Ιστορίες του κ. Κ

 Εφημερίδα των Συντακτών (στήλη ΑΝΩ ΚΑΤΩ), 10/5/2022

Ο κ. Κ αυτού του πονήματος δεν είναι ο Κόινερ του Μπρεχτ, το διαλεκτικό alter ego του κορυφαίου δραματουργού. Ο κ. Κ της δικής μου ιστορίας είναι ένας ευαίσθητος γείτονας που, ενώ διανύει τη δέκατη δεκαετία της ζωής του, δίνει αγώνα με την παράξενη διαλεκτική της μνήμης, που καίει τα πρόσφατα και συντηρεί τα απώτατα. Ανθρωπος που μόλις μετά τα 90 άρχισε να παραπονείται πως δυσκολεύεται στο αγαπημένο του διάβασμα, κυρίως της Ιστορίας, προχθές ανέσυρε κάτι όχι από τα βιβλία, αλλά από τη βαθιά παιδική μνήμη: καλοκαίρι του 1943, μετά το αιματηρό πογκρόμ των Ιταλών στον Αλμυρό, λίγο πριν η ξεχασμένη στη Θεσσαλία ιταλική μεραρχία του Πινερόλο παραδοθεί στους αντάρτες, τα γυναικόπαιδα αναζητούσαν καταφύγιο στα χωράφια για να γλιτώσουν από σφαγή. Η μητέρα του κ. Κ πήρε τον ίδιο, τα δυο αδέλφια του και το πολύτιμο για την επιβίωση άλογό τους για να κρυφτούν σ’ ένα αυτοσχέδιο κατάλυμα στους αγρούς. Ομως, ένα ιταλικό αεροπλάνο περιπολούσε πάνω από τους κάμπους και πολυβολούσε ό,τι κινούνταν. Στο άκουσμα της μηχανής του, η μάνα του κ. Κ άρπαξε τ’ άλογο και τα παιδιά κι έτρεξαν να κρυφτούν κάτω από ένα δασύφυλλο δέντρο. Εριξε τα τρία παιδιά καταγής κι έπεσε πάνω τους, να τα προστατέψει με το σώμα της. Το αεροπλάνο απομακρύνθηκε, κι όταν ένιωσαν κάπως ασφαλείς συνέχισαν τον δρόμο για τον αγρό, που έγινε για κάμποσο καιρό το σχετικά ασφαλές ενδιαίτημά τους. Ο κ. Κ θυμήθηκε ότι μια σχεδόν πανομοιότυπη σκηνή είδε σε κάποια από τις πάμπολλες ευρωπαϊκές ταινίες που διασώζουν τη μνήμη της φασιστικής θηριωδίας. Γιατί εκατομμύρια μητέρες εκείνα τα ζοφερά χρόνια έσωζαν τα παιδιά τους με τα ίδια τα σώματά τους. Αλλες τα κατάφερναν κι άλλες όχι.
Αυτό το θραύσμα παιδικής μνήμης ανέσυρε ο κ. Κ προχθές, Ημέρα της Μητέρας, μ’ έναν ανεπαίσθητο λυγμό στη φωνή, αλλά χωρίς δάκρυ γιατί η ξηροφθαλμία της ηλικίας τα έχει στερέψει γρηγορότερα από τη μνήμη.