Απολείπειν ο θεός Κυριάκον

 (Με τον τρόπο του Κ. Π. Κ.)

Εφημερίδα των Συντακτών, από τη στήλη ΑΝΩ ΚΑΤΩ, 7/3/2023

Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη, ΕφΣυν 12/4/2021

Του ΚΙΜΠΙ

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτα, ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά (ή και ορατός και στεντόρειος, όσο κι οι διαδηλώσεις των χιλιάδων νέων)

με μουσικές εξαίσιες, με φωνές (ή με συνθήματα και κραυγές οργής)-

την τύχη σου που ενδίδει πια (τους κολλητούς σου μιντιάρχες που σε εγκαταλείπουν διακριτικά), τα έργα σου

που απέτυχαν (αν και, δυστυχώς για μας, τα περισσότερα πέτυχαν και θα τα πληρώνουμε για δεκαετίες), τα σχέδια της ζωής σου

που βγήκαν όλα πλάνες (ή ξεκάθαρες απάτες), μη ανωφέλετα θρηνήσεις (και γιατί να τα θρηνήσεις; Ο θρήνος είναι το θλιβερό προνόμιο των θυμάτων σου).

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος (ή σαν θρασύδειλος που στην πραγματικότητα είσαι)

αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει (για την ακρίβεια, ούτε η Αλεξάνδρεια, ούτε η Αθήνα, ούτε τα Τέμπη θα πάνε πουθενά, εσύ 'σαι που θα φύγεις)

Προ πάντων να μη γελασθείς (έχεις ξεγελάσει εκατομμύρια, που σε πήραν πια είδηση), μην πεις πως ήταν

ένα όνειρο (όχι, δεν ήταν όνειρο, αλήθεια ήταν το γιουρούσι στο κράτος και στη δημόσια περιουσία, αλλά για μας ήταν εφιάλτης), πως απατήθηκεν η ακοή σου (εσένα τίποτα δεν έπαθε η ακοή σου. Εμάς έχεις κουφάνει κι έχεις εξαπατήσει και τις πέντε αισθήσεις μας)·

μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. 

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος (είπαμε, αυτό δεν παίζει),

σαν που ταιριάζει που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι (αλλά η πόλη κι όλη η χώρα τι έφταιγε;)

πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο (στην άκρη της γλώσσας το έχω, αλλά δεν θα πω τι να κάνεις εκεί, δεν είμαι τόσο μοχθηρός), κι άκουσε με συγκίνησιν (εδώ θα χρειαστεί σκηνοθέτης. Ο Γκρίνμπεργκ, ο επικοινωνιολόγος, τι λέει; Να βάλουμε και δάκρυα;), αλλ’ όχι 

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα (από ποιον να έχει παράπονο άλλωστε ο Κυριάκος;)

ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, («πάρε με όταν φτάσεις»)

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου («τα κέρδη σας, οι νεκροί μας»), 

κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις (γιατί, αν δεν τη χάσεις και μετά τα Τέμπη, δεν υπάρχει σωσμός).

ΥΓ. Συγγνώμη για την ιεροσυλία εις βάρος του Καβάφη. Είναι, πάντως, πιο ειλικρινής από τη συγγνώμη του Κυριάκου.