Η θεωρία της έλλειψης κεφαλαίου δεν είναι μόνο αβάσιμη. Είναι και κοινωνικοπολιτικά επικίνδυνη. Αν κανείς πρεσβεύει αυτή τη θεωρία, τότε θα πρέπει να συμφωνήσει και με την άποψη ότι η ανεργία πρέπει να αντιμετωπιστεί διά της συμπίεσης των μισθών… «Μια υπερβολική άνοδος των μισθών είναι ασφαλώς κατά καιρούς δεδομένη και έχει την τάση να γίνεται συχνότερη». «Ένας υπερβολικά υψηλός μισθός οδηγεί σε υψηλή ανεργία». «Επειδή εξαιρετικά μεγάλα μέρη της εθνικής περιουσίας μεταβλήθηκαν από επιχειρηματικό εισόδημα σε εισόδημα από εργασία, αποταμιεύτηκε πολύ λίγο». «Η δύναμη αντίστασης των επιχειρηματιών κατά των εργατών επιτελεί μια σημαντική για το σύνολο της οικονομίας λειτουργία». «Αναπόφευκτα θα αποβεί στην αποφασιστικότερης σημασίας δυσχέρεια, αν η δύναμη των συνδικάτων συνεχίσει να αυξάνεται μ’ αυτόν τον ρυθμό»…
Οι μισθοί πείνας είναι, λοιπόν, όχι μόνο προς το συμφέρον του εκμεταλλευτή, αλλά και του εκμεταλλευόμενου. Η πολιτική συνέπεια αυτής της θεωρίας, που ουσιαστικά καλεί να συμπιεστούν οι μισθοί και να συντριβούν τα συνδικάτα, είναι ο φασισμός.
Ναταλί Μοσκόβσκα, «Θεωρίες για τις οικονομικές κρίσεις»
No comments:
Post a Comment