Το ΜΟΝΟ#3 στα περίπτερα

(διάλειμμα δι' ολίγην διαφήμιση)

Το 3ο τεύχος του περιοδικού ΜΟΝΟ είναι από την Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου σε περίπτερα, κέντρα τύπου και επιλεγμένα βιβλιοπωλεία, σε όλη τη χώρα.

Περιεχόμενα :

1. Ξαναζεσταίνωντας την πολιτική σούπα

- Το ΠΑΣΟΚ και κληρονομείται και χαρίζεται και τεμαχίζεται
- Κεντροδεξιά: προς επανασυγκόλληση του Φρανκενστάιν;

- Αριστερά: μετά τη δημοσκοπική άνθηση τι;
Έρευνα για τις διεργασίες εντός των κομμάτων και για την επιχείρηση ανασύνθεσης του κομματικού συστήματος στην πορεία προς τις εκλογές. Την υπογράφουν οι Αδάμ Γιαννίκος, Βασιλική Σιούτη και Τάσος Τσακίρογλου.

2. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Κωνσταντίνα Κούνεβα – «Η αλληλεγγύη είναι μέσο επιβίωσης, σώζει», στον Γιάννη Κιμπουρόπουλο.

Η συνδικαλίστρια της Ένωσης Καθαριστριών Αττικής, τρία και πλέον χρόνια από τη δολοφονική επίθεση σε βάρος της, συγκρίνει τις δυο καταρρεύσεις που έζησε και ζει – στη Βουλγαρία του 1989 και στην Ελλάδα του σήμερα- όχι μόνο σαν μετανάστρια αλλά και σαν ιστορικός.

3. Η παραοικονομία, οι παραγκουπόλεις και τα παλιοσίδερα: Οι δύο όψεις της σκιώδους οικονομίας μέσα από δυο συνεντεύξεις, ένα βιβλίο και ένα ντοκιμαντέρ.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Robert Neuwirth – «Μια παγκόσμια υπερδύναμη 10 τρισ. δολλαρίων»
Μike Davis: Ο πλανήτης των παραγκουπόλεων
Χρήστος Καρακέπελης – Άνθρώποι, καύσιμο στη μηχανή του πλούτου.
Γράφουν οι Γιάννης Μπαμπούλιας και Βίκυ Στρατάκη.

4. Το κούρεμα σαν αργεντίνικο τάνγκο – «Πώς το PSI μπορεί να γυρίσει μπούμεραγκ και η Ελλάδα να εξελιχθεί σε χώρα υπό… κατάσχεση.» του Γιάννη Κιμπουρόπουλου. Η εμπειρία της Αργεντινής αποκαλύπτει τι μπορεί να σημαίνει η υπαγωγή των «κουρεμένων» ελληνικών ομολόγων στο αγγλικό δίκαιο.

5. Αυτό που ακούτε συνέβη στην Αθήνα – Του Σπύρου Παπαδόπουλου (το Βυτίο). Ένας απολογισμός των διαδηλώσεων και της καταστολής τους τις μέρες της ψήφισης του δεύτερου μνημονίου. Κι ακόμη:
Άρθρο του συνταγματολόγου Γιώργου Κατρούγκαλου για την ελευθερία των διαδηλώσεων, ρεπορτάζ για την εισβολή του «θατσερισμού» στους ελληνικούς δρόμους και μια μαρτυρία: «Απαγορεύεται η επικοινωνία με τον δικηγόρο σας».
Απο τους Γιάννη Μπαμπούλια και Τάσο Πετρόπουλο
6. H αποκαθήλωση των παγκοσμίων ειδώλων της ποπ – Ο Μάρκος Φράγκος γράφει «Όταν οι λαμπεροί αποδημούν, οι μάζες μένουν χωρίς φώτα να ζεσταίνονται. Ένας όχι και τόσο δοξαστικός φόρος τιμής στα ποπ είδωλα που χάνονται και κυρίως σε αυτά που αδυνατούν να τα διαδεχτούν.»

Και οι μόνιμες στήλες:
Πολιτικό Δεκαπενθήμερο απο τον doleros
Γράμματα στην κόρη μου – Αγορά ανθρώπινου κρέατος του ΚΙΜΠΙ
Ανάλυσε το – Η σιωπή των βοσκών / Τα είκοσι χρόνια της πνευματικής χρεοκοπίας- Του Τάσου Τσακίρογλου
Τα του Ιωάννου – Τώρα μπαίνει η Άνοιξη, του Χρήστου Ιωάννου
Δικαιοσύνη – Το νέο «εργατικό» δίκαιο απο τον Τάσο Πετρόπουλο
Άνθρωποι που ξέρω – Αναστασία Μονογενη, 57, υψίφωνος απο τον Αδάμ Γιαννίκο
Διεθνή Νέα – απο τους Αδάμ Γιαννίκο και Γιάννη Μπαμπούλια
ΨΗΦΙΑ: Foxconn στα εργοστασια του iPad και του iPhone – απο τον Μιχάλη Καλαμαρά (eAnagnostis)
HUMBA!: Κάτι γίνεται στα πέταλα των γηπέδων
ΣΙΝΕΜΑ: Χαίρε Καίσαρα, 62ο Φεστιβάλ Βερολίνου – απο τον Λευτέρη Αδαμίδη
ΘΕΑΤΡΟ: Οι Έμποροι των Εθνών/Εν αρχή ην ο λόγος – Γράφει η Ειρήνη Μουντράκη
ΓΛΩΣΣΑ: Ομιλούντα λεξικά για γλώσσες που δεν θέλουν να χαθούν του Βασίλη Ρούβαλη
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ: Τρεις αναγνώσεις της Βαιμάρης- Πολλαπλά μαθήματα, αμήχανοι μαθητές. Γράφει ο Κώστας Καραβίδας.
PHOTO: Still life του Γιάννη Μπερερή (Gizmo)
ΜΟΝΟΛΕΞΟ απο το Αδάμ Γιαννίκο

Η εξουσία της γνώσης

Από τη στήλη "Γράμματα στην κόρη μου", περιοδικό ΜΟΝΟ 14/2/2012 

Να’ μαστε πάλι εδώ, Βέρα. Δηλαδή, να ’μαι, γιατί εσύ δεν ξέρω πού είσαι. Γενικώς είσαι αλλού, κι εγώ είμαι αλλού, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας μας. Εσύ γιατί στο σώμα σου γίνεται η αναπόφευκτη βιολογική επανάσταση της εφηβείας, εγώ γιατί ζω την ήττα και του σώματος και της επανάστασης.

