Ο Ντίντεριχ είχε κάνει χρυσή δουλειά. Η πρώτη του διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση στέφθηκε από επιτυχία, ήταν κύριος της κατάστασης, με ένα διοικητικό συμβούλιο από πειθήνιους άνδρες, και μπορούσε να προχωρήσει στην επιβολή της κυριαρχίας του και στην εσωτερική οργάνωση της επιχείρησης. Στην αρχή κιόλας συγκέντρωσε τον λαό του των εργατών και των υπαλλήλων. «Μερικοί από σας», είπε, «με γνωρίζετε ήδη από το εργοστάσιο του Χέσλινγκ. Και οι υπόλοιποι θα με μάθετε τώρα. Όποιος θέλει να με βοηθήσει είναι καλοδεχούμενος, αλλά δεν θ’ ανεχθώ καμιά ανταρσία! Πριν ούτε καν δύο χρόνια το είπα αυτό σε μια μικρή μερίδα από σας, και δείτε τώρα πόσους έχω υπό τις διαταγές μου. Μπορείτε να ’στε περήφανοι για το αφεντικό σας! Να είστε σίγουροι πως θα ενδιαφερθώ να αφυπνίσω το εθνικό σας φρόνημα και πως θα σας κάνω πιστούς οπαδούς της κατεστημένης τάξης». Και τους υποσχέθηκε ιδιόκτητα σπίτια, ασφάλιση υγείας, φτηνά τρόφιμα. «Σοσιαλιστικές ραδιουργίες όμως τις απαγορεύω σαφώς! Όποιος ψηφίζει στο μέλλον διαφορετικά απ’ ό,τι θέλω, απολύεται!» Ακόμη και την απιστία, είπε ο Ντίντεριχ, ήταν αποφασισμένος να διευθετήσει. Κάθε Κυριακή θα έλεγχε ποιος ήταν στην εκκλησία και ποιος όχι. «Όσο κυριαρχεί στη γη το προπατορικό αμάρτημα, θα υπάρχει πόλεμος και μίσος, ζήλια και διχόνοια. Γι’ αυτό: ένας είναι ο Κύριος!»
Χάινριχ Μαν, «Ο νομοταγής πολίτης»
No comments:
Post a Comment