Τώρα έπαψε να με φοβίζει το γεγονός ότι δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Γιατί να φοβάται κανείς; Σκέψου τα πλεονεκτήματα! Τώρα, πλέον, οι ώρες από τις δέκα το βράδυ μέχρι τις 6 το πρωί ανήκαν μόνο σε μένα. Μέχρι τώρα, ο ύπνος έπαιρνε το ένα τρίτο της κάθε ημέρας. Τέρμα, όμως. Τέρμα. Τώρα η μέρα ήταν δική μου, μόνο δική μου, κανενός άλλου, όλη δική μου. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τον χρόνο όπως ήθελα. Κανείς δεν θα μ’ εμπόδιζε. Κανείς δεν θα είχε απαιτήσεις από μένα. Ναι. Αυτό ήταν. Είχα επεκτείνει τη ζωή μου. Την αύξησα κατά ένα τρίτο.
Θα μου πεις μάλλον ότι αυτό είναι μια βιολογική ανωμαλία. Ίσως να έχεις δίκιο. Κι ίσως χρειαστεί κάποια μέρα στο μέλλον να ξεπληρώσω το χρέος που μαζεύω διαπράττοντας τούτη τη βιολογική ανωμαλία. Ίσως προσπαθήσει η ζωή να πάρει πίσω τούτη την επέκταση – τούτη την «προκαταβολή» που μου πληρώνει τώρα. Αυτή η υπόθεση φαίνεται αβάσιμη, αλλά απ’ την άλλη πλευρά κανείς δεν μπορεί να την ανατρέψει, και κατά κάποιο τρόπο αισθάνομαι ότι έχω δίκιο. Πράγμα που σημαίνει πως στο τέλος ο ισολογισμός με τον δανεικό χρόνο θα ισοσκελιστεί.
Χαρούκι Μουρακάμι, « Ο ελέφαντας εξαφανίζεται»
No comments:
Post a Comment