Την προηγούμενη φορά σου μίλησα για τον πόλεμο των άλλων εναντίον μας. Απέκρυψα, όμως, επιμελώς τον άλλο πόλεμο που σε απασχολεί. Τον καθημερινό μας εμφύλιο, μέσα στο σπίτι. Τα εν οίκω μη εν δήμω, θα μου πεις.

Αιτία του πολέμου μας είναι- τι άλλο; - το σχολείο. Υποδυόμουν πάντα τον πατέρα που θα εμβολίαζε, τάχα, το παιδί του με γερές δόσεις αμφισβήτησης και θα ενθάρρυνε κάθε αντιεξουσιαστική του έξαρση. Στην πράξη είμαι ένας πατέρας όπως όλοι. Οι φράσεις που ακούς πιο συχνά απ’ το στόμα μου είναι «διάβασε», «μην κάθεσαι», «έχεις τελειώσει τα μαθήματα;», «τι βαθμός είναι αυτός;», κι όλες οι προστακτικές κι ερωτήσεις - σύμβολα της γονεϊκής μου εξουσίας. Μου ανταποδίδεις τα πυρά με εκρήξεις οργής, με τις δικές σου προστακτικές - «παράτα με!», «κόφ ’το»- και δηλώσεις αυτονομίας, «θα διαβάσω όποτε θέλω». Οι εκρήξεις εναλλάσσονται με αφοπλιστικές ερωτήσεις, «τι τα χρειάζομαι τα αρχαία, την ιστορία, τα μαθηματικά, αν γίνω κομμώτρια;». Κι εγώ πρέπει να καταπνίξω τα μεγαλεπήβολα όνειρα κάθε γονιού που φαντάζεται το παιδί του λαμπρό επιστήμονα, διάσημο συγγραφέα ή αστέρα της τέχνης, και να υπερασπίσω με πάθος το δικαίωμα της κομμώτριας, του υδραυλικού, του ντελιβερά στην Οδύσσεια, στην άλγεβρα, στη μουσική. Σε όσα συνθέτουν το σχολικό σύμπαν γνώσης.

Δεν είμαι διόλου πειστικός. Γιατί δεν έχω πειστεί κι εγώ ο ίδιος αν όλα αυτά συνθέτουν πράγματι μια στέρεη γνώση που μπορεί να ανταγωνιστεί ή να συμπληρώσει τα εκατομμύρια πληροφοριών που βομβαρδίζουν το μυαλό σου μέσα από τα ραδιοτηλεοπτικά κύματα ή το Διαδίκτυο.

Τότε προστρέχω στον Μπρεχτ. Στο δικό του «εγκώμιο στη γνώση». Σου απαγγέλλω: «Μάθαινε και τ’ απλούστερα/ Γι’ αυτούς που ο καιρός τους ήρθε/ ποτέ δεν είναι αργά/ Μάθαινε το α β γ, δεν σου φτάνει, μα εσύ να το μαθαίνεις! Μη σου κακοφανεί! Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα ξέρεις/ Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία!/… Ότι δεν ξέρεις ο ίδιος/ Καθόλου δεν το ξέρεις!/ Έλεγξε το λογαριασμό/ Εσύ θα τον πληρώσεις! / Ψάξε με τα δάκτυλα κάθε σημάδι! /Ρώτα, πώς βρέθηκε αυτό εδώ./ Εσύ πρέπει να πάρεις την εξουσία!»

Με κοιτάς απορημένη. Η αδιόρατη γοητεία που εκπέμπει η ποίηση παραμερίζει τον θυμό. Η απορία παραμένει. Τι σε νοιάζει εσένα η εξουσία; Όλοι αυτοί που νέμονται την εξουσία - του κράτους, της οικονομίας, της πληροφορίας, της ίδιας της γνώσης- τι ακριβώς κατάφεραν εκτός από το να μετατρέψουν τον κόσμο σε ένα ζοφερό, ανασφαλές, εμπόλεμο ενδιαίτημα της ανθρωπότητας; Σείουν στα μούτρα μας τα σχοινοτενή βιογραφικά τους, με βαρύγδουπους τίτλους σπουδών, ηχηρές ακαδημαϊκές καριέρες στα LSE, στα MIT και στα Harvard, πετυχημένες θητείες στα ευαγή ιδρύματα του καπιταλισμού, στις επιχειρήσεις που ρυθμίζουν τις ανάγκες μας, το τι θα δανειστούμε, τι χρωστάμε, τι θα πάρουμε, πόσο θα δουλέψουμε. Η γνώση τους, οι απόλυτες αλήθειες τους για τη «δημιουργική δύναμη της αγοράς και του ανταγωνισμού», που με θρησκευτικό φανατισμό εφαρμόζουν εδώ και δεκαετίες, μας έχουν εξοκείλει στην πιο επικίνδυνη ρότα από την εποχή του τελευταίου παγκοσμίου πολέμου. Άρα;

Άρα, Βέρα μου, αυτοί οι άνθρωποι, μπορεί να ’ταν ξεφτέρια στον Όμηρο, να παίζαν στα δάχτυλα την άλγεβρα ή την κβαντική φυσική (θα μάθεις αργότερα γι’ αυτήν), πήραν γνώση με το τσουβάλι, αλλά δεν πήραν ίχνος από τη σοφία της. Πέρασαν και δεν κόλλησαν. Ο Οδυσσέας μέτρησε είκοσι χρόνια πολέμου με εχθρούς, με θεούς, με τη φύση, αλλά όλη του η έγνοια ήταν ο νόστος, ο ειρηνικός επίλογος ζωής στο νησί, στη φαμίλια του. Όλη η γνώση του κόσμου, από το πρώτο άναμμα της φωτιάς μέχρι την αποστολή του Discovery στον Άρη, από τον Όμηρο μέχρι τον Μουρακάμι, σε μια σοφία καταλήγει: πρέπει να τελειώνουμε με την προϊστορία του πολέμου και του ανταγωνισμού. Πρέπει εσύ, εγώ, εμείς να πάρουμε την εξουσία, για ν’ απαλλαγούμε μια για πάντα απ’ αυτήν. Κι είναι απίθανο να συμβεί χωρίς να ανακτήσουμε αυτή την αρχαία, εξοβελισμένη, ανθρώπινη σοφία.

