Τόμας Κουκ και Κάπτεν Χουκ

ΕΦΣΥΝ, 28/9/2019

 

Κι αν η Γκρέτα πέσει στα χέρια του Κάπτεν Χουκ ή της Τόμας Κουκ, υποθέτουμε ότι ο Πίτερ Παν θα εμφανιστεί την κατάλληλη στιγμή για να τη σώσει...

 

Και να πώς τα ’φερε η τύχη κι ο Πίτερ Παν διασταυρώθηκε με την Γκρέτα Τούνμπεργκ, κι ο Thomas Cook έπεσε πάνω στον Captain Hook, καρφώθηκε στον αιχμηρό γάντζο του αριστερού –ή του δεξιού;– χεριού του και τραυματίστηκε θανάσιμα και ακαριαία, το αίμα του πλημμύρισε όλη την Ευρώπη, ηπειρωτική και νησιωτική, από Αγγλία μέχρι Κρήτη. Και η Χώρα του Ποτέ, ο παράδεισος του ακινητοποιημένου χρόνου, έστω και μόνο για τις 10-15 μέρες των προπληρωμένων διακοπών του ταξιδιώτη του all inclusive, κατέρρευσε.

Και ρουθούνι δεν άνοιξε, κανείς δεν φταίει, κανείς δεν λογοδοτεί, «είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!» – τι βολικό άλλοθι κατάντησε ακόμη κι η καταγγελία του! Μπα; Κι εγώ που νόμιζα πως είμαστε στην ονειροχώρα και πως ο Πίτερ Φανκχάουζερ δεν είναι παρά το alter ego του Πίτερ Παν, Πίτερ ο ένας, Πίτερ ο άλλος, τι τους χωρίζει; Μόλις ένας αιώνας και 8,5 εκατομμύρια λίρες, παντελονιασμένες για να ρίξει στα βράχια μια πολυεθνική 3 δισεκατομμυρίων.

Τι σχέση έχουν όλοι οι παραπάνω μεταξύ τους; Καμιά απολύτως –σας καθησυχάζω– πέραν του νοσηρού συνειρμού που μου προκάλεσε η συνήχηση Thomas Cook και Captain Hook. Η συνήχηση έγινε σύγχυση, στο μπέρδεμα πέσαμε όλοι μας (καλό σημάδι αυτό, ίσως έχει διασωθεί κάτι από την παιδικότητά μας). «Ρε συ, έκλεισε ο Κάπτεν Χουκ», άκουσα ταξιτζή να λέει στους συναδέλφους του σε πιάτσα έξω από σταθμό του μετρό. Και ο τόνος της αναγγελίας είχε κάτι δραματικό, γιατί δεν χρειάζεται να είσαι ακριβοπληρωμένος αναλυτής της Moody’s για να καταλάβεις ότι κι εσύ, ο ταπεινός «ταρίφας», κάτι χάνεις αν χαθούν 2 εκατομμύρια τουρίστες τον χρόνο που ξεφόρτωνε εδώ ο «Κάπτεν Χουκ», αυτός χωρίς τον γάντζο, βέβαια – α έχεις δίκιο, Thomas Cook τον λέγανε, δεν έχει σημασία, συνεννοηθήκαμε.

Αυτή η χαριτωμένη σύγχυση, λοιπόν, γέννησε τον παράξενο συνειρμό από τον Κουκ στον Χουκ, από τον Χουκ στον Πίτερ Πάν κι από τον Παν στην Γκρέτα Τούνμπεργκ, που με όλη την έξαψη της εφηβείας στο πρόσωπό της είπε κατάφατσα στην παγκόσμια ελίτ «Πώς τολμάτε;». Πώς τολμάτε να κλέβετε την παιδική της ηλικία, πώς τολμάτε να την απάγετε από τη Χώρα του Ποτέ και της παιδικής αμεριμνησίας, πώς τολμάτε να την υποχρεώνετε να μεγαλώσει πριν την ώρα της, πώς τολμάτε να τη λοιδορείτε για την «υπερβολική δημοσιότητα» στην οποία οι ίδιοι την εκθέσατε, πώς τολμάτε να τη χειροκροτάτε ενώ σας φτύνει, πώς τολμάτε να θέλετε να την εκμαυλίσετε, πώς τολμάτε να θέλετε να της δώσετε το Νόμπελ που δώσατε στον Κίσινγκερ, πώς τολμάτε να αναρωτιέστε ειρωνικά «τι θα γίνει η Γκρέτα όταν μεγαλώσει» – αυτά πρέπει να τα σκοτώνεις από μικρά, ε; Λοιπόν, δίκιο έχετε τελικά, δύο τινά μπορεί να γίνει η Γκρέτα όταν μεγαλώσει: ή CEO του Thomas Cook του μέλλοντός μας, που θα οργανώνει διακοπές στη Σελήνη για τους υπερπλουσίους του πλανήτη, ή ηγέτιδα της οργάνωσης «Πίτερ Πάν», η οποία θα οργανώνει επιθέσεις σε ακριβά τουριστικά θέρετρα που κάθε ώρα λειτουργίας τους καταστρέφει ένα στρέμμα δάσους στον Αμαζόνιο.

