γιατί μετρώ πολλά πράγματα που με κάνουν περήφανο για το «τυχαίο γεγονός» της ύπαρξής μου, κι εδώ απαριθμώ πρόχειρα τουλάχιστον δέκα λόγους γι’ αυτό:

1. Είμαι περήφανος γιατί δουλεύω σ’ αυτή την εφημερίδα, τη μόνη στην Ελλάδα (για τον κόσμο δεν ξέρω, ίσως) που έβαλε στο λογότυπό της, στον τίτλο της «Η Εφημερίδα των Συντακτών» τη σημαία της Παλαιστίνης, από τις 17 Νοέμβρη 2023, έναν μήνα μετά την έναρξη της ισραηλινής επιχείρησης «αντιποίνων» στις απαγωγές ομήρων, με τη δέσμευση δημόσια (στην πρώτη σελίδα) ότι «η σημαία της Παλαιστίνης θα υπάρχει καθημερινά στο πρωτοσέλιδο της “Εφ.Συν.” μέχρι να σταματήσει η σφαγή στη Γάζα, ο απάνθρωπος βομβαρδισμός των αμάχων και η επιχείρηση λογοκρισίας ΜΜΕ και κοινής γνώμης». 

2. Κάθε άλλο παρά ντρέπομαι που υπάρχω και δουλεύω ως δημοσιογράφος, και ειδικά σ’ αυτή την εφημερίδα, που δεν κώλωσε εδώ και τρία σχεδόν χρόνια να μιλήσει για «γενοκτονία» εις βάρος των Παλαιστινίων, όταν η λέξη θεωρούνταν αδιανόητη, ίσως και ποινικά κολάσιμη να χαρακτηρίσει «κράτος δολοφόνο» ή «κράτος τρομοκράτη» το Ισραήλ, χωρίς να διολισθήσει ούτε κατά ένα χιλιοστό στον αντισημιτισμό, δημοσιεύοντας ακόμα και τις οργισμένες, εμπαθείς αντιδράσεις της πρεσβείας του Ισραήλ.

3. Είμαι περήφανος που περιβάλλομαι από συναδέλφους ανάμεσα στους οποίους δεν έχω εντοπίσει ούτε έναν να ταλαντεύεται αν είναι «στη σωστή πλευρά της ιστορίας», επιλέγοντας την καταδίκη της γενοκτονίας, την υποστήριξη της παλαιστινιακής αντίστασης, συχνά με το τίμημα αποκλεισμού ή με τη στοχοποίηση από «σμήνη» φιλοσιωνιστικών τρολ.

4. Είμαι περήφανος που υπηρετώ ένα είδος δημοσιογραφίας και ένα μέσο ενημέρωσης που, μαζί με απελπιστικά λίγα ακόμα, δεν παραιτείται από την τεκμηριωμένη και ενοχλητική έρευνα για να εξασφαλίσει περισσότερα «ανταποδοτικά έσοδα», που δεν το παίζει «ουδέτερο» για περισσότερη διαφήμιση, που στην πραγματικότητα «τιμωρείται» από μεγάλο μέρος της διαφημιστικής πιάτσας γιατί είναι αυτό που είναι, γράφει αυτά που γράφει. 

5. Δεν ντρέπομαι που κάνω ένα επάγγελμα το οποίο, αν και πολλές φορές δικαιώνει θλιβερά το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», άλλες τόσες το διαψεύδει όταν οι λειτουργοί του έχουν την ελευθερία που τους αξίζει και την παρρησία που τους χρειάζεται για να αποκαλύψουν καταχρήσεις εξουσίας, διασπάθιση δημόσιου χρήματος, διαφθορά, σκάνδαλα, εύνοια υπέρ ισχυρών, κυνήγι αδυνάμων, απανθρωπιά, ρατσισμό, αυταρχισμό, φασισμό. 

6. Επαίρομαι γιατί σε αυτή τη νησίδα ανεξάρτητης ενημέρωσης, και στις άλλες, τις λιγοστές νησίδες που συνθέτουν το μικρό αρχιπέλαγος ερευνητικής δημοσιογραφίας, πέφτουν βροχή τα εξώδικα, οι αγωγές, οι μηνύσεις, οι εκφοβισμοί, οι παρακολουθήσεις, οι παγιδεύσεις και οι εξαγορές, προδίδοντας ότι η εξουσία, πολιτική και οικονομική, δεν είναι τόσο άτρωτη κι ατρόμητη όσο θέλει να δείχνει· στην πραγματικότητα φοβάται την ελευθερία της σκέψης, της έκφρασης, της έρευνας. 

7. Δεν ντρέπομαι –κάθε άλλο!– για τη συμβολή της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας στην αποκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών, του ΟΠΕΚΕΠΕ, του εγκλήματος των Τεμπών, στη στήριξη του αγώνα των συγγενών, στην υποστήριξη του μεγαλύτερου ρεύματος οργής και απαίτησης για δικαιοσύνη εδώ και πολλές δεκαετίες. 

8. Δεν ντρέπομαι που συνήθως βρίσκομαι στην πλευρά των ηττημένων, των χαμένων, των «λούζερ» που βλέπουν τα χιλιάρικα να περνούν και τις μεγάλες ευκαιρίες να χάνονται.

9. Δεν ντρέπομαι που αφήνω στην κόρη μου μια επαγγελματική «κληρονομιά αποτυχιών», σε έναν χώρο που είναι ζούγκλα ανταγωνισμών κι ανθρωποφαγίας· δεν ντρέπομαι που αδυνατώ να της αφήσω έτοιμες καρέκλες, στρωμένες καριέρες, εύνοιες υπέρ «τέκνων συναδέλφων». 

10. Κι είμαι περήφανος που ένας εικοσάχρονος φοιτητής, ο Σωτήρης, αφοσιωμένος φίλος και αναγνώστης της «Εφ.Συν.», έγραψε ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχουν γραφεί για τη γενοκτονία στη Γάζα, που με χαρά αναδημοσιεύσαμε και «τσιτάρω» παρακάτω ως ερέθισμα για να το διαβάσετε ολόκληρο. Θα δώσετε μόλις πέντε λεπτά, που θα γίνουν πολύτιμα.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Στέκομαι σε ένα βάθρο από ερείπια. Φοράω κουρέλια, μα το βλέμμα μου είναι άδειο, ταυτόχρονα τετραπέραντο. Μιλάω αργά, η φωνή μου σπάει... κι όμως δεν θρηνώ πλέον μόνο για μένα. Εχουμε άλλωστε πεθάνει και έχουμε αναστηθεί αμέτρητες φορές. Θρηνώ για ΣΑΣ. Γιατί στην προσπάθειά σας να μας σβήσετε, εμένα και τ’ αδέλφια μου, από τον χάρτη, το μόνο που καταφέρνετε είναι να σβήσετε ό,τι έχει απομείνει από την ανθρωπιά σας.

Και όταν πέσει και η τελευταία μας πέτρα, και σιγήσει και η τελευταία μας κραυγή, και το μόνο που θα απομείνει θα είναι η σιωπή και η σκόνη, εσείς θα συνεχίζετε να συζητάτε. Να αναλύετε. Να καταδικάζετε με προσοχή...

Και δεν θα έχετε καταλάβει πως δεν θάψατε μια πόλη ή εναν λαό. Θάψατε την ίδια σας την ψυχή και ολόκληρο τον γαμωπολιτισμό σας!

Σωτήρη Μερμίγκη, «Ο Παλαιστίνιος, ένας μονόλογος» (κείμενο που δημοσιεύτηκε στο blog «Ανυπότακτο Αγρίνιο» και στην efsyn.gr)