Θα μου πεις: τι χρειάζονται οι κανόνες τονισμού, η αντιμεταθετική ιδιότητα ή οι Περσικοί Πόλεμοι γι’ αυτό; Δεν ξέρω αν χρειάζονται όλα. Αλλά, αρκετά απ’ αυτά είναι κομμάτια του τεράστιου πάζλ της αλήθειας που όσο περισσότερο μας αποκαλύπτεται, τόσο περισσότερο μας απελευθερώνει από τα δεσμά της άγνοιας, της πλάνης και της εθελοδουλίας.

Μάθε τα πάντα, αμφίβαλλε για όλα, Βέρα. Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Αυτήν ακριβώς που απεχθάνεσαι.

                                                                                                                                             ΚΙΜΠΙ


Υ.Γ. Μια πολύ ενδιαφέρουσα απάντηση στο "γράμμα" αυτό έλαβα μέσω του μπλογκ

http://mhnymal.blogspot.com/. Τίτλος της "Το παζλ των ψεμάτων" και υπογράφει ο Tamistas. Κι εγώ χάρηκα για τη γνωριμία κι ευχαριστώ για την "απαντητική επιστολή".

Παπαδημόπιτα

Αυθεντική συνταγή με τα μυστικά της γαλλογερμανικής nouvelle cuisine

(Από τη στήλη ΕΝΑΛΛΑΞ, εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς", 18/2/2012)

Υλικά
200 γρ. τεχνοπρωθυπουργό (σε σκόνη, για να μη σας παιδέψει στο τρίψιμο)
100 γρ. ΠΑΣΟΚ
30 γρ. πρώην ΠΑΣΟΚ
150 γρ. Ν.Δ.
40 γρ. πρώην Ν.Δ.
50 γρ. ΛΑΟΣ
10 γρ. πρώην ΛΑΟΣ
5 γρ. Βορίδη (το βρίσκετε μόνο στα delicatessen του κέντρου)
10 γρ. Ντόρα (το βρίσκετε ακόμη και στα μίνι μάρκετ της γειτονιάς)
100 γρ. λοιπές πρόθυμες δυνάμεις
20 γρ. βαζελίνη ή άλλη λιπαντική ουσία
Αλάτι, νερό, λάδι

Εκτέλεση
Είναι πολλά τα υλικά και σας φαίνεται μπελαλίδικη η πίτα, αλλά μην τρομάζετε, δεν θα σας παιδέψει καθόλου. Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Η πίτα μας είναι ανοιχτή, σαν τάρτα, άρα έχουμε να κάνουμε μόνο το κάτω φύλλο. Σε μια λεκανίτσα ανακατεύουμε το αλεύρι τεχνοπρωθυπουργού (ATMprimeminister) με λίγο κρύο νερό -όσο έχει απομείνει από την πώληση ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ και υδατικών πόρων- και λάδι όσο παίρνει (έξτρα παρθένο ελαιόλαδο αποκρατικοποιήσεων). Ζυμώνουμε δυνατά για πέντε τουλάχιστον λεπτά, μέχρι η ζύμη μας να είναι μαλακή και να μην κολλάει στα δάχτυλα. Την αφήνετε να ξεκουραστεί για 2-3 μήνες, αλλά και μέχρι 2 χρόνια να την αφήσετε δεν παθαίνει τίποτα. Την ανοίγετε σε ένα χοντρουλό φύλλο και την απλώνετε σε στρογγυλό ταψί που έχετε αλείψει με τη μισή βαζελίνη.

Προχωράτε στη γέμιση. Στο μούλτι Schauble (σ.σ. εδώ γίνεται «τοποθέτηση προϊόντος») χτυπάτε όλη την ποσότητα ΠΑΣΟΚ με τα 40 γρ. πρώην Ν.Δ. και τα 5 γρ. Βορίδη, μέχρι το μείγμα μας να γίνει αλοιφή. Το αφήνετε στην άκρη.

Με τον κόφτη-μπράτσο του μίξερ χτυπάτε όλη την ποσότητα Ν.Δ. με τα 30γρ. πρώην ΠΑΣΟΚ και τη μισή ποσότητα ΛΑΟΣ μέχρι να γίνουν μια μάζα, σαν χοντροκομμένο κρεμμύδι. Τ’ αφήνετε στην άκρη και προχωράτε στο τρίτο μέρος της γέμισης που περιλαμβάνει τα υπόλοιπα υλικά - μαζί με τη μισή ποσότητα ΛΑΟΣ που έχετε κρατήσει. Χτυπάτε δυνατά στο μούλτι, μέχρι να γίνει αλοιφή και στο τέλος, αν θέλετε, καρυκεύετε με μια ποσότητα «Χρυσή Αυγής», για σπιρτάδα στη γεύση. Τώρα, αν προτιμάτε γλυκύτητα, αλλά είστε διαβητικοί ή της υγιεινής διατροφής, προσθέτετε στο μείγμα δύο κ.σ. ΔΗΜΑΡ. Αν θέλετε την πίτα σας αλμυρούτσικη βάλτε δύο πρέζες αντιμνημόνιο (το βρίσκετε πλέον παντού, ακόμη και στα περίπτερα).

Τελειώνουμε με το στρώσιμο. Στη βάση στρώνετε τον πρασινογάλαζο πολτό, ακολούθως απλώνετε το γαλαζοπράσινο στερεό μείγμα που μετά το ψήσιμο πρέπει να μείνει λίγο «κροκάν» στο δόντι, και κλείνετε με τον πολτό των λοιπών προθύμων δυνάμεων, γυρίζοντας προς τα μέσα τα περισσεύματα του παπαδημόφυλλου, για να κρατηθεί το μείγμα μας και να ψηθεί ομοιόμορφα. Ψήνετε στους 800 βαθμούς για δυο έως τρεις εβδομάδες, δοκιμάζετε βυθίζοντας το μαχαίρι στο κέντρο της πίτας. Η πίτα είναι έτοιμη όταν το μαχαίρι βγαίνει βαθύ κόκκινο, σαν αίμα. Η παπαδημόπιτα σερβίρεται σαν ορντέβρ, κυρίως πιάτο ή και επιδόρπιο και τρώγεται ζεστή, κρύα, ακόμη και κατεψυγμένη με τη βοήθεια της βαζελίνης που σας έχει περισσέψει. Για να γλιστράει....
ΚΙΜΠΙ
Υ.Γ. Αν το είχα γράψει μια δυο μέρες αργότερα, θα πρόσθετα στη γέμιση και τουλάχιστον 10 γρ. "μπουμπούκο". Ανυπερθέτως! Έπρεπε να το έχω σκεφτεί απ' την αρχή...