Δεν είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθούμε τις αναλογίες. Οι διακοπές είναι κάτι σαν μακρινός απόηχος της παιδικής ηλικίας της ανθρωπότητας, της εποχής του ευγενούς αγρίου του Ρουσό, όταν η διάκριση εργασίας και σχόλης δεν είχε νόημα και τα ενδιαιτήματα του ευγενούς αγρίου ήταν μικρές ή μεγάλες Neverlands, Χώρες του Ποτέ, με όλους τους κινδύνους και τις θανάσιμες αναμετρήσεις που έκρυβε ακόμη και η ονειροχώρα του Πίτερ Παν, όπου πάντα καιροφυλακτούσε ένας άρπαγας Κάπτεν Χουκ.

Οι μαζικές και οργανωμένες διακοπές είναι προϊόν του βιομηχανικού καπιταλισμού, ένα γλίσχρο κι ακριβοπληρωμένο αντίτιμο για τη στέρηση χρόνου και χώρου στην οποία υποβαλλόταν το προλεταριάτο, το στοιβαγμένο στα αποπνικτικά αστικά κέντρα της Δύσης. (Συμβαίνει και με το πρεκαριάτο του 21ου: οι νεαροί Βρετανοί που ξεφορτώνει η Thomas Cook στον Λαγανά της Ζακύνθου, στο Φαληράκι της Ρόδου ή στη Χερσόνησο της Κρήτης γίνονται λιώμα για λίγες μέρες με το επίδομα ανεργίας κι επιστρέφουν με μόνη γεύση Ελλάδας πενήντα μέτρα ακτής, 7 τετραγωνικά δωμάτιο και πολλά λίτρα «μπόμπας» στο στομάχι και τον εγκέφαλο.) Τα θέρετρα των μαζικών διακοπών εξελίσσονται σε προσομοιώσεις των παραδείσων της παιδικής ηλικίας, οάσεις επιτηδευμένης ανεμελιάς που η κατασκευή, η λειτουργία και η κερδοφορία τους προϋποθέτει, αλλά και συμβάλλει στην αειφόρο περιβαλλοντική και κλιματική κατάρρευση – προς το παρόν αυτή είναι η μόνη υπαρκτή αειφορία. Η ολιγοήμερη απόδραση του Πίτερ Παν στην ονειροχώρα της αιώνιας παιδικότητας –άθελά του– έρχεται σε αντίφαση με τον θυμό της Γκρέτας για τα κλεμμένα όνειρα και τη ματαιωμένη παιδικότητά της. Το μόνο που μας σώζει είναι Γκρέτα και Παν να συνασπιστούν κατά Thomas Cook και Captain Hook.



ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

ΒΙΚΤΟΡ: Μα άκου λοιπόν! Ο Ηρακλής, από την κούνια του έπνιγε φίδια. Εμένα το μπόι μου δε μου επιτρέπει τέτοια παιδιαρίσματα. Ο Πασκάλ, με κύκλους και μπαστούνια ανακάλυψε τις βασικές αναλογίες της ευκλείδειας γεωμετρίας. Ο μικρός Μότσαρτ με το βιολάκι και το δοξάρι του θα θαμπώνει πάντα τους επισκέπτες στο μουσείο του Λουξεμβούργου. Ο μικρός Φρειδερίκος έπαιζε σκάκι, είκοσι παρτίδες μαζί, και τις κέρδιζε όλες. Και τέλος, ο μικρός Ιησούς Χριστός τούς ξεπέρασε όλους με την πρώτη: μόλις γεννήθηκε, εδήλωσε υιός Θεού. Τέτοια κατορθώματα κάνουν σκόνη τον γιο του Καρόλου και της Αιμιλίας Πωμέλ, γι’ αυτό και πρέπει να πεθάνει εννέα χρόνων!

