Θα μπορούσε, ωστόσο, να υποθέσει κανείς ότι πίσω από την τυραννική, επίμονη συζήτηση για δικαιώματα και παροχές υπάρχει κάτι πιο θεμελιώδες που συμβαίνει; Ο λόγος που οι Ευρωπαίοι βασανίζονται να αποδεχθούν ότι χρειάζεται να δουλεύουν περισσότερο και να παίρνουν λιγότερα από το κράτος είναι πως έχει σημάνει η ώρα για μιαν αιφνίδια αντιστροφή στην εδώ και δεκαετίες πιο προηγμένη και πιο πολιτισμένη κοινωνία: με λίγα λόγια, το τέλος της προόδου.
…Για να το πούμε απλά, αν η Ευρώπη ξεχωρίζει για κάτι, αυτό είναι η φροντίδα για όλους. Το να εγγυάται μια άνετη συνταξιοδότηση είναι μια επιλογή παρόμοια με την απαγόρευση της παιδικής εργασίας ή την απόδοση της ψήφου στις γυναίκες: όχι προαιρετικές απολαβές, αλλά χαρακτηριστικά μια πολιτισμένης κοινωνίας… (Η Ευρώπη) μπορεί να μη βρίσκεται στην αιχμή της καινοτομίας ή της οικονομικής ανάπτυξης. Αλλά ξέρει πώς να φροντίσει τους αρρώστους της και τους ηλικιωμένους, να κάνει μεγάλα διαλείμματα για μεσημεριανό και να κλείνει τα γραφείο τον Αύγουστο. Η ψυχρή πραγματικότητα ότι ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και ότι αυτού του είδους η πρόοδος τέλειωσε προκαλεί οργή, άρνηση και σοκ.
Charlemagne, «Calling time on progress» («Economist», 17/7/2010).
No comments:
Post a Comment