Βιολογικά προϊόντα

Ή, η εναλλακτική ενημέρωση σαν άσκηση υγιεινής διατροφής

Συμπαθάτε με, αλλά θα σας διακόψω. Διακόπτουμε για διαφημιστικά μηνύματα. Μη διαμαρτύρεστε. Δηλαδή, όταν το κάνει ο Πορτοσάλτε είναι καλά;

Η διαφήμιση, τώρα: Από χθες κυκλοφορεί στα περίπτερα το 2^ο τεύχος του περιοδικού ΜΟΝΟ. Μη βιαστείτε να πείτε «χεστήκαμε». Μπορεί η διαφήμιση που κάνω για τους περαστικούς αυτού του μπλογκ να έχει και ιδιοτελή κίνητρα, καθότι τυγχάνω συνεργάτης αυτού του εκδοτικού πειράματος, άρα υπάρχει ένα είδος ασυμβίβαστου, αλλά σας αφορά: η κατανάλωση ανεξάρτητης ενημέρωσης προάγει την πνευματική υγεία. Αν αισθανθήκατε μαλάκες καταναλώνοντας την τρομοκρατία της παραπληροφόρησης την τελευταία εβδομάδα, αν τα παίρνατε στο κρανίο κάθε φορά που ακούγατε τους πολιτικούς αρχηγούς να υπερασπίζονται με πάθος τη «σωτηρία της λάθος συνταγής» (έτσι ακριβώς δεν το ’πε ο Σαμαράς;), αν σας τσάντισε ο τρόπος που η τηλεοπτική πυρομανία εξαφάνισε το πλήθος και το πάθος της κυριακάτικης συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, γιατί δεν αλλάζατε κανάλι; Γιατί δεν αναζητούσες «πληροφορίες και υλικό να φωτίσεις τις αιτίες που σ’ αφήνουνε μισό»; (που θα έλεγε κι ο Σαββόπουλος, πριν αποφασίσει να πνίξει τον πόνο του στη σιωπή, στα εκατομμύρια και στη συμβατικότητα).

Εν ολίγοις, να είμαστε ειλικρινείς, βρίσκουν και τα κάνουν. Έτσι δεν είναι; Η επίσημη ενημέρωση πάσχει από βαθιά εξάρτηση, ταξική ιδιοτέλεια, μονοφωνία κι έχει πάνω της περίπου τα ίδια συμπτώματα του καρκίνου που αποσαθρώνει το πολιτικό σύστημα. Το πρόβλημα είναι ότι έχει κι εμάς κι εσάς: εμάς, τους επαγγελματίες της ενημέρωσης που, ακόμη κι όταν αντιλαμβανόμαστε την ασθένεια κι υποφέρουμε απ’ τα ολέθρια συμπτώματά της, είμαστε υποχρεωμένοι να υπηρετήσουμε τα καρκινοπαθή ΜΜΕ για να βγάλουμε «το ψωμάκι μας». Κι εσάς, που παρ’ όλο ότι αντιλαμβάνεστε κι εκνευρίζεστε από την προκλητική και προσβλητική, πολλές φορές, μονοφωνία, εξακολουθείτε και την καταναλώνετε ελλείψει εναλλακτικής. Όπως καταναλώνουμε φρούτα και λαχανικά που έχουν ραντιστεί και ποτιστεί με τόνους χημικών γιατί η πείνα είναι ανίκητη. Κι ας υπάρχει η εναλλακτική των βιολογικών προϊόντων που την αντιμετωπίζουμε καχύποπτα –δικαιολογημένα, άλλωστε- και μας έρχεται κι ακριβή.

Και στην ενημέρωση υπάρχει εναλλακτική. Δεν είναι, βέβαια, οργανωμένη κατά τα συμβατικά επιχειρηματικά πρότυπα, κι ίσως δεν πρέπει να γίνει ποτέ έτσι, γιατί θα πάψει να είναι εναλλακτική και στο περιεχόμενο. Έχει μπροστά της όλα τα εμπόδια ενός δύσκολου τοκετού- το παιδί έρχεται ανάποδα, ο μαιευτήρας είναι άπειρος, το μαιευτήριο δεν έχει τα στοιχειώδη, η μαία είναι κι αυτή μαθητευόμενη κι η μέλλουσα μητέρα πανικόβλητη. Έχει μπροστά της τις δυσκολίες μιας βιολογικής καλλιέργειας- θέλει υπομονή και χρόνο, αποφεύγει να εκβιάζει τη φύση, συμβιβάζεται με τις αποτυχίες που μπορεί να καταστρέψουν τη σοδειά, αλλά περιμένει…Περιμένει την άνοιξη και το καλοκαίρι.

Πάρτε, λοιπόν, την εναλλακτική, ανεξάρτητη ενημέρωση σαν ένα πείραμα βιολογικής (πνευματικής) καλλιέργειας. Είναι ένα πείραμα που επιχειρεί να επαναφέρει τον Τύπο και τα ΜΜΕ στις αφετηριακές τους αξίες, ως μέσα αντι-εξουσίας και όχι ως μακράς χείρας της εξουσίας. Δύσκολο πείραμα. Του λείπουν τα χρήματα, τα μέσα προβολής, χρειάζεται να ανακαλύψει τρόπους ν’ αντισταθμίσει την επιχειρηματικά οργανωμένη μιντιοκρατία, να σπάσει το μονοπώλιό της. Είναι, επίσης, ένα πείραμα εκτεθειμένο σε ερασιτεχνισμούς, λάθη. Αλλά είναι κι ένα πείραμα που έχει ανάγκη η σοκαρισμένη, έκπληκτη, μνημονιακή ελληνική κοινωνία.

