«Θα ‘πρεπε καμιά φορά να πας σε σχολείο αρρένων. Να το δοκιμάσεις καμιά φορά», της λέω. «Είναι γεμάτο κάλπηδες και το μόνο που κάνεις είναι να διαβάζεις για να μάθεις αρκετά και να γίνεις αρκετά έξυπνος, για να μπορέσεις μια μέρα ν’ αγοράσεις κωλοκάντιλακ, και πρέπει συνέχεια να καμώνεσαι πως σε κόφτει άμα χάνει η ομάδα του σχολείου στο ποδόσφαιρο, και το μόνο που κάνεις είναι να κουβεντιάζεις για κορίτσια και ποτό και σεξ όλη μέρα, κι όλοι φτιάχνουνε κάτι βρωμοκλίκες του κερατά. Να πούμε, τα παιδιά που είναι στην ομάδα του μπάσκετ πάνε μαζί, οι καθολικοί πάνε μαζί, οι κωλοδιανούμενοι πάνε μαζί, τα παιδιά που παίζουνε μπριτζ πάνε μαζί. Ακόμη και τα παιδιά που ανήκουνε στην κωλολέσχη του Βιβλίου του Μηνός πάνε μαζί. Αμα προσπαθήσεις να πιάσεις λίγη έξυπνη-»
«Για άκου εδώ», μου λέει η παλιοΣάλυ. «Είναι ένα σωρό παιδιά που παίρνουνε απ’ το σχολείο πολύ περισσότερα απ’ αυτά».
«Συμφωνώ! Συμφωνώ απόλυτα- για μερικούς. Όμως εγώ αυτό παίρνω όλο κι όλο κειπέρα. Αυτό ήθελα να πω. Αυτό ακριβώς ήθελα να πω, διάολε», της λέω. «Εγώ δεν παίρνω τίποτα από πουθενά. Είμαι σε κακό χάλι. Σκατά είμαι».
J.D. Salinger, «Ο φύλακας στη σίκαλη»
Αγαπητέ ΚΙΜΠΙ σας καλοσωρίζω στη Μπλογκόσφαιρα και σας εύχομαι ...τα συνήθη: "καλορίζικος και καλοτάξιδος"!
ReplyDelete*
Επι τη ευκαιρία θα μου επιτρέψετε να λινκάρω (μην ανησυχείτε, θα συνηθίσετε την αργκό μας) το προηγούμενο ποστ, το οποίο είναι εξαιρετικό!
Καλώς τονα κι ας άργησες!
ReplyDeleteΑν συνεχίσεις έτσι, θα σταματήσω να γράφω στο δικό μου blog, για να προλαβαίνω να διαβάζω το δικό σου (και πέντε - έξι ακόμη).