Ροζέ Βιτράκ, «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» (μετάφραση Π. Μάτεσι).

Πράγματα που συμβαίνουν ξαφνικά

ΕΦΣΥΝ, 21/9/2019

 

 

 

Σχεδόν κάθε μεσημέρι, ερχόμενος στην εφημερίδα, πέφτω πάνω στην ίδια εικόνα. Στην πιο πολυσύχναστη διάβαση πεζών της Αθήνας, μπροστά στο φανάρι της Φιλελλήνων έναντι Ερμού, οκλαδόν κάθεται ένας άνδρας το πολύ σαράντα ετών, έχοντας μπροστά του ένα πλαστικό κυπελλάκι και μια αυτοσχέδια πινακίδα από μπεζ χοντρό χαρτόνι κούτας που γράφει: «Ξαφνικά βρέθηκα στον δρόμο. Παρακαλώ τη βοήθειά σας».
Συνήθως έχει το κεφάλι σκυφτό και καλυμμένο με ένα άσπρο φανελάκι. Μάλλον όχι από ντροπή, αλλά για να προστατευτεί από τον δυνατό ήλιο. Μερικές φορές τον έχω δει να επιστρέφει από απέναντι στο πόστο του, έχοντας μουσκέψει το φανελάκι στο νερό, προφανώς για να αντέξει την έκθεση στη ζέστη του καλοκαιριού - και του αποκαλόκαιρου ή του σχεδόν φθινοπώρου. Ελάχιστοι ανταποκρίνονται στην έκκλησή του. Το κυπελλάκι σπάνια έχει λίγα δεκάλεπτα και εικοσάλεπτα, οι περισσότεροι τον προσπερνούν προσηλωμένοι στις οθόνες των κινητών τους ή καρφώνουν τα βλέμματα στο φανάρι που μετρά αντίστροφα από το 60 έως το 0, μέχρι να ανάψει πράσινο. Προφανώς είτε είναι καχύποπτοι για την ειλικρίνεια της διακήρυξης στο μπεζ χαρτόνι -«ξαφνικά βρέθηκα στον δρόμο»- είτε υπερβολικά εξοικειωμένοι με τις εικόνες άκρας ταπείνωσης των αστέγων στο κέντρο της Αθήνας είτε απορροφημένοι σε πράγματα που συνέβησαν στους ίδιους «ξαφνικά» ή «σταδιακά» στα χρόνια της μνημονιακής τιμωρίας.
Αν ήμουν καλός δημοσιογράφος, θα σταματούσα μια από τις δεκάδες φορές που έχω διασταυρωθεί μαζί του και θα του ζητούσα να μου εξηγήσει αυτό το «ξαφνικά». Κάποια ιστορία υπάρχει πίσω απ’ αυτό, έστω και επινοημένη. Αν ήμασταν καλοί δημοσιογράφοι, θα είχαμε μαζέψει μερικές από αυτές τις πραγματικές ή επινοημένες ιστορίες που υπάρχουν πίσω από τις «ξαφνικές» παρουσίες στα αυτοσχέδια ελάχιστα καταλύματα των δύο τετραγωνικών -δυο-τρία κομμάτια χαρτόνι, μια κουβέρτα, ένα μαξιλάρι, ένα μπουκάλι νερό, μερικές πλαστικές σακούλες- που έχουν στηθεί στα υπόστεγα της Εδουάρδου Λω, της Σταδίου, της Κοραή, της Πανεπιστημίου, τόσο κοντά στα κέντρα λήψης αποφάσεων, τόσο μακριά από τα κέντρα της ενσυναίσθησής μας. Δεν ρωτάω, δεν ρωτάμε. Υποθέτουμε ότι αυτές οι ιστορίες έχουν χιλιοειπωθεί, βολευόμαστε πίσω από ορθολογικές εξηγήσεις για την επαιτεία, την αστεγία και την ψυχοπαθολογία τους, εμπιστευόμαστε υπερβολικά τις ΜΚΟ που έχουν αναλάβει να καταγράψουν το φαινόμενο με ερωτηματολόγια που απαντιούνται με «ΝΑΙ-ΟΧΙ- ΔΞ/ΔΑ», ενδεχομένως να έχουμε πειστεί από αστικούς μύθους για επαίτες που ζούσαν στην απόλυτη ένδεια και ο θάνατός τους αποκάλυψε εκατομμύρια αποθησαυρισμένα κάτω από τα στρώματά τους.