Το πείραμα εξαρτάται, βεβαίως, από τους συντελεστές του (δημοσιογράφους, γραφίστες, τεχνικούς). Αλλά εξαρτάται πολύ περισσότερο από τους αναγνώστες. Αυτοί έχουν τον τελευταίο λόγο.

Αίφνης, σήμερα (Τέτάρτη, 15/2/2012), κυκλοφορεί η Ελευθεροτυπία των εργαζομένων (απεργών κι απλήρωτων εδώ και 5 μήνες). Ψάξτε την, αγοράστε την, στείλτε ένα ηχηρό μήνυμα στους ιδιοκτήτες και χρηματοδότες της. Ένα μήνυμα ανάλογο με αυτό που ανάγκασε τους ιδιοκτήτες του Alter να ξηλώσουν κακήν κακώς την κεραία του καναλιού που εδώ και μήνες επικοινωνεί τον τρόμο και την αθλιότητα που επικρατεί στα υπό χρεοκοπία ελληνικά ΜΜΕ.

Κι επίσης, ψάξτε το ΜΟΝΟ- μεταξύ άλλων έχει ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στα ΜΜΕ, την «ακτινογραφία μιας φούσκας»-. Επιμείνετε στον περιπτερά που λέει πως δεν το έχει ξανακούσει- ενδεχομένως λέει την αλήθεια, διότι είναι αδύνατο να θυμάται τους 100 – 200 τίτλους έντυπης «ενημέρωσης» που παραλαμβάνει κάθε εβδομάδα. Πείτε του να δει τη λίστα του (σας δίνω αναλυτικές οδηγίες, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αντισταθμίσω την αποτελεσματικότητα ενός διαφημιστικού μηνύματος 10 δευτερολέπτων και αξίας 10.000 ευρώ που αν οι 25 της κολεκτίβας του ΜΟΝΟ τα είχαμε θα κάναμε πάρτι). Ψάξτε στους πάγκους, στα ράφια, ανάμεσα στους όγκους των λαιφσταϊλάδικων περιοδικών. Λογικά θα είναι κάπου εκεί. Ή καταχωνιασμένο στο πάτωμα του περιπτέρου, σαν υποπόδιο του περιπτερά.

Ύστερα, διαβάστε το. Ξεφυλλίστε το, διαλέξτε αυτό που θα σας κάνει «κλικ». Κι έπειτα, κρίνετέ το. Ξεσκίστε μας στην κριτική, θάψτε ό,τι δεν σας αρέσει, βρείτε τα λάθη μας και «κράξτε» μας, απαντήστε στην άποψη που σας εξοργίζει. Υποδείξτε μας τι πρέπει ν’ αλλάξει. Πείτε μας και τι σας αρέσει. Αλλά διαβάστε το. Δείτε το σαν εξάσκηση στην υγιεινή διατροφή. Πνευματική, και όχι ΜΟΝΟ. 

(Ακολουθούν διαφημιστικά μηνύματα. Ήτοι, το δελτίο τύπου για την ύλη του 2^ου τεύχους του ΜΟΝΟ).

ΜΟΝΟ (2)

Το δεύτερο τεύχος του ανεξάρτητου 15ήμερου πολιτικού περιοδικού ΜΟΝΟ βρίσκεται σήμερα Τρίτη 14 Φεβρουαρίου σε περίπτερα, κέντρα τύπου και επιλεγμένα βιβλιοπωλεία σε όλη την Ελλάδα.

Διαβάστε στο 2ο τεύχος του ΜΟΝΟ:

ΜΜΕ: Η ακτινογραφία μιας φούσκας

 Σας άρεσε η κάλυψη των γεγονότων του Συντάγματος στις 12 Φεβρουαρίου; Ούτε και εμάς. Απολαμβάνετε τα Δελτία Ειδήσεων και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων; Πιστεύετε όσα γράφουν; Ο Χρήστος Ιωάννου αναλύει πως τα ΜΜΕ έφτασαν από κερδοφόρες επιχειρήσεις και ελεγκτές της εξουσίας, να είναι χρεοκοπημένα οικονομικά και ηθικά. Ακόμα ο Τάσος Τσακίρογλου μιλά με την Anne-Ceclie Robert από την Le Monde Diplomatique και μας καταθέτει τη γνώμη του για το Πώς να αντισταθούμε στην παρακμή των ΜΜΕ.

Αδαμάντιος Πεπελάσης: Μια συνέντευξη στον Κώστα Καραβίδα που θα συζητηθεί:

“Ο Γιώργος Παπανδρέου είπε πολλά ψέματα”

«Αν φοβόμαστε τη χρεοκοπία είναι περίπου σαν να έχει γίνει. Έτσι λοιπόν εγώ λέω τώρα καλύτερα να παίξουμε αυτό το σενάριο και να υποστούμε την όποια κύρωση».

«Ο Γ. Παπανδρέου, για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει αυτά που του είχαν ζητήσει ως αντάλλαγμα για όσα είχε λάβει στη δωροθήκη του προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ».

«Εγώ δεν μιλώ “καρατζαφέρεια” διάλεκτο, αλλά δεν επιτρέπω σε κανέναν Παπανδρέου ή Παπαδήμο να λέει είμαι εδώ για να σώσω την πατρίδα μου. Είναι υποκρισία αισχίστου είδους».

«Ο Ανδρέας τελικά είχε προσδεθεί στην ιστορία ότι δίνει λεφτά στους μη προνομιούχους και τους βάζει στην εξουσία. Και αυτή θα πουν οι υποστηρικτές του ήταν η μεγάλη του προσφορά. Αλλά έγινε τόσο άτσαλα και χυδαία που ακυρώνεται. Η ιστορία θα καταγράψει τελικά τη ζημιογόνο συμπεριφορά του».

Νέο Μνημόνιο / Μια προγραμματισμένη ανθρωπιστική καταστροφή Των Γιάννη Κιμπουρόπουλου - Τάσου Τσακίρογλου

ΠΑΣΟΚ: Από τη διάλυση στη διάχυση Της Βασιλικής Σιούτη

 Σκεφτήκατε πώς από την επερχόμενη διάλυση του ΠΑΣΟΚ υπάρχει η πιθανότητα να δημιουργηθούν τελικά πολλά ΠΑΣΟΚ; Η Βασιλική Σιούτη το εξηγεί.

