Οι συμβάσεις δεν είναι παρά λόγια και αέρας, και τους λείπει κάθε δύναμη υποχρέωσης, συγκράτησης, εξαναγκασμού ή προστασίας οποιουδήποτε πέρα από τη δύναμη που τους δίνει η δημόσια σπάθη, με άλλα λόγια, τα λυτά χέρια του ανθρώπου -ή της συνέλευσης των ανθρώπων- που κατέχει την κυριαρχία κι έχει τις πράξεις του εγγυημένες από όλους, επιτελώντας τες με την συνενωμένη σ’ αυτόν δύναμη όλων. Και βέβαια, όταν κυρίαρχη αναγορεύεται μια συνέλευση, τότε κανείς δεν θεωρεί ότι κάποια σύμβαση έχει συναφθεί κατά τη θέσμισή της. Διότι κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να λέει, για παράδειγμα, ότι εφόσον οι Ρωμαίοι συνήψαν σύμβαση με τον Λαό της Ρώμης, αναθέτοντάς του την κυριαρχία υπό ορισμένους όρους, αν ο τελευταίος παραβεί αυτούς τους όρους, τότε οι Ρωμαίοι δικαιούνται νόμιμα να καθαιρέσουν τον Ρωμαϊκό Λαό.
Τόμας Χομπς, «Λεβιάθαν, ή ύλη, μορφή και εξουσία μιας εκκλησιαστικής και λαϊκής πολιτικής κοινότητας»
No comments:
Post a Comment