Υποψιάζομαι ότι αυτές οι άστεγες κι αδέσποτες ιστορίες μπορούν να μας πουν περισσότερα για τα «πράγματα που συμβαίνουν ξαφνικά». Σίγουρα θα μας πουν περισσότερα από τις εκθέσεις του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ή ακόμη και των προοδευτικών think tanks για τον μηχανισμό της κρίσης που προκάλεσε την εξαέρωση του 30% του εθνικού πλούτου, οδηγώντας «ξαφνικά» σχεδόν το μισό του πληθυσμού στη φτώχεια.
Τα περισσότερα πράγματα στη ζωή έρχονται «ξαφνικά»: ο σεισμός, το τσουνάμι, ο τυφώνας, το έμφραγμα, ο καρκίνος, η σύλληψη κι ο θάνατός μας, η κρίση, η εξέγερση, το κραχ. Ετσι τουλάχιστον τα αντιλαμβανόμαστε. «Ξαφνικά» ο Τζεφ Μπέζος της Amazon έχασε 36 δισ. δολάρια σε μια μέρα, όταν βγήκε το τελευταίο διαζύγιό του. «Ξαφνικά» ξανάχασε 19 δισ. δολάρια μέσα σε δύο χρηματιστηριακές μέρες κάποια στιγμή τον περασμένο Απρίλιο, αλλά παραμένει ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Αν όμως «ξαφνικά» κάποιος κλοτσήσει -κατά λάθος ή επίτηδες;- το κυπελλάκι με τα 2-3 ευρώ σε δεκάλεπτα-εικοσάλεπτα του στυλίτη της Φιλελλήνων, αν αυτά κυλήσουν και χαθούν στη σχάρα της αποχέτευσης, πάει η σοδειά ωρών επαιτείας, χάθηκε το σουβλάκι της μέρας, ο ελάχιστος δεσμός με την επιβίωση. Η κρατική χρεοκοπία έγινε κι αυτή «ξαφνικά», «ξαφνικά» οι τράπεζες κατέρρευσαν, οι επιχειρήσεις απέλυσαν 1 στους 3 εργαζομένους, 50 δισ. ετήσιου ΑΕΠ εξαφανίστηκαν, «ξαφνικά» περιουσιακά στοιχεία δισεκατομμυρίων απαξιώθηκαν κι άλλαξαν χέρια, «ξαφνικά» έπεσαν τα μνημόνια στα κεφάλια μας, με λίγα λόγια ξαφνικά «όλοι» γίναμε φτωχότεροι, αλλά, όπως ο πλούτος, έτσι κι φτώχεια μοιράστηκε τόσο άνισα, ώστε άλλους απλώς τους εξοβέλισε από τα ταμπλό του χρηματιστηρίου και τις λίστες των σελέμπριτι, κι άλλους τους μετέτρεψε σε στυλίτες της επαιτείας.
Αν και τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη ξαφνικά, κουραστήκαμε να ρωτάμε «γιατί» και «ξαφνικά» συμφιλιωθήκαμε με τη μυστικιστική καρικατούρα της «κρίσης για όλους», που σήμερα επιτρέπει στον Μητσοτάκη να υπόσχεται εξίσου μυστικιστικά «ανάπτυξη για όλους». Κι ας ξέρουμε κατά βάθος ότι όπως δεν υπήρξε ποτέ η πρώτη, είναι αδύνατο να υπάρξει και η δεύτερη.



ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
... και, κάτω από τις ζητωκραυγές των πελατών του Χάροντς, ο παλιάτσος φώναζε το Κράτος Πρόνοιας είναι μια απάτη! η αλληλεγγύη και η συμπόνια είναι αναχρονιστικές και βλαβερές αρχές! η κοινωνική κατάπτωση αυτών των ανθρώπων είναι δική τους ευθύνη! δεν έχουμε λόγο να ανταμείβουμε την οκνηρία και την ανικανότητά τους ούτε με μια δεκάρα από τα πορτοφόλια μας!

Χουάν Γκοϊτοσόλο, «Οικογένεια Καρλ Μαρξ»

Ενήλικοι στο δωμάτιο, κότες στο υπόγειο

Προσοχή! Συνεδριάζει το Eurogroup. Η σκηνή είναι ακατάλληλη για ανηλίκους (η φωτογραφία, από την ταινία του Γαβρά «Adults in the room») 

ΕΦΣΥΝ, 7/9/2019

Θεωρητικά η συγκυρία είναι ιδεώδης. Ο Σόιμπλε ξύπνησε -πιθανότατα από εφιάλτη- κι αποφάσισε να ξιφουλκήσει κατά της νεοφιλελεύθερης ηλιθιότητας της απορρύθμισης των αγορών - δικά του λόγια, όχι δικά μου. Η Λαγκάρντ, επιστρέφοντας και τυπικά στον τόπο του εγκλήματος, έγινε λίγο πιο αθυρόστομη, επαναλαμβάνοντας τα κλισέ του ΔΝΤ κατά των θηριωδών ελληνικών πλεονασμάτων. Το κούρεμα του χρέους προς τον ESM, που επίσης ζητούσε το ΔΝΤ, το έκανε γαργάρα προς το παρόν. Ας κωλοκαθίσει στην καρέκλα της προέδρου της ΕΚΤ και βλέπουμε. Στην ίδια την ΕΚΤ - γνωστή και με τα προσωνύμια «χούντα του ευρώ» ή «βασίλειο της τραπεζοκρατίας»- αρκετοί ανακάλυψαν με καθυστέρηση αιώνων την Αμερική κι αναρωτιούνται μήπως είναι καιρός να ξανασκεφτούν τον αντιπληθωριστικό Μωσαϊκό Νόμο που ορίζει ως μέγιστο πληθωρισμό το 2%. Λογικό, όταν η ευρωζώνη έρπει εδώ και τέσσερα χρόνια στον αποπληθωρισμό, τον οποίο ουσιαστικά οι ίδιοι προκαλούν.

Τι άλλο κάνει τη συγκυρία ιδεώδη; Οτι η κυβέρνηση της Ν.Δ. και η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν πως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πρέπει να απαιτηθεί από τους δανειστές η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων που δεσμεύουν τη χώρα. Αυτή η συναίνεση θυμίζει λίγο το «να σε κάψω Γιάννη μ’, -με δύο «ν»- να σ’ αλείψω λάδι», αλλά έπειτα από ένα δεκαετές παραγωγικό ολοκαύτωμα, ό,τι πάρομεν καλόν είναι. Ο καβγάς για το ποιος είναι συνεπέστερος στον στόχο της μείωσης ή για το ποιος δέσμευσε πρώτος την ελληνική κοινωνία σε πιο υψηλά ανθρωποφάγα πλεονάσματα είναι άνευ σημασίας - θυμίζει λίγο αγοράκια στην αρχή της εφηβείας τους που τσακώνονται για το ποιο έχει πιο μεγάλο ξέρετε τι…

Ολες οι κυβερνήσεις που εφάρμοσαν μνημόνια συναίνεσαν στον ίδιο κανιβαλικό παραλογισμό: ότι μια οικονομία που βυθίστηκε σε παραγωγικό έλλειμμα 30% μέσα σε λίγα χρόνια είναι σε θέση να αποδίδει στους κατ’ ευφημισμόν διασώστες της ετήσιο πλεόνασμα 4,5%, 3,5%, 2,5% ή 1,5% του ΑΕΠ αδιαλείπτως για δεκαετίες. Τεχνικώς δεν είναι αδύνατο, όπως αποδεικνύει το ελληνικό πείραμα. Μας το θυμίζουν οι μηνιαίες θριαμβικού ύφους ανακοινώσεις από το 2013 και εντεύθεν ότι «επετεύχθη υπερπλεόνασμα 0,5%, 1,5%, 2,5%», αν και πρόκειται για αποτέλεσμα που έπρεπε να γνωστοποιείται με αιδώ και με πολλές συγγνώμες προς την κοινωνία, γιατί κάθε χιλιοστό πλεονάσματος ισοδυναμεί με πολλαπλάσια στέρηση. Ωστόσο, όπως ακόμη και το ΔΝΤ έχει αναγνωρίσει, με τα πλεονάσματα ισχύει το αντίστοιχο με αυτό που λέγεται για το ψέμα: μπορείς να στραγγίζεις λίγους για πολύ, πολλούς για λίγο, αλλά όχι όλους για πάντα. Στο ελληνικό πείραμα επελέγη το δεύτερο σενάριο, αφού τα πλεονάσματα αποτελούν τον βασικό μηχανισμό εγγυοδοσίας της χρεοκρατίας, ήτοι μηχανισμό αναδιανομής του εγχώριου πλούτου από τους κάτω προς τους πάνω και έξω, τους δανειστές.