Κάντο όπως ο Γιώργος Καρατζαφέρης, του Τάσου Τσακίρογλου

Μια ανάλυση για την συγκοινωνούντα δοχεία ΛΑΟΣ και Χρυσής Αυγής

Ευρωκρατία: Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος

 Χέρμαν Βαν Ρομπάι, Όλι Ρεν, Πόουλ Τόμσεν. Τρία πρόσωπα που μας απασχολούν καθημερινά τα δύο τελευταία χρόνια. Από πού έρχονται, και ποιος είναι ρόλος τους στη διαμόρφωση της νέας Ευρώπης; Γράφει ο Αδάμ Γιαννίκος.

Μονο…κόμματα – Πολιτικό δεκαπενθήμερο

Μια γρήγορη και διεισδυτική ματιά στα γεγονότα από τον Δολερό.

Ανεμομαζώματα-ανεμοσκορπίσματα στον τραπεζικό κλάδο, του Χρήστου Ιωάννου

Η μεγάλη κατηφόρα προς τον νέο αυταρχισμό Του Σπύρου Παπαδόπουλου (Βυτίο)

Η φάλαινα και το λαυράκι, του Βίκτωρα Τσιλώνη

Μια άκρως φανταστική ιστορία με μικρές δόσεις αλήθειας, για την παραπλάνηση της κοινωνίας μέσω της υπόθεσης της Μαφίας των 53 στη Θεσσαλονίκη.

Όταν το σημείο G κρεμάστηκε στα περίπτερα: η άποψη της Επιστήμης Μπινάζη για τα lifestyle περιοδικά και τους εκδότες τους, αλλά και την πραγματική ευθύνη μας για την επικράτησή τους.

02 Φεβρουαρίου 2012. Πορτ Σαΐντ. Αίγυπτος  Αιματηρή σύγκρουση μεταξύ αντιπάλων οπαδών ή ακόμα ένα επεισόδιο της Αιγυπτιακής εξέγερσης; Γράφουν οι HUMBA!

Η χαμένη ευκαιρία για τα θύματα εγκλημάτων πολέμου Του Τάσου Πετρόπουλου (δικηγόρου-εργατολόγου)

Ψηφία: Η μυρωδιά του χαρτιού, από τον Μιχάλη Καλαμαρά. Μια συζήτηση για το χαρτί και την ψηφιακή ανάγνωση.

MIDEM 2012: Αποστολή στις Κάννες, με τον Μάρκο Φράγκο που μας ενημερώνει για τα τελευταία νέα στη συνάντηση μουσικής και τεχνολογίας.

Κινηματογράφος: Ο χαμένος αμερικανικός παράδεισος, Το εκτενές σχόλιο του Λευτέρη Αδαμίδη για την ταινία Paradise Lost 3: Purgatory αλλά και δυο λόγια για τον Άι Γουέι Γουέι.

Περί μονολόγων ο λόγος: Ανταπόκριση από τα Αραβικά Εμιράτα, της Ειρήνης Μουντράκη που ταξίδεψε στο 5^ο Διεθνές Φεστιβάλ Μονοδράματος.

Τα βραβεία λεί́πουν σε ταξί́δι για δουλειές.../Η ηρωοποί́ηση της ά́ρνησης

Οι Βασίλης Ρούβαλης και Κώστας Καραβίδας καταθέτουν τις απόψεις τους για τα βραβεία και την ηρωοποίηση της άρνησης του Ντίνου Χριστιανόπουλου.

Έχουμε πόλεμο!

Άπό τη στήλη "Γράμματα στην κόρη μου", περιοδικό ΜΟΝΟ 2/2/2012 Αγαπημένη μου Βέρα,

Δεν είναι η πρώτη φορά που σου απευθύνω ένα γράμμα με την πονηρή πρόθεση να μη φτάσει ποτέ στα χέρια σου. Τις προηγούμενες φορές ήσουν σε ασφαλέστερη (για μένα) ηλικία. Ήταν απίθανο να διαβάσεις εφημερίδα ή περιοδικό. Τώρα, εσύ είσαι στην επικίνδυνη ηλικία της εφηβείας κι εγώ στέλνω το γράμμα σ’ ένα «ταχυδρομείο», πιο διακριτικό. Ευελπιστώ και πάλι ότι το γράμμα θα διαβαστεί από αρκετούς, αλλά πάντως όχι από σένα.

Θα μου πεις –αν τυχόν και γίνει η στραβή κι αυτό το νεογέννητο περιοδικό πέσει στα χέρια σου-, τι νόημα έχουν αυτοί οι διάλογοι του ενός; Παραξενιές κι ανασφάλειες ενός κωλόγερου... Η αλήθεια είναι ότι απλώς σε χρησιμοποιώ, είσαι το πρόσχημά μου, η μούσα μου, όπως έλεγαν παλιότερα οι καλλιτέχνες, για να διακαιολογήσουν τις γκομενίτσες που περιέφεραν ως έπαθλα. Σε μένα, βέβαια, δεν μπορείς να καταλογίσεις τέτοια ιδιοτέλεια. Είμαι πάντα ο πατέρας σου που απλώς μερικές φορές αδυνατεί να σε κοιτάξει στα μάτια, δεν βρίσκει λέξεις ν’ απαντήσει στα πελώριά ερωτήματά σου.

Τις προάλλες σου εκμυστηρεύτηκα το ενδεχόμενο να μείνω χωρίς δουλειά. «Ας μην απεργούσες, ας τα ’χες καλά με τους ιδιοκτήτες και τους προϊσταμένους σου», μου είπες. Ούτε στιγμή δεν σκέφτηκα «μπα, αυτό είναι δικό μου παιδί;». Για να είμαστε ειλικρινείς, και το δικό μου υποτιθέμενο πρότυπο «αντίστασης» δεν έχει αποδώσει μέχρι στιγμής συγκλονιστικά αποτελέσματα. Χρόνια τώρα, μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζουμε, που θα ’λεγε κι ο ποιητής. Ίσως είναι κι αυτό που λένε οι ψυχολόγοι, πως εμείς οι «κωλόγεροι», οι γονείς, πρέπει να μοιραζόμαστε με μέτρο τον ζόφο της πραγματικότητας με τα παιδιά μας. Ωραία. Και τι ακριβώς θα πει ένας άνεργος πατέρας όταν το παιδί του τον βλέπει φαιό και άπραγο όλη μέρα μέσα στο σπίτι; Ότι κάνει διακοπές;

Έπειτα, τα παιδιά έχουν ήδη αρκετές ενδείξεις ότι τα σπίτια τους, οι οικογένειές τους, οι παρέες τους, οι σχολικές τάξεις τους, η καθημερινότητά τους δέχονται επίθεση. Είναι οι παράπλευρες απώλειες του πολέμου. Αυτό είναι Βέρα. Είμαστε σε πόλεμο. Δεν το λέω για να σε τρομοκρατήσω, για να κόψεις το θράσος των δεκατριών χρόνων σου. Σ’ το λέω για να αμυνθείς. Για να αντεπιτεθείς.

Δεν υπάρχει καμιά υπερβολή, Βέρα. Είναι ένας κανονικός πόλεμος. Με νεκρούς, τραυματίες, αιχμαλώτους και ομήρους. Οι γιατροί στα νοσοκομεία ενδεχομένως δεν μπορούν να ξεχωρίσουν αν εκείνο το εγκεφαλικό ή το άλλο έμφραγμα μπορεί να αποδοθεί σ’ ένα χαρτί της απόλυσης ή σ’ ένα σωρό από απλήρωτους λογαριασμούς. Δεν μπορούν να διακρίνουν ποια αυτοκτονία συνδέεται με μια χρεοκοπία ή με την αίσθηση προσωπικής αποτυχίας που συντρίβει έναν μακροχρόνια άνεργο. Έχουν, ωστόσο, έναν ήδη μακρύ κατάλογο τραυματιών από τις θωπείες των αστυνομικών γκλομπ και τους τόνους χημικών που ρίχτηκαν στις πιο αιματηρές εχθροπραξίες αυτού του πολέμου. Για τους ομήρους και τους αιχμαλώτους δεν είναι αρμόδιοι οι γιατροί. Είναι αρμόδιοι οι επιθεωρητές εργασίας και ο ΟΑΕΔ, που μαζεύουν αμήχανοι χιλιάδες καταγγελίες για απλήρωτους εργαζόμενους, ομήρους των εργοδοτών τους. Κι έπειτα, θα πρέπει κανείς να μετρήσει τις παράπλευρες απώλειες, τα μικρά και μεγάλα τραύματα, τα πολλαπλά κατάγματα που καταγράφονται σε κάθε οικογένεια στη διάρκεια των ολοήμερων αεροπορικών βομβαρδισμών.

Αυτό το τελευταίο θα μπορούσες να το πεις «μεταφορά» ή και «υπερβολή», σύμφωνα με τους κανόνες για τα σχήματα λόγου που σας μαθαίνουν οι φιλόλογοι. Μήπως δεν είναι; Στα δελτία ειδήσεων, που δικαίως απεχθάνεσαι, κάθε δεύτερη φράση μοιάζει με βόμβα ναπάλμ, είτε καίει θέσεις εργασίας είτε εισόδημα είτε τα τρελαμένα μας μυαλά. Κάθε έλευση της τρόικας σπέρνει τους δρόμους των καθημερινών μας διαδρομών με νάρκες κατά προσωπικού. Είναι θέμα τύχης να τη γλιτώσεις. Κι έπειτα, το δηλητηριώδες ανθυπομειδίαμα του Παπαδήμου, το μελό ύφος του Σαμαρά, το κουτοπόνηρο βλέμμα του Καρατζαφέρη, το αθώο υφάκι του Παπανδρέου, οι δραματικές εκκλήσεις των εκπροσώπων των «παραγωγικών τάξεων», η βλοσυρή ματιά της Μέρκελ, οι θεατρικές κινήσεις του Σαρκοζί, τα μυστηριώδη χαμόγελα των τραπεζιτών, όλα όσα πυρετικά διαδραματίζονται μπροστά μας σαν ένα πολύπλοκο και μεγαλοφυές σχέδιο σωτηρίας (από ποιόν;), όλα έχουν κάτι από εργαστήριο του δρ. Καλιγκάρι, του δρ. Φρανκενστάιν και του δρ. Strangelove. Σ’ αυτά τα εργαστήρια ετοιμάζεται η «τελική λύση» αυτού του πολέμου. Ένα όπλο μαζικής καταστροφής μας ή μετάλλαξής μας σε νεκροζώντανα τέρατα.

Έχουμε πόλεμο, αγαπημένη μου Βέρα, και δικαίως θα με ρωτήσεις «ποιου ενάντια σε ποιον». Ποιος ακριβώς είναι ο εχθρός; Δύσκολο να τον περιγράψεις. Σε γενικές γραμμές μπορείς να πεις ότι αυτός ο πόλεμος που διεξάγεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όχι παντού με την ίδια ένταση βέβαια, είναι ένας πόλεμος των πλούσιων ενάντια στους φτωχούς ή ενάντια στους μη πλούσιους. Ακούγεται απλοϊκό, σαν παραμύθι με πεντάμορφες και τέρατα, καλούς και κακούς, που σου φαίνονται πια ανιαρά κι ηλίθια. Κι όμως, αυτό είναι η πιο αδιαμφισβήτητη σταθερά της ανθρώπινης ιστορίας, τουλάχιστον από τότε που υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, δυνατοί κι αδύνατοι, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι. Και μπορούμε να δούμε στον πόλεμο που διεξάγεται σήμερα, σ’ αυτή την ασήμαντη χώρα, πως στις γραμμές του εχθρού που βομβαρδίζει ανελέητα τους όρους ύπαρξής μας συνωθούνται οι πιο άπληστες και καταστροφικές δυνάμεις του κόσμου: αργόσχολοι που ζουν με τον καλά προστατευμένο πλούτο τους, ταχυδακτυλουργοί του χρήματος, δογματικοί πολιτικοί, ανήθικοι τεχνοκράτες, ολετήρες χωρών, έμποροι όπλων, αδίστακτοι στρατοκράτες, πειθήνιοι διανοούμενοι, υπνωτιστές μαζών… Αυτοί είναι μερικοί από τους εχθρούς. Η παραμικρή πιθανότητα να τους αντιμετωπίσουμε προϋποθέτει να τους αναγνωρίζουμε.

Θέλουμε δεν θέλουμε πρέπει να ετοιμαστούμε για πόλεμο, Βέρα. Σου δίνω τη χειρότερη συμβουλή που μπορεί να δώσει πατέρας σε κόρη. Ετοιμάσου για πόλεμο.

Αυτά προς το παρόν. Αν όλα πάνε καλά, θα τα ξαναπούμε σε δεκαπέντε μέρες. Κι εύχομαι να έχω καλύτερα νέα.

                                                                                                                                              ΚΙΜΠΙ

Δεν βοηθάει κι ο καιρός…

Τι πράγμα είναι κι αυτό; Θα το ρίξω στη μεταφυσική, μου φαίνεται. Αν υπήρχε Θεός θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε τα σημεία των καιρών (και του καιρού) σαν μια σκληρή δοκιμασία εκ μέρους του. Γιατί; Τι του κάναμε; Είπαμε να κάψουμε φέτος λιγότερο πετρέλαιο, να γλιτώσουμε κανένα κοινόχρηστο, κι αυτός εκεί, μια να στέλνει σιβηρικές ανεμοθύελλες κατά πάνω μας, μια να ανοίγει τους ουρανούς να μας πνίξει – ή να μας ξεπλύνει;- σ’ έναν μικρό κατακλυσμό. Κι έπειτα, αυτή η παγωνιά που έχει ακινητοποιήσει τη μισή Ευρώπη, σαν να έχει μπει μέσα μας. Δεν ζεσταινόμαστε με τίποτα, η θερμοκρασία κολλημένη στο μηδέν, δεν μας συγκινεί τίποτα, δεν μας εκνευρίζει τίποτα, δεν μας εξοργίζει τίποτα. Λες και δεν έχουμε νεύρα πια, λες κι έχουμε μακαρόνια.

Θα ’πρεπε, όμως. Δεν είναι λίγες οι προσβολές, οι απειλές, οι εκβιασμοί που εκτοξεύουν η τρόικα εξωτερικού και η τρόικα εσωτερικού. Υπό κανονικές συνθήκες, οι πλατείες, οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια θα ’πρεπε να είναι κατακλυσμένα από κόσμο. Η βουλή αδιάβατη, το Μαξίμου απροσπέλαστο, η Συγγρού, η Ιπποκράτους, η Καλλιρόης (έδρα ΛΑΟΣ, σας θυμίζω) απλησίαστες από τους συνήθεις ενοίκους της. Ένα κίνημα όχι Αγανακτισμένων, αλλά Λυσσασμένων θα έπρεπε να έχει ακινητοποιήσει τα πάντα. Να μην τολμούν να κυκλοφορήσουν όσοι ελαφρά τη καρδία βάζουν φαρδιές πλατιές τις υπογραφές τους σε συμβόλαια παράδοσης της χώρας και εξανδραποδισμού των κατοίκων της.

Δεν βοηθάει κι ο καιρός, θα μου πείτε. Τη Δευτέρα τ’ απόγευμα, οι συνήθεις ύποπτοι – ΠΑΜΕ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές δυνάμεις- πνίγηκαν στην καταιγίδα. Την Τρίτη, ημέρα απεργίας ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και καλά, ο ουρανός ήταν πάλι θυμωμένος με τους διαδηλωτές, κι ακόμη πιο θυμωμένη η αστυνομία που συμπλήρωσε την υγρή βροχή με τη δική της αέρια, βιοχημική και ασφυξιογόνα. Και πάλι, δεν άναψαν τα αίματα. Θερμοκρασία χαμηλή. Σήμερα πάλι σχεδόν πολική. Πέφτει και χιόνι.

Τι τρέχει, άραγε; Μήπως ο κόσμος το ’χει ρίξει στο διάβασμα και στον αναστοχασμό; Μήπως, ομορφάντρες μου και γυναικάρες μου, σας έχει συναρπάσει το ΜΟΝΟ και το ’χετε ρίξει στη μελέτη (σ.σ. ευκαιρία για γκρίζα διαφήμιση, που τώρα λέγεται «τοποθέτηση προϊόντος» και είναι νομιμότατη: το πρώτο τεύχος για πέντε ακόμη μέρες στα περίπτερα, το δεύτερο τεύχος έρχεται την προσεχή Τρίτη, προλάβετε!); Χλωμό το κόβω, αλλά το ελπίζω. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, δεν λέει το σχετικό κλισέ;

Το πρόβλημα με την ελπίδα είναι πως ο κύκλος της ζωής της δεν συγχρονίζεται πάντα με τον δικό μας. Δηλαδή, για να το πω ωμά, μπορεί εμείς να πεθάνουμε πριν απ’ αυτήν. Να πεθάνουμε σαν χώρα – με όποιο περιεχόμενο δίνει καθένας στην έννοια αυτή-, να πεθάνουμε σαν κοινωνία, σαν τάξεις, σαν ομάδες, παρέες, γειτονιές, σόγια, οικογένειες. Οι αγορές το προεξοφλούν. Οι σωτήρες μας παίρνουν ήδη τα μέτρα. Όλα όσα διαπραγματεύονται ως μέτρα σωτηρίας η τρόικα εσωτερικού με την τρόικα εξωτερικού είναι ένας κοινωνικός, πολιτικός και ψυχολογικός θάνατος για τους περισσότερους από μας. Μήπως τον έχουμε προεξοφλήσει κι εμείς; Κανονικά τα σώματά μας θα έπρεπε να εκπέμπουν θερμοκρασία υψηλού πυρετού, να χτυπάνε σαραντάρια. Τώρα είμαστε σε διαδικασία απόψυξης. Τείνουμε στη θερμοκρασία πτώματος, ήτοι κοντά στη θερμοκρασία περιβάλλοντος. Κι έξω το θερμόμετρο πλησιάζει το 0. Δεν βοηθάει κι ο καιρός…

Σόρι, αλλά είμαι τσαντισμένος. Με τον εαυτό μου, πρώτα απ’ όλα, και την εκνευριστική αταραξία μου. Λέτε να συμβαίνει κάτι άλλο; Λέτε να σημαίνει κάτι άλλο αυτή η σιωπηλή αναμονή; Ελπίζει κανείς… «Η σημασία φωλιάζει στ’ ανύποπτα», λέει η Ζατέλη.