Και τι άλλο κάνει τη συγκυρία ευνοϊκή; Οι «Ενήλικοι στην αίθουσα». Ναι, ναι, η ταινία του σπουδαίου Γαβρά που βασίζεται στη μαρτυρία του Γιάνη με ένα «ν». Ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική της αξία ή τον ναρκισσισμό της οπτικής της, ίσως αποδειχθεί ένα χρήσιμο τεκμήριο για το ποιος και πώς κυβερνά την ευρωζώνη. Για τη φούσκα μιας υπερεκτιμημένης παρα-εξουσίας που κάτω από τη μάσκα των θεσμών συμπεριφέρεται ως αποικιοκράτης-χρεοκράτης που απαιτεί με κάθε μέσο τη λίβρα κρέας που δικαιούται.

Λοιπόν, κάθε μήνα, κάθε εβδομάδα οι «ενήλικοι» της ευρωζώνης διασταυρώνονται στις αίθουσες των Βρυξελλών ή της Φρανκφούρτης αντιμέτωποι με το τέρας που δημιούργησαν. Τα πλεονάσματα που επέβαλαν στην Ελλάδα είναι μόνο το ρετιρέ της παράλογης κατασκευής που στα υπόγειά της έχει ως θεμέλια τους σχιζοειδείς κανόνες από τους οποίους σήμερα προσπαθούν να απαλλαγούν: τους κανόνες του χαμηλού πληθωρισμού, των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, των μηδενικών ελλειμμάτων και των πλεονασμάτων, της μείωσης του χρέους κάτω από το 60% του ΑΕΠ με κάθε τίμημα, της απαγόρευσης αύξησης των κρατικών δαπανών που κάθε κυβέρνηση προσπαθεί στη ζούλα να παραβιάσει, κοντολογίς το πανηλίθιο Σύμφωνο Σταθερότητας και τα παρελκόμενά του.

Το πρόβλημα με τους ενηλίκους της ευρωζώνης είναι ακριβώς αυτό: στα δωμάτια των ψηλών ορόφων της φέρθηκαν ως macho πρωταγωνιστές πορνό, όταν επρόκειτο να επιβάλουν τα αιματηρά ελληνικά πλεονάσματα. Τώρα, παρά το ευνοϊκό της συγκυρίας, εγκλωβισμένοι στο υπόγειο της νομισματικής ένωσης και αντιμέτωποι με τις ιδρυτικές αναπηρίες της, αποδεικνύονται κότες. Κανείς δεν τολμάει να ζητήσει φωναχτά το αυτονόητο: καιρός να απαλλαγούμε από τον ζουρλομανδύα του Συμφώνου. Κότες τρίλειρες και μακροπουπουλάτες, που θα 'λεγε κι η Ντόρα.



ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

- Πώς νιώσατε όταν ακούσατε τις ηχογραφήσεις;
- Μιλάνε για ώρες και επαναλαμβάνουν τα ίδια πράγματα. Παράξενο. Το ότι οι άνθρωποι αυτοί μιλάνε μόνο για οικονομία και χρήματα και τράπεζες και δεν υπάρχει καμία παρουσία ανθρώπων στα λεγόμενα. Μόνο γραφικά, αλλά όχι άνθρωποι. Νούμερα, όχι άνθρωποι. Πίσω από τα πάντα κρύβονται και επηρεάζονται άνθρωποι, αλλά ήταν συναρπαστικό να διαπιστώνεις την απουσία του ανθρώπου από όλο αυτό. Εχω πάει στην Ελλάδα αυτά τα χρόνια, διαβάζω, βλέπω, ξέρω πόσο υποφέρουν οι άνθρωποι. Οπότε αυτό ήταν το πρώτο πολύ αρνητικό συναίσθημα για την όλη ιστορία και το Eurogroup.

Κώστας Γαβράς, συνέντευξη στο oneman.gr, με αφορμή την προβολή της ταινίας «Adults in the room» στη Mostra της